στο χρόνο που παίρνει ένα delivery..

Στο τηλέφωνο το απόγευμα μιλούσε κανονικά.
"Έλα. Ο Γιάννης είμαι. Είχα πάρει το τηλ σου από το Διονύση. Μου είπε ότι ξέρεις απ' αυτά".
Μου πήρε κανα λεπτό να καταλάβω.
"Να βρεθούμε λοιπόν". [Δεν κατάλαβα καν γιατί συναίνεσα..].
Μισή ώρα πριν συναντηθούμε στο μυαλό μου πέρασαν σκηνές από αστυνομικά.
Το ραντεβού στο σκοτεινό [ήταν κλειστό μου είπε απόψε, στην τελευταία κλήση του] βενζινάδικο -κοντά- στη γειτονιά μου, επί της μεγάλης λεωφόρου.
"Ναι, ναι. Απέναντι από τα bodyline".
Πόρτες που (θα) ανοιγοκλειναν από διπλανά αυτοκίνητα, άγριες φωνές στο σκοτάδι-τσέκαρα αμήχανα γύρω μου.
Δεν υπήρχαν άλλα αυτοκίνητα στο μισοσκόταδο.
Κι άμα ήταν μπάτσος; Άσε που όταν σε παίρνει ο ύπνος τις Πέμπτες με το Μάκη, τρως χοντρό κόλλημα με μικροκάμερες, κασετοφωνάκια και λοιπές γκατζετιές.

Μισοαστεία-ψιλοσοβαρά, πριν βγω πάντως απ' το διαμέρισμα είχα ρωτήσει το Γιάννο αν είχε το τηλέφωνο του διαπρεπούς δικηγόρου μου.

Πάρκαρα -μάλλον απότομα- δίπλα του, κι άνοιξα -ακόμη πιο απότομα την πόρτα του βρώμικου CIVIC.
Άρχισε να μου μιλάει με άνεση-ένας ψηλός μελαχρινός σαραντάρης, ελαφρά αξύριστος. Το παράθυρο του ήταν ανοιχτό, αλλά ο καπνός είχε διαποτίσει τα πάντα.
Τον σταμάτησα βήχοντας νευρικά.
Είχε βγάλει μια πλαστική σακούλα από το πίσω κάθισμα για να μου τα δείξει.
Αρνήθηκα να ακουμπήσω οτιδήποτε.
"Είναι θέμα αρχής", σχολίασα προσπαθώντας να κάνω τη φωνή μου να ακούγεται ουδέτερα.
[προφανώς έχω δει περισσότερα noir απ' όσα μπορούσα συνειδητά να ανακαλέσω στη μνήμη μου].
Μου 'πε για 'αυτά', αλλά και για άλλα.
"Θα τα βρούμε ρε φίλε. Εγώ έχω πρόσωπο, προσέχω με τους ανθρώπους".
Πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα ακούσει παρόμοια ατάκα;
Βαθμιαία χαλάρωσα. Είδα αυτά που κρατούσε στο χέρι του στο ημίφως από το λαμπάκι και άρχισα να στροφάρω.
Φτωχοδιάβολοι και γραφικά λαμόγια με την ίδια φρασεολογία για το εύκολο χρήμα.
"Είναι και οι εποχές δύσκολες", πήγα να εξηγήσω τη δυστοκία.
Αντέδρασε έντονα.
"Κωλοχώρα, ρε φιλαράκο. Όχι σαν τη Ευρώπη που ξέρουνε να εκτιμάνε το καλό πράμα!"
Δεν είμαι σίγουρος αν διέκρινε το αμυδρό χαμόγελο-πρέπει όμως να κατάλαβε ότι κάπως απλώθηκα στο κάθισμα.
"Σε είδα εγώ, φαίνεσαι καλό παιδί."
Χρησιμοποιώντας το μανίκι από το κολλεγιακό μου απασφάλισα την πόρτα.
No fingerprints-basic rule.
Είχα χρόνια να σκεφτώ τη λέξη: λούμπεν.
Ωστόσο, ακόμα σπάω το κεφάλι μου-ποιός το 'χει πει ρε γαμώτο;
"Στο διεθνή καταμερισμό εργασίας, κάθε χώρα έχει τον υπόκοσμο που της αξίζει".
Το λούστρο πάντως εξακολουθεί να σπανίζει στη δικιά μας.
Ευτυχώς, η σοκολάτα στην κρέπα που είχα παραγγείλει δεν είχε προλάβει να παγώσει.

