Time goes by, soo slowwly..

Παρασκευή βράδυ-στο bar-restaurant του φίλου που γνώρισα στο Αερινό, στη Σέριφο. Φάγαμε χαλαρά-ήπιαμε αγριότερα.
Ιταλός σταρ ο δικός μου στο μέσο μιας ευχάριστης βραδιάς. Ήρθε κι η Τζούλια..
Apocalypse now!
Για τους οφθαλμούς, χάρμα-βαρίδια στο στομάχι.. Η νύχτα προχώρησε. Εγώ πάλι, όχι. Σκαλωμένος σε σκέψεις που δεν μπορούσα να προσδιορίσω, αφέθηκα στο τίποτα. Μάτια διάφανα-μάτια κενά. Να 'φταιγα μόνο εγώ;
Whatever, tο Γκαζοχώρι με κούρασε. Στα διάλα..
Αδιάφορες φάτσες, κουρασμένα κορμιά, καμιά πρωτοτυπία. Ζωή χωρίς. Καβάλησα τη μηχανή και χίμηξα στη βραδυνή νοτισμένη άσφαλτο-λίγο πριν ο καιρός χιμήξει πάνω μας. Και δροσίσει την σταθερά άνυδρη αύρα μας. Με ποτάμια, ποτάμια, ποτάμια ..

Βαρετά Σάββατα, ημι-αναμενόμενη τροχιά. Πρωινός καφές, μεσημεριανό διάβασμα. Η εξέλιξη της ώρας μου στο ρυθμό της παρέας. Gone with the wind. Καφές-με πήρε ο Δ.-θα κατέβεις Mai Tai? όχι δεν-παγωτό-αγώνας του γάβρου: ο θεός να τον κάνει..-..
Ήμουν έτοιμος να καταλήξω στο dvd. Μαμ, κακά και νάνι. Ύστερα, πάλι;
"The situation has not improved", άκουσα τη μπάσα φωνή του Seann-ringtone ειδοποιητικό στα μηνύματα του κινητού μου. Κοίταξα τ' όνομα.
Δεύτερο μήνυμα, μετά διαβούλευση, τέλος συνάντηση. Deza Vue.
Το μέρος, εγώ το πρότεινα-δεν ξέρω πως μου 'ρθε. Rolling stone στους καιρούς της αδράνειας. Επιστροφή στο χθες "σαν να μην πέρασε μια μέρα". Όχι όμως Μαβίλλη-Μπρίκι, που 'θελε αυτή. Της ζητησα να ανηφορίσει λίγο.
Αναμένοντας, βρέθηκα κάτω από τον Πύργο των Αθηνών να μετράω τα πατώματα. Στο ισόγειο, ο γκριζαρισμένος θυρωρός μου φάνηκε γνωστός.

Είκοσι χρόνια αργότερα-από τότε. Στάθηκα να ατενίζω το τελευταίο θρανίο στην αίθουσα του 3ου. Ημιφωτισμένο από μια λάμπα νέον.
Στην αίθουσα του παλιού φροντιστηρίου που σειόταν από τις φωνές μας. "Είμαι 16αρης σας γ@μ%^( τα Λύκεια" ρεεε. Στην δυτική γωνία του Πύργου μου φάνηκε πως είδα το τελείωμα της θεόκοντης φούστας μιας φιλολόγου που όταν μιλούσε στα δυό ξανθά γλυκά αγοράκια της τάξης-αυτά του τελευταίου θρανίου, φρόντιζε να το κάνει καθισμένη πάνω σε ένα έδρανο με τα πόδια ορθάνοιχτα.
Και τους Α. και Ε. ορκισμένους φίλους του τότε-αδιάφορο τίποτα του σήμερα, να παιζουνε τη σκηνή στο Βασικό Ένστικτο, με ολίγη από Ρόδα, Τσάντα και Κοπάνα.
Είδα την Έλλη, τον Ευτύχη, την Αθηνά, τη Μαρία, τον Άγγελο, τη Νατάσα, τη Δέσποινα, τη.. Άκουσα τα τιτιβίσματα στην πίσω στοά του ισογείου-εκεί που δίνονταν τα ραντεβού. Πριν και μετά. Μύρισα το άρωμα του πρώτου μου εφηβικού έρωτα στη σκάλα.
Στην έξοδο κινδύνου.
Αυτή πήρε και κείνη μαζεύοντας τα από τότε κιόλας για το Λονδίνο και εγώ 'παραμένων' [που λέγανε και στο στράτευμα] στην Αθήνα για πολλά χρόνια. Προχώρησα διστακτικά στους διαδρόμους.
Με ακούμπησαν στην πλάτη τσάντες και τετράδια καθώς στριμωγνόμασταν στο ασανσερ. Στη διαδρομή από τον πέμπτο στο ισόγειο, κάρφωσα στα σιέλ μάτια την Έλζα, την ωραιότερη κουκλάρα στα βόρεια προάστια και περι[απο]πλανήθηκα στα μάτια της. "Να τα πούμε από κάτω λίγο πριν το μάθημα" της είχα πει, κάποια στιγμή-ο γκόμενος του αποκάτω φροντιστηρίου βλεπεις. Ξέχασα το ραντεβού-έσπευσα ασθμαίνων μια ώρα μετά. Το παγκάκι κάτω από την ακακία, ήταν φρεσκοβαμμένο μα άδειο. [Την ξαναείδα χρόνια μετά, στη Μύκονο γραμματέα του Βολιώτη μαικήνα του lifestyle. Μεγάλε, είχες την ευκαιρία σου..]

Ήπια -νοερά- καφέ στο Λυχνάρι, έφαγα τυρόπιτα στο Flower, φιλήθηκα παθιασμένα στη γωνία του Γαλαξία-γλώσσα στη γλώσσα επί ώρες.
Τόοτες.
Στρίβοντας το βλέμμα, με είδα. Έφερνα σε swing ρυθμό το ουϊσκυ με το νεροπότηρο στο μεγάλο δάσκαλο μου, (τη σπίθα του οποίου έσβησε για πάντα το αλκοόλ) από το διπλανό μπαρ-πριν αρχίσει το μάθημα της Τρίτης. Του θύμιζα ένα Ρώσο ποιητή της Επανάστασης. Ήταν γεγονός. Ήμουν ο αγαπημένος μαθητής του Γ. Κ.-εκείνος ήταν ο guru όλων μας.
[Δεκα-τόσα χρόνια αργοτερα, στρίγγλισαν τα φρένα του TDM για να αποφύγω ένα σαβουριασμένο τρελλό που διέγραφε οχτάρια στην Αντιστάσεως ένα ξημέρωμα: "που 'σαι ρε Μαγιακόβσκυ", μου χαμογέλασε μες στη θολούρα του. "Τους γάμ(*&^%$ς όλους ή ακόμα?" Ησύχασε δάσκαλε-ησύχασε.. άφησα το μηχανάκι στην άκρη του δρόμου, τον πήγα ως την πόρτα του σπιτιού του.
Ύστερα, άφησα τα δάκρυα μου.
Να κατέβουν ως κάτω στο πεζοδρόμιο.]

Φορώντας το τρεντάτο Artisti Italiani μου-L' art de vivre, θυμάμαι, έγραφε στη στάμπα, εξελίχτηκα στον Che της γενιάς που τα 'σπασε με την Πολιτική. Έτσι δηλαδή φαντασιωνόμουνα μάλλον. Εξαπολύοντας φιλιππικούς in defense της αισθητικής και της Ζωής, στόχευα στον 'πλέριο' ατομικό ευδαιμονισμό. Εξακοντιζοντας μύδρους κατά της μικροαστικής ηθικής και της μιζέριας που μας περιέβαλλε, τα 'σπαγα με το 'γύρω' μου. Εγώ διάβαζα, εξάλλου, και Face και Id και σιχαινόμουνα τις λευκές κάλτσες και τις χρυσές καδένες και γενικώς το πανηγυριώτικο. Το στυλ του Βαμβακούλα, τη μουσική του Βαμβακάρη και το discourse του Μένιου. Παιδιά δεν είχα-τα pampers δεν ήξερα τι περιείχαν.. Ο Σπύρος Χατζάρας ήταν εθνικός τηλεπαρουσιαστής, ο 2-67 εθνικός ραδιοπειρατής, η Ρίτα εθνική υπόθεση και ο Τσάκωνας εθνικός σταρ. Τα κλαρίνα-κυρίαρχα όργανα και η βραδιά πίτσας έξοδος της αγίας ελληνικής οικογένειας.
Η Αθήνα είχε είκοσι μπαρ και οι φάτσες της νύχτας γνωρίζονταν μεταξύ τους.
Πρωθυπουργός ήταν ο λαοπρόβλητος Ηγέτης της Αλλαγής, οι υπουργοί είχαν μουστάκι και στην τηλεόραση έπαιζε τζόβενο ο Α. Καφετζόπουλος στην Αστροφεγγιά [ή κάτι παρόμοιο]. Όνειρο μου ήταν μια Lancia Integrale σαν κι αυτή που οδηγούσε ο Τζίγγερ και περίμενα να κλείσω τα 16 ή 17 για να πάω με τους κολλητούς μου διακοπές στη Σαντορίνη..

