Η τέχνη του βίου

Ρούχα στο πάτωμα.
Πολλά ρούχα. T-shirt κουβαριασμένα, πουκάμισα τσαλακωμένα, το μανίκι από ένα σακάκι ξεπροβάλλει κακοχυμένο στη ντουλάπα. Βερμούδες κάτω από ένα καναπέ. Όχι κατ' ανάγκη βρώμικα-για την ακρίβεια μάλλον ψιλοκαθαρά. Τα περισσότερα. Απλά πεταμένα.
Βιβλία, βιβλία, και πάλι βιβλία-αν δεν το έχω ήδη αναφέρει ορίζουν τα περάσματα στο χώρο. Σε όλες τις πιθανές εκδοχές, ντανιασμένα, άκοπα, σε σουρεαλιστικά σχήματα, μεγεθη και χρώματα.
Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι.
Κουτιά πίτσα-όχι pizza hut, μερικά δηλαδή από δαύτα στραβοπατικωμένα σε μια μεγάλη σακούλα στην εσωτερική σκάλα. Και εφημερίδες, πολλές-πολλές εφημερίδες παντού. Μισοδιαβασμένες-συνήθως κυριακάτικες απ' αυτές που δεν έχω ολοκληρώσει.
Πότε γιατί βαρέθηκα και πότε γιατί κάποιος με διέκοψε. Τις κρατώ με ψυχαναγκαστική ευλάβεια-δεν δύναμαι να τις αποχωριστώ χωρίς να τις διαβάσω.
Βρωμάνε τα μπαγιάτικα νέα? Γιαυτό κάτι μου μύριζε στο σπίτι που είχε πλέον συγκάτοικο τον Πρετεντέρη-[με τον οποίο καραγκιόζη είχα και μια συζήτηση aboard on the way to Sifnos], το Μάκη, το Σεραφειμ και τάλλα παιδιά..
Στοίβες από ένθετα περιοδικά (τους) στο μπάνιο. "Ε", αν είναι να ξοδέψω και κανα "ΒΗΜΑγκαζίνο" για να πιάσω το "Μεγάλο Ψάρι", "Κ"ομμάτια να γίνει ..
Περπατάω χωρίς να πατάω-μήπως πετάω; Θα μου πεις, δεν έχει και πουθενά να πατήσεις εδώ μέσα.
Στο σπίτι του εργένη, ο χρόνος είναι πάντα τώρα :-)-με λίγη εσάνς από χτες.
Το αύριο μπορεί να περιμένει..

Αυτά ήταν τα δεδομένα εκείνο το ξημέρωμα που η ξανθιά σακατεύτηκε σε ένα κουτί στη μέση ενός διαδρόμου. "Ακου να δεις", μου 'κανε. "Εσυ θέλεις επειγόντως ή σταθερή γκόμενα ή οικιακή βοηθό". Δεν δυσκολεύτηκα να επιλέξω, είναι η αλήθεια..
Έτσι μπήκε στη ζωή μου η Ζωή από το Φιέρι: μέσα σε 8 ώρες και 45' [χρονομετρημένα] ανέτρεψε καταστάσεις. Τέρμα πια με το ρωσο-ουκρανο-ρουμάνικο λόμπυ που μου καταδυνάστευε τη ζωή! Η Σκιπετάρα Ζωή τα 'βαλε με το θηρίο-πριν μου αδειάσει με ένα γενναιόδωρο μεροκάματο το πορτοφόλι.
Γρονθοκόπησε τη decadence. Με ένα φοβερό κροσσέ, συνέτριψε το χάος. Μέχρι να γυρίσω το απόγευμα, είχε πλύνει τα χαλιά, είχε συνεφέρει από την εντατική κουζίνα-μπάνιο-σαλόνι. Μοναδικό σχόλιο της-σιδερώνοντας ντάνες ρούχων: πολλλάα, πολλααά μπλου(τ)ζάκια έκετε κύριε".
"Θα 'ρθεις ΠΑΛΙ αύριο"; τη ρώτησα καρφώνοντας τη στα μαύρα μάτια με αγωνία. Η μασημένη απάντηση της ["ε, ίσως την Κυριακή.."], δικαίωσε αυτό πίστευα χροόνια τώρα: Η Ζωή είναι ωραία, αλλά τα 'χει (και) μ' άλλον..! LoL.
Και γιατί να μην τα 'χει δηλαδή ..?
Τι ζωή, είναι αυτή αν δεν μπορούμε να τη ζήσουμε;; Κατά μόνας ή σε συλλογικότερες μορφές..