Ο ήχος του κούκου

BOTERO, Fernando

Still Life with Watermelon1992Oil on canvas95 x 116 cm

Botticelli, Sandro: Primavera
Primavera c. 1482 Tempera on wood 203 x 314 cm Galleria degli Uffizi, Florence.

Χθες βεβαιώθηκα.
Μπήκε η άνοιξη.

Καθένας έχει τα κριτήρια του.
Για μένα το αδιάψευστο τεκμήριο είναι εκείνος ο νοσταλγικός θόρυβος ενός -συγκεκριμένου- κούκου στο ψηλότερο πεύκο της γωνίας. Μολονότι, είναι καμιά τριανταριά μέτρα από το παράθυρο μου, ακούγεται το ίδιο έντονα απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.
Σταματάω ότι κι αν κάνω και βυθίζομαι στην προσωδία της στριγγής λαλιάς.

Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά τα πιο αυτονόητα πράγματα δεν μπορούν ποτέ να γίνουν τετριμμένα.
Επίσης, δεν έχω καταφέρει να δώσω απάντηση, αλλά (μου) συμβαίνει:
Ξυπνάω -κάπως- καλύτερα, αυτοπειθαρχώ περισσότερο, μπορώ να προγραμματίσω τη ζωή μου-μόνο όταν μυρίζω τις ηλιαχτίδες.

Και δοκιμάζω να κινηθώ-κάπως ληθαργικά ακόμη, είναι η αλήθεια, αλλά δοκιμάζω..

Η παρέα στο Nottingham με περιμένει να αναστήσουμε στην πιο ιερή περίοδο του χριστιανικού καλενταριού.
Από το καθολικό, στο ορθόδοξο Πάσχα.
Φέτος, πέρα από τα πατροπαράδοτο αρνοσούβλινγκ, μου τάξανε περιοδεία στη Big District. Να δω, λέει, Pride and Prejudice πρώτα για να μπω στο κλίμα..

Ατενίζοντας τον κόσμο..από τον πάτο του βαρελιού..

Η 'νέα' αρχή, σημαίνεται με κάποιας μορφής δηλώσεις ?

Μήπως όταν αρχίζει η δήλωση, λήγει η 'αρχή' ;

Από την άλλη, όπως έλεγε και ο e.e.cummimgs,
"οι μεγάλοι άνδρες πυρπολούν τις γέφυρες πριν τις διασχίσουν"..

Στάχτη και μπούρμπερη, λοιπόν.

Κι άμα με δεις να πέφτω, φώναξε μου να ισιώσω το σώμα.
[σιχαίνομαι τόσο την έλλειψη στυλ στα πηδήματα, κι ας είναι και mortale..]

χάνοντας τη μπάλα..

Είναι πολλά πράγματα αυτά που τελικά ποτέ δεν θα καταλάβω..
[Δεν θέλω ή δεν μπορώ..? Να, ένα καλό ερώτημα.]
Το ραντεβού ήταν 'τυφλό'. Καθορισμένο για τις 10.00 στο μπαρ της Κηφησιάς που κάθε φορά που το προφέρω, στο μυαλό μου έρχεται ο ομόηχος Κολομβιανός super-πρεζέμπορας.
Ως τις 9.30 οι καμπύλες της στογγυλής κόκκινης θεάς δεν μ' άφηναν να ξεκολλήσω από το κλειστό. Ο ιδρώτας που χυνόταν ποτάμι στο παρκέ και οι κραυγές των αφιονισμένων γύρω μου δεν άφηναν άλλες σκέψεις.
Η συνάντηση αναπροσδιορίστηκε για +15'. Παραδόξως, για τα δεδομένα μου, ήμουν εκεί. Έγκαιρα.
Με το που κάλεσα και ενημέρωσα ότι ανέμενα, πέφτει η γαμω-μπαταρία..
Εκείνη, δεν ήρθε ποτέ.
30' αργότερα, παγωμένος, μα κυρίως γαμοσταυρίζων, επέστρεψα δρομαίος.

