Δημοσιογραφοι και μπλογκερς [επαναδημοσίευση]

Για πολλοστή φορά επαν-αποστέλλω το ποστ μου αυτό. Ο "δαιμων του blogger" δεν επέτρεψε στη χθεσινή του δημοσίευση τη δυνατότητα αποστολής σχολίων σ' ένα μείζον κατά τη γνώμη μου θέμα.

"Δημοσιογράφοι και bloggers": σκαλιζοντας μια δημόσια τοποθετηση -έστω και από σπόντα- από τον αντιπρόεδρο του ΕΣΡ

Έλαβα, όπως οι περισσότεροι από το ιδιοτυπο και σαφέστατα ετερόκλητο συνάφι μας-νομίζω πως δύναμαι να υιοθετήσω έστω και καταχρηστικά αυτό τον όρο- τη γνωστή επιστολή Τσιπρόπουλου αναφορικά με το μείζον ζητημα που προέκυψε.
Δεν είμαι όμως καθόλου βέβαιος πως α) το ζήτημα είναι μόνο ένα, β) ποιά ακριβώς θέματα ανακύπτουν για τα μέλη των διαδικτυακών κοινοτήτων που φυτρώνουν στο Μεγαλο Ιστό και γ) αν και κατα πόσον εγγράφεται το συγκεκριμένο γεγονός σε μια ευρύτερη πολιτική agenda διαδικτυακού ελέγχου.
Απεχθάνομαι by default τις θεωρίες συνομωσίας, οπότε ένας λόγος παραπάνω να είμαι διπλά προσεκτικός στη σημασιοδότηση της είδησης.

Ο κόσμος στη ρούγα γύρω μου/μας αναταράχτηκε αντιδρώντας έντονα-και ορθά έπραξε. Αισθανθηκε φαντασιακά ή πραγματικά απειλούμενος.
Άλλος περισσότερο και έτερος λιγότερο, πάντως καθείς με τον τρόπο και τη σκευή του έκραξε το 'γεγονός'.
Ενώνω τη φωνή μου μαζί τους-αλλά κομίζω γλαύκα ες Αθήνας αναπαράγοντας απλώς το τετριμμένο.
Εμένα δε με απασχόλησε η κατασταλτική πράξη per se, αυτή θα μπορούσε να αποδοθεί στον υπερβάλλοντα ζήλο κάποιων οργάνων της Τάξεως-των οποίων εξαπανέκαθεν η διανοητική εμβέλεια και η νηφαλιότητα δίδονται από τη γνωστή συνάρτηση: "ο αστυνόμος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνόμος είναι .."
Παρέμεινα πρόθυμος αναγνώστης της διαμαρτυρίας χωρίς να κραδαίνω καμιά μπαντιέρα ρόσσα. Αλλού δίνονται οι αγώνες. Επώνυμα. Εξατομικευμένα. Και με βαρύτερο κόστος.
Τ' άφησα λοιπόν πίσω μου.

Το μάτι μου εστίασε σε ένα κείμενο. Δημοσιευμένο σε παραδοσιακότερα μέσα από τον blog-o-χώρο που πλειστάκις θυμίζει σε πολλούς το αγαπημένο μου Twin Peaks.
Στη κυριακάτικη ναυαρχίδα του Ομίλου που εν πολλοίς ενσάρκωσε στην Ελλάδα την Τέταρτη Εξουσία.
Ένα σοβαρό κείμενο- μόνο τέτοιο θα μπορούσε να είναι η δημόσια κατάθεση ενός καίριου προβληματισμού από την πλευρά ενός σοβαρού καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Αθήνησι. Α, ξέχασα ο καθ. Δ. Χαραλάμπης που υπογράφει το σχετικό άρθρο στο Βήμα της Κυριακής τυγχάνει και αντιπρόεδρος του ΕΣΡ.
Και μετά τις εισαγωγές-πάμε στα 'ριάλια της ιστορίας'.
Ισχυρίζεται κάπου ο σεβαστός εκπρόσωπος ενός πολυσυζητημένου θεσμού όπως το ΕΣΡ:
Η δημοσιογραφική δεοντολογία απαιτεί τη διασταύρωση των πληροφοριών, την τεκμηρίωση των αποδεικτικών στοιχείων, την εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική έρευνα, της οποίας η ελεγκτική, αποκαλυπτική και ως εκ τούτου χειραφετητική και δημοκρατική λειτουργία απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία αντλεί την εγκυρότητά της από τα αποδεικτικά στοιχεία της για τη θεμελίωσή της. Γι' αυτό άλλωστε ο δημοσιογράφος έχει το δικαίωμα της μη αποκάλυψης των πηγών πληροφόρησής του ώστε να είναι απερίσπαστος και ελεύθερος στη συγκέντρωση, εξακρίβωση και παρουσίαση των συγκεκριμένων στοιχείων τα οποία θεμελιώνουν τον λόγο ή τη γραφή του. Εκεί άλλωστε εστιάζεται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ενός δημοσιογράφου και ενός κοινού blogger στο Διαδίκτυο.
[η έμφαση στην τελευταία περίοδο δική μου].
Έχω την αίσθηση πως ακόμη και για οξυδερκείς διανοουμένους ως ο καθ. Χαραλάμπης απουσιάζει ο 'ορίζοντας κατανόησης' ενός φαινομένου που ξεπερνά τις παραδοσιακές οριοθετήσεις, ταξινομήσεις και αξιολογήσεις.
Αναφέρομαι ασφαλώς στο Δίκτυο και στη δυναμική του.