Ύστερα δεν ξύπνησα, αλλά ένιωσα ένα χέρι από πίσω μου. Αποσβολωμένος, μου πήρε κανα πεντάλεπτο να επανέλθω. Στο χρόνο-αλλά και στο χώρο, για να μη σου πω στο πρόσωπο..;-). Ναι, ναι. Κάπως πρέπει να ήμουν. Δεν το σχολίασε. Αν το είδε.
Διαλέξαμε, δηλαδή εγώ μάλλον αδιαφόρησα για το που βαδίζω, μια πόρτα που έγραφε κάτι σαν 'μπαρ' και μπήκαμε μέσα. Το σκηνικό άλλαξε άρδην. Μεταφερθήκαμε αλλού.

Οι κουβέντες μας μετρημένες. Το live που ακούγαμε δεν ήταν κι άσχημο, οφείλω να πω. Λίγο αμήχανη έπαιρνε μπρος καθώς το Bombay-τόνικ καύσιμο των ψυχών-ήττα των (ανδρικών) σωμάτων σε αξιοσέβαστες ποσότητες, έρρεε.
Κάτι μου ΄λεγε-δε θυμάμαι τίποτα.
Αρχικά εκεί, καθισμένοι σε κάτι σαν βαρέλια, στο απίστευτο Mike's Irish Pub, το Δουβλίνο του Αγ. Πατρικίου στα όρια του αθηναϊκού κέντρου. Μετά στη βομβαρδισμένη, μονίμως τον τελευταίο καιρό, οικία μου. Μόνο βιβλία, πλυμένα ρούχα, σεντόνια, (βασικά) φαγώσιμα στο ψυγείο και καθαρές πετσέτες παραμένουν σε τάξη σ' αυτό το χώρο. Τα ρέστα συζητιούνται. Στο πλαίσιο των sine qua non της ανθρώπινης επαφής: τραπέζωμα, κουβέντα ή σεξ.
"Μεγάλος αγώνας η ανθρώπινη σχέση", μου λέγε κάποτε ο πατέρας μου.
Ακόμη και σήμερα, δεν είμαι σίγουρος για το τι είχε στο νου του.
Πάντως, τα πραγματικά derby ποτέ δε λήγουν ισόπαλα. @ the eve of the day-@ the end of the night, εγώ, ωστόσο, πάντα χάνω. Με οριακή διαφορά στο σκορ, αλλά χάνω. Ίσως, γιατί ο Μορφέας μου γνέφει πιο σαγηνευτικά από οποιοδήποτε κ$^&*ο.. τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια.
Και η πλάκα είναι πως δεν αισθάνομαι ποτέ άσχημα γιαυτό..

ΥΓ. Αφιερωμένο στην καλύτερη μου φίλη-που ήρθε τώρα κοντά να μας δει απ' τα ξένα..

μια βροχερή Πέμπτη..

Το πρωι όλα έδειχναν καλά. Ράθυμη μέρα-σηκώθηκα φορτσάτος. Τα μάτια μου φαίνονταν περίεργα στον καθρέφτη. Ενα πράσινο, ένα μαύρο. Γαμ)(*&^%$επιπεφυκίτιδα. Λίγο ακόμη και θα πιστέψω πως είμαι ο Βowie. Λίγο βούτυρο στο μέλι. Λίγα λιπαρά στο βούτυρο. Ψάχνω για ζωή στο λίγο μέσα μου.
Λίγο διάβασμα-όχι ακόμη γράψιμο.
Μετά έριξα μια ματιά μέσα από το τζάμι και αποφάσισα να ασχοληθώ με τη βεράντα. Θα πρέπει να πέρασε κανας χρόνος από την τελευταια φορά που ο γείτονας με είδε νοικοκυρούλα χαρωπή να τρίβω με μανία τα μάρμαρα.

Καφές στο γνώριμο Β.Β. Ανάγνωση των φύλων της πόλης. Εγώ γύρναγα τις σελίδες σε A.V. και Lifo, κι εκείνες διαβάζαν τον κόσμο για μένα. Οι άντρες, οι γυναίκες, η διασκέδαση. Δεν χρειάζεται πια να σκεφτομαι τίποτα. Όλα στα χέρια άλλων. Στο Βασιλόπουλο της γειτονιάς χάζεψα μουστάρδες. Τόσο-όσο να αργήσω κανα τέταρτο στο ραντεβού για να κατέβω Rosebud. Η βρόχα πάντως δεν άργησε καθόλου. Οδηγώντας στα όρια της βρεγμένης γλίτσας που αποκαλούν ασφαλτινο οδόστρωμα, γλίστρησα καβαλάρης ανάμεσα στις παρατεταγμένες φαλαγγες των τετράτροχων. Καταμουσκεμένος έπιασα πολυθρόνα-στο-παράθυρο. Με στέγνωσαν οι κουβέντες του Νίκου και του Σπύρου. Έφυγα κατατονικός.

Ο Πετράν και οι Μαρίες δεν ξέρανε τι θέλανε. Καταλήξαμε στο La Strada. Το ριζότο ήταν υπέροχο. Ω, τι υπέροχο βράδυ.

Βενεζουέλα-Βραζιλία. Βαθειά στη σαβάνα.

Το αεροπλανάκι με έναν εκκωφαντικό θόρυβο βούτηξε πάνω στη ατέλειωτη σαβάνα.
Ο σχεδιασμός του Μ. προέβλεπε προσεδάφιση σε ένα μικρό αεροδρόμιο στα σύνορα με τη Βραζιλία. Το σύστημα λειτουργούσε κάπως-[δηλαδή ακριβώς] σαν αεροταξί. Ο συγκυβερνήτης μου εξήγησε πως θα κατέβαζαν τους ρέστους 3-4 τύπους [μηχανικοτέτοιους ..] που συνταξιδεύαμε σε ένα ορυχείο σε μια βόρεια επαρχία της Βραζιλίας. Θα κατέβαζε κατι ναύλους ακόμη μακριά στο νότο-νομίζω προς Μανάος-και ανυπερθέτως Τετάρτη πρωί ήταν πίσω.
Πήγα να κάνω μια πλακίτσα-"μην τολμήσουν και μας στήσουν", αλλά κοιτώντας την απεραντοσύνη του πράσινου γύρω μου δε μου βγήκε..
Από την άλλη, μου πήρε λίγη ώρα για να καταλάβω ότι ο αεροδιάδρομος που αντικρίζαμε ήταν ένας χωμάτινος, καλοστρωμένος (;) δρόμος που έτεμνε στα δύο μια απέραντη φυτεία.
Κρίνοντας από τους κραδασμούς στα πάκια μου, δεν ήταν τελικά και τόοσο αλφαδιασμένος :-).
Είχαν προηγηθεί τρεις-τέσσερις ώρες μιας απίθανης πτήσης σε χαμηλό υψόμετρο. Από το Caracas πάνω απ' τα Los Llanos. Απίθανες εναλλαγές τοπίου. Τα βλέμματα μας κολλημένα στα φινιστρίνια. Οι κόρες διεσταλμένες-εστιασμένες διαρκώς στην εναλλαγή των αποχρώσεων.
Θέλοντας να μάθω κάτι παραπάνω, είχα καθίσει σε ένα μικρό καρεκλάκι στο πιλοτήριο και ρώταγα. Συνέχεια. Για τα ατέλειωτα ποτάμια λίγο πριν το Δέλτα του Ορενόκου που αντικρίζαμε. Μεγαλύτεροι ο Paragua και ο Caroni, έσπαγαν-και έδεναν τα χρώματα της εύφορης γης. Για τη βλάστηση, για τα χωριά και τις κώμες.
Πρώτη στάση- κάπου στην Canaima [όπως το ομώνυμο super-woow cocktail, που έτρεχε στα απύλωτα λαρύγγια μας στη la isla Margarita τον προηγούμενο μήνα..]. Τι απίστευτο κοντράστ!

