Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει πατέρα...;

Έχω χαρεί.
Ο Μιχάλης μου υποσχέθηκε να μου δώσει ένα σκληρό με όλη τη συλλογή του Compact Disc Club. Μιλάμε για κάτι χιλιάδες κομμάτια, δηλαδή..
Ο Αντώνης ο Desires μου πρότεινε να πάμε με τις μηχανές για (πρώτο) μπάνιο το Σ/Κ.
Στον πολυεθνικό -πλέον- χώρο που ζω, η Λίβυα νοικάρα μου αποφάσισε πως έχει έρθει ο καιρός να μου καταβάλει ένα (ληξιπρόθεσμο) ενοίκιο.

Κι όμως, η μέρα μου κίτρινη ξεκίνησε, υγραμένη κατέληξε.
Έβρεχε πολύ γυρνώντας από το σινεμά και έχω ψιλο-κρυάδες..

Κλείνω το μηχάνημα με δυό γνώριμα συναισθήματα.
Τη συνήθη ψύξη (;) στη δεξιά ωμοπλάτη και τη βεβαιότητα (;) πως εκτός του ότι "αύριο θα είναι μια καινούρια μέρα", θα πράξω ΟΣΑ δεν έκανα σήμερα.
[αυτό σε μια προοπτική κάτι εβδομάδων, αν όχι μηνών, με προβληματίζει στη σκέψη του τι θα -πρέπει να- έχω σωρεύσει.. ]
Αλλά, πάλι προτιμώ να μην ξέρω.
Το σύνθημα το 'δωσε ο Εντ Μόρροου στην (καλή αλλά όχι και τίποτα suer-woww) ταινία του Τζ. Κλούνι.
"Good night AND good luck"!
Αλλά αυτοί στα '50s είχαν και ένα εχθρό-κι ας τον λέγανε McCarthy, δεν είχαν να νικήσουν τον εαυτό τους..
Ας βρω κάτι να χαρώ τώρα.