Αυτό που και ο τελευταίος συμμετέχων στο δικτυακό πανηγυράκι που αποκαλούμε χάριν ευκολίας μπλογκοχωριό έχει κατανοήσει, είναι πως στην αυγή του 21ου αι. αίρεται το πλαίσιο που διαχωριζε τους αμνούς από τα ερίφια.
Οταν με τη συνδρομή ενός πληκτρολογίου και μιας γρήγορης σύνδεσης, ο καθένας δύναται να παράξει την είδηση, να την κοινοποιήσει και να πολλαπλασιάσει το βεληνεκές της-αν γνωρίζει τις κατάλληλες πρακτικές- καθίσταται προφανές πως τα τείχη έπεσαν.
"Ο Συγγραφέας πέθανε"-διακήρυσσε στα τελη της δεκαετίας του '60 ο Rolan Barthes.
Ο Δημοσιογράφος τα τίναξε.
Απαντώ εγώ.
Και διόλου δεν αναφέρομαι στο συμπαθή Ταρζάν [me not Jane, πάντως], ο οποίος προσωποποιεί εν πολλοίς το τρεχον πρότυπο εξωθεσμικής παρέμβασης στη χώρα που οι πολίτες της μίσησαν το κράτος τους, όσο κανείς λαός στην υφήλιο.
Καταγράφω ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Η ίδια η έννοια της ενημέρωσης μετασχηματίζεται. Ποιός μπορεί να παρακολουθήσει τα παντα; Και την ίδια στιγμή, η δημοσιογραφία εξελίσσεται σε εκλογικευμένη σημασιοδότηση.
Γιατί αυτό να αποτελεί σταθερά προνόμιο ελεγχόμενων ιερατείων; Μπορείτε να φανταστείτε μια ταχυ-δικτυωμένη Ελλάδα στο άμεσο μέλλον και τις προκλήσεις που κάτι τέτοιο συνεπάγεται δυνάμει για τα παγιωμένα συγκροτήματα εξουσίας;
Στο χώρο του Τύπου και της Πολιτικής;
Μήπως, όταν δεν μπορείς να χτυπήσεις το γαϊδαρο, χτυπάς το σαμάρι;
Μήπως, η μη ύπαρξη ενός πλαισίου εκτεταμένης δημόσιας διαβούλευσης για θέματα τόσο συγκλονιστικά ευνοεί περιοριστικές δικλείδες στις στρόφιγγες έκλυσης της Πληροφορίας ;

Η δημοσιογραφική δεοντολογία την οποία υπαινίσσεται ο θεσμικός εκπρόσωπος αποτελεί κενό γράμμα. Χρόονια τώρα.
Και έχω την ισχυρή αίσθηση πως στο μέλλον η επίκληση της θα γίνεται για να διαφυλαχθούν θεσμισμένες ιεραρχίες, παγιωμένες κοινωνικές κατασκευές και οικονομικά διακυβεύματα: με μια λέξη συμφέροντα.
Ίσως απέναντι στους απειλητικούς δικτυακούς επήλυδες..

προβλημα στο ανεβασμα ενός ποστ που αποκλείει σχόλια

Προσπαθώ να ξανα-ανεβασω το ποστ μου που αφορά στην -από σπόντα- τοποθετηση του προεδρου του ΕΣΡ για τους μπλογκερς.
"Δημοσιογραφοι και μπλογκερς.."
Ο 'δαιμων του μπλογκερ' έχει αποκλείσει τη δυνατότητα καταθεσης σχολίων.
Μάταια όμως.
Στη διαδικασία του ανεβασματος εμφανιζεται η ένδειξη 'προβλημα στο μπλογκερ'. Κανω κλικ και διαβάζω.
001 java.net.ConnectException: Connection refusedblog/47/10/15/suigenerisav/atom.xml

Ξερει κανεις τι σημαινει αυτό ; Πως το αντιμετωπίζω ;
Ότι φορμουλα κι αν χρησιμοποιησα, δε δουλευει.

Στελνω και ξαναστελνω ποστ και δεν περναει τιποτα.

Night politics, day trance και ένας "ενας έντιμος άνθρωπος σε μια ανέντιμη κατάσταση.."

Μουντή βδομάδα.
Εκλογικές ασημαντότητες. Ο παλιός συμμαθητής [και διπλανός στο Γυμνάσιο] δεν εξελέγη στο συνδυασμό αυτών που "έχουν πολλά να κάνουν" και όχι "να πουν". Μάλλον γιαυτό, επειδή θα 'κοψε τα πολλά-πολλά, δεν σηκώνει το τηλέφωνο..
Ο ποιητής Κωστής Σ. και αντίπαλος του νυν δημάρχου του κλεινού έκοψε τα γνωστά στέκια. Του μείνανε βέβαια αμανάτι τα πιπινογκομενίδια.
Με πήραν τηλ κάτι φίλοι απ' την παράγκα που αποκαλούνε ακόμη Εκτελεστικό [ίσως γιατί χθες εκτελέσανε ομαδικά το Μπενυ..] και μου ΄πανε να βρεθούμε την άλλη Δευτέρα στο πράσινο παραμάγαζο να κάνουμε πολιτική κριτική. Σιγά μην κάνουμε και συλλείτουργο..!
Τι να συζητήσουμε ρε μάγκες;
Αυτές δεν ήταν εκλογές, του Αγίου Λαμόγιου ήταν.
Άλλος κατεβηκε για να αυξήσει το εισοδηματάκι του σε χαλεπούς καιρούς με τα έχταχτα του δημοτικού συμβουλίου, άλλος γιατί του τάξανε πως έτσι θα διοριστεί ο γιός του στο Δήμο.
Τα ανά την επικράτεια καλόπαιδα γιατί τα μπικικίνια για τις άδειες λειτουργίας καταστημάτων, ευαγών ιδρυμάτων [βλ. μπαρ, κλπ] είναι πολλά.
Πολλές γκόμενες για να βλέπουνε τη φάτσα τους να μοστράρει φτιαγμένη με το photoshop στο ιλουστρασιόν χαρτί, και να φτιάχνονται στο κρεβάτι-ναι, δεν κάνω πλάκα, μου το ομολόγησε μια..
Ο Τσιπράκος εξαργύρωσε τα περί πασαρέλας-να δω όμως αν θα παίξει μπάλα όπως ο ομώνυμος Αργεντινός Ντανιέλ και η Τριανταφυλλίτσα [=Gul] βελτίωσε τα ελληνικά της, με τη μειονότητα να ξαναμπαίνει στο πολιτικο τζόγο..
Ενας μπάρμπας μου στο χωριό κατέβηκε για να 'χει πρόσβαση σε κάτι ζητήματα επιδοτήσεων στο λάδι και ο Μακμάνους στο Χαλάνδρι [μαζί του και ένας παιδικός φίλος μου] επειδή το 'χει έθιμο..