Ο ήλιος καίει κοντά στον τροπικό. Σκίζει κορμιά στη μέση της μέρας.
Ανοίγοντας την πόρτ του piper, ένα ορμητικό κύμα πλημμύρισε τα πάντα. Η διπλή επίστρωση στα γυαλιά ηλίου αποδείχτηκε λίγη. Προχώρησα πρώτος παίρνοντας βαθιές ανάσες. Η υγρασία έπνιγε τα πάντα. Τα μάτια ορθάνοιχτα να ανιχνεύουν στα γύρω. Ο Ben έβγαλε το ένα χέρι από το κόκπιτ-το άλλο στο πηδάλιο, σε ένδειξη χαιρετισμού. Ρasado mañana. Τemprano por la mañana, του φώναξα.
Με μια μικρή αποσκευή στο χέρι βαδίσαμε αβέβαια προς ένα ξύλινο παράπηγμα πίσω από το τέρμα της γραμμής που έδειχνε να τέμνει το πυκνό φάσμα του πράσινου.
Ένα σμάρι ιθαγενών έσπευσε να μας βοηθήσει. Με ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη μιλούσαν γρήγορα σε μια τοπική διάλεκτο και χειρονομούσαν ακατάπαυστα. Θαρρείς πως μας ήξεραν και χτες. Τη γλυκιά μουλάτα πάντως που μου έτεινε το μπουκάλι με την παγωμένη κοκα-κόλα-πουτ@ν@ παγκοσμιοποίηση [fue almacenado en un cava con hielo ;-)], σίγουρα θα 'θελα να την ήξερα και χτες.. Συστήθηκα-Carolina μου απάντησε ζεστά.
Ανταπέδωσα το εκφραστικό της χαμόγελο με την αμηχανία του Ευρωπαίου. Ίσως και μια τζούρα θράσος, καθώς την κάρφωσα στα μάτια. Τhe familiarity of the exotic-the exoticism of familiarity. Πάντως το ατάραχο βλέμμα δεν το κατέβασε-το θυμάμαι ακόμα.

Λιγότερο απο ένα χιλιόμετρο πορείας και στάζοντας από ιδρώτα, συναντήσαμε τον Luis Moreno. Επιβλητικός με κείνο το μοναδικό στήσιμο που έχουν οι Λατινοαμερικάνοι μεγαλοκτηματίες, στεκόταν στην ξύλινη σκάλα του υποστατικού. Η παρέα ήταν κομμάτια. Ο Derek, μικρανεψούδι του οικοδεσπότη έκανε τις συστάσεις. Ο θείος μας σκλάβωσε-το ζήτημα ήταν πως εμείς δεν ήμασταν ακριβώς στη φάση για το τρελλό γλέντι..
Μετά από καμπόσες διανυκτερεύσεις στις Άνδεις, και ένα stopover στην πρωτεύουσα-πηγή σταθερής ανασφάλειας λόγω της ανυπέρβλητης εγκληματικότητας-second to none in the globe, το μόνο που σκέφτονταν -όλοι (;)- ήταν ο ύπνος. Αφήσαμε το μπάρμπα να κατεβάζει καντήλια στον 'καραγκιόζη Chavez' [δική μου συνοπτική εκδοχή των λεγομένων] και πέσαμε στη μάσα. Tην οποία συνοδέψαμε με μπόλικο κόκκινο χιλιάνικο κρασί. Η γενναιόδωρη φιλοξενία, δεν είναι μόνο γένους ελληνικού, ξανασκέφτηκα.
Τα γιγαντιαία μπριζολίκια από 'κανάδια' [=ελληνοποιημένη εκδοχή του canados>γελάδια] στη jargon της παρέας που τσακίσαμε αργότερα εκείνο το βράδυ τα θυμάται ο κόσμος ως σήμερα..
Διανυκτερεύσαμε στη φάρμα του Luis. Τα καταλύματα ήσαν ευρύχωρα και πάντως οι ανέσεις δεν συγκρίνονταν με τις συνθήκες στις άγριες βουνοπλαγιές των Άνδεων. Είχαμε όλοι δικά μας δωμάτια-και μπάνιο. Καραχλίδογλου. Καθώς έμπαινε το βραδάκι, το θερμόμετρο κατέβαινε αισθητά[από τους 40κάτι στους 25 C]-την υγρασία όμως δεν τη ξέχναγες. Εξάλλου, η προσαρμογή σε μια θερμοκρασία κοντά 30 βαθμούς διαφορά σε σχέση με το προ-προηγούμενο βράδυ στα βουνά, σόκαρε εξαντλητικά τους ταλαιπωρημένους οργανισμούς μας.

Βγήκα σ' ένα πλαϊνο μπαλκόνι. Άρχισα να περπατάω αργά στον περιμετρικό φράκτη. Λίγο πιο πέρα η οργιαστική βλάστηση ίσα που φωτιζότανε από ένα χλωμό φεγγάρι. Εκεί που σταματάγε ο φωτισμός[με ενέργεια από γεννήτρια], ξεκίναγε πηχτό το σκοτάδι. Στην άκρη οι καλύβες: εδώ καμπόηδες, εκεί εργάτες γης. Οι ήχοι-πολλοί ήχοι που αντηχούνε πέρα στη σαβάνα αργά το σούρουπο δεν με βοηθήσανε ιδιαίτερα να χαλαρώσω. Η ανασφάλεια του ανοίκειου.
Η Carolina με πλησίασε από πίσω χωρίς καν να το καταλάβω. Καμπύλες της γης στημένες το κορμί της. Μακριά-βαριά, μαύρα μαλλιά, πρόσωπο με έντονα ζυγωματικά και κίνηση γαζέλας. Πρέπει να φαινόμουνα συνοφρυωμένος, το 'χω αυτό όταν χάνομαι, γιατί κάτι πειρακτικό μου πέταξε. Ίσιωσα το σώμα μου, προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι χρηστικό.
Με τα σπασμένα μου ισπανικά επιχείρησα να στήσω ένα υποτυπώδη διάλογο. Μάλλον δεν είχε και πολύ σημασία. Καθίσαμε συντροφιά με ένα μπουκάλι -οικιακά αποσταγμένης- cachacha σε ένα ξύλινο πεζούλι πίσω από ένα βοηθητικό κτίσμα. Στα όρια της φάρμας. Εκείνη έστρωνε τα μαλλιά της και το στενό τούλι που έπαιζε ρόλο φούστας κι εγώ χυμένος σε μια τάβλα να 'χω χάσει την αίσθηση του τόπου και του χρόνου.
Ήταν -λέει-19 και είχε πάει μια φορά στο Caracas αλλά δεν κατόρθωσε να μείνει στο bario που 'μεναν κάτι συγγενείς της πάνω από ένα μήνα. Έτσι δηλαδή, νομίζω πως μου είπε.
¿qué sobre usted hombre griego extraño?
Εγώ, πάλι, κοιτούσα πάνω μου τον ουρανό έχοντας τα ρουθούνια διάπλατα, με το ύφος του ανθρώπου που προσπαθεί να ρουφήξει. Όταν εξοικειώθηκα πια με το φεγγάρι, τους ήχους και τις γύρω -απροσδιόριστες- μυρωδιές, είπα να ρουφήξω τα μεγάλα σαρκώδη χείλια.
Ο ουρανός κι η γη αλλάξαν θέσεις.
Και η νύχτα μας κατάπιε.

