Δημοσιογραφοι και μπλογκερς [επαναδημοσίευση]

Για πολλοστή φορά επαν-αποστέλλω το ποστ μου αυτό. Ο "δαιμων του blogger" δεν επέτρεψε στη χθεσινή του δημοσίευση τη δυνατότητα αποστολής σχολίων σ' ένα μείζον κατά τη γνώμη μου θέμα.

"Δημοσιογράφοι και bloggers": σκαλιζοντας μια δημόσια τοποθετηση -έστω και από σπόντα- από τον αντιπρόεδρο του ΕΣΡ

Έλαβα, όπως οι περισσότεροι από το ιδιοτυπο και σαφέστατα ετερόκλητο συνάφι μας-νομίζω πως δύναμαι να υιοθετήσω έστω και καταχρηστικά αυτό τον όρο- τη γνωστή επιστολή Τσιπρόπουλου αναφορικά με το μείζον ζητημα που προέκυψε.
Δεν είμαι όμως καθόλου βέβαιος πως α) το ζήτημα είναι μόνο ένα, β) ποιά ακριβώς θέματα ανακύπτουν για τα μέλη των διαδικτυακών κοινοτήτων που φυτρώνουν στο Μεγαλο Ιστό και γ) αν και κατα πόσον εγγράφεται το συγκεκριμένο γεγονός σε μια ευρύτερη πολιτική agenda διαδικτυακού ελέγχου.
Απεχθάνομαι by default τις θεωρίες συνομωσίας, οπότε ένας λόγος παραπάνω να είμαι διπλά προσεκτικός στη σημασιοδότηση της είδησης.

Ο κόσμος στη ρούγα γύρω μου/μας αναταράχτηκε αντιδρώντας έντονα-και ορθά έπραξε. Αισθανθηκε φαντασιακά ή πραγματικά απειλούμενος.
Άλλος περισσότερο και έτερος λιγότερο, πάντως καθείς με τον τρόπο και τη σκευή του έκραξε το 'γεγονός'.
Ενώνω τη φωνή μου μαζί τους-αλλά κομίζω γλαύκα ες Αθήνας αναπαράγοντας απλώς το τετριμμένο.
Εμένα δε με απασχόλησε η κατασταλτική πράξη per se, αυτή θα μπορούσε να αποδοθεί στον υπερβάλλοντα ζήλο κάποιων οργάνων της Τάξεως-των οποίων εξαπανέκαθεν η διανοητική εμβέλεια και η νηφαλιότητα δίδονται από τη γνωστή συνάρτηση: "ο αστυνόμος είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνόμος είναι .."
Παρέμεινα πρόθυμος αναγνώστης της διαμαρτυρίας χωρίς να κραδαίνω καμιά μπαντιέρα ρόσσα. Αλλού δίνονται οι αγώνες. Επώνυμα. Εξατομικευμένα. Και με βαρύτερο κόστος.
Τ' άφησα λοιπόν πίσω μου.

Το μάτι μου εστίασε σε ένα κείμενο. Δημοσιευμένο σε παραδοσιακότερα μέσα από τον blog-o-χώρο που πλειστάκις θυμίζει σε πολλούς το αγαπημένο μου Twin Peaks.
Στη κυριακάτικη ναυαρχίδα του Ομίλου που εν πολλοίς ενσάρκωσε στην Ελλάδα την Τέταρτη Εξουσία.
Ένα σοβαρό κείμενο- μόνο τέτοιο θα μπορούσε να είναι η δημόσια κατάθεση ενός καίριου προβληματισμού από την πλευρά ενός σοβαρού καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης στο Αθήνησι. Α, ξέχασα ο καθ. Δ. Χαραλάμπης που υπογράφει το σχετικό άρθρο στο Βήμα της Κυριακής τυγχάνει και αντιπρόεδρος του ΕΣΡ.
Και μετά τις εισαγωγές-πάμε στα 'ριάλια της ιστορίας'.
Ισχυρίζεται κάπου ο σεβαστός εκπρόσωπος ενός πολυσυζητημένου θεσμού όπως το ΕΣΡ:
Η δημοσιογραφική δεοντολογία απαιτεί τη διασταύρωση των πληροφοριών, την τεκμηρίωση των αποδεικτικών στοιχείων, την εμπεριστατωμένη δημοσιογραφική έρευνα, της οποίας η ελεγκτική, αποκαλυπτική και ως εκ τούτου χειραφετητική και δημοκρατική λειτουργία απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία αντλεί την εγκυρότητά της από τα αποδεικτικά στοιχεία της για τη θεμελίωσή της. Γι' αυτό άλλωστε ο δημοσιογράφος έχει το δικαίωμα της μη αποκάλυψης των πηγών πληροφόρησής του ώστε να είναι απερίσπαστος και ελεύθερος στη συγκέντρωση, εξακρίβωση και παρουσίαση των συγκεκριμένων στοιχείων τα οποία θεμελιώνουν τον λόγο ή τη γραφή του. Εκεί άλλωστε εστιάζεται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ ενός δημοσιογράφου και ενός κοινού blogger στο Διαδίκτυο.
[η έμφαση στην τελευταία περίοδο δική μου].
Έχω την αίσθηση πως ακόμη και για οξυδερκείς διανοουμένους ως ο καθ. Χαραλάμπης απουσιάζει ο 'ορίζοντας κατανόησης' ενός φαινομένου που ξεπερνά τις παραδοσιακές οριοθετήσεις, ταξινομήσεις και αξιολογήσεις.
Αναφέρομαι ασφαλώς στο Δίκτυο και στη δυναμική του.

