"Μου έδωσες πίσω τα όνειρα μου": για τον Παναγιώτη και τ' 'άλλα' παιδιά ..

Στα 10 μου παράτησα την κυριακάτικη μπάλα στη διπλανή αλάνα-εκεί κατά τις 11 το πρωί για να στηθώ σε μια ασπρόμαυρη οθόνη.
Μάταια με φώναζαν οι πιτσιρικάδες της γειτονιάς. 'Ωσπου βαρέθηκαν..
Εγώ έβλεπα τον 'ντόκτορα' Julius Erwing, τον 'ταχυδρόμο' Κarl Malone, τις πάσες του Μαγικού Johnson, τα hooks του Careem Abdul Jabhar.
Μέθαγα με τους Philadelphia 76ers στους τελικούς με τους Boston Celtics. Κι αργότερα, στην πρώιμη εφηβεία με τους Λιμνάνθρωπους του Los Angeles.
Ήμουνα καλός στο τόπι-ακόμη κάνω εντυπωσιακά κόλπα στην παραλία- αλλά εκείνο το πρωί του '80 που άκουσα τη χαρακτηριστική φωνή ενός μουσάτου [αργότερα έμαθα πως τον έλεγαν Φίλιππα], έκοψα το ποδόσφαιρο.
ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ.
Ερωτεύτηκα την πορτοκαλιά θέα.
Τη μπίσταγα με τις ώρες. Έχω χάσει χιλιάδες [κυριολεκτικά] ώρες στη ζωή μου παίζοντας street basket. Με παρέα ή και μόνος. Είχα κάπου διαβάσει πως ο βραζιλιάνος Oscar έριχνε περι τα 1500 σουτ την ημέρα. Ήθελα να τον ξεπεράσω!
Ύστερα, όπως θα ΄λεγε και η Άλκηστις "άλλαξε ο καιρός". Ο ελληνοαμερικάνος που αντέστρεψε το ρου του αθλήματος στην Ελλάδα-αλλά και της μπασκετικής ενηλικίωσης μου έγινε ο απόλυτος super star.
Ο Άρης πρωτόμαθε-ακόμα και στους πανάσχετους τότε γονείς μου- τι πάει να πει διεθνής δοκιμασία. Κάθε Πέμπτη, μια ακόμη αγωνία για τα παιδιά του Ξανθού.
Εμένα όμως η ψυχή μου ήταν ΑΠΟ ΤΟΤΕ σε ένα μάλλον λαϊκό παιδί που στα μάτια μου έμεινε θρύλος. Ντεμοντέ κούρεμα-ακόμη και τότε, δεμένο κορμί και γλυκό σουτ. Και βέβαια παθιασμένη, ασφυκτική άμυνα..
Θα 'ταν Ιούνιος του '87.
Ήμουν μέσα στο ΣΕΦ 16 χρονώ παιδί. Κάθε μέρα-ασφαλώς. Πηδώντας τις πίσω μάντρες από το Στάδιο-μεγαάλη επιτυχία. Μαζί με άλλους γαβριάδες παραληρούσα: βρίζαμε τ' αδέρφια Petrovic και ενίοτε κλαίγαμε.
Και πιο πολύ, όταν εκείνος ο Γεωργιανός γίγαντας με το μουστάκι που ατένιζε τον κόσμο από τα 2.18 έριξε τη φοβερή εκείνη αγκωνιά στον ήρωα μου.
Η καρδιά πήγε να σπάσει.
Μετά ήρθε ο τελικός, οι βολές του Αργύρη και Η πρώτη, η απόλυτη επιτυχία.
48 ώρες έκανα να κοιμηθώ-ήταν τότε που η Ομόνοια έγινε ο απόλυτος τόπος συναδέλφωσης στη χώρα της αιώνιας διχόνοιας.