cosa nostra, camora και ελληνική λαμογιά: 'διαπλοκή' και 'διαφθορά'-ο πληθωρικός τοκετός

'Εκπληξη', διαβάζω επικρατεί στα κυβερνητικά κλιμάκια. Βέεβαια!
Εκτιμώ πάντως, πως αυτός ο τύπος όταν τους κάνανε σεμινάρια στην Αίθουσα Κήπου [να γράψω και διεύθυνση, μήπως..?] με βασική διδαχή, το "σεμνά και ταπεινά"-αυτός θ' άκουσε σεμνά και μετρητά.. Σεβασμός στα άτομα με ειδικές ανάγκες-literally!
Η κοινωνία πάντως στα πέριξ είναι βαθειά χολωμένη μετά από 7 τόπια στο πλεκτό-συνοπτικός απολογισμός διημέρου, για να ασχοληθεί με τετριμμένα..
Η αξιωματική, πάλι, θα ζητήσει _Εξεταστική Επιτροπή_..
Μου υπενθύμισε κάποτε παλαιός κοινοβουλευτικός [καλή του ώρα..]: "όταν θέλεις να κουκουλώσεις κάτι, συγκρότησε μια 'εξεταστική'-δεν θα καταλήξει ποτέ, πουθενά"..
Δεν ξέρω αν διαθέτουμε "κυβέρνηση σικελών"-πάντως, οι μορφές οργάνωσης και αλληλεγγυότητας που διακρίνω να υφίστανται στο δημόσιο βίο παραπέμπουν στο πεδίο της κοινωνικής ανθρωπολογίας και όχι της πολιτικής επιστήμης.
Κουμπάροι, νονοί [και με τις δυο σημασίες του όρου..], κολλητοί, εταίροι, συνεργάτες (;), συγγενείς-αυτή είναι η Ελλάδα του θεσμικού εκσυγχρονισμού. Τώρα, να πω και τη μαύρη αλήθεια: ακούει ο άλλος ξέρω γω Finanzbank, Credit Agricole, αύριο ψιθυρίζεται για Telefonica Espana, σου λέει κάτσε να τσιμπήσω κατιτις και γω, γιατί αύριο.. όχι ελληνική γαλακτοβιομηχανία-ούτε ψιλικατζίδικο δεν θα υπάρχει να 'ελέγξω'..

Μου 'πε "θα πάρεις "10.000 ευρώ", από τα 2.480.000 ..-κατέθεσαν επιβαρυντικά στοιχεία σε βάρος θεσμικών παραγόντων που συνδέονται με κυβερνητικά στελέχη-η οικογένεια του μάρτυρα δέχεται απειλές-ο Κούγιας καταγγέλει τον αζζάν πγοβοκατέγ(ρ)-αυτή η χώρα διακινεί τόσο λάδι που περπατάς και γλιστράς..
Συμπαθείς φορτοεκφορτωτές, γραφικοί (;) νομάρχες, ο "αδάμας" Αδαμόπουλος-να ελέγχει τον 'ανταγωνισμό', κι ο κήνσωρ του Alpha των 8.00 στη μέση.
Ο πολιτισμός των παραθύρων-ύψιστη μορφή του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και ιδεοτυπική αντίληψη επίλυσης των 'εθνικών' ζητημάτων.
"Καλοί μου άνθρωποι!", που ΄λεγε κι ο Θανάσης.

Στα σοβαρά τώρα-ν' αλλάξω και το ιδιόλεκτο ;-)
Θα μου επιτρέψετε να διασπάσω μια ευρύτερη συναίνεση-κυρίαρχη στα ζητήματα αυτά..
Ούτε η διαφθορά και πολύ περισσότερο η διαπλοκή είναι όροι που έχουν -λειτουργικά- θέση στο πολιτικό λεξιλόγιο-αν μιλάμε σοβαρά και δεν κάνουμε παπατζιλίκι δηλαδή.
Ειδικά δε, η διαπλοκή ως αντίληψη αποτελεί ελληνική πατέντα.
IMHO, πρόκειται για άλλοθι αδυναμίας [=διάβαζε συχνότατα 'άρνηση'] του πολιτικού δυναμικού της χώρας να αποδεχτεί τη χρεωκοπία του.
Εννοώ, την αδυναμία (;) εφαρμογής ενός υφιστάμενου νομικού πλαισίου προκειμένου να αντιμετωπιστούν ποικίλα [κυρίως _οικονομικά_] αδικήματα που προβλέπει ρητά ο ποινικός κώδικας.[βλ, ΧΑΑ, ΔΕΚΟ, προμήθειες, κλπ].
Γιατι δεν πιστεύω πως όλοι τα παίρνουνε στην κορυφή της δημόσιας ζωής-είναι η χαμηλού βεληνεκούς συναλλαγή που για ποικίλους λόγους δεν έχει γίνει κατορθωτό να αναχαιτιστεί.
Η πλημμελής [επιεικώς] λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και ασφαλώς της εμπέδωσης ενός καθεστώτος στοιχειώδους ευνομίας καθώς και η παρατεταμένη [για 155(*& λόγους] αναπαραγωγή πελατειακών δομών, συμβάλλει καθοριστικά στην ανάδειξη ενός λεξιλογίου που στερείται ουσιαστικού έρματος ["διαφθορά", "διαπλοκή", κλπ].
Κομματικοί μηχανισμοί στελεχωμένοι με ντενεκέδες και αποβράσματα. Έχετε δει ποτέ σας 'συμβούλους' [τι καταπληκτική λέξη] απ' αυτούς τους αργόμισθους που στελεχώνουν την κρατική μηχανή; Πάντως αν βλεπατε την κόρη σας σε ραντεβού με κάτι τέτοιες φυσιογνωμίες θα της κόβατε τα πόδια..
Μιλάμε για τις λούμπεν φάτσες-σε συνδυασμό με τα clean-cut gοlden boys που μοστράρουν στη βιτρίνα γράφουν άπαιχτα δίδυμα.
Η τηλεοπτική δημοκρατία στον αστερισμό της οποίας ζούμε, παίζει ασφαλώς το ρόλο της. Ο 'καλός', ο 'κακός' κι ο'άσχημος'-μόνο ο Clint λείπει για να καθαρίσει τον κόπρο του Αυγεία.
Κατασκευάζει συνεπώς, το μιντιακό στερέωμα, εικόνες και απρόσωπα ιδεολογήματα πίσω από τα οποία αποκρύπτονται άνομα συμφέροντα και αθέμιτες ιδιότελειες. "απόψε θέλω αποδείξεις και ονόματα"-που λέγει και το γνωστό ασμάτιον..
Το πρόβλημα, φρονώ, δεν είναι (δεν μπορεί να είναι) με ποιόν κάνω παρέα και ποιός είναι κουμπάρος μου. Το ζήτημα είναι η ανάληψη πολιτικών ευθυνών, η απαρέγκλιτη εφαρμογή του νόμου και η περιγραφή των φαινομένων με όρους θεσμικούς και όχι ηθικούς.
Το αντίθετο αποπροσανατολίζει και αποπολιτικοποιεί.
Όσο η κοινωνία μας αντιλαμβάνεται τέτοιας τάξης φαινόμενα ως εγγενή [στα όρια της 'εθνικής ιδιοσυστασίας'..], αποχαυνωμένη στον καναπέ και περιμένοντας το βραδυνό ματσάκι στο Champions League, τόσο θα ενδημούν στη 'χωρα της φαιδράς πορτοκαλέας'..(-:
Την Κυριακή το μεσημέρι μου έλεγε κορυφαίος (όσο και σοβαρός) υπουργός Οικονομικών της προηγούμενης κυβέρνησης με πίκρα "δεν μπορέσαμε να μπουζουριάσουμε 50 αληταράδες (για το ΧΑΑ), και θα το πληρώνουμε για πολύ-πολύ καιρό. Αν το 'χαμε κάνει τότε..".
Ναι, ρε μάστορα-αλλά, αν η γιαγιά μου ειχε κεραίες και ρόλαρε στο δρόμο στη διαδρομή 'Αγία Σοφία-Πλατεία Παπαδιαμάντη', θα 'ταν τρόλευ με αριθμό 14.
Με τα Αν χτίζουμε ανώγεια και κατώγεια.
Πιθανώς, ως αυτά που φιλοδοξούν να στεγάσουν την αφεντιά τους, οι αδάμαντες-"πειναν' μωρέ και τα παιδάκια σου?", που λέγε κι ο Χατζηχρήστος.

