καθώς ωριμάζω.. (;) ..

Αποφάσισα να συμμετάσχω σ' αυτόν τον ιδιότυπο ενδο-στοχασμό. Αφορμή, οι σχετικές περιφερόμενες λίστες. Έρεισμα-η αποστασιοποίηση από τα οικεία. Υπόρρητη ανάγκη, η διοχέτευση ενός μείγματος κυνισμού, σε μια στρώση από ξεραμένο αίμα με 'ολίγη' από ευαισθησία. Αν εξαιρέσεις δυο-τρεις δανεικές σκέψεις που οικειοποιήθηκα, τα υπόλοιπα προέκυψαν στη διάρκεια της μεσημεριανής ραστώνης..

ΚΑΘΩΣ ΩΡΙΜΑΖΩ... (;)...

Έμαθα πως δεν μπορείς να κάνεις κάποιον να σ’αγαπήσει. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τον κυνηγάς επίμονα μέχρι να τον πιάσει πανικός και να παραδοθεί.

Έμαθα πως όσο και αν νοιάζομαι για κάποιον άνθρωπο, μερικοί είναι απλώς μαλάκες.
Ενδεχομένως και εγώ που ασχολούμαι μ’ αυτή.

Έμαθα πως –πολλοί- άνθρωποι γύρω μας απλώς φοβούνται τη σιωπή..

Έμαθα πως η άρνηση να συμβιβαστείς πληρώνεται, αλλά ίσως ο συμβιβασμός να πληρώνεται μακρόπροθεσμα πολύ ακριβότερα. Τρέχουν οι τόκοι..

Έμαθα πως αν στη ζωή σου δεν έχεις λάβει αγάπη, δεν μπορείς και να δώσεις. Πως να χαρίσεις κάτι που αγνοείς ..;

Έμαθα στο πετσί μου αυτό που κάποτε υποστήριζε ο Μ. Χατζιδακις, «το να αποδέχεσαι αδιαμαρτύρητα την εικόνα του Κτήνους, (αργά ή γρήγορα) σε κάνει ένα μ’ αυτό»..

Έμαθα πως η τυρρανία της μετριότητας και της κοινοτοπίας που βασιλεύει γύρω μας, μπορεί να είναι πολύ χειρότερη από τον αυταρχισμό της πολιτικής τυρρανίας.

Έμαθα πως οι φοβισμένοι άνθρωποι δύνανται να είναι οι πιο επικίνδυνοι άνθρωποι. Αυτό εξηγεί πολλά γύρω μας.

Έμαθα πως οι γυναίκες (βασικά μεταξύ 20-30κάτι) νομίζουν ότι έχουν όλο το χρόνο δικό τους. Έχω κακά νέα. Δεν τον έχουν..

Έμαθα πως η περιπλάνηση είναι το πιο εθιστικό ναρκωτικό που υπάρχει. Ειδικά για όσους δεν έχουν χρήματα να πληρώσουν τη δόση τους-καρατσεκαρισμένο.

Έμαθα πως οι άνθρωποι καταναλώνουν –ανώδυνες- εικόνες σε μια προσπάθεια να μη βιώσουν εμπειρίες. Δηλαδή, ultimately, πόνο..

Έμαθα πως στο καπιταλιστικό σύστημα το χειρότερο πράγμα που μπορεί κανείς να κάνει, είναι να μην παράγει και να μην καταναλώνει. Όχι να χτυπάει το διπλανό του.

Έμαθα πως δεν υπάρχουν δικαιολογίες για τους άνδρες. Όχι σ’ αυτή την κοινωνία τουλάχιστον.

Έμαθα πως ελληνικός στρατός είναι εκείνος ο θεσμός (;) που αντανακλά με το γνησιότερο τρόπο τη φαιδρότητα της ελληνικής κοινωνίας.

Έμαθα πως –σχεδόν όλοι- οι άνθρωποι είναι ικανοί για –σχεδόν- τα πάντα. Είναι απλώς θέμα περιστάσεων και παραμέτρων.

Έμαθα πως όταν κοιτάζεις πολλή ώρα την άβυσσο, η άβυσσος θα σε κοιτάξει κι εκείνη..

Έμαθα τι ακριβώς εννοούν οι γυναίκες που όταν τις πας σπίτι σου, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, φροντίζουν να σου πουν: «θέλω να μου υποσχεθείς πως δεν θα κάνεις τίποτα».