route 66

Το τηλέφωνο ήταν στο 'αθόρυβο'.
Όταν δέησα να δω τον αριθμό, διαπίστωσα ότι μ' έψαχνε ο Χάρης.
Το -επαγγελματικό- ραντεβού για σήμερα είχε, λέει, ακυρωθεί.
Όμως, άλλα είχα εγώ στο νού μου..
"America-America". Η συζήτηση του προπερασμένου Σαββάτου στο σπίτι του, δεν έλεγε να φύγει από τη σκέψη μου.
Τρεις βδομάδες east-west. Βαθειά στην αμερικάνικη επαρχία. Από το Μεγάλο Μήλο στο Φρίσκο και μετά στην Πόλη των Αγγέλων.
Βανάκι- εξαμελής παρέα-και thick steak σε φτηνά στέκια της 'γης της επαγγελίας'.
Η συζήτηση για το road movie εκκρεμεί.

Μετά έμπλεξα.
Συμβολαιογράφος, δικηγόρος, λογιστής. Τα τρία κακά της μοίρας μου..
Συνεπεία της απότομης προσγείωσης, μετράω -ακόμη- τα θύματα.

back AND forth..

Κάθομαι και σκέφτομαι: Δηλαδή τί μπορώ να σκεφτώ απ' όλη τη βδομάδα που πέρασε;
Τι διατάραξε την κανονικότητα της;

Και καλά, ας βγώ για λίγο (;) από τον μικρόκοσμο μου.

Οι υποκλοπές, τα κυβερνητικά γενέθλια, η Eurostat για το έλλειμμα, το ευρώ-όραμα της Αννούλας..
Γιατί βγαίνουν ακόμα εφημερίδες; Πόσο τελειωμένο τζάνκι είμαι που συνεχίζω να αγοράζω καθημερινά εφημερίδα;
[ως κι ο περιπτεράς στην πλατεία με κοιτάει μ' ένα ύφος που δύσκολα κρύβει τη λύπηση..]
Ποιός παρακολουθεί ακόμη ειδήσεις; Είναι δυνατόν να δίνονται χρήματα για ένα -ενοποιημένο πλέον- θίασο με τόσο άθλια performance?
[μπροστά τους ο Τσάκωνας με τον Ψάλτη στις βιντεοκασέτες των 80's φαντάζουν ογκόλιθοι..]

Κι εγώ που είμαι; Εγώ κι οι φίλοι μου διάσπαρτοι στο πουθενά.
[Μα ήμασταν ποτέ στ' αλήθεια 'κάπου'..?]




Σάββατο απόγευμα, τον πρώτο μήνα της άνοιξης σε μια πόλη που έχει την ψευδαίσθηση πως ζει..
Νωχέλεια, αποστασιοποίηση, απώλεια: να τα τρία στάδια διάρρηξης αυτού που κάποτε ονομαζόταν κοινωνική σχέση.

Και σ' όλα αυτά, εισβάλλει το 'καινούριο'.
Ανακαλώ διάφορα συμπτώματα σωματικού εκφυλισμού, αλλά νομίζω πρώτη φορά μ' επισκέπτονται -σε καθημερινή βάση- ημικρανίες..
["να προσέχεις τη στάση του σώματος στον υπολογιστή", μου είπαν κάποιοι. "Σταμάτησες να γυμνάζεσαι μάλλον", πρόσθεσε κάποιος άλλος. "Μήπως έχεις σωματοποιημένο stress?", αναρωτήθηκε μια πιο προχώ φίλη.]
Σ' όλους, πάντως, φαίνεται 'φυσικό'. Ότι συμβαίνει στους άλλους, είναι πάντα ευκόλως εξηγούμενο..
Και τα "ευκόλως εξηγούμενα", δεν χρειάζεται να απασχολούν τη διάνοια μας.
Όσο για το (ΣΥΝ)αίσθημα μας,..
νομίζω πως θα έπρεπε να εξοβελίσουμε αυτή τη λέξη από το Λόγο.
Και στα λεξικά καταχρηστικά βρίσκεται.
Γράφω ΣΥΝ και κολάστηκα πάλι..