Ο κόσμος, ωστόσο, έχει προβλήματα.
Outspoken, seguro-segurito ..
Ο Greg μου 'λεγε τις προάλλες κερνώντας με μια Moet στο Royalty πως χάλασε πάνω από 1 χιλιάρικο κρατώντας ανοιχτό ένα κωλόμπαρο ως το πρωί στη Σόφια την προηγούμενη Τετάρτη-τη μέρα που κρασοπίναμε στου Μιχάλη. Ο οποίος Μichael ακόμη δεν έχει αγοράσει το ελικόπτερο που ήθελε από το καλοκαίρι.. Πίκρα.
Την επόμενη τα 'πινα στα Εξάρχεια.
Κέρασα μια μπίρα τη φίλη μου τη Νάντια-δε μ' αφήνει τίποτα άλλο να την κεράσω. Με 690 ευρά το μήνα, λέει πως δε μπορεί να μου ανταποδώσει κάτι ακριβότερο.. Την κοιτάω-δε μιλώ. Ρίχνω κάτω τα μάτια..
Και πίνω.

Την τελευταία βδομάδα, πάλι, ο Μήτσος μου στέλνει -σχεδόν- κάθε ξημέρωμα sms. "Τη γάμησα στο υπόγειο της πολυκατοικίας", "χύσαμε μαζί στα τρία λεπτα και μας έβλεπε κι ένας σκύλος", και διάφορα τέτοια γλαφυρότερα.
Δεν πρόκειται για φτηνό ανδρικό gossip. Δεν κουτσομπολεύεις μια εναλλασσόμενη ανθρωποροή που ο αποδέκτης του μηνύματος δε γνωρίζει-και μάλλον δε θα γνωρίσει ποτέ.
Πιότερο πρόκειται για μια ιδιότυπη μορφή ψυχανάλυσης. Και ως γνωστό, αυτός που κρύβεται πίσω απ' το ντιβάνι, ακούει-δε μιλάει..
Ανησυχεί πολύ ο φίλος μου ώρες-ώρες. Πιστεύει πως θα μείνουμε μόνοι. Μπορεί να 'ν κι έτσι.
Συνήθως δεν του απαντάω-εκτός από ένα χάραμα που με βρήκε στον περιφερειακό να δοκιμάζω τα όρια των φθαρμένων ελαστικών μου. Απόρησε-μέχρι που του εξήγησα..

Κάθε βράδυ τον τελευταίο μήνα ομνύω πως θα πέσω νωρίς στο κρεβάτι. Εγώ κι ο Καβάφης.
Το δέλεαρ των σειρήνων, το αδύναμον του χαρακτήρος, το έλλειμμα της αυτοπειθαρχίας, put the blame on ..
Εκείνη τη νύχτα, ο πυροσβέστης κολλητός με κάλεσε για ένα ακόμη bbq που έκανε η βραδυνή παλιοπαρέα της βάρδιας στον Χ σταθμό του Πειραιά. Το μενού περιλάμβανε λουκάνικα Αλεξανδρούπολης, παϊδάκια Παρνασσίδος και καβουρμά Σουφλίου.. Το τσίπουρο ήταν Φαρσάλων και το κρασί απ' τα μέρη μου-κάτω απ΄τ΄Αυλάκι. Μιλαμε για τη Λέσχη των Βαρελοφρόνων. Shiny happy people!
Χικ.
Ευτυχώς δεν υπήρξαν κλήσεις εκείνη την ήσυχη νυχτιά-είχα πάει και κάτι φίλες μου στο σταθμό, αποσπώντας τοιουτοτρόπως την αιώνια ευγνωμοσύνη του σεπτού Σώματος..

Την Κυριακή είχα όλη την καλή διάθεση να ηρεμήσω.
Αρχικά ήταν οι γιοί. Ούζα στου Ψυρρή-στην ωραία Νάξο. Έπεσε πολύ το γλυκάνισο.
Ο late afternoon freddo στο Tribecca πάλι έπεσε πικρός. Να 'μουνα λέει στο Soho τώρα..
Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Το δαιμονικό sms, πάνω που ΄λεγα να αγιάσω, άρχισε να μπλιμπλικίζει με ρυθμό πολυβόλου. "Στήνεται early evening Sunday party στη Σωρού", "κόσμος καταφθάνει-πρόσελθε πάραυτα"-γ@#$ τη καραβανολογία σου ρε πρώην δόκιμε, καλά τα υπόλοιπα περιεχομενικά δε γράφονται..
lala, la, lala. Life is life.
80's στα deck και γιαπωνέζικα mangas στη μεγάλη plasma.
Κόσμος και λαός στο διαμέρισμα-lounge κλίμα, μέσος ηλικιακός: 30+. Πολύ το χάβαλο, απ' το πουθενά γεννημένο.
Rotation για το rat-pack που κρυβόταν από πίσω. Ως κι ο ξενιτεμένος Βασίλης διαπομπευθείς πλειστάκις ως "μουνόδουλος", μας τίμησε finalmente δια της παρουσίας του.
Ο Μήτσος μαγείρεψε επαξίως το clasico πλέον ριζότο του με πορτσίνι. Διανεμήθηκε σε όλες τις δυνατές μορφές και σημείωσε μεγάλη επιτυχία. Τις πρώτες πρωινές ώρες, βέβαια, η κατανάλωση νερού [κανονικού κι αυτού που καίει..] αυξήθηκε κατακόρυφα-ο chef είχε ξεκωλωθεί στο πιπέρι.
Τα σοκολατοειδή που κουβάλησα από το Fresh τιμήθηκαν δεόντως. [understatement!]
Έκανα και τη σχετική ανάλυση-φως στα σκοτάδια της παρανόησης, κορίτσια.
Η σοκολάτα δεν είναι υποκατάστατο του σεξ-της τρυφερότητας είναι υποκατάστατο..

Να μια λέξη που ποτέ κανείς δε εκφέρει δημόσια-είναι σχεδόν ποινικοποιημένη. Ίσως γιατί έχουν πια όλοι πειστεί πως η αναζήτηση της τρυφερότητας είναι ένα κουσούρι.
Σαν την κτηνοβασία ένα πράμα-μόνο αμήχανα μπορείς να αισθάνεσαι μ' αυτό..
Και εμείς απενοχοποιημένοι είμαστε μόνο με το σεξ-όχι με τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας.. "Λόχικο ?" [=logico] που λεγε και ο φίλος μου ο Sergio απ' το Caracas.