Μια αυθόρμητη σκέψη

Η σήμερα ή ποτέ..

και λίγη (παρα)πολιτική στον καιρό της απαξίωσης..

Χαλαρός καφές-Κυριακή πρωί.
Το ραντεβού με το παλαιό μέλος του Ε.Γ. του πάλαι ποτέ Κινήματος ήταν στο γνωστό καφέ της Φιλοθέης. Με βερμουδίτσα-δίχαλο, και πρησμένο μάτι ξεκίνησα. Είχα αργήσει-ας όψονται τα all night long ξύδια.
[νωρίς στο Σμαράγδι και μετά στο πιπινο-Galea: πρώτη μου φορά φέτος τ' ορκίζομαι ..!]
"Κάνουμε 'ζύμωση' στο Ψυχικό", αστειεύτηκε ο όψιμος φίλος μου-"έλα από δω".. [εννοούσε βεβαίως το πασοκομάγαζο].
Αυτό δεν ήταν σύναξη-συνεδρίαση της αξιωματικής ήταν: παλιό και νέο ΠΑΣΟΚ μαζί αντάλλασε ανέκδοτα, καλαμπούρια και overall διεισδυτικότατες πολιτικές αναλύσεις. Δυό υπουργοί, κάτι -πρώην- διοικητάδες ΔΕΚΟ, κι ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων άμα τε και ποιητής-[ο τελευταίος χωρίς τα γκομενάκια που κοσμούν το συνδυασμό του.."σιγά μην τα φέρω σε σας ρεμαλια", αστειεύτηκε (;)].
Παυσίπονα και ένας συνδυασμός από φ(ραπε)-ddo άνοιξαν τα μάτια μου.
Γοργές 'πάσες', επικαιρότητα και πολιτική σπέκουλα.
Μου 'πιασε την κουβέντα ο Νέστωρας της μάζωξης, από τους μακροβιότερους υπουργούς Οικονομικών στο νεοελληνικό κράτος.
Αυτός που κατά γενική ομολογία εχθρών και φίλων εκτοπίστηκε από τα οργανωμένα συμφέροντα [call me φακελάκια..]
Έχει πολύ πλάκα-και πίκρα βέβαια μπόλικη, να μαθαίνεις το πως παίχτηκαν σκηνικά που συγκλονισαν αυτή τη χώρα.
Η γοητεία της απομυθοποίησης.
The banality of inadequasy..

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε η άποψη που εχω διαμορφώσει για το πλαίσιο άσκησης των high politics σήμερα.
Αυτά ακριβώς που συζητάμε, όλοι μας λίγο πολύ στις παρέες ως σφάλματα ή ως ανοιχτά προβλήματα, αυτά κραίνουνε και μεταξύ τους.
Η διαφορά είναι ως προς τα σημεία-κλειδιά: είμαι πια βέβαιος ότι τα κωλύματα/δυσκολίες εξορθολογισμού είναι κατά περίπτωση στο δημόσιο βίο πολύ πιο πεζά απ' ότι μπορούν οι απέξω να διανοηθούν.. (-;
Αν η πολιτική είναι η διαχείριση της καθημερινότητας, η σχέση του απλού πολίτη μ' αυτή τη πολυσυζητημένη κυρά, σκέφτηκα, στην εποχή που τα κεφάλια 'χώνονται' [=έχουν δηλαδή ήδη χωθεί..] βαθειά μέσα, πολύ απέχει απ' το να 'ναι εξίσου πυκνή.
Κατηγορούμε συχνά τα διάφορα λαμόγια που πέρασαν απ' αυτό το γκουβέρνο για κακοδιαχείριση ή διαφθορά. Αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιούμε την πολιτική ομηρία που βιώνουν απαξάπαντες οι δημόσιοι άνδρες από τα αδηφάγα mew media.
Δημοσιοποίηση-καταγγελία-πολιτικό κόστος-διατήρηση του ραγδαίως εκφυλιζόμενου, μη-χρηστικού πια equilibrium: ο κύκλος που κλείνει-η άρνηση διαχείρισης της 'καυτής πατάτας'.
Μην ανησυχείτε, Παιδεία, Υγεία, Ασφαλιστικό προσεγγίζουν τα λειτουργικά όρια τους.. "Όσο νυχτώνει η π(&^%@ μεγαλωώνει", φωνάζανε στα γήπεδα την προηγούμενη δεκαετία.
Στα τέλη του '70, ένας σημαντικός Έλληνας κοινωνιολόγος [συνομιλητής και φίλος ενός κοντού καθηγητή που διαμένει στην Αναγνωστοπούλου δέκα-καμπόσο], παρατηρούσε σε μια μελέτη του πως στην Ελλάδα, η Πολιτική διατηρούσε το προβάδισμα (και τον έλεγχο) στη σφαίρα της Οικονομίας. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η κατάσταση έχει ριζικά ανατραπεί.
Το δυσάρεστο ασφαλώς είναι, πως στο βαθμό που το αποδεχόμαστε, παραχωρούμε ανενδοίαστα τη ζωή μας και το μέλλον μας σε δυνάμεις που δεν υπόκεινται (ξεδιάντροπα) σε κανένα έλεγχο, άλλον απ' αυτών που τη συγκροτούν: της Αγοράς. Αλλά πάλι εμείς δεν είμαστε καχύποπτοι.. Γιατί δηλ να είμαστε ??