Τεςπα, το μόνο που μου φτιάχνει το κέφι είναι η σκέψη πως απόψε θα τραγουδήσουμε.
Το ραντεβού είναι για τη γνωστή ταβέρνα περίπου κάθε δίμηνο: η σύνθεση, όπως πάντα, χύμα. Ατσαλάκωτοι διαφημιστές, αμήχανες 30somethin', ο γνωστός κιθαρίστας.
Επικεφαλής, ο "πάρτα-όλα".
Κόσμος ρέει-σαν το κρασί και τους μεζέδες.
Συμβατικές σχέσεις, σώματα γυναικεία χωρίς κεφάλια, σώματα ανδρικά χωρίς χαρακτηριστικά.
Αλλά τραγούδι, μέχρι αργά..
Κάτι σαν λύτρωση..
Θα δείξει.

Το κάτοπτρο μπροστά στον εαυτό.

Τί συμβαίνει όταν οι άνθρωποι κατοπτρίζονται σε 'σπασμένο καθρέφτη';

Είτε δεν μπορούν να διακρίνουν το είδωλο τους, γιατί έχει καταστραφεί η διαμεσολάβηση.

Είτε, αδυνατούν να εστιάσουν κάπου, γιατί χάνονται στις διαθλάσεις των θραυσμάτων που λειτουργούν ως κάτοπτρα.

Σε κάθε περίπτωση, η εικόνα τους δεν είναι εκεί..

ΥΓ. Με αφορμή ένα διαδικτυακό διάλογο.

Cayo Varadero, βαθιά.. στα Islas del Sol.. κάπου στις αρχές της χρονιάς

Κοινότοπο, αλλά ο ήλιος καίει εκεί..
το Γενάρη..
Και χωρίς Santa Teresa, νερό (πολύ) και 50+ block, δεν τη βγάζεις..
Αλλά, η ραστώνη para Caribe έχει κάτι που σε βυθίζει, έχει κάτι ακόλαστο..
Τι να λέμε, τώρα..

Το νερό;
τα κορμιά στην παραλία;
η merengue?
Το κάψιμο πάντως στην πλάτη το νιώθω..
Always somewhere..

cayo_varadero 

Ες αύριον τα σπουδαία..

Αυτό το αυχενικό πια..
Σκούριασα μου φαίνεται-έφαγα κι αργά απόψε.
Τέλειωσε και το πετρέλαιο-η θερμοκρασία αργά αλλά σταθερά μειώνεται εδώ μέσα.
Αφού τηλεφώνησα στην εταιρεία, τόνισα στην κυρία που παράγγειλα πετρέλαιο, ότι μου χρωστάνε κανα 2 πόντους από την τελευταία φορά.
"Μείνε ήσυχος", μου είπε. "Πες στο Μπάμπη, ότι η Ιωάννα είπε να φορτώσεις λίγο 'παραπάνω'". Αν είναι τόσο απλό, απορώ πως δεν το ΄λεγα τόσο καιρό που με κλέβανε.. (?)

Πάντως, αν δεν έρθει αύριο έγκαιρα ο Μπάμπης, η μόνη αισθησιακή στάση που μπορώ να σκεφτώ με την Άννα το απόγευμα είναι το 'πιγκουινάτο'..

Η άχρηστη πληροφορία της ημέρας.
Εδώ και καιρό προσπαθώ να αποφασίσω αν μ' αρέσει το TGI Friday's περισσότερο από το Applebee's. Νομίζω ότι κατέληξα απόψε TGIF. [Πολύ καλύτερη μαργαρίτα και πιο γευστικές fagitas].

Σκέφτηκα κι άλλα πολλά ισαξια σχόλια, αλλά τείνω να οριζοντιωθώ.

Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα...;

Έχω χαρεί.
Ο Μιχάλης μου υποσχέθηκε να μου δώσει ένα σκληρό με όλη τη συλλογή του Compact Disc Club. Μιλάμε για κάτι χιλιάδες κομμάτια, δηλαδή..
Ο Αντώνης ο Desires μου πρότεινε να πάμε με τις μηχανές για (πρώτο) μπάνιο το Σ/Κ.
Στον πολυεθνικό -πλέον- χώρο που ζω, η Λίβυα νοικάρα μου αποφάσισε πως έχει έρθει ο καιρός να μου καταβάλει ένα (ληξιπρόθεσμο) ενοίκιο.