Βράδυ Τρίτης, πρώτη νύχτα μοναξιάς στα παλ χρώματα του σαλονιού μου. Πάει καιρός.
Καταβάλλω προσπάθεια να αισθανθώ. Κάτι με συνεγείρει-μήπως συμφιλιώνομαι με τις σκοτεινές ευαισθησίες που αναβλύζουν εντός μου..?
Πάλι έχασα.
Παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου στους Φακέλους την ακαταπόνητο Μαριέττα να αναπτύσσει την κυβερνητική επιχειρηματολογία στα ζητήματα της Παιδείας.
Οι συντελεστές της εκπομπής έχουν φέρει και καμιά 15αριά φουκαράδες φοιτηταίους (στη Λοταρία τους βρήκανε ;) για μεζεδάκι και τους γλεντάει, όπως μόνο αυτή ξέρει..
Σε κάποια φάση, την ακούω να αναφέρεται στους "δασκάλους που της είναι συμπαθείς". Φαντάσου δηλαδή και να μην της ήταν.. (; Ούτε ψύλλος στον κόρφο τους δηλαδή.
Ρεμπεσκέδες δασκάλοι, όχι ΜΑΤ και ΜΕΑ με δακρυγόνα και καλοπέραση, στην Κλαυθμώνος έπρεπε να βρίσκεστε απολυμένοι-μη σου πω και με χρωματισμένο πιστοποιητικό, λούμπεν αντικοινωνικά στοιχεία του κερατά..
Θωρώ την υπουργό και νομίζω πως βλέπω μια (κακέκτυπο) κόπια του Μητσοτάκη.
Ίδιο τικ στους ώμους, στα δάκτυλα, στα μάτια. Κόκκινο μαλλί, επιμελώς (;) ατημέλητη μονδέρνα κουπ-θα μπορούσε και να 'ναι απλά ζήτημα κακογουστιάς.
Μα είναι ζήτημα αισθητικό το πρόβλημα της Παιδείας ; Πως δεν είναι ! Άκου λέει..
Το διατράνωσε την περασμένη βδομάδα στου Χατζηνίκου και ο γενικός δερβέναγας του υπουργείου Αndrew Καραμάνος [με τη βοϊδογλυμένη κόμη]: "οι καταλήψεις είναι αντιαισθητικό φαινόμενο"._

Τωώρα, πάντως, κατάλαβα γιατί η καλαίσθητος ηγερία περιφέρεται με τσαντάκια Hermes, φακέλους Burberry's και αξεσουάρ Dior.
(Μια φίλη στυλίστρια στο Ναό ορκίζεται στο DKNY ταγεράκι της, πως μόνο με τα παραφερνάλια της Μ. που έχει κανει δημόσιες εμφανίσεις το τελευταίο εξάμηνο, αγοράζεις Porsche Boxter- πρώτη επισήμανση ασφαλώς από τη miuxmiu, βέβαια..).
Θα 'ναι για να δώσει λίγο prestige σ' αυτή τη δύσμοιρη Παιδεία που καταταλαιπωρούνε OLOI αυτοί οι φιλισταίοι κακομοίρογλου. Αντιλαμβάνομαι πως ζει κι αυτή ένα δράμα-γιαυτό βρισκεται σε μια κατάσταση τρανς.
Άμα ξέρατε από ψυχιάτρους, θα καταλαβαίνατε ..
Αλλά "τι θέλετε να κάνει ένας έντιμος άνθρωπος σε μια ανέντιμη κατάσταση"..?

Αποφασίζω να αγνοήσω το στημένο πανηγυράκι του Alexis.
Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον..

ΥΓ. Πριν με πάρει ο Μορφέας στην αγκαλιά του, βλέπω στους τηλεοπτικούς υπονόμους που αυτοααποκαλούνται 'δελτίο', τη "μάχη που μαίνεται" στα φοιτητικά αμφιθέατρα μεταξύ των παρατάξεων για τα 'ανοιχτά' ή τα 'κλειστά' πανεπιστήμια και πάω 15-17 χρόνια πίσω.
Θέλω να ουρλιάξω: Ξεκολλάτε παιδιά! Σας την έχουνε στημένη.. Αλλιώς παίζεται το παιχνίδι.
Αλλά φωνή δε βγαίνει απ' το ξερό στόμα ..
Και γω-γυμνός στον καναπέ.

μια συζήτηση για τον Τσάβεζ: "Tu europeo-non entiendes amigo"..

Για το φίλο Pascal

Εδώ και αρκετό καιρό διαβάζω πολλά και διάφορα για τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική. Πολιτικές ανακατατάξεις, αμφισβήτηση της αμερικάνικής ηγεμονίας, κοινωνική ευημερία-το σοσιαλιστικό όραμα λαμβάνει άραγε χώρα στην ανυπότακτη γη του Bolivar ..?
Λαοπρόβλητοι ηγέτες τρίζουν τα δόντια στην υπερδύναμη, οι πολυεθνικές ανησυχούν για τα κέρδη τους και τα κατώτερα στρώματα φαίνεται να βρίσκουν επιτελους "στον ήλιο μοίρα"..
Κάπως έτσι διαβάζω τα κόζα στον ευρωπαϊκό τύπο-ακόμη και σε διάφορα σκόρπια ποστ στην ελληνική μπλογκόσφαιρα.
Είναι όμως _ακριβώς_ έτσι; Πόσοι Ευρωπαίοι γνωρίζουν τι περίπου συμβαίνει έξω από τη Γηραιά Ήπειρο, άντε και τη Μ. Ανατολή; Έχω την αίσθηση πως δεν είναι και πολλοί..
Ποιός είναι ο βαθμός εξοικείωσης μας με την πολιτική παράδοση των εκεί "μπανανιών" στο παρελθόν ; Ποιό είναι το πραγματικό εύρος της πληροφόρησης μας ;