Έχει πάντως ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς τις οβιδιακές μεταμορφώσεις μιας πολυστρωματικής κοινωνίας που σέρνεται ερήμην της και των κάθε λογής εκπροσώπων της που έχουν χάσει όλα τα ιστορικά στοιχήματα μαζί της. Πέρα απ' αυτούς που μιζάροντας, τζίραραν στο σαρκίο της ασπόνδυλης. Και τώρα χωνεύουν..
Και μεις με πληθωρικές ηθικολογίες στη φαρέτρα μας, στηλιτεύουμε τα ενδημικά-υποτίθεται δεινά μας. Και θα δίναμε ασφαλώς τα πάντα για μιά θέση στον ήλιο, πόσο μάλλον στον ΑΣΕΠ..
Αν η αστική τάξη είναι ενδείκτης της καπιταλιστικής ωριμότητας μιας κοινωνίας, η δική μας ένδεια λέει πολλά για τον 'εωλο' εκσυγχρονισμό. Του υπαρκτού αιτήματος αλλά και της βασανιστικής φαντασίωσης.
Και για όλους αυτούς τους λόγους κι ακόμα περισσότερους εξοβελίσαμε την Πολιτική από τη ζωή μας. Γιατί είναι "ξεφτιλισμένη" και εμείς -επιτέλους!-- θα κοιτάξουμε την πάρτη μας. Μακριά απ' αυτό το 'ανάλγητο' Κράτος..!!
Επιχειρηματίες που η λέξη ρίσκο δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους, φοιτητές που ξορκίζουν την 'εντατικοποίηση' της χάρυβδης που καλείται παγκοσμιοποίηση, (Μ)ΠΑΟΚια που ανησυχούν για το δικέφαλο, αγρότες που κατανόησαν τις επιδοτήσεις ως εισόδημα, υπάλληλοι με ασπρόμαυρα όνειρα βλέπουν τη ζωή να περνάει από μια έγχρωμη τι-βι, μικρομεσαίοι που διατηρούν με νύχια και με δόντια παράπλευρα εισοδήματα-τμήματα μιας αφανούς οικονομίας, αλλά και προϋπόθεση όχι πια αποταμίευσης, αλλά επιβίωσης.. (-:
[Αλήθεια, στην κοινωνία της κατανάλωσης, γράφουν ακόμα οι ελληνόπαιδες στο δημοτικό έκθεση για "τα αγαθά της αποταμίευσης"..?]
"There is no such thing as society"-ισχυριζόταν η σιδηρά Μaggie στο νησί με τις ομίχλες κάποτε-παλιά..
Ρε μπας κι είχε δίκιο; Αλλά δεν είχε ζήσει στην επι δεκαετίες σοσιαλιστική Ελλάδα-ο αντιαμερικανισμός μας ενώνει, αφού ως γνωστόν "είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων" καλή μου..lol
Όπως και η αντιπάθεια όλων ημών -ανεξαρτήτως προτιμήσεων στο πολιτικό φάσμα,- γι' αυτά τα μπουμπούκια του ανάδελφου Έθνους που μας συσπειρώνει.
Αλλά, ας δείξουμε μια-κάποια επιείκια..
Τι να σου κάνουνε και οι πατέρες του Έθνους, κυρία μου; άνθρωποι είναι κι αυτοί-για ένα γάμο στο Four Seasons ή ένα σπίτι στο μαγευτικό Καπανδρίτι ζούνε .. :-)
Για δροσερά γκομενάκια συζητάνε, σε κανα καμπυλάτο κώλο επικεντρώνονται, κοιμούνται και ονειρεύονται μικρόφωνα, ξυπνάνε και ψάχνουν κανα παλαβό (σαν την αφεντιά μου) να αλλάξουν κανα δυο κουβέντες-άλλες από τις "ετελείωσεν αγαπητέ μου, ετελείωσεΝ" ή "αν ήμασταν εμείς κυβέρνηση.."
[Βουλευτής Καλοχαιρέτας (aπό Στουρνάρη 288) rulez!!]
Λιγούρηδες είναι οι περισσότεροι-όχι όλοι όμως.., ψάχνουν για μια έδρα [στο Κοινοβούλιο, στο Δήμο της Άνω Αγουλινίτσας, κλπ], στην εποχή της κληρονομικής δημοκρατίας των τζακιών: του πρωθυπουργού και των δύο πρωθυπουργήσιμων με ονόματα "βαριά σαν ιστορία", ξέρουν-στάνταρ από καλό κρασί (=για ρετσίνα μιλάμε, ε..) και από καλό ψάρι σκίζουν. Καρατσεκαρισμένο.
Περαιτέρω, φαλκιδεύουν τίποτα νούμερα από τα εκλογικά έξοδα για τις ανάγκες ΤΟΥ Αγώνα, πουλάνε κανα εξοχικό στο Λιόπεσι [οι πιο καρμοίρηδες..] ή τζερεμετίζουν κανα 'φορτωμένο' παλιόφιλο [με εξόφληση την κρίσιμη ώρα], παίζουν -ΟΛΟΙ- εξαιρετικό τάβλι, λιώνουν τα κινητά, σμαλτώνουν την οδοντοστοιχία τους, γράφουν κανα αρθράκι- οι πιο ψαγμένοι ως και βιβλία για την 'κρίση της πολιτικής, της κοινωνίας, τα ελληνοτουρκικά, κλπ', μαθαίνουν να ζουν μακριά από τη Μύκονο-οι 'σεμνοί και ταπεινοί', αποφεύγουν τα κότερα-'οι άλλοι', μπινελικώνουν τους αθλητές και τις μοντέλες που τους τρώνε το ψωμί-όλοι οι λοιποί, βάζουν κανα μπαλονάκι στο στομάχι-οι χοντρότεροι, δεν αφήνουν παπά-για-παπά να μην ασπαστούνε τη δεξιά του, πιάνουν το τροφαντό στήθος της γραμματεως τους: απλά πράγματα, καθημερινά,ανθρώπινα δηλαδή.
Ζητούν την ψήφο μας-αν και με λιγότερο ζήλο από παλιότερα, υπόσχονται λιγότερα και διευρύνουν την αυτοκριτική τους. (Σαν να 'χει γίνει λίγο μόδα αυτό το τελευταίο..).
Δεν κρυσταλλώνουν πια τις 'αλήθειες' μας, αλλά διαμορφώνουν τον κόσμο μας. Ακόμα και όσων τους αμφισβητούν ή απλώς -ως πιτσιρικότεροι- τους αγνοούν..
Όπως θα 'λεγε κι ο Μώλντερ στο X-Files,
"The truth is out there ".
Go and get it chap..

The frappe nation

As time goes by
'μπάει'-που πάει..;
[λούγκρεψε κι ο χρόνος..]
Κυριακή στον πεζόδρομο του Χαλανδρίου. Ώρες χλωμές, παρέες που προέκυψαν.
το βράδυ της Δευτέρας το ραντεβού ήταν στο Tribecca-βρεθήκαμε Al(l)u..
Τρίτη, Τετάρτη-χαρωπή νοικοκυρούλα το 'ριξα στα dinee. Μιλάμε για πολύ πιάτο στη λάντζα..
Χθες βράδυ περιπλανήθηκα.."εμείς για αλλού κινήσαμε.." που λέει και το άσμα.
Σήμερα τ' αποφασισα: "δεν (μας) πάει"..
[άντε, μέχρι Καραϊβική-αυτή τη φορά όμως όχι live, αλλά για χάρη του Johny..]

Σιγά-σιγά, σκάνε τα τηλέφωνα του θέρους.
"κατά λάθος", "ω συγνώμη, τι σύμπτωσις", "δεν είσαι ο Αναξίμανδρος; α, ναι ο Ανέστης-από τη Σέριφο.."
(Εξ)ανίσταμαι κι εγώ. Και σχεδιάζω. Γράφω, γράφω, γράφω-και παίζω σκάκι.
Μαύρο Άλογο στο Δ8.
Γιαυτά που θα 'ρθουν (;) και μου τα στερούνε. Για αυτά που (προσ)πέρασα και μου τα στερώ ..
Βγαίνω στον κήπο-περπατάω κοιτώντας κάτω. Το σύνδρομο της Στοκχόλμης.
Αιχμάλωτος σ' έναν εαυτό που ορίζω σποραδικά.
Το βράδυ με τον Αχιλλέα. Deals και Παλιά Αγορά. Ανταλλάσσουμε καμένα λάδια-αυτά που 'δουλέψαμε' στους κινητήρες ένα ολόκληρο καλοκαίρι..

Ξεσπάω στο διάδρομο-ανηφοροκατηφόρες και ιδρωμένα μπλουζάκια. Καταδύομαι στο στρώμα μου. Ορμάω ψυχωτικά στο basket.
Σήματα λυγρά.
Συναντιέμαι με τον Π. τον π. [=Πέτρο τον πυροσβέστη]. Νομίζω πως είναι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Αυτός ζηλεύει εμένα-για τη ζωή μου, κι εγώ αυτόν-για τις 'ασφάλειες' του.. Εκφερουμε τους μονολόγους μας με ξεχωριστή σιγουριά. Πάγια επωδός: "αχχ, να 'ξερες..".
Αλλά κανείς δεν ξέρει-και μάλλον δεν επιθυμεί ούτε να φανταστεί.
Ωστόσο, ξεκαβλώνουμε. Αυτός ρωτάει. Επίμονα. Αν αλλάξανε τα κόλπα στη νύχτα. Αν άλλαξε θέση στη γυναικεία ανατομία-παραμένει 'κάθετο' ή μήπως εξελίσσεται σε 'οριζόντιο'..;
Κι εγώ του ανταπαντώ για το σπιτικό φαγητό. Για τη ζεστή φωνή που τον καλεί τακτά. Μα εκείνος δεν ακούει.
Κωλοβαράει, οργανώνοντας μπάρμπέκιου στη βάρδια, αλλάζει πάνες στην κόρη του, φαντασιώνεται παρτούζες. Ενοχοποιεί τον εαυτό του-για όσα ποτέ δεν θα κάνει.
Πίνοντας freddo στο 'αρχηγικό' στέκι της Τσακάλωφ.
Στη συνέχεια, συζήτησα με το Ρένο στο Rosebud [του θύμισα πως πρέπει να προβάρω το ρόλο για τη γαμω(*&^%ταινία..]-αν ποτέ τη γυρίσει ;-)
Α. Ρ. και Δ. στο ΜπαρμπαΓιάννη στα Εξάρχεια ανάμεσα σε μαγειρευτά, κρασιά και σχέδια. Μιλάμε για γέλιο.
Καπουτσίνο στον Ιανό. Βιβλία-ντάνες μπροστά μου. Ξεφυλλίζω, ξεφυλλίζω, ξεφυσάω, ξεφυλλίζω. Τρελλό γλέντι.
Ωστόσο, για κάτσε μια στιγμή .. Θυμούνται τι αγόρασα προχθες-λες να ψυχανεμίζονται τι θα αναζητήσω αύριο;;