Έμαθα πως βγαίνοντας συχνά έξω για «ένα ποτάκι» με γυναίκες που απλώς φοβούνται να ‘ζητήσουν’ ευθέως αυτό που θέλουν, το δεύτερο –και ίσως τελικά σημαντικότερο πράγμα- που μπορεί να συμβεί στη ζωή σου, είναι να πάρεις κιλά.

Έμαθα πως οι γυναίκες «μοιράζουν φύλλο» σ’ αυτή τη ζωή-οι άντρες ποντάρουν στο χαρτί που θα τους κάτσει στην παρτίδα διεκδικώντας την παρτίδα. Συνήθως αστοχούν.

(Νομίζω) πως έμαθα ότι δεν πρέπει να παντρεύεσαι αν δεν νιώθεις έτοιμος κι αν δεν είναι κοινή επιλογή σας. Θα βουλιάξεις σε πιο βαθιά προβλήματα απ’ όσα ήδη έχεις.

(Νομίζω) πως έμαθα ότι βολεύει να παντρεύεσαι κάποιον που αγαπάς, αλλά δεν τυφλώνεσαι απ’ το πάθος σου γιαυτόν/ή. Γιαυτό κι εγώ που το ισχυρίζομαι είμαι επιρρεπής στο αντίθετο.

Έμαθα να αποδέχομαι το γεγονός πως οι πιο αριστουργηματικές ατάκες μου στην προσέγγιση του άλλου φύλου θα καταλήξουν στο κενό. Σ’ αυτό δηλαδή που γεμίζει τη σεπτή κεφαλή των γοητευτικών γυναικών που αποτέλεσαν την πηγή της έμπνευσης μου..

Έμαθα να αποκωδικοποιώ τα γυναικεία μάτια-και να θωρώ τα θηλυκά οπίσθια. Μπορεί και το αντίστροφο-δεν είμαι σίγουρος..

Έμαθα πως οι γυναίκες δεν είναι συμφιλιωμένες με το ‘όχι’. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος όμως και για το ‘ναι’..

Έμαθα πως στη χώρα της Μνήμης, η ώρα είναι πάντα τώρα.

Έμαθα πως τίποτα δεν εξοργίζει περισσότερο τους ανθρώπους από το να τους ζητάς να δουν τον ‘καθρέφτη’ τους.

Έμαθα πως δεν θα ξανακούσω ποτέ τη ‘νοσταλγική’ φράση: «φόρα κάτι, μην κρυώσεις εκεί έξω»-η μανούλα μου δεν υπάρχει πια.

Έμαθα πως φίλοι είναι αυτό χωρίς το οποίο δεν μπορώ να υπάρξω και όταν βρίσκομαι στον κλοιό τους θέλω να δραπετεύσω.

Έμαθα να πιστεύω εκείνους που ψάχνουν την αλήθεια και να αμφισβητώ εκείνους που την βρήκαν.

'Εμαθα πως η γνώση είναι πεπερασμένη-μόνο η αλαζονεία είναι απροσμέτρητη.

Έμαθα να ζω με την καχυποψία στα μάτια των γύρω μου. Αρνούμαι, όμως, να συνυπάρξω μαζί της. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα..

Έμαθα να αφουγκράζομαι γύρω μου-δυστυχώς όμως οι άνθρωποι εσχάτως παράγουν μόνο ‘θορύβους’-σπανίως αρθρώνουν λόγους..

Έμαθα πως οι άνθρωποι ασκούν το σώμα τους γιατί είναι ευκολότερο, πιο ορατό και ασφαλώς κοινωνικά ‘αποδοτικότερο’ απ’ ότι αν ασκούσαν το πνεύμα τους.

Έμαθα πως γι’αυτούς που νοιάζεσαι περισσότερο στη ζωή, την
κοπανάνε πολύ γρήγορα-one way or another..- και οι λιγότερο σημαντικοί απλά δεν φεύγουν ποτέ. Λούσου τους λοιπόν.

Έμαθα πως η μόνη πέτρα που δεν χορταριάζει είναι αυτή που κυλάει.

Μια Πέμπτη στη δουλειά-Trinidad vs England..

στον Αθήναιο-μήηπως και μάθει κάποτε τι πα να πει football dash..!