Ο Ούγκο Τσάβες, πρόεδρος της 'Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας', προβάλλεται par excellence από τα δυτικά media ως ο πιο λαύρος αμφισβητίας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Με εκδηλωμένη ρητά την επιθυμία του να συστήσει μια ευρεία και ισχυρή συμμαχία στην 'πίσω αυλή των ΗΠΑ', ο -κατά τη διατύπωση του- "επίγονος του Μπολιβαρ", έχει τα τελευταία χρόνια πρωταγωνιστήσει στη διεθνή πολιτική σκηνή με τις σκληρές δηλώσεις του για τον Τζ. Μπους [τον οποίο αποκάλεσε "διάβολο" από το βήμα του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη] και την πολιτική του.
Έχει χρηματοδοτήσει την ίδρυση και λειτουργία ενός μεγάλου (ισπανόφωνου) τηλεοπτικού δικτύου που καλύπτει ένα μεγάλο μέρος της ηπείρου του. Παρέχοντας γενναιόδωρα πετρελαϊκούς πόρους στην Κούβα, έχει αποτρέψει την κατάρρευση του καθεστώτος εκεί, εξασφαλίζοντας παράλληλα τη στήριξη του Φιντέλ. Επιχείρησε άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε άδοξα να συνάψει συμφωνίες με τους βασικούς εχθρούς [ορατούς ή δυναμει], των ΗΠΑ ανά την υφήλιο-από το Ιράκ ως την Κίνα. Επέζησε μιας βίαιης κοινωνικής αναταραχής-που έφτασε στο πραξικόπημα εναντίον του.
Κυριάρχησε εκλογικά -αν και όχι χωρίς τριβές- μέσα στο εσωτερικό της χώρας του.
Τι έκανε όμως εως σήμερα για το λαό του; Είναι ο Τσάβες απλώς ένας 'ασυμβίβαστος ηγέτης'-σε αντίθεση ας πούμε με το Βραζιλιάνο ομόλογο του Λούλα ..; LoL
Λειτουργεί ως primus inter pares μεταξύ των εκλεγμένων προέδρων της νοτιοαμερικανικής ηπείρου; Η εκτίμηση μου είναι πως όχι.

Ο Τσάβες είναι μια βαθειά θεατρική προσωπικότητα στην παράδοση των Λατίνων πολιτικών του 19ου και των 'γκαουντίγιος' του 20ου αιώνα. "The carrot (και που και που..) the stick".
Λαϊκιστής-αλλά όχι γνήσια λαϊκός, ο πρώην καραβανάς που διοικεί την πέμπτη πετρελαιοπαραγωγό χώρα του κόσμου, δεν έχει καταφέρει και πολλά πράγματα την τελευταία δεκαετία και βάλε, που κανοναρχεί στην πολύπαθη Βενεζουέλα.
Έχει, όμως, σε κάθε περίπτωση επικρατήσει ολοκληρωτικά στη μάχη της επικοινωνίας στο παγκόσμιο χωριό. Σημαία της αμφισβήτησης/αντιπαγκοσμιοποίησης για ένα μεγάλο μέρος της απανταχού Αριστεράς, αντιμετωπίζεται ιδιαίτερα θετικά ακόμη και από συντηρητικού προσανατολισμού ευρωπαϊκά ΜΜΕ.
Και αυτό δεν είναι διόλου αμελητέο.
Έχοντας ταξιδέψει για μεγάλα διαστήματα στην ιδιαίτερα αγαπητή για μένα χώρα του, επιχείρησα να καταγράψω τις ποικίλες απόψεις μου στο πλαίσιο ενός μαχητικού διαλόγου που είχα πριν μερικούς μήνες στις παρυφές της μπλογκόσφαιρας στο δικτυακό σπίτι της Μιραντολίνας.
Διαβάζοντας τελευταία πολλά απίστευτα: από απλές μούφες ως αμετροεπή λιβανίσματα για το πρόσωπο του Λατινοαμερικάνου αυτού πολιτικού, αποφάσισα σήμερα να επανα-δημοσιεύσω μια IMHO διαφωτιστική συζήτηση για ένα θέμα που εξακολουθεί να επανέρχεται -για ποικίλους λόγους- στην μπλογκόσφαιρα.
Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας που ζούμε, όπου "ένας είναι ο εχθρός-ο ιμπεριαλισμός", ο εχθρός της μισητής υπερδύναμης δεν μπορεί παρα να είναι ένας αξιοσέβαστος πολιτικός υψηλού διαμετρήματος, για να μην πω "σύμβολο της αξιοπρέπειας των δοκιμαζόμενων λαών της Ν. Αμερικής".
Έτσι τουλάχιστον καταλαβαίνω εγώ απ' όσα αναγιγνώσκω στη γύρα.
Δεν θα μετρήσω τα λόγια μου.
Έχω βαρεθεί να ακούω για Σωτήρες..
Προσωπικά, έχω πειστεί πως το πράμα μπάζει λίγο.
Θέλει προσοχή στην προσέγγιση, απόσταση από αφορισμούς και απλουστευτικές κορόνες και βέβαια νηφάλια κριτική στα δεδομένα/γεγονότα-όχι δίκη προθέσεων.
Ως γνωστόν, η τελευταία περισσεύει στον 'ευλογημένο' [και από τον Αρχιεπίσκοπο μας & ΠΕ] τόπο μας. Ελπίζω μόνο να μη με παρασύρει στη δίνη της από όσους τυχόν μου αποδόσουν σκέψεις, σκοπιμότητες, ταυτίσεις και υστεροβουλίες που δεν διαθέτω ..
;-)

Ο διάλογος μπορεί να διαβαστεί στην ολότητα του στο μπλογκ της Μιραντολίνας-και συγκεκριμένα στα ύστερα σχόλια ενός -φαινομενικά- άσχετου προς αυτόν θέματος.

http://locandiera.blogspot.com/2006/04/blog-post.html

Οι εκπαιδευτικοί, η κοινωνία και η ιστορία μιας οικογένειας..

Ίσως και να μην έγραφα αυτό το ποστ-ώσπου διάβασα, μέρες πριν, τον Thass. Και από τότε με καίει.. Αμίλητα.