Δεν πήγα ποτέ σε ομάδα-προτίμαγα τα γηπεδάκια των βορείων προαστίων και τα στοιχήματα με τις κόκα-κόλες και τα σουβλάκια. Ήμουν, ωστόσο, πιστός στον έρωτα μου. Ίσως και στον μοναδικό ..
Η μεγαλύτερη σχέση της ζωής μου, χρόονια μετά μου είπε πως εντυπωσιάστηκε όταν μόνος εγώ-κέρδισα δυο [μάλλον κακομοίρηδες] φίλους της σε ένα ματσάκι που στήθηκε για τα μάτια της .. ;-)
Αλλά η σκέψη μου κι ο θαυμασμός για τον -ώριμο πια- ήρωα μου από τη Νίκαια.
Στο πανεπιστήμιο τον γνώρισα από κοντά. Είχε κατεβεί Αθήνα και τον είδα στο πανεπιστημιακό γυμναστήριο μαζί με το Βαγγέλη το Φώτση και ένα λιγνό παιδάκι 8-9 χρονώ, το γιό του, τον Αντώνη.. ένα σαμιαμίδι που μας κυνήγαγε τις μπάλες..
Κατέκτησα το αργυρό στην Πανεπιστημιάδα-ήταν τη χρονιά που ο Δράκος, μόνος του, μας πήγε ψηλά-πολύ ψηλά: 4η θέση στο μουντομπάσκετ..
Ήταν περίπου ο καιρός που ο Θ Ε Ο Σ μεσουρανούσε στα παρκέ του Σικάγο.
Που η Ομάδα-Όνειρο [χωρίς εισαγωγικά] δίδασκε σ' όλους εμάς τι πα να πει δύναμη και ταχύτητα και θέαμα.
Αναρωτιόμουνα από τότε-όλοι μας δηλαδή στις παρέες το συζητάγαμε.
Θα 'ρθει ΠΟΤΕ η ώρα που Ευρωπαίοι παίκτες θα κοίταζαν στα ίσια τα ινδάλματα μας ..;
Ύστερα, το άθλημα βάλτωσε, η υπερπροσφορά ασήμαντων αγώνων το Σ/Κ μπούχτισε τον κόσμο και η εικόνα της 'παλιάς αγαπημένης' του '87 ξεθώριασε.
Μια σειρά από καλά παιδιά, αλλά λίγο ξυλοκόπους, λίγο loosers, λίγο ατομιστές απώθησαν τα όνειρα..
Ο παλιός παίκτης με τη βαριά-ασήκωτη ψυχή πέρασε ωστόσο στην κορυφή του πάγκου. Κατηγορήθηκε ως άσχετος-έδειξε στόφα νικητή και πονηριά αλεπούς.
Πάνω απ' όλα-ενέπνευσε. Έδωσε φτερά στα πόδια της καλύτερης Εθνικής που είχαμε ποτέ. Ξεδίπλωσε τα ταλέντα. Όρθωσε τα κορμιά. Και περίμενε, περίμενε..
Και όλοι εμείς μαζί του.
Και φτάσαμε στον περυσινό Σεπτέμβρη-στο Βελιγράδι.
Και η πίστη μου πως θα τους πατάγαμε. Όλους. Έγινε πραγματικότητα.
"Βάλτο αγόρι μου" δε φώναζε ο Σκουντής. Όλη η μπασκετική Ελλάδα ούρλιαζε από πίσω του.
Για όσους έχουνε φάει τα νιάτα τους στο παρκέ, ή ακόμη περισσότερο στη σκληρή άσφαλτο με λίγο ταρτάν από πάνω, ήταν ξεκάθαρο: η ομάδα αυτή είχε έρθει για να μείνει..
Ζήλεψα. Πολύ. Τα κλεψίματα του Μήτσου με τα χέρια-τανάλιες, το παιχνίδι του Θοδωρή, τη μαγκιά του Λάζου που ήλεγχε την εναέρια κυκλοφορία..

Κι απόψε, "η μισή μου καρδιά" στην Ιαπωνία βρίσκεται. Εκεί που οι παιχταράδες με το περίσσιο ταλέντο και τα βαριά-τι λέω? θεόβαρια π@π@ρι@ μας μόρφωσαν. Πάτησαν σαν οδοστρωτήρες τον Κινέζο, λιώσανε σε ρελαντί τη Γαλλία. Και σήμερα ...
Σήμερα, είναι η ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΗ ΜΕΡΑ για το άθλημα στη χώρα.
Δεν με νοιάζει τι θα κάνουν μεθαύριο!
[ίσως, γιατί ΞΕΡΩ..!!]
Γιατί με γύρισαν 25 χρόνια πίσω. Μ' έμαθαν όχι μόνο τι σημαίνει σοβαρότητα, αλληλοκάλυψη, ψυχάρα [12 πόντους χάνανε και κοίταξαν το θεριό στα μάτια!], αλλά γιατί μου 'δωσαν πίσω τα ασπρόμαυρα όνειρα μου.
Δώσανε μορφή στη φαντασία μου, ήχο στη μελωδία-κι ας μην μπορώ να αρθρώσω λέξη απ' το βράχνιασμα..
Ευχαριστώ Βασίλη, Δημήτρη, Σοφοκλή, Θοδωρή, Λάζο, Αντώνη, Μιχάλη, Νίκο-και εσένα Νίκο που μάτωσες τη φανέλα!, Δήμο, Παναγιώτη..
ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΟΛΟΥς: ευχαριστώ-όλοι σ' ευχαριστούμε Παναγιώτη!
Γιαυτό που ήσουνα, που δίδαξες κι αυτό που μας χάρισες .
Για το φεγγάρι που μας πήγες.. να μπορούσες μόνο να φανταστείς τι σημαίνει για κάποιους από εμάς ..