Κι όμως, η μέρα μου κίτρινη ξεκίνησε, υγραμένη κατέληξε.
Έβρεχε πολύ γυρνώντας από το σινεμά και έχω ψιλο-κρυάδες..

Κλείνω το μηχάνημα με δυό γνώριμα συναισθήματα.
Τη συνήθη ψύξη (;) στη δεξιά ωμοπλάτη και τη βεβαιότητα (;) πως εκτός του ότι "αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα", θα πράξω ΟΣΑ δεν έκανα σήμερα.
[αυτό σε μια προοπτική κάτι εβδομάδων, αν όχι μηνών, με προβληματίζει στη σκέψη του τι θα -πρέπει να- έχω σωρεύσει.. ]
Αλλά, πάλι προτιμώ να μην ξέρω.
Το σύνθημα το 'δωσε ο Εντ Μόρροου στην (καλή αλλά όχι και τίποτα suer-woww) ταινία του Τζ. Κλούνι.
"Good night AND good luck"!
Αλλά αυτοί στα '50s είχαν και ένα εχθρό-κι ας τον λέγανε McCarthy, δεν είχαν να νικήσουν τον εαυτό τους..
Ας βρω κάτι να χαρώ τώρα.

μαμά, τί είναι τα κούλουμα..;

Extended weekend..
Τι διαφορά κάνει;
Προσπαθώ να σκεφτώ τι έκανα χθες, και ειλικρινά δυσκολεύομαι. Δεν έχω πιεί, και δεν είμαι ιδιαίτερα κουρασμένος. Τι διάολο..;
Α, ναι.
Σηκώθηκα-παγίως αργά. Ασχολήθηκα με το κυβερνοπλοηγείσθαι-εσχάτως πυκνά.
Υποθέτω, ότι ο Μιχάλης και ηΜαρία σημείωσαν τη μιά ώρα καθυστέρηση με την οποία ανταποκρίθηκα στην πρόσκληση τους για φαγητό.
Αμφιβάλλω, αν πρόσεξαν την εξήγηση-δικαιολογία που τους προέταξα..
Διαβάσαμε εφημερίδες-Ο Θέμος θα του δείξει του Χατζηνίκου!
Η σιωπή έχει ήχο, σύμφωνοι. Η 'απόσταση' όμως πως ξάφνου (;) σε χωρίζει από το φίλο σου, πως μπορεί να σου γνέφει έτσι..
"Σκοτείνιασες", μου 'πε το Μαράκι.
Πέρασε ώρα αρκετή, (ξανα)φάγαμε, ξανα-συζητήσαμε, αλλά η κούρμπα στα βλέφαρα μου-το 'νιωθα, δεν ίσιωσε.

Σήμερα πάλι, πρωινιάτικα, σαν να γκρεμιζόταν το σπίτι.
Μονοκατοικία, σου λέει. Είπα να χτυπήσω τη μεσοτοιχία, αλλά έδωσα τόπο της οργής και γύρισα πλευρό.
Ξανα-εμπλόγκησα.
Φαεινή έμπνευση-ποιός θα μπορούσε να 'χει μείνει στην Αθήνα τέτοια μέρα;
Από την άλλη άκρη της γραμμής, δέχτηκα -αιφνιδίως- πρόσκληση για καθαροδευτεριάτικο οικογενειακό γεύμα. Κοντά έμενε, στο ψυγείο τίποτα δεν είχα, λέω. "γιατί όχι";
Οι γηραιές φίλες της θαλερής μαμάς δεν έβαλαν γλώσσα μέσα.
Στις 4.00 πήγαμε στον Υμηττό-εκεί που -πιθανώς- να υπάρχει ΕΝΑ μυστικό, για πικ-νικ.
Τελικώς, με μηχανή. Στην πλαγιά μας περίμεναν τα τρία κορίτσια κι ο Αλέξανδρος.
Ξανα-επιδοθήκαμε στο ευγενές σπορ του 'λαγάνινγκ' on the grass-με κάμποσο κρασί όμως, γιατί έμπαζε..
Το απόγευμα μας βρήκε σε μια φισκαρισμένη καφετέρια στην πλατεία του Αη-Γιάννη. Να παίζουμε το 'λαθος' για τους συμπαίκτες παιχνίδι.. [chronology].
Το sms του Ψηλού μιλούσε για σινεμά. Λόγω ώρας εξετράπη σε dvd. Το φαγητό άργησε-και μοιραία μου 'κάθισε'-α, ο E. Murphy σόλαρε.
Η Νικόλ, παρότι μόλις 1.00 πμ, κοιμόταν.
Θα τα πούμε αύριο γλυκειά μου..
["θα τα πούμε άραγε;"..]
Δεν θέλω να σκέφτομαι-το-τί-πρέπει-να-επιληφθώ-_άμεσα_..πριν καταρρεύσουν τα πάντα εδώ μέσα..