Είμαι στην καρδιά ενός οργανισμού.
Σχεδόν τον νιώθω να πάλλεται.
Νούμερα, χάρτες, στατιστικά, γραφήματα, στροβιλίζονται γύρω μου.
Κούπες μισογεμάτες καφέ, χαρτικά και καλώδια όπου πιάνει το μάτι.
Κάποια κήμπορντς θέλουν-στανταρ αλλαγή. Στην κουζίνα στριμώχνομαι για να αποκτήσω πρόσβαση στο κουτί με τις κρυμμένες energy γκοφρέτες.
Οι κοπέλες -σε όλη τη γκάμα που διαθέτει το ξανθό- στο call centre κρυφο-χαμογελάνε καθώς περνάω από δίπλα τους-new kid on the block βλέπεις.
Το μελίσσι βουίζει-ο Kieran στην αίθουσα συνεδριάσεων τα χώνει στην executive γραμματέα. Κατεβάζω κάτι μαίηλ καθώς ακούω την κλιμάκωση της έντασης. Προσπαθώ να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα: αυτός o IT manager κρατάει το μέλλον μας στα -μάλλον ογκώδη- χέρια του..
Ο γατο-Mick περιφέρεται απέξω με τα μάτια νευρικά να εξετάζουν: πρόσωπα και καταστάσεις.. "προσπαθεί να καταλάβει το ρόλο μου"..
Η ξέκωλη ξανθιά-καλά ΠΟΥ τη μάζεψαν αυτή; χτυπάει με νάζι την πόρτα του αφεντικού: wanna sign this Peta..?
Κρυφοκοιτάω από τις γρίλλιες.

Ο ήλιος χτυπάει ανελέητα τη μικρή αυτή εξώ-Λονδρεζικη κώμη. Βγάζω το κεφάλι μου στο άνοιγμα-ούτε ένα συννεφάκι, μα ένα.. στον καταγάλανο αγγλικό ουρανό. Τα στόρια αδυνατούν να κρατήσουν το επιθετικό φως να εισδύσει στη μικρή αίθουσα συνεδριάσεων που κατοικοεδρεύω. Πάω να πάρω κανα καφέ να συνέλθω-τα μάτια μου κλείνουν. Από το ξημέρωμα εδώ πέρα, έχω αρχίσει να βλέπω αστράκια..
Την πέφτω-εν ψυχρώ για κανά εικοσαλεπτάκι στη διευθυντική πολυθρόνα, για την ακρίβεια στη 'δίδυμη' της-κάνοντας ένα νόημα στο δικό μου που κάθεται δίπλα μου. Χαμογελάει.
Ωραίο πράμα να ξέρει από μεσογειακούς ο chief μιας επιχείρησης. Δεν έχει ποτέ ενστάσεις στη λάθος στιγμή!

Ανοίγω τα μάτια μου-στον απόηχο οι κραυγές, πήγε κιόλας 17.04'.
Συνέρχομαι απότομα-ξαναρχίζω να δουλεύω στη βάση δεδομένων και να σχεδιάζω το strategic plan. Ο δικός μου έχει απορροφηθεί προσπαθώντας να δει με streaming ΤΗΝ πρεμιέρα για το 'μεγάλο νησί'.
Τι θα γίνει ρε πούστη μου, σκέφτομαι..; Θα δούμε το γαμω-ματς..;
Έχουμε -ήδη- φτάσει στο 18'. Έχω πάψει να αναρωτιέμαι.
Με μια απότομη κίνηση, πετάει αλα Cutty Sark το σακάκι, και αρχίζει να λύνει την κόκκινη γραβάτα ενώ ήδη έχει βγεί στο διάδρομο. Κοιτάει να δει αν τον ακολουθώ. Τον ακολουθούσα ως τη βάση της γαλάζιας σκάλας-μάλλον από περιέργεια, παρα επειδή κατάλαβα πως 'ξεφόρτωνε'..
Δρασκελίζοντας το χαϊ-χούϊ-put your finger on it κατώφλι, έχουμε απαλλαγεί από τη μισή γκαρνταρόμπα μας.
Βαδίζουμε σταθερά προς τη βοή.
Μας καταπίνει.

Στο απέναντι πεζοδρόμιο το πλήθος αλαλάζει. Ντυμένοι στα εθνικά χρώματα [δηλ. κόκκινο-λευκό], μια ποικιλόμορφη ανθρώπινη μάζα έχει κατακλύσει τις τρεις κοντινές παμπ. Διαλέγουμε τυχαία (;) αυτή που φαίνεται να 'χει κατι τελευταία vacancies.
Μια λολίτα με ένα πρέζονα μου κλείνουν το μάτι, καθώς προσπαθώ να να διπλαρώσω διακριτικά ένα σκαμπώ.
Είμαι ο μοναδικός μαυρισμένος μεσόγειος εδώ μέσα-αν εξαιρέσεις κάτι γκομενες που πλουτίζουν τα σολάριουμ.
Πρέπει να 'μαι επίσης ο μοναδικός σε ακτίνα ενός μιλίου που δεν πίνω μπίρα.
Μάτια που καρφώνονται στη φωτεινή οθόνη-μάτια που ήδη έχουν αρχίσει να βγάζουν μια γυαλάδα..
Στο ημίχρονο, ένα τύπος με μια ντουντούκα αρχίζει το show.
Η αρχική προσδοκία έχει εξελιχτεί σε γκρίνια-διόλου περίεργο για ένα έθνος που έχει να 40 χρόνια να δει την Κούπα να αρριβάρει στο νησί.