Οι συνδικαλιστές υποδέχονται τον premier με μαύρα μπλουζάκια. Η πρεμιέρα στη Βενετία έπεσε-στην εκπαίδευση τώρα αρχίζει.
Συνάντησα το μισό [ίσως και παραπάνω..] υπουργικό συμβούλιο, να διαβουλεύεται στα Κολωνάκια αυτές τις μέρες-δυστυχώς στο πλαϊ κι όχι πάνω στη μπάρα που θα ΄λεγε και η (συχωρεμένη πλέον) Μαλβίνα..
Ότι κι αν έπρατταν, το 'καναν πάντως σεμνά. Η αλήθεια να λέγεται..
Η ΔΕΘ [=Δρομολογούνται Επειγόντως Θαύματα ή ίσως Δοσίματα (ενδέχεται να) Είναι (στη) Θεωρία], επισκιάζει το λαμπρό κατά τα λοιπά δημόσιο βίο.
Το Εθνος του Φραπέ στις λαμπρότερες στιγμές του.
Α, και μια που το θυμήθηκα να πάρω το Λάμπρο-με ψάχνει μέρες..

"Σκάσε Σκουντή ..."

Οι προπονητές της εξέδρας είχαμε οργιάσει..
Η νίκη ήτο βεβαία!
Δυστυχώς η πορτοκαλιά θέα είναι γνωστή καριόλα..
[πάει δηλαδή μ' όλους, αλλά εμάς τα χατήρια, δεν μας τα κάνει-σόρρυ κυρίες για το μισογυνικό σχόλιο, αλλά τέτοιες ώρες μιλάει η παγιδευμένη τεστοστερόνη .. (-;]
Αυτό συνέβη και στην ομάδα μας-από τον Όλυμπο στα Τάρταρα..
Ασφαλώς η Ρίτα Σ. έχει καλύψει, χρόνια τώρα, το ζήτημα: "τα λόγια είναι περιττά..".
Ως εκ τούτου, παρακαλώ θερμά τους Σκουντήδες αυτού του κόσμου να σιγήσουν: ας μάθουμε ρε καραγκιόζηδες να χάνουμε, χωρίς να χρυσώνουμε το χάπι. Η κληρονομιά του λαϊκισμού σ' αυτό τον τόπο έχει μακριές ρίζες..
Ας το δούμε λοιπόν ψύχραιμα κι ας περισσέψει η αυτοκριτική-όχι ο άγονος κομπασμός.
Χάσαμε, γιατί δεν άντεξαμε τον τίτλο του φαβορί. Ηττηθήκαμε, γιατί προφανέστατα υποτιμήσαμε τους σπουδαίους στο σημερινό γήπεδο αντιπάλους μας. Τον ήπιαμε γιατί παίξανε εκπληκτική μπάλα-στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους, εμείς πάλι όχι. Ας το ξεστομίσουμε. Καθαρά.
Κατατροπωθήκαμε, όμως, γιατί λιγοψυχήσαμε ..

Σκοπός ωστόσο, δεν είναι η μουρμούρα.
Πρέπει να 'χεις παίξει αυτό το (*&^%τόπι για να καταλάβεις τη σημασία της ψυχολογίας. Άμα δεν έχεις μυρίσει παρκέ, δεν το φαντάζεσαι..
Αστοχείς-στον φορμάρουνε, βάζεις ένα δύσκολο δίποντο-απαντάνε με χαλαρό τρίποντο. Τα φώτα σε ζαλίζουνε. Τρέχεις, αλλά δεν είσαι 'εκεί'.
Η μπάλα ζυγιάζει 1000 καντάρια. Μολύβι σκέτο. Παιχταράδες, ΟΛΟΙ τους, εγνωσμένης κλάσης χάνανε αυτά που άλλοτε βάζανε με κλειστά μάτια. Φόβος ανάληψης της τελικής ενέργειας, ατομιστίες και φρούδες ελπίδες.
Αλλά, αυτό είναι το μπάσκετ.
Και στην κόντρα φιλοσοφίας [προπονητικών πλάνων] και ψυχολογίας [βάρους αμελετήτων που κουβαλάνε οι παίκτες], η δεύτερη βγαίνει πάντα κερδισμένη.
Και αυτό είναι το μεγαλείο του αθλήματος.
Σε αντίθεση με το κλωτσοσκούφι των 22 παλαβών και της μιανής χήρας, εδώ η απώλεια της πεποίθησης σηματοδοτεί τη διαφορά από την ήττα στην πανωλεθρία.
Δεν βγήκαν τα γαμω-πλάνα, εγκλωβίστηκαν οι ψηλοί μας, συρρικνώθηκε η ροπή (d) της περιφέρειας [d> 0], και ξεκίνησε η σφαγή του Δράμαλη. Και στο δικό μας έργο δεν είχε Νικηταρά (πικρό) lol.
Πέντε αυτοί και πέντε εμείς εντός-αλλά αυτοί απόψε παίζανε και για το φυσικό ηγέτη τους. Ένα μεγάλο μπράβο στους Σπανιόλους που με απαράμιλλο μεσογειακό πείσμα κατέβηκαν με ασύλληπτο τσαμπουκά.
Βαθειά ανθρώπινες στιγμές, το άδειο βλέμμα του Παπαλουκά, η πετσέτα να σκεπάζει όλο το πρόσωπο του Big Sofo [και οι κολοσσοί κλαίνε βουβά..], το πείσμα του Διαμαντίδη, και βέβαια -στον αντίποδα- ο παραπαίων Gasol να μην μπορεί να βαστήξει τα δάκρυα του ..
Πίκρα αλλά και περηφάνεια για τα παιδιά μας που δεν μπόρεσαν αυτή τη φορά.
Και διπλή αγάπη, ακριβώς γιατί λύγισαν σήμερα-μακριά από τους κάφρους που αφορμή ζητούν μόνο για ανέξοδους πανηγυρισμούς στην Ομόνοια με παρατράγουδα..
Δεν είναι εύκολο να προσπαθείς να κρατηθείς με το κεφάλι ψηλά όταν ατενίζεις τον κόσμο από τα 2&κάτι, με την κάμερα να ζουμάρει ξεδιάντροπα πάνω σου. Στο άψυχο βήμα, στο θολό βλέμμα, στους σκυφτούς ώμους. .

Σιγοτραγουδώ με όση -σπασμένη- φωνή μου 'χει μείνει τον ύμνο της 'άλλης' μου ομάδας. Αφιερωμένο στην Εθνική της καρδιάς μας.
"Μόνη ποτέ δεν θα σ' αφήσω .."
Καλή επιστροφή παιδιά. Αν ήμουν 15 χρόνια μικρότερος-θα 'μουν σίγουρα εκεί.. ;-)

"Μου έδωσες πίσω τα όνειρα μου": για τον Παναγιώτη και τ' 'άλλα' παιδιά ..

