μια βροχερή Πέμπτη..

Το πρωι όλα έδειχναν καλά. Ράθυμη μέρα-σηκώθηκα φορτσάτος. Τα μάτια μου φαίνονταν περίεργα στον καθρέφτη. Ενα πράσινο, ένα μαύρο. Γαμ)(*&^%$επιπεφυκίτιδα. Λίγο ακόμη και θα πιστέψω πως είμαι ο Βowie. Λίγο βούτυρο στο μέλι. Λίγα λιπαρά στο βούτυρο. Ψάχνω για ζωή στο λίγο μέσα μου.
Λίγο διάβασμα-όχι ακόμη γράψιμο.
Μετά έριξα μια ματιά μέσα από το τζάμι και αποφάσισα να ασχοληθώ με τη βεράντα. Θα πρέπει να πέρασε κανας χρόνος από την τελευταια φορά που ο γείτονας με είδε νοικοκυρούλα χαρωπή να τρίβω με μανία τα μάρμαρα.

Καφές στο γνώριμο Β.Β. Ανάγνωση των φύλων της πόλης. Εγώ γύρναγα τις σελίδες σε A.V. και Lifo, κι εκείνες διαβάζαν τον κόσμο για μένα. Οι άντρες, οι γυναίκες, η διασκέδαση. Δεν χρειάζεται πια να σκεφτομαι τίποτα. Όλα στα χέρια άλλων. Στο Βασιλόπουλο της γειτονιάς χάζεψα μουστάρδες. Τόσο-όσο να αργήσω κανα τέταρτο στο ραντεβού για να κατέβω Rosebud. Η βρόχα πάντως δεν άργησε καθόλου. Οδηγώντας στα όρια της βρεγμένης γλίτσας που αποκαλούν ασφαλτινο οδόστρωμα, γλίστρησα καβαλάρης ανάμεσα στις παρατεταγμένες φαλαγγες των τετράτροχων. Καταμουσκεμένος έπιασα πολυθρόνα-στο-παράθυρο. Με στέγνωσαν οι κουβέντες του Νίκου και του Σπύρου. Έφυγα κατατονικός.

Ο Πετράν και οι Μαρίες δεν ξέρανε τι θέλανε. Καταλήξαμε στο La Strada. Το ριζότο ήταν υπέροχο. Ω, τι υπέροχο βράδυ.