αποσπερίτης..

H μέρα φεύγει, ποιος την κλέβει;/ Ήξερα μα ξέχασα.
Σκούρα τα πράγματα, στρατηγέ μου.
Υπάρχουν στιγμές που με τη βία θυμάσαι τ' όνομα σου. Αυτός ο Eisenhower, ο Αλτσχαϊμερ ή κάποιος τέτοιος, τέσπα φταίει.
Ποιός κλέβει τη μέρα; Ποιός πήρε το τυρί μου;
Δεν θέλεις να ξέρεις-δεν θέλεις καν να 'σαι εκεί.
Αρκείσαι να καταγγέλεις εμφατικά τους άλλους.
Βέβαια, ποιοί είμαστε εμείς και ποιοί άραγε οι άλλοι σ' αυτό το περίεργο παιγνίδι του χαμού..
Σαθρά ως ανύπαρκτα τα εξωτερικά σημεία αναφοράς. Οι παραδοσιακές σταθερές.
Οι πυξίδες με τη βοήθεια των οποίων οι άνθρωποι αναγνώριζαν τα σημάδια του χώρου και τις απειλές του περιβάλλοντος καιρού.
Καθημερινά ανακαλύπτεις συνάφειες που σε προβληματίζουν.
Κι ακόμη χειρότερο, αποκλίσεις από αυτά που θεωρούσες δεδομένα-και φοβάσαι να δεις κατάματα. Πως άλλαξαν.
Το μέσα -ίσως- μένει-κι αν το θυμάσαι πια δλδ..
Αλλά χρειάζεται ν' απλώσεις το χέρι σου..

Όσοι δουλέψαν κι όσοι παιδέψαν/ τα λερωμένα πέταξαν.
Πάλι έγινε χάρβαλο η ετερόκλητη παρέα πριν μας βρει το αποψινό ξημέρωμα.
Το sms μιλούσε για καθολική συγκεντρωση με agenda πολιτικά προφανή. Δεκαεπτά χρόνια δεν μπορέσαμε ως κράτος και ως πολίτες ως να βρούμε ένα σημείο διεπαφής-θα βρούμε τώρα.. ΜΑ τι λες τώρα-αφού "είναι στραβός ο γιαλός".
Και δεν αναρωτιούνται οι κάφροι τι στράβωσε στο δρόμο.
Opinion makers, σου λέει μετά με impact αυταπόδεικτο στο μπουρδέλο που ζούμε. Dumb and dumber κατάσταση, λέμε.
Ο ένας ξέρει, λέει, από μέσα: μίλησε με τη Ντόρα, συναντήθηκε με το Γιώργο και είναι φίλος του Διαμαντή του πρέσβη που έχει αναλάβει την διαπραγμάτευση-άρα τι να του πεις (κι) εσύ. Ο άλλος ήταν στο Πολυτεχνείο, οπότε τι να του πούμε και μεις οι άκαπνοι. Ο τρίτος, ως δημοσιογράφος αποκλείεται να μη σου σπάσει τα @ρχίδ!@ στο παπατζηλίκι. Ο τέταρτος, ως εκ της θέσης του, θα σε πάει συνδικαλιστικά. Ο πέμπτος είναι ο πιο πετυχημένος concpiracy theorist έχω ακούσει εδώ και χρόνια-είναι τόσο θεός που πιστεύω πως μας δουλεύει όλους ψιλό γαζί. Ο έκτος έχει κάνει την παραδοξολογία επιχείρηση με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Ο έβδομος είναι κολλητός του Μπένυ-κι αυτό τα λέει όλα στο πόσα κιλά μ@κ@κας είναι. Ο όγδοος...
Στη χώρα του ότι να 'ναι, η ώρα είναι πάντα τώρα.
Δεν υπήρξε ποτέ χθες-και το αύριο είναι ραμμένο στα μέτρα σας.
Δε γαμιέστε και εσείς κι ο γρύλλος σας. [period].
Τα φώτα ανάβουν/
να προλάβουν/ της νύχτας το μετέωρο.
Ώρες-ώρες τη νιώθεις την αγωνία. Την κόβεις με το μαχαίρι σαν περνάει από δίπλα σου. Ένα μετέωρο-όλα. Και η λάμπα τρεμοπαίζει. Θα προλάβεις..;
Δεν προλαβαίνεις, όμως. Ποτέ δεν προλαβαίνεις. Νομίζω.
Μπορεί να κάνω και λάθος.
Αλλά δεν κάνω. Όχι τώρα. Όχι σ' αυτό..

Tα βήματά μας, άθελά μας,/
είναι δώρα ακριβά/
γι' αυτούς που μένουν και περιμένουν/
το σούρουπο μιαν αγκαλιά.
Μεγάλη κουβέντα, Θανάση.
Θα (σ)το ΄λεγα κι από κοντά δηλαδή.
ΟΤΑΝ ερχόμασταν..
Για Κυριακή λέγαμε-μα δεν έκατσε.
Κάτσανε άλλα.
Αλλάξανε σχήμα οι αμμόλοφοι και μέγεθος οι θίνες..
Κι από άμμο, γεμίσανε με πάγο.
Περίεργο πράγμα ο πάγος.
Απέξω συνώνυμος της οδύνης του κρύου-απο μέσα, ωστόσο, προστατεύεσαι. Κέλυφος επιβίωσης το λευκό βελούδο που ντύνεσαι.
Όχημα λησμονιάς.

Mες στο σκοτάδι, θα 'ρθουν πάλι/
μακρινές μαρμαρυγές/
να ψιθυρίσουν, να μας θυμίσουν/
τρεις απανωτές φορές.
Θα 'ρθουνε, λες;
Το σκοτάδι, μου 'λεγε μια φίλη, είναι για να το φοβάσαι.
Σαν είσαι παιδί. Τρέχεις να προστατευτείς από το βάρος του.
Κουκουλώνεσαι λοιπόν και κοκκαλώνεις. Και περιμένεις να φύγει.
Εγώ πάλι, γιατί πιστεύω ότι είναι το φως που φοβάσαι ..;
Το φως που δίνει τέλος στα άμορφα δημιουργήματα.
Αυτό που λούζει τα βάρη που ξορκίζεις. Τα τρίτα βάρη που σε φορτώνουν και δεν τολμάς ν' αντικρύσεις.
Αν προκύπτει και ν' απαρνηθείς.

Μολαταύτα, έχω προσέξει πως τα πας καλά με τα πηγάδια.
Σε σαγηνεύει το σκότος τους.
Καθώς κατεβαίνεις.
Και ανασκάπτεις.
Εξάλλου, τις πιο τολμηρές και θεαματικές απόπειρες, μου φαίνεται, στο σκοτάδι τις θέλεις.
Βαφτισμένη η αλήθεια σου σ΄αυτό που κανείς δε βλέπει.
Η έτσι νομίζεις.. ;-)

Kι εσύ αποσπερίτη μου/
του δειλινού ταιριάζεις./ Άδολα είναι τα μάτια σου/ και μην τα κατεβάζεις. (...)