και λίγη (παρα)πολιτική στον καιρό της απαξίωσης..

Χαλαρός καφές-Κυριακή πρωί.
Το ραντεβού με το παλαιό μέλος του Ε.Γ. του πάλαι ποτέ Κινήματος ήταν στο γνωστό καφέ της Φιλοθέης. Με βερμουδίτσα-δίχαλο, και πρησμένο μάτι ξεκίνησα. Είχα αργήσει-ας όψονται τα all night long ξύδια.
[νωρίς στο Σμαράγδι και μετά στο πιπινο-Galea: πρώτη μου φορά φέτος τ' ορκίζομαι ..!]
"Κάνουμε 'ζύμωση' στο Ψυχικό", αστειεύτηκε ο όψιμος φίλος μου-"έλα από δω".. [εννοούσε βεβαίως το πασοκομάγαζο].
Αυτό δεν ήταν σύναξη-συνεδρίαση της αξιωματικής ήταν: παλιό και νέο ΠΑΣΟΚ μαζί αντάλλασε ανέκδοτα, καλαμπούρια και overall διεισδυτικότατες πολιτικές αναλύσεις. Δυό υπουργοί, κάτι -πρώην- διοικητάδες ΔΕΚΟ, κι ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων άμα τε και ποιητής-[ο τελευταίος χωρίς τα γκομενάκια που κοσμούν το συνδυασμό του.."σιγά μην τα φέρω σε σας ρεμαλια", αστειεύτηκε (;)].
Παυσίπονα και ένας συνδυασμός από φ(ραπε)-ddo άνοιξαν τα μάτια μου.
Γοργές 'πάσες', επικαιρότητα και πολιτική σπέκουλα.
Μου 'πιασε την κουβέντα ο Νέστωρας της μάζωξης, από τους μακροβιότερους υπουργούς Οικονομικών στο νεοελληνικό κράτος.
Αυτός που κατά γενική ομολογία εχθρών και φίλων εκτοπίστηκε από τα οργανωμένα συμφέροντα [call me φακελάκια..]
Έχει πολύ πλάκα-και πίκρα βέβαια μπόλικη, να μαθαίνεις το πως παίχτηκαν σκηνικά που συγκλονισαν αυτή τη χώρα.
Η γοητεία της απομυθοποίησης.
The banality of inadequasy..

Για άλλη μια φορά επιβεβαιώθηκε η άποψη που εχω διαμορφώσει για το πλαίσιο άσκησης των high politics σήμερα.
Αυτά ακριβώς που συζητάμε, όλοι μας λίγο πολύ στις παρέες ως σφάλματα ή ως ανοιχτά προβλήματα, αυτά κραίνουνε και μεταξύ τους.
Η διαφορά είναι ως προς τα σημεία-κλειδιά: είμαι πια βέβαιος ότι τα κωλύματα/δυσκολίες εξορθολογισμού είναι κατά περίπτωση στο δημόσιο βίο πολύ πιο πεζά απ' ότι μπορούν οι απέξω να διανοηθούν.. (-;
Αν η πολιτική είναι η διαχείριση της καθημερινότητας, η σχέση του απλού πολίτη μ' αυτή τη πολυσυζητημένη κυρά, σκέφτηκα, στην εποχή που τα κεφάλια 'χώνονται' [=έχουν δηλαδή ήδη χωθεί..] βαθειά μέσα, πολύ απέχει απ' το να 'ναι εξίσου πυκνή.
Κατηγορούμε συχνά τα διάφορα λαμόγια που πέρασαν απ' αυτό το γκουβέρνο για κακοδιαχείριση ή διαφθορά. Αναρωτιέμαι αν συνειδητοποιούμε την πολιτική ομηρία που βιώνουν απαξάπαντες οι δημόσιοι άνδρες από τα αδηφάγα mew media.
Δημοσιοποίηση-καταγγελία-πολιτικό κόστος-διατήρηση του ραγδαίως εκφυλιζόμενου, μη-χρηστικού πια equilibrium: ο κύκλος που κλείνει-η άρνηση διαχείρισης της 'καυτής πατάτας'.