Οι γονείς μου υπήρξαν δάσκαλοι. Ένας παππούς μου επίσης.
Aπ' ότι είμαι σε θέση να γνωρίζω κι ένας πρόππαπος-ο άλλος υπήρξε ένας celebrated κατσικοκλέφτης της εποχής του Τρικούπη..
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι πλημμυρισμένο στα μαθητικά τεφτέρια-μάλλον για μπακαλοτέφτερα δηλαδή μοιάζανε παρα με τετράδια, αλλά τεσπα ήτανε: μάρκες όπως Διεθνές, στυλό και μολύβια παντού, μαρκαδόροι, και ασφαλώς ποικίλα βιβλία. (Από τότε μου 'μεινε το βρωμερό κουσούρι).
Τα βιβλία ήτανε αρθρωμένα στο χώρο σε δυό μορφές: φόρα παρτίδα και τα παραπίσω..
Πίσω από εκείνα της εθνικοφροσύνης και μερικά με ένα πουλί στο εξώφυλλο, υπήρχαν και κάτι άλλα-μαρξιστικά τα 'λεγε θαρρώ ο πατέρας μου. "Κουμμουνιστοφυλλάδες", είχα ακούσει ένα ΜΑΥτζη θειό μου [τον λέγανε άραγε έτσι γιατί κυνήγαγε το Μάη..?], κάποτε να τα αποκαλεί.. Συλλήβδην.
Ε, καλά υπήρχανε και παιδικά βιβλία-αυτά όμως δε με αφορούσανε. Σίγουρα.
"Λόλα, να ένα μήλο!", διάβαζα στο αναγνωστικό μου. Βρε, δε γ@μιέσ@ι και συ και το μήλο σου ..!! Εντάξει, υπήρχανε και τα 'Ψηλά βουνά'-το πιο προοδευτικό αναγνωστικό του μεσοπολέμου- πολύ μου άρεσε στα μικράτα μου..
Αλλά μεγαλώνοντας, στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού έψαχνα κρυφά για τ' 'άλλα'-το Λουντέμη, τον Καζαντζάκη, αργότερα τον 'ακυβέρνητο' Τσίρκα, τον Άρη του "Κιβωτίου", τον Κώστα με το "Τρίτο Στεφάνι", και τα ρέστα τα πιο 'πολιτικά'..
Για να τα βρώ, βέβαια, σκάλιζα τα πίσω ράφια της τεράστιας βιβλιοθήκης στο παλιό μου σπίτι-δεν υπάρχει πια. Ο μακρύς τοίχος ενός ευρύχωρου δωματίου ντανιασμένος μέχρι το ταβάνι. Σε μια λογική σειρά, που όπως μ' έμαθε -παραδειγματικά- ο ανιών μου, είναι γνωστή μόνο στον βασικό κάτοχο της. Κάτι σαν τη βιβλιοθήκη στο Όνομα του Ρόδου'. Αναζητώντας μάταια τον ειρμό.
"Μηδείς άσχετος εισίτω"!

Εκεί πέρναγα τα μουντά απογεύματα που οι εκπαιδευτικοί γονείς μου επιδίδονταν ασύστολα σε πράξεις αθέμιτου πλουτισμού και λοιπές "ανεντιμότητες", που θα 'λεγε-[ή μήπως έχει ήδη πει(?)] και η αδέκαστος Μαριέττα..
Βλέπεις, η μάνα διεύθυνε ένα σχολείο στη μια άκρη του λεκανοπεδίου-ο πατέρας στην άλλη. Και το σχολικό πρόγραμμα τότε απαιτούσε τη λειτουργία των σχολικών εγκαταστάσεων σε δυο χρόνους: πρωι-απόγευμα.
Βρέθηκαν να συνυπηρετούν μαζί δυό μόνο φορές στην πολύχρονη καριέρα τους. Όταν γνωρίστηκαν-τρυφερό ειδύλλιο στα μέσα της δεκαετίας του '60 στο σχολικό συγκρότημα μιας λαϊκής συνοικίας-νομίζω κάπου στον Πειραιά και στη δύση της επαγγελματικής ζωής τους σε ένα νεοιδρυθέν σχολείο μιας sic συνοικίας των βορείων.
Μια ζωή σ' ένα σχολείο.
Και απέξω από δαύτο, εκεί ήταν το μυαλό τους..
Μιλώντας για πράγματα που δεν καταλάβαινα πάντα. Λέξεις όπως ΔΟΕ στο σπίτι μου πάντως, δεν αφορούσαν την Επιτροπή Οργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων..

Για χρόνια αρκετά-και τρυφερά συνάμα, η μονοπυρηνική οικογένεια δεν έσμιγε στη διάρκεια της βδομάδας-παρα μόνο στα Σ/Κ. Αφοσιωμένοι με τα μούτρα στο κυνήγι του εύκολου και άκοπου χρήματος, οι νωθροί, τεμπέληδες γονιοί μου, καταπως περίπου έγραφε και κείνος ο φωστήρας στο περασμένο LIFO, κωλοβαράγανε με ελάχιστες ώρες εργασίας, μηδενικές ευθύνες και χαλαρό πρόγραμμα.. Shame on them !
Αργότερα δε, οι θρασύτατοι, επένδυσαν-ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν ;)- πάνω στον κανακάρη τους τις μίζες, τα προκλητικά δώρα και τις αρπαχτοκαβάντζες που κονόμαγαν στα χρόνια της προσοδοφόρας υπηρεσίας στη μορφή ακριβών ιδιωτικών σχολείων, βιβλίων, μεταπτυχιακών σπουδών.

Η μάνα τέλειωσε το σχολείο στα 16-ο δασκαλοπαππούς την είχε γράψει στο σχολειό στα τεσσερεσήμισυ. Στα τέλη του Εμφυλίου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές της στη διετή τότε Μαράσλειο. Δυό μήνες αργότερα βρέθηκε 18 χρονώ κοριτσάκι .. από τη δυτική πελοπόννησο σε ένα σλαβόφωνο χωριό της Δυτικής Μακεδονίας-"στις Νέες Χώρες", μου 'πε κάποτε, αρκετές δεκαετίες αργότερα. Λεκτικά αποκαλυπτική για το πως κατανοούσε ένας παλαιοελλαδίτης τη μετάβαση και την προσαρμογή σε ένα νέο περιβάλλον.
Ο πατέρας, πριν φύγει για την Αμερική, ξεκίνησε την καριέρα του οργώνοντας τη Δυτική Θράκη-βοηθός επιθεωρητή στα μειονοτικά σχολειά του Εχίνου back in the dark '50s. Και οι δυό συμπλήρωσαν ευδοκίμως κάτι λιγότερο από σαράντα χρόνια υπηρεσίας πριν βγουν στη σύνταξη που δεν έζησαν πολύ για να απολαύσουν..
Στο διάστημα αυτό, χάρηκαν παχυλές οικονομικές απολαβές-έτσι μάλλον θα κτίσαμε δύο πολυκατοικίες στη Βουλιαγμένη, μια μαιζονέτα στην Εκάλη, πήραμε ένα cruiserάκι και στο καπάκι ένα εξοχικό στη Τοσκάνη!
Αυτό πάντως που είναι σίγουρο, είναι το τι γινότανε κάθε φορά-και ήτανε πολλές οι στιγμές που ανταμώνανε παλιούς μαθητές τους.
Οι πληθωρικές εκδηλώσεις αγάπης που δέχονταν δυό συγκινημένοι άνθρωποι στο δρόμο από καλοντυμένους επιχειρηματίες, φτωχές νοικοκυρές, διάσημους ηθοποιούς, ταπεινούς χειρώνακτες, δε συγκρίνεται με τίποτα από όσα κέρδισαν υπηρετώντας το ελληνικό γκουβέρνο τριαντα-τόσα χρόνια.. Κι ένας γιος από πίσω να θωρεί αμήχανα..