Στην έναρξη του δεύτερου, τα αίματα έχουν ανάψει: στη στραβοκλωτσιά του Crouch πρέπει να ακούστηκαν αρκετά καντήλια σε μια ζηλευτή σειρά από τοπικά ιδιόλεκτα. Μες στο επόμενο δεκάλεπτο είχαν τιμήσει όλο το 'εορτολόγιο' μ' εκείνο τον ξεχωριστό τρόπο που μόνο ο Άγγλος ξέρει: με απέριττο φλέγμα..

Στο φανάρι απέξω παγιδεύεται ένας τυπάκος με μια βραζιλιάνικη σημαία στην οροφή. Τα πιο ζωηρά φυντάνια του μαγαζιού, τον κοιτάνε.
Μάλλον περίεργα. (:
Το Τρινιδαδ παίζει τελικά μπάλα απέναντι στη χώρα που επαίρεται πως ανακάλυψε το άθλημα.
Κατεβάζω το τέταρτο τζιν τόνικ χαλαρά-την ίδια ώρα που το παιχνίδι μέτραγε ένα τέταρτο πριν το σφυρίξει ο σχιστομάτης κωλόγριας.
Ο Sven είχε βάλει αλλαγή τον Wayne-χριστέ μου, έτσι και ξανακούσω το όνομα Rooney θα ξεράσω: 24 ώρες που είμαι εδώ πέρα, ότι κανάλι να κάνεις πως βάζεις θα δεις να παρελαύνει η γκόμενα του, ο μπατζανάκης του βοηθού του χειρούργου που τον παρακολουθεί.. και το καλύτερο σε ζωντανή πολυκάναλη
ήταν η εκτίμηση του δασκάλου του στο δημοτικό..

Στο 83' στην 'καμινάδα' που εθιμικώ τω τρόπω πραγματοποιούσανε τα καμάρια του έθνους, κάθισε το ρημαδογκολ..
Σωστοί, όμως, οι Αγγλάρες. Πρώτα πανηγύρισαν-ξέφρενα.
Και μετά γκρίνιαξαν-σκεφτικά.
"Αϊντα", άκουσα τον λόκαλ μπάρμπα δίπλα, "αν πάμε έτσι", τον πούλο τον εκλαίγαμε.. [σε ελεύθερη μετάφραση του γράφοντος..].
Πέντε λεπτά ακόμη ζευγαρώσανε τα τέρματα-οι Τομπάγκοι όμως κερδίσανε τις εντυπώσεις..οεο..

Η εικόνα έφερνε σε Γιούρο '04. Σημαίες-ιαχές-και pints που χάσκανε αδειανά στα πέριξ. Κόρνες με μέτρο, ε..
Γυρίσαμε γραφείο με το φρόνημα αναπτερωμένο και τα βήματα βαρειά.
"Ξέρεις", μου κανε ο δικός μου, "εγώ είμαι Ιρλανδός! Στα αρχίδια μου, οι κωλόΕγγλέζοι.
Άμα θέλουνε να ξεφτιλιστούνε-πρόβλημα τους!" - μάλλον θα αναλογιζότανε τις 300 λίρες που 'χασε στους μπούκηδες: πως δηλ οι her majesty's θα βάζανε γκολ πριν το ημίχρονο..
C'me on mate! Έχω ένα Tuscany red σπίτι, σωστό διαμάντι..

Venezuela. Deep in the Ocean ..