Μην ανησυχείτε, Παιδεία, Υγεία, Ασφαλιστικό προσεγγίζουν τα λειτουργικά όρια τους.. "Όσο νυχτώνει η π(&^%@ μεγαλωώνει", φωνάζανε στα γήπεδα την προηγούμενη δεκαετία.
Στα τέλη του '70, ένας σημαντικός Έλληνας κοινωνιολόγος [συνομιλητής και φίλος ενός κοντού καθηγητή που διαμένει στην Αναγνωστοπούλου δέκα-καμπόσο], παρατηρούσε σε μια μελέτη του πως στην Ελλάδα, η Πολιτική διατηρούσε το προβάδισμα (και τον έλεγχο) στη σφαίρα της Οικονομίας. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η κατάσταση έχει ριζικά ανατραπεί.
Το δυσάρεστο ασφαλώς είναι, πως στο βαθμό που το αποδεχόμαστε, παραχωρούμε ανενδοίαστα τη ζωή μας και το μέλλον μας σε δυνάμεις που δεν υπόκεινται (ξεδιάντροπα) σε κανένα έλεγχο, άλλον απ' αυτών που τη συγκροτούν: της Αγοράς. Αλλά πάλι εμείς δεν είμαστε καχύποπτοι.. Γιατί δηλ να είμαστε ??

Έχει πάντως ενδιαφέρον να σημειώσει κανείς τις οβιδιακές μεταμορφώσεις μιας πολυστρωματικής κοινωνίας που σέρνεται ερήμην της και των κάθε λογής εκπροσώπων της που έχουν χάσει όλα τα ιστορικά στοιχήματα μαζί της. Πέρα απ' αυτούς που μιζάροντας, τζίραραν στο σαρκίο της ασπόνδυλης. Και τώρα χωνεύουν..
Και μεις με πληθωρικές ηθικολογίες στη φαρέτρα μας, στηλιτεύουμε τα ενδημικά-υποτίθεται δεινά μας. Και θα δίναμε ασφαλώς τα πάντα για μιά θέση στον ήλιο, πόσο μάλλον στον ΑΣΕΠ..
Αν η αστική τάξη είναι ενδείκτης της καπιταλιστικής ωριμότητας μιας κοινωνίας, η δική μας ένδεια λέει πολλά για τον 'εωλο' εκσυγχρονισμό. Του υπαρκτού αιτήματος αλλά και της βασανιστικής φαντασίωσης.
Και για όλους αυτούς τους λόγους κι ακόμα περισσότερους εξοβελίσαμε την Πολιτική από τη ζωή μας. Γιατί είναι "ξεφτιλισμένη" και εμείς -επιτέλους!-- θα κοιτάξουμε την πάρτη μας. Μακριά απ' αυτό το 'ανάλγητο' Κράτος..!!
Επιχειρηματίες που η λέξη ρίσκο δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους, φοιτητές που ξορκίζουν την 'εντατικοποίηση' της χάρυβδης που καλείται παγκοσμιοποίηση, (Μ)ΠΑΟΚια που ανησυχούν για το δικέφαλο, αγρότες που κατανόησαν τις επιδοτήσεις ως εισόδημα, υπάλληλοι με ασπρόμαυρα όνειρα βλέπουν τη ζωή να περνάει από μια έγχρωμη τι-βι, μικρομεσαίοι που διατηρούν με νύχια και με δόντια παράπλευρα εισοδήματα-τμήματα μιας αφανούς οικονομίας, αλλά και προϋπόθεση όχι πια αποταμίευσης, αλλά επιβίωσης.. (-:
[Αλήθεια, στην κοινωνία της κατανάλωσης, γράφουν ακόμα οι ελληνόπαιδες στο δημοτικό έκθεση για "τα αγαθά της αποταμίευσης"..?]
"There is no such thing as society"-ισχυριζόταν η σιδηρά Μaggie στο νησί με τις ομίχλες κάποτε-παλιά..