Έτσι πορεύτηκε η φαμίλια μου στον ιστορικό χρόνο. Πλουτίζοντας από όλες τις πάντες: ανασταίνοντας παιδιά, διαπλάθοντας χαρακτήρες, θέτοντας τις γνωστικές βάσεις και πυροδοτώντας τις πρώτες ανησυχίες στα άγουρα έτη..
Το πυκνό δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα.
Αυτά θυμήθηκα-αυτά ανασκάλευα στη μνήμη μου ΟΛΕΣ αυτές τις μέρες που διαβάζω, ακούω, βλέπω τη ρέουσα επικαιρότητα.

Πέντε βδομάδες κιόλας, κι εγώ δε μιλούσα.. Για τους 'ρεμπεσκέδες', τους αγράμματους, τους ακαμάτηδες, τους τελειωμένους.
Στόμα σφραγισμένο, μάτι μισερό και στις ετερογενείς παρέες μου αλάργευα σαν άκουγα π@π@ριές για να μην τους κατεβάσω όλο το εορτολόγιο σε καντήλια και παναγίες.

Και κοιτούσα συλλογισμένος γύρω μου.
Ξύλο στις διαδηλώσεις, "το εξάρτημα στολής" που παράπεσε στο ΜΑΤατζή, αέρια στη μάπα βιοποριστών, ταμεία αλληλοβοήθειας στα συλλογικά όργανα των δασκάλων και ο αρχηγός Βyron των praetoris urbanis να 'χει ένα καλό λόγο να πει μόνο για το λεβέντη Παλαιοκώστα-όχι για αυτά τα σιχάματα, τους "αγράμματους δασκάλους"..

Κίτρινα παράθυρα στην όζουσα ΤιΒι-η επελαύνουσα υπουργός περιφέροντας την αλητεία της και η μεγαλύτερη απεργία στα χρονικά του εύπορου τούτου επαγγελματικού κλάδου δε φαίνεται να σπάει κόντρα σ' αυτούς που πάνε να τους γονατίσουνε ..

Γ@μη*&^%οι καριολ*&$#ς, ξεφτιλισμένες πελότες, που δίνετε 17 γαμωευρώ μηνιαίως σ' αυτούς που θέλετε (;) να διδάξουν τα παιδιά σας.. που αποφορολογείτε τους συντελεστές κερδών στους τζίρους των μεγάλων επιχειρήσεων, κλείνετε τα μάτια αναίσχυντα σ' εκείνους που χρωστούν στα Ταμεία (μας), χρηματοδοτείτε τους κουμπάρους (σας), τα χώνετε συντριπτικά στο Χουντόδουλο, ακκίζεστε εσείς και τα τσιράκια σας στους οχετούς που αποκαλείτε ενημερωτικά κανάλια, στήνετε πανηγυράκια στις δημοκρατικές επιβεβαιώσεις (;) αδιάφορων διαδικασιών-όπως της Κυριακής, ναρκοθετείτε έμπρακτα την κοινωνική συνοχή, εκπορνεύετε στην τελική με σχέδιο μια κοινωνία.
αυτό έχω μόνο να σας πω-και δεν γουστάρω να ακούσω τίποτα._


Ησύχασε πατέρα: ξέρω, αυτό θα 'θελες μόνο. Θα 'σουνα και συ κεί.
"ΣTο μόνο της ζωής σου ταξίδιον"..

Η τέχνη του βίου

Ρούχα στο πάτωμα.
Πολλά ρούχα. T-shirt κουβαριασμένα, πουκάμισα τσαλακωμένα, το μανίκι από ένα σακάκι ξεπροβάλλει κακοχυμένο στη ντουλάπα. Βερμούδες κάτω από ένα καναπέ. Όχι κατ' ανάγκη βρώμικα-για την ακρίβεια μάλλον ψιλοκαθαρά. Τα περισσότερα. Απλά πεταμένα.
Βιβλία, βιβλία, και πάλι βιβλία-αν δεν το έχω ήδη αναφέρει ορίζουν τα περάσματα στο χώρο. Σε όλες τις πιθανές εκδοχές, ντανιασμένα, άκοπα, σε σουρεαλιστικά σχήματα, μεγεθη και χρώματα.
Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι.
Κουτιά πίτσα-όχι pizza hut, μερικά δηλαδή από δαύτα στραβοπατικωμένα σε μια μεγάλη σακούλα στην εσωτερική σκάλα. Και εφημερίδες, πολλές-πολλές εφημερίδες παντού. Μισοδιαβασμένες-συνήθως κυριακάτικες απ' αυτές που δεν έχω ολοκληρώσει.
Πότε γιατί βαρέθηκα και πότε γιατί κάποιος με διέκοψε. Τις κρατώ με ψυχαναγκαστική ευλάβεια-δεν δύναμαι να τις αποχωριστώ χωρίς να τις διαβάσω.
Βρωμάνε τα μπαγιάτικα νέα? Γιαυτό κάτι μου μύριζε στο σπίτι που είχε πλέον συγκάτοικο τον Πρετεντέρη-[με τον οποίο καραγκιόζη είχα και μια συζήτηση aboard on the way to Sifnos], το Μάκη, το Σεραφειμ και τάλλα παιδιά..
Στοίβες από ένθετα περιοδικά (τους) στο μπάνιο. "Ε", αν είναι να ξοδέψω και κανα "ΒΗΜΑγκαζίνο" για να πιάσω το "Μεγάλο Ψάρι", "Κ"ομμάτια να γίνει ..
Περπατάω χωρίς να πατάω-μήπως πετάω; Θα μου πεις, δεν έχει και πουθενά να πατήσεις εδώ μέσα.
Στο σπίτι του εργένη, ο χρόνος είναι πάντα τώρα :-)-με λίγη εσάνς από χτες.
Το αύριο μπορεί να περιμένει..

