"Σκάσε Σκουντή ..."

Οι προπονητές της εξέδρας είχαμε οργιάσει..
Η νίκη ήτο βεβαία!
Δυστυχώς η πορτοκαλιά θέα είναι γνωστή καριόλα..
[πάει δηλαδή μ' όλους, αλλά εμάς τα χατήρια, δεν μας τα κάνει-σόρρυ κυρίες για το μισογυνικό σχόλιο, αλλά τέτοιες ώρες μιλάει η παγιδευμένη τεστοστερόνη .. (-;]
Αυτό συνέβη και στην ομάδα μας-από τον Όλυμπο στα Τάρταρα..
Ασφαλώς η Ρίτα Σ. έχει καλύψει, χρόνια τώρα, το ζήτημα: "τα λόγια είναι περιττά..".
Ως εκ τούτου, παρακαλώ θερμά τους Σκουντήδες αυτού του κόσμου να σιγήσουν: ας μάθουμε ρε καραγκιόζηδες να χάνουμε, χωρίς να χρυσώνουμε το χάπι. Η κληρονομιά του λαϊκισμού σ' αυτό τον τόπο έχει μακριές ρίζες..
Ας το δούμε λοιπόν ψύχραιμα κι ας περισσέψει η αυτοκριτική-όχι ο άγονος κομπασμός.
Χάσαμε, γιατί δεν άντεξαμε τον τίτλο του φαβορί. Ηττηθήκαμε, γιατί προφανέστατα υποτιμήσαμε τους σπουδαίους στο σημερινό γήπεδο αντιπάλους μας. Τον ήπιαμε γιατί παίξανε εκπληκτική μπάλα-στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους, εμείς πάλι όχι. Ας το ξεστομίσουμε. Καθαρά.
Κατατροπωθήκαμε, όμως, γιατί λιγοψυχήσαμε ..

Σκοπός ωστόσο, δεν είναι η μουρμούρα.
Πρέπει να 'χεις παίξει αυτό το (*&^%τόπι για να καταλάβεις τη σημασία της ψυχολογίας. Άμα δεν έχεις μυρίσει παρκέ, δεν το φαντάζεσαι..
Αστοχείς-στον φορμάρουνε, βάζεις ένα δύσκολο δίποντο-απαντάνε με χαλαρό τρίποντο. Τα φώτα σε ζαλίζουνε. Τρέχεις, αλλά δεν είσαι 'εκεί'.
Η μπάλα ζυγιάζει 1000 καντάρια. Μολύβι σκέτο. Παιχταράδες, ΟΛΟΙ τους, εγνωσμένης κλάσης χάνανε αυτά που άλλοτε βάζανε με κλειστά μάτια. Φόβος ανάληψης της τελικής ενέργειας, ατομιστίες και φρούδες ελπίδες.
Αλλά, αυτό είναι το μπάσκετ.
Και στην κόντρα φιλοσοφίας [προπονητικών πλάνων] και ψυχολογίας [βάρους αμελετήτων που κουβαλάνε οι παίκτες], η δεύτερη βγαίνει πάντα κερδισμένη.
Και αυτό είναι το μεγαλείο του αθλήματος.
Σε αντίθεση με το κλωτσοσκούφι των 22 παλαβών και της μιανής χήρας, εδώ η απώλεια της πεποίθησης σηματοδοτεί τη διαφορά από την ήττα στην πανωλεθρία.
Δεν βγήκαν τα γαμω-πλάνα, εγκλωβίστηκαν οι ψηλοί μας, συρρικνώθηκε η ροπή (d) της περιφέρειας [d> 0], και ξεκίνησε η σφαγή του Δράμαλη. Και στο δικό μας έργο δεν είχε Νικηταρά (πικρό) lol.
Πέντε αυτοί και πέντε εμείς εντός-αλλά αυτοί απόψε παίζανε και για το φυσικό ηγέτη τους. Ένα μεγάλο μπράβο στους Σπανιόλους που με απαράμιλλο μεσογειακό πείσμα κατέβηκαν με ασύλληπτο τσαμπουκά.
Βαθειά ανθρώπινες στιγμές, το άδειο βλέμμα του Παπαλουκά, η πετσέτα να σκεπάζει όλο το πρόσωπο του Big Sofo [και οι κολοσσοί κλαίνε βουβά..], το πείσμα του Διαμαντίδη, και βέβαια -στον αντίποδα- ο παραπαίων Gasol να μην μπορεί να βαστήξει τα δάκρυα του ..
Πίκρα αλλά και περηφάνεια για τα παιδιά μας που δεν μπόρεσαν αυτή τη φορά.
Και διπλή αγάπη, ακριβώς γιατί λύγισαν σήμερα-μακριά από τους κάφρους που αφορμή ζητούν μόνο για ανέξοδους πανηγυρισμούς στην Ομόνοια με παρατράγουδα..
Δεν είναι εύκολο να προσπαθείς να κρατηθείς με το κεφάλι ψηλά όταν ατενίζεις τον κόσμο από τα 2&κάτι, με την κάμερα να ζουμάρει ξεδιάντροπα πάνω σου. Στο άψυχο βήμα, στο θολό βλέμμα, στους σκυφτούς ώμους. .

Σιγοτραγουδώ με όση -σπασμένη- φωνή μου 'χει μείνει τον ύμνο της 'άλλης' μου ομάδας. Αφιερωμένο στην Εθνική της καρδιάς μας.
"Μόνη ποτέ δεν θα σ' αφήσω .."
Καλή επιστροφή παιδιά. Αν ήμουν 15 χρόνια μικρότερος-θα 'μουν σίγουρα εκεί.. ;-)