Ρε μπας κι είχε δίκιο; Αλλά δεν είχε ζήσει στην επι δεκαετίες σοσιαλιστική Ελλάδα-ο αντιαμερικανισμός μας ενώνει, αφού ως γνωστόν "είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων" καλή μου..lol
Όπως και η αντιπάθεια όλων ημών -ανεξαρτήτως προτιμήσεων στο πολιτικό φάσμα,- γι' αυτά τα μπουμπούκια του ανάδελφου Έθνους που μας συσπειρώνει.
Αλλά, ας δείξουμε μια-κάποια επιείκια..
Τι να σου κάνουνε και οι πατέρες του Έθνους, κυρία μου; άνθρωποι είναι κι αυτοί-για ένα γάμο στο Four Seasons ή ένα σπίτι στο μαγευτικό Καπανδρίτι ζούνε .. :-)
Για δροσερά γκομενάκια συζητάνε, σε κανα καμπυλάτο κώλο επικεντρώνονται, κοιμούνται και ονειρεύονται μικρόφωνα, ξυπνάνε και ψάχνουν κανα παλαβό (σαν την αφεντιά μου) να αλλάξουν κανα δυο κουβέντες-άλλες από τις "ετελείωσεν αγαπητέ μου, ετελείωσεΝ" ή "αν ήμασταν εμείς κυβέρνηση.."
[Βουλευτής Καλοχαιρέτας (aπό Στουρνάρη 288) rulez!!]
Λιγούρηδες είναι οι περισσότεροι-όχι όλοι όμως.., ψάχνουν για μια έδρα [στο Κοινοβούλιο, στο Δήμο της Άνω Αγουλινίτσας, κλπ], στην εποχή της κληρονομικής δημοκρατίας των τζακιών: του πρωθυπουργού και των δύο πρωθυπουργήσιμων με ονόματα "βαριά σαν ιστορία", ξέρουν-στάνταρ από καλό κρασί (=για ρετσίνα μιλάμε, ε..) και από καλό ψάρι σκίζουν. Καρατσεκαρισμένο.
Περαιτέρω, φαλκιδεύουν τίποτα νούμερα από τα εκλογικά έξοδα για τις ανάγκες ΤΟΥ Αγώνα, πουλάνε κανα εξοχικό στο Λιόπεσι [οι πιο καρμοίρηδες..] ή τζερεμετίζουν κανα 'φορτωμένο' παλιόφιλο [με εξόφληση την κρίσιμη ώρα], παίζουν -ΟΛΟΙ- εξαιρετικό τάβλι, λιώνουν τα κινητά, σμαλτώνουν την οδοντοστοιχία τους, γράφουν κανα αρθράκι- οι πιο ψαγμένοι ως και βιβλία για την 'κρίση της πολιτικής, της κοινωνίας, τα ελληνοτουρκικά, κλπ', μαθαίνουν να ζουν μακριά από τη Μύκονο-οι 'σεμνοί και ταπεινοί', αποφεύγουν τα κότερα-'οι άλλοι', μπινελικώνουν τους αθλητές και τις μοντέλες που τους τρώνε το ψωμί-όλοι οι λοιποί, βάζουν κανα μπαλονάκι στο στομάχι-οι χοντρότεροι, δεν αφήνουν παπά-για-παπά να μην ασπαστούνε τη δεξιά του, πιάνουν το τροφαντό στήθος της γραμματεως τους: απλά πράγματα, καθημερινά,ανθρώπινα δηλαδή.
Ζητούν την ψήφο μας-αν και με λιγότερο ζήλο από παλιότερα, υπόσχονται λιγότερα και διευρύνουν την αυτοκριτική τους. (Σαν να 'χει γίνει λίγο μόδα αυτό το τελευταίο..).
Δεν κρυσταλλώνουν πια τις 'αλήθειες' μας, αλλά διαμορφώνουν τον κόσμο μας. Ακόμα και όσων τους αμφισβητούν ή απλώς -ως πιτσιρικότεροι- τους αγνοούν..
Όπως θα 'λεγε κι ο Μώλντερ στο X-Files,
"The truth is out there ".
Go and get it chap..