Αυτά ήταν τα δεδομένα εκείνο το ξημέρωμα που η ξανθιά σακατεύτηκε σε ένα κουτί στη μέση ενός διαδρόμου. "Ακου να δεις", μου 'κανε. "Εσυ θέλεις επειγόντως ή σταθερή γκόμενα ή οικιακή βοηθό". Δεν δυσκολεύτηκα να επιλέξω, είναι η αλήθεια..
Έτσι μπήκε στη ζωή μου η Ζωή από το Φιέρι: μέσα σε 8 ώρες και 45' [χρονομετρημένα] ανέτρεψε καταστάσεις. Τέρμα πια με το ρωσο-ουκρανο-ρουμάνικο λόμπυ που μου καταδυνάστευε τη ζωή! Η Σκιπετάρα Ζωή τα 'βαλε με το θηρίο-πριν μου αδειάσει με ένα γενναιόδωρο μεροκάματο το πορτοφόλι.
Γρονθοκόπησε τη decadence. Με ένα φοβερό κροσσέ, συνέτριψε το χάος. Μέχρι να γυρίσω το απόγευμα, είχε πλύνει τα χαλιά, είχε συνεφέρει από την εντατική κουζίνα-μπάνιο-σαλόνι. Μοναδικό σχόλιο της-σιδερώνοντας ντάνες ρούχων: πολλλάα, πολλααά μπλου(τ)ζάκια έκετε κύριε".
"Θα 'ρθεις ΠΑΛΙ αύριο"; τη ρώτησα καρφώνοντας τη στα μαύρα μάτια με αγωνία. Η μασημένη απάντηση της ["ε, ίσως την Κυριακή.."], δικαίωσε αυτό πίστευα χροόνια τώρα: Η Ζωή είναι ωραία, αλλά τα 'χει (και) μ' άλλον..! LoL.
Και γιατί να μην τα 'χει δηλαδή ..?
Τι ζωή, είναι αυτή αν δεν μπορούμε να τη ζήσουμε;; Κατά μόνας ή σε συλλογικότερες μορφές..

Έτσι θα σκέφτηκε και η κοπέλα που έκανε το πάρτυ το Σάββατο. H πρόταση που έφτασε στα χέρια μου υπό μορφή sms στα μέσα της προηγούμενης βδομάδας υπογεγραμμένη από τον Greg στα ρεμάλια ήταν ξεκάθαρη: single's party-everybody's welcome. To email που διακινήθηκε λίγο αργότερα με το σκαναρισμένο χάρτη δε βοήθησε πολύ. Ούτε εμένα, ούτε το σουρωμένο Μήτσο [τον οποίο είχα παραλάβει οίκοθι] να βρούμε άκρη.
Σιγά μη δεν τη βρίσκαμε. Δεν ξέρω αν ρωτώντας πας στην πόλη, στη Νέα Σμύρνη πάντως σίγουρα πας..
Για το δρόμο δεν ψάξαμε πολύ, μας οδήγησε η μουσική. Δεν ήταν και η καλύτερη που 'χω ποτέ ακούσει-αλλά ας μην είμαστε και μίζεροι: δεν μας είχαν υποσχεθεί και τον Tiesto.
Στην είσοδο μας σταμπάρανε-όχι σαν τα μοσχάρια, προς τα οποία σίγουρα θα ομοιάζαμε στην κατάσταση μας. Όχι, ξεκινήσαν τα δύσκολα-"πες μου ένα λόγο για τον οποίο θα 'πρεπε κάποια να γνωρίσει το φίλο σου", μου κανε η γλυκειά μαυρομάλλα. Και αντιστοίχως μας φιλοδωρήσαν με κάτι αυτοκολλητάκια-το δικό μου έλεγε: "για να σου δείξω τη βάνα" [sic!], του αλλουνού "για να σε γνωρίσω με το μελισσάκι". Τρελλό γέλιο για όσους μπορούσαν να συλλάβουν την πλάκα στην οποία παρέπεμπαν-αλλά δεν ήσαν πάνω από 2-3 άτομα κει μέσα και ήταν και στο λάθος φύλο..
Τεσπα, το ξημέρωμα όταν σχόλασε η σεμνή τελετή καταλήξαμε -but a few- στον Τάκη. Κάτι ειπώθηκε για Ψυρρή-αλλά τους εξήγησα πως δεν είχα σκοπο να περάσω το Σ/Κ μου στη μπουζού μετά το πιθανότατο αλκοτεστ. Και τη Δευτέρα αυτόφωρο. Το νέο σύνθημα στο σαββατιάτικο downtown είναι "Μπάτσοι πιάστε τα γεφύρια, μάγκες κλάστε μας τα @ρχ$%^@". Μιλάμε για το νέο Μπλόκο της Κοκκινιάς, ε..
Τα επιχειρήματα μου ήσαν συντριπτικά.
Τα ποτά στο Mai-Tai στο οποίο-αναμενόμενα καταλήξαμε, χλιαρά. Ο Δ. βρήκε κατι περσευούμενα από το προηγούμενο Σάββατο. Εγώ, με συνοπτικές διαδικασίες βρήκα το δρόμο για το κρεβάτι μου..

Πάντως, αμάν πια μ' αυτά τα πάρτυ! Προχτές ο άλλος ο γνωστός Yoga-balaς μου 'στειλε μήνυμα Δευτεριάτικο. Ξεκινούσε ως εξής: "ποτα, τεκνά και λαχματζούν νο 5 (...) . Φιλιά". Τι είναι το 'λαχματζούν' ρε συ έξυνε την κούτρα του ο Μανώλης? Άσε , τώρα. Που να σου εξηγώ τρελλό αγόρι..
Ρε, καλά το ΄λεγε ο μπαρμπας μου-"gayδες και παλληκάρια, γίναμε μαλλιά-κουβάρια". Μαζευτείτε, λέω .. ;-).
Πέρα απο πλάκα, καλά ειν' όλα αυτά. Τα 'χει ανάγκη η πόλη-αντί να αλυχτάνε το πρωι στα γραφεία οι vassali. Τα μπουλντόγκ που τρώνε τις σάρκες των γύρω τους.
Όταν είμασταν πιτσιρικάδες, δεν είχαμε τόσες ευκαιρίες για πάρτυ και για ξεφάντωμα.
Όταν ψιλομεγαλώσαμε, μας λείπανε τα μπικικίνια.
Πουρεύοντας, μας εγκατέλειψε (;) το κέφι. .
sic transit gloria mundi.