Ο καιρός εκεί έξω με στριμώχνει στις αναμνήσεις μου..
Τουρίστας της ζωής και των blogs, καταπως μ' έχει καταχωρίσει μια φίλη, επιστρέφω στον ΗΛΙΟ-αυτό που τ' Άγιο Πνεύμα εν μέρει μου χάρισε το παρελθόν τριήμερο παρα θιν' αλός στο βουνό των Κενταύρων.. ;-)

Μετά από κανα δυο μέρες περιπλάνησης στα περιξ του Chichiriviche, δώσαμε ραντεβού -τηλεφωνικά- με τους Έλληνες φίλους μας στο Cayo Varadero..
Οι φαεινές ιδέες προκύπτουν -σχεδόν πάντα- αδήριτα ως τέκνα της ανάγκης: είχαμε αργήσει τρωγοπίνοντας το ράθυμο εκείνο πρωινό στο χα-λα-ρο pueblito, τα 'χα πάρει κρανίο και με τους κλέφτες βαρκάρηδες-Ελληνάρας γαρ ;-) και η Ανατολή ξύπνησε μέσα μου.
Με τον ήλιο να βαράει κατακέφαλα και το αλκοόλ να τρέχει -ήδη στις άμαθες μεσογειακές φλέβες μου, άναψα και κόρωσα!
"Yo soy Griego", δήλωσα εμφατικά στην Alix για να υπογραμμίσω την πολιτισμική διαφορά μας-"No dejaré estos bastardos engañarme más!"
Και καμαρωτός-καμαρωτός ξεκίνησα τα αλισβερίσια με τους βαρκαραίους- έτσι ξεκίνησε μια ιστορία που μου 'φυγε η μαγκιά.. (:
Το ζήτημα αφορούσε στην άμεση μετάβαση μας στον τροπικό παράδεισο με μια βενζινάκατο: αυτοί ζητάγανε 30 δολλάρια-σε μια χώρα που γεμίζεις το ρεζερβουάρ ενός αμερικάνικου jeep με περίπου ΕΝΑ (1) δολλάριο..
Έτσι πίστευα εγώ-αυτοί επικαλούνταν κάτι περίεργα για τον καιρό.
Μα τι είχε ο καιρός; Μια χαρά μπουνάτσα έκανε-λιώναμε κιόλας.., αναρωτήθηκα μες στη σούρα μου.
Προς έκπληξη της outer space καλής μου, τα παζάρια μου πιάσανε τόπο-ένα τέταρτο αργότερα 'επιβιβαζόμασταν'-εμείς τα σακίδια, οι προμήθειες και τα ποικιλότζέρτζελα μας σε ένα πράμα που έφερνε μάλλον σε πιρόγα με μηχανή (;)..
Ο συμπαθέστατος βαρκάρης πρέπει να 'χε πατήσει τα 14-ίσως και τα δεκαπέντε.. όσα δηλαδή ήταν και τα ναύλα που ντιλάραμε για το πεντάμετρο/βαριά-βαριά σκαρί του.
Μας ρώτησε, είναι η αλήθεια, πως και δεν πήγαμε με το αυτοκίνητο από την άλλη άκρη του Morroqoy, ώστε να πάρουμε από κει μπάρκο, αλλά και πάλι δεν έδωσα βάση..
Απολάμβανα τη ρομαντζάδα-μέχρι που ξεμυτίσαμε στο ακρωτήρι.
Ο καιρός μας έσπρωχνε πρίμα. Λιγο δυνατά βέβαια-αλλά ΟΚ.

Σε κάποια φάση βλέπω έναν ύφαλο-δεν θα τανε πάνω από 200 τετραγωνικά-φαλακρό, να προεξέχει ελάχιστα -ίσαμε ένα-δυο μέτρα από την επιφάνεια του νερού. Ένα ζευγάρι λιαζότανε-σε ένα κομμάτι άμμο -κυ-ριο-λε-κτι-κα στη μέση της θάλασσας.
In the middle of nowhere.
"Cayo Caveza", μου 'κανε η Alix-όχι της απαντησα, καθώς με δυσκολία έβγαλα μια θαμπή φωτογραφία. Δεν ήθελε και πολύ-ένα κύμα να πέρναγε έναν έτερο ύφαλο που λειτουργούσε ως κυματοθραύστης καμιά διακοσαριά μέτρα παραπέρα, και θα σου ΄λεγα εγώ τι σημαίνει tsunami live..
Εγώ, ο γνωστικός δηλαδή..