Στα 10 μου παράτησα την κυριακάτικη μπάλα στη διπλανή αλάνα-εκεί κατά τις 11 το πρωί για να στηθώ σε μια ασπρόμαυρη οθόνη.
Μάταια με φώναζαν οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς. 'Ωσπου βαρέθηκαν..
Εγώ έβλεπα τον 'ντόκτορα' Julius Erwing, τον 'ταχυδρόμο' Κarl Malone, τις πάσες του Μαγικού Johnson, τα hooks του Careem Abdul Jabhar.
Μέθαγα με τους Philadelphia 76ers στους τελικούς με τους Boston Celtics. Κι αργότερα, στην πρώιμη εφηβεία με τους Λιμνάνθρωπους του Los Angeles.
Ήμουνα καλός στο τόπι-ακόμη κάνω εντυπωσιακά κόλπα στην παραλία- αλλά εκείνο το πρωί του '80 που άκουσα τη χαρακτηριστική φωνή ενός μουσάτου [αργότερα έμαθα πως τον έλεγαν Φίλιππα], έκοψα το ποδόσφαιρο.
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Ερωτεύτηκα την πορτοκαλιά θέα.
Τη μπίσταγα με τις ώρες. Έχω χάσει χιλιάδες [κυριολεκτικά] ώρες στη ζωή μου παίζοντας street basket. Με παρέα ή και μόνος. Είχα κάπου διαβάσει πως ο βραζιλιάνος Oscar έριχνε περι τα 1500 σουτ την ημέρα. Ήθελα να τον ξεπεράσω!
Ύστερα, όπως θα ΄λεγε και η Άλκηστις "άλλαξε ο καιρός". Ο ελληνοαμερικάνος που αντέστρεψε το ρου του αθλήματος στην Ελλάδα-αλλά και της μπασκετικής ενηλικίωσης μου έγινε ο απόλυτος super star.
Ο Άρης πρωτόμαθε-ακόμα και στους πανάσχετους τότε γονείς μου- τι πάει να πει διεθνής δοκιμασία. Κάθε Πέμπτη, μια ακόμη αγωνία για τα παιδιά του Ξανθού.
Εμένα όμως η ψυχή μου ήταν ΑΠΟ ΤΟΤΕ σε ένα μάλλον λαϊκό παιδί που στα μάτια μου έμεινε θρύλος. Ντεμοντέ κούρεμα-ακόμη και τότε, δεμένο κορμί και γλυκό σουτ. Και βέβαια παθιασμένη, ασφυκτική άμυνα..
Θα 'ταν Ιούνιος του '87.
Ήμουν μέσα στο ΣΕΦ 16 χρονώ παιδί. Κάθε μέρα-ασφαλώς. Πηδώντας τις πίσω μάντρες από το Στάδιο-μεγαάλη επιτυχία. Μαζί με άλλους γαβριάδες παραληρούσα: βρίζαμε τ' αδέρφια Petrovic και ενίοτε κλαίγαμε.
Και πιο πολύ, όταν εκείνος ο Γεωργιανός γίγαντας με το μουστάκι που ατένιζε τον κόσμο από τα 2.18 έριξε τη φοβερή εκείνη αγκωνιά στον ήρωα μου.
Η καρδιά πήγε να σπάσει.
Μετά ήρθε ο τελικός, οι βολές του Αργύρη και Η πρώτη, η απόλυτη επιτυχία.
48 ώρες έκανα να κοιμηθώ-ήταν τότε που η Ομόνοια έγινε ο απόλυτος τόπος συναδέλφωσης στη χώρα της αιώνιας διχόνοιας.

Δεν πήγα ποτέ σε ομάδα-προτίμαγα τα γηπεδάκια των βορείων προαστίων και τα στοιχήματα με τις κόκα-κόλες και τα σουβλάκια. Ήμουν, ωστόσο, πιστός στον έρωτα μου. Ίσως και στον μοναδικό ..
Η μεγαλύτερη σχέση της ζωής μου, χρόονια μετά μου είπε πως εντυπωσιάστηκε όταν μόνος εγώ-κέρδισα δυο [μάλλον κακομοίρηδες] φίλους της σε ένα ματσάκι που στήθηκε για τα μάτια της .. ;-)
Αλλά η σκέψη μου κι ο θαυμασμός για τον -ώριμο πια- ήρωα μου από τη Νίκαια.
Στο πανεπιστήμιο τον γνώρισα από κοντά. Είχε κατεβεί Αθήνα και τον είδα στο πανεπιστημιακό γυμναστήριο μαζί με το Βαγγέλη το Φώτση και ένα λιγνό παιδάκι 8-9 χρονώ, το γιό του, τον Αντώνη.. ένα σαμιαμίδι που μας κυνήγαγε τις μπάλες..
Κατέκτησα το αργυρό στην Πανεπιστημιάδα-ήταν τη χρονιά που ο Δράκος, μόνος του, μας πήγε ψηλά-πολύ ψηλά: 4η θέση στο μουντομπάσκετ..
Ήταν περίπου ο καιρός που ο Θ Ε Ο Σ μεσουρανούσε στα παρκέ του Σικάγο.
Που η Ομάδα-Όνειρο [χωρίς εισαγωγικά] δίδασκε σ' όλους εμάς τι πα να πει δύναμη και ταχύτητα και θέαμα.
Αναρωτιόμουνα από τότε-όλοι μας δηλαδή στις παρέες το συζητάγαμε.
Θα 'ρθει ΠΟΤΕ η ώρα που Ευρωπαίοι παίκτες θα κοίταζαν στα ίσια τα ινδάλματα μας ..;
Ύστερα, το άθλημα βάλτωσε, η υπερπροσφορά ασήμαντων αγώνων το Σ/Κ μπούχτισε τον κόσμο και η εικόνα της 'παλιάς αγαπημένης' του '87 ξεθώριασε.
Μια σειρά από καλά παιδιά, αλλά λίγο ξυλοκόπους, λίγο loosers, λίγο ατομιστές απώθησαν τα όνειρα..
Ο παλιός παίκτης με τη βαριά-ασήκωτη ψυχή πέρασε ωστόσο στην κορυφή του πάγκου. Κατηγορήθηκε ως άσχετος-έδειξε στόφα νικητή και πονηριά αλεπούς.
Πάνω απ' όλα-ενέπνευσε. Έδωσε φτερά στα πόδια της καλύτερης Εθνικής που είχαμε ποτέ. Ξεδίπλωσε τα ταλέντα. Όρθωσε τα κορμιά. Και περίμενε, περίμενε..
Και όλοι εμείς μαζί του.
Και φτάσαμε στον περυσινό Σεπτέμβρη-στο Βελιγράδι.
Και η πίστη μου πως θα τους πατάγαμε. Όλους. Έγινε πραγματικότητα.
"Βάλτο αγόρι μου" δε φώναζε ο Σκουντής. Όλη η μπασκετική Ελλάδα ούρλιαζε από πίσω του.
Για όσους έχουνε φάει τα νιάτα τους στο παρκέ, ή ακόμη περισσότερο στη σκληρή άσφαλτο με λίγο ταρτάν από πάνω, ήταν ξεκάθαρο: η ομάδα αυτή είχε έρθει για να μείνει..
Ζήλεψα. Πολύ. Τα κλεψίματα του Μήτσου με τα χέρια-τανάλιες, το παιχνίδι του Θοδωρή, τη μαγκιά του Λάζου που ήλεγχε την εναέρια κυκλοφορία..

Κι απόψε, "η μισή μου καρδιά" στην Ιαπωνία βρίσκεται. Εκεί που οι παιχταράδες με το περίσσιο ταλέντο και τα βαριά-τι λέω? θεόβαρια π@π@ρι@ μας μόρφωσαν. Πάτησαν σαν οδοστρωτήρες τον Κινέζο, λιώσανε σε ρελαντί τη Γαλλία. Και σήμερα ...
Σήμερα, είναι η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ για το άθλημα στη χώρα.
Δεν με νοιάζει τι θα κάνουν μεθαύριο!
[ίσως, γιατί ΞΕΡΩ..!!]
Γιατί με γύρισαν 25 χρόνια πίσω. Μ' έμαθαν όχι μόνο τι σημαίνει σοβαρότητα, αλληλοκάλυψη, ψυχάρα [12 πόντους χάνανε και κοίταξαν το θεριό στα μάτια!], αλλά γιατί μου 'δωσαν πίσω τα ασπρόμαυρα όνειρα μου.
Δώσανε μορφή στη φαντασία μου, ήχο στη μελωδία-κι ας μην μπορώ να αρθρώσω λέξη απ' το βράχνιασμα..
Ευχαριστώ Βασίλη, Δημήτρη, Σοφοκλή, Θοδωρή, Λάζο, Αντώνη, Μιχάλη, Νίκο-και εσένα Νίκο που μάτωσες τη φανέλα!, Δήμο, Παναγιώτη..
ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΟΥς: ευχαριστώ-όλοι σ' ευχαριστούμε Παναγιώτη!
Γιαυτό που ήσουνα, που δίδαξες κι αυτό που μας χάρισες .
Για το φεγγάρι που μας πήγες.. να μπορούσες μόνο να φανταστείς τι σημαίνει για κάποιους από εμάς ..