Cayo Norte, Morroqoy, Caribe.
Μέσα Γενάρη 2006.
The road to paradise..

δεν είναι φρίκη..;

δεν είναι φρίκη να ζεις σε μια πόλη που δεν υπάρχει ..?

το ξύπνημα ήταν βασανιστικό.

Το ραντεβού για τα ούζα στην παραλία (κατέληξε) ψυχαναγκαστικό.
Ο ήλιος δάγκωνε κι η αθερίνα είχε μεταμφιεστεί σε κάτι μεταξύ γαύρου και γόπας.

Το πάρτυ του παλιού συμφοιτητή - νοίκιασα και στολή για να πάω- αμήχανο..
Πήγα ωστόσο.

Το βρώμικο στη Μαβίλλη είχε πολύ tabasco.
Τα blogs που διάβασα απόψε δεν μου 'παν και τίποτα..

Το μήνυμα ωστόσο στην καλύτερη (?) μου φίλη κάποιες χιλιάδες χιλόμετρα μακριά, το εννοούσα.
Κι ας μην το κατάλαβε, κι ας μην το πιστεύει..

way to boredom - the very meaning of waisting..

Apogeyma.
Νιώθω ψιλο-βαρύ το στομάχι μου.
Θέλω να πάω για μπάσκετ-αλλά βαριέμαι..
Δεν είμαι σίγουρος για το πως πέρασε η μέρα μου..
Ώρες-ώρες, απλά δεν είμαι εδώ.

Για να δούμε (αν θυμάμαι καλά..):
ήπια καφέ-έκανα σεξ-(τα σεντόνια του ξενοδοχείου, μου φάνηκαν πολύ καλά κολαρισμένα.. παρεπιπτόντως!)-
διάβασα εφημερίδα-
έφαγα-ξαναδιάβασα εφημερίδα-
-κοιμηθηκα αργά το μεσημέρι-
εξακολουθώ να απαντάω σε τηλέφωνα, αλλά γιατί όχι..?

Η γραβάτα του Παυλόπουλου στο μόνο δελτίο ειδήσεων που ξεκινάει νωρίς στο γαμ0-κουτο, φαντάζει εντελώς πεθαμενατζίδικη [παρεπιπτόντως..].
Είμαι καλεσμένος για φαγητό-να πάω/να μην πάω..
που να ξανα-παραγγέλνεις delivery τώρα.. άσε που μου 'πε πως θα χει μαγειρέψει ψαρικό..
[τι διάολο, ξενοδοχείο υποτίθεται πως έχει, ένα ψαράκι δεν θα "το 'χει"..?]

Μάλλον πρέπει να πάω για μπάσκετ-η παρέα στο Κολλέγιο περιμένει..

starting a vice..

Είναι κάπως αργά.. Κάποιοι φίλοι από τα παλιά έφυγαν πριν από καμιά ώρα.. Χασμουριέμαι το στομάχι μου ανεβάζει κάτι 'καούρες' και στο ALTER παίζει μια ψιλο-τσόντα..
Το σκεφτόμουν καιρό.. αλλά προέκυψε μάλλον απρόοπτα.
Καλή-κακή, είναι πάντως κάποια 'αρχή'..