Έτσι θα σκέφτηκε και η κοπέλα που έκανε το πάρτυ το Σάββατο. H πρόταση που έφτασε στα χέρια μου υπό μορφή sms στα μέσα της προηγούμενης βδομάδας υπογεγραμμένη από τον Greg στα ρεμάλια ήταν ξεκάθαρη: single's party-everybody's welcome. To email που διακινήθηκε λίγο αργότερα με το σκαναρισμένο χάρτη δε βοήθησε πολύ. Ούτε εμένα, ούτε το σουρωμένο Μήτσο [τον οποίο είχα παραλάβει οίκοθι] να βρούμε άκρη.
Σιγά μη δεν τη βρίσκαμε. Δεν ξέρω αν ρωτώντας πας στην πόλη, στη Νέα Σμύρνη πάντως σίγουρα πας..
Για το δρόμο δεν ψάξαμε πολύ, μας οδήγησε η μουσική. Δεν ήταν και η καλύτερη που 'χω ποτέ ακούσει-αλλά ας μην είμαστε και μίζεροι: δεν μας είχαν υποσχεθεί και τον Tiesto.
Στην είσοδο μας σταμπάρανε-όχι σαν τα μοσχάρια, προς τα οποία σίγουρα θα ομοιάζαμε στην κατάσταση μας. Όχι, ξεκινήσαν τα δύσκολα-"πες μου ένα λόγο για τον οποίο θα 'πρεπε κάποια να γνωρίσει το φίλο σου", μου κανε η γλυκειά μαυρομάλλα. Και αντιστοίχως μας φιλοδωρήσαν με κάτι αυτοκολλητάκια-το δικό μου έλεγε: "για να σου δείξω τη βάνα" [sic!], του αλλουνού "για να σε γνωρίσω με το μελισσάκι". Τρελλό γέλιο για όσους μπορούσαν να συλλάβουν την πλάκα στην οποία παρέπεμπαν-αλλά δεν ήσαν πάνω από 2-3 άτομα κει μέσα και ήταν και στο λάθος φύλο..
Τεσπα, το ξημέρωμα όταν σχόλασε η σεμνή τελετή καταλήξαμε -but a few- στον Τάκη. Κάτι ειπώθηκε για Ψυρρή-αλλά τους εξήγησα πως δεν είχα σκοπο να περάσω το Σ/Κ μου στη μπουζού μετά το πιθανότατο αλκοτεστ. Και τη Δευτέρα αυτόφωρο. Το νέο σύνθημα στο σαββατιάτικο downtown είναι "Μπάτσοι πιάστε τα γεφύρια, μάγκες κλάστε μας τα @ρχ$%^@". Μιλάμε για το νέο Μπλόκο της Κοκκινιάς, ε..
Τα επιχειρήματα μου ήσαν συντριπτικά.
Τα ποτά στο Mai-Tai στο οποίο-αναμενόμενα καταλήξαμε, χλιαρά. Ο Δ. βρήκε κατι περσευούμενα από το προηγούμενο Σάββατο. Εγώ, με συνοπτικές διαδικασίες βρήκα το δρόμο για το κρεβάτι μου..

Πάντως, αμάν πια μ' αυτά τα πάρτυ! Προχτές ο άλλος ο γνωστός Yoga-balaς μου 'στειλε μήνυμα Δευτεριάτικο. Ξεκινούσε ως εξής: "ποτα, τεκνά και λαχματζούν νο 5 (...) . Φιλιά". Τι είναι το 'λαχματζούν' ρε συ έξυνε την κούτρα του ο Μανώλης? Άσε , τώρα. Που να σου εξηγώ τρελλό αγόρι..
Ρε, καλά το ΄λεγε ο μπαρμπας μου-"gayδες και παλληκάρια, γίναμε μαλλιά-κουβάρια". Μαζευτείτε, λέω .. ;-).
Πέρα απο πλάκα, καλά ειν' όλα αυτά. Τα 'χει ανάγκη η πόλη-αντί να αλυχτάνε το πρωι στα γραφεία οι vassali. Τα μπουλντόγκ που τρώνε τις σάρκες των γύρω τους.
Όταν είμασταν πιτσιρικάδες, δεν είχαμε τόσες ευκαιρίες για πάρτυ και για ξεφάντωμα.
Όταν ψιλομεγαλώσαμε, μας λείπανε τα μπικικίνια.
Πουρεύοντας, μας εγκατέλειψε (;) το κέφι. .
sic transit gloria mundi.