Αυτό που και ο τελευταίος συμμετέχων στο δικτυακό πανηγυράκι που αποκαλούμε χάριν ευκολίας μπλογκοχωριό έχει κατανοήσει, είναι πως στην αυγή του 21ου αι. αίρεται το πλαίσιο που διαχωριζε τους αμνούς από τα ερίφια.
Οταν με τη συνδρομή ενός πληκτρολογίου και μιας γρήγορης σύνδεσης, ο καθένας δύναται να παράξει την είδηση, να την κοινοποιήσει και να πολλαπλασιάσει το βεληνεκές της-αν γνωρίζει τις κατάλληλες πρακτικές- καθίσταται προφανές πως τα τείχη έπεσαν.
"Ο Συγγραφέας πέθανε"-διακήρυσσε στα τελη της δεκαετίας του '60 ο Rolan Barthes.
Ο Δημοσιογράφος τα τίναξε.
Απαντώ εγώ.
Και διόλου δεν αναφέρομαι στο συμπαθή Ταρζάν [me not Jane, πάντως], ο οποίος προσωποποιεί εν πολλοίς το τρεχον πρότυπο εξωθεσμικής παρέμβασης στη χώρα που οι πολίτες της μίσησαν το κράτος τους, όσο κανείς λαός στην υφήλιο.
Καταγράφω ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός.
Η ίδια η έννοια της ενημέρωσης μετασχηματίζεται. Ποιός μπορεί να παρακολουθήσει τα παντα; Και την ίδια στιγμή, η δημοσιογραφία εξελίσσεται σε εκλογικευμένη σημασιοδότηση.
Γιατί αυτό να αποτελεί σταθερά προνόμιο ελεγχόμενων ιερατείων; Μπορείτε να φανταστείτε μια ταχυ-δικτυωμένη Ελλάδα στο άμεσο μέλλον και τις προκλήσεις που κάτι τέτοιο συνεπάγεται δυνάμει για τα παγιωμένα συγκροτήματα εξουσίας;
Στο χώρο του Τύπου και της Πολιτικής;
Μήπως, όταν δεν μπορείς να χτυπήσεις το γαϊδαρο, χτυπάς το σαμάρι;
Μήπως, η μη ύπαρξη ενός πλαισίου εκτεταμένης δημόσιας διαβούλευσης για θέματα τόσο συγκλονιστικά ευνοεί περιοριστικές δικλείδες στις στρόφιγγες έκλυσης της Πληροφορίας ;

Η δημοσιογραφική δεοντολογία την οποία υπαινίσσεται ο θεσμικός εκπρόσωπος αποτελεί κενό γράμμα. Χρόονια τώρα.
Και έχω την ισχυρή αίσθηση πως στο μέλλον η επίκληση της θα γίνεται για να διαφυλαχθούν θεσμισμένες ιεραρχίες, παγιωμένες κοινωνικές κατασκευές και οικονομικά διακυβεύματα: με μια λέξη συμφέροντα.
Ίσως απέναντι στους απειλητικούς δικτυακούς επήλυδες..