Προσπεράσαμε τη μικροσκοπική ατόλη πιστεύοντας πως πίσω από ενα μακρινότερο νησάκι, θα διακρίναμε και το δικό μας.
Τα εικοσιπέντε άλογα [ονομαστικώς, αλλά δεν θα ορκιζόμουνα κιόλας] της γέρικης μηχανής αγκομαχούσαν στο κύμα. Το βουητό γινόταν όλο και πιο υπόκωφο. Το βαρκάκι έτριζε καθώς χοροπηδούσε πάνω στο βαρύ κύμα, κι έβλεπα τους αφρούς να πυκνώνουν.
Και να μας ζώνουν. Αριστερά-Δεξιά τίποτα. Διασκελίζοντας το προστατευμένο πράσινο σύμπλεγμα των κοραλλιογενών υφάλων-σωστός λαβύρινθος- που γυρνάγαμε τόσες μέρες, ήμασταν πια στην ανοιχτή θάλασσα.
Το κοριτσάκι μου δίπλα δεν μάσαγε γενικώς, αλλά η κατάσταση φανερά έβγαινε βαθμιαία εκτός ελέγχου.
Του δικού μου-του πιτσιρικά στο πηδάλιο που κάτι μουρμούριζε συννεφιασμένος-και από κάποια στιγμή και μετά μόνο το νερό βογκούσε..
Ούτε δύο μέτρα από το τιμόνι, ουρλιάζοντας με δυσκολία ακουγόμασταν.

Το νερό είχε εισχωρήσει παντού.
Μόνο τα κινητά μας [που ασφαλώς ήταν εκτός δικτύου] και η φωτογραφική σε αδιάβροχες θήκες τη γλύτωσαν.
Άρπαξα ένα τσίγκινο τενεκέ και με οριακή δυσκολία-για να μη μπατάρουμε άρχισα να αντλώ νερά.
Όταν βρισκόμασταν στην κάτω πλευρά του κύματος, βλέπαμε το κίτρινο του ήλιου διαθλασμένο μέσα από το γαλάζιο του νερού. Στην κορφή πάλι νομιζα -με μια ισχυρή δόση ιλίγγου- πως θα συντριβούμε με πάταγο σαν σκάσουμε στη χαράδρα που έχασκε..
Πρακτικά ήμασταν ακυβέρνητοι. Με επιδεξιότητα, ο θαρραλέος θαλασσόλυκος με τσιτωμένο το σκούρο μάτι πάσχιζε να κρατήσει τη σκάφη μας υπό γωνία στο κύμα. Ξέραμε -και οι τρεις- πως αν μας έπαιρνε πλάτη, ήμασταν τελειωμένοι..

Έσφιγγα με δύναμη, το χέρι του μωρού μου. Το μυαλό μου δούλευε με χίλια-αδρεναλίνη στο φουλ. Μια παλιο-σαμπρέλλα, απ' αυτές που χρησιμεύουν για το πλεύρισμα, ήταν το μόνο δυνητικό σωσίβιο. Την τράβηξα δίπλα της.
Δεν γκρίνιαξε στιγμή-τα μάτια της μόνο αναζητούσαν τα δικά μου..
"No ser bebé asustado. Todo irá apenas perfecto", της φώναξα στ' αυτί.
Ναι, μου έγνεψε με τα μάτια. Τεράστια καθαρά εκφραστικά μάτια!
Εχω διασχίσει το μισό Αιγαίο με φουσκωτό-έχω ζήσει θερινά μποφόρια σε μετασκευασμένες τράτες απ' αυτές που συνδέανε κάποτε την Σίφνο με την Πάρο. [Ά, ρε θρυλική "Μαργαρίτα"!]. Έχω δει και κάτι γερά μπουγάζια.
Καμία σχέση.. (:

Για κανα πεντάωρο-που νόμιζα πως δεν θα τελειώσει ποτέ- τα 'δα όλα κωλυόμενα..
Άλλο Ποσειδώνα λατρεύουνε εκεί. Και το νερό-'άλλη' γεύση έχει ..
Πως μας ξέβρασε το νερό στην άλλη άκρη της θάλασσας με τις ατόλες-ακόμη δεν το 'χω καταλάβει..
Αργά το απόγευμα, εξαντλημένοι, με μελανιές στο σώμα από το ανελέητο κοπάνημα φτάσαμε στον προορισμό μας..
Ένας -δικός τους σίγουρα- θεός, ξέρει πως..
Πέσαμε στην άμμο τουρτουρίζοντας παρα το τριανταπεντάρι υπό σκιά-στο τσακ γλιτώσαμε την πνευμονία.
Ανταλλάξαμε τα βασικά με τους φίλους μας, που ανήσυχοι μας έβαλαν τις φωνές. ["που νομίζεις πως είσαι αγόρι μου;"..]
Φάγαμε σα θηρία-αν και δεν έχω δει ποτέ πως τρώνε τα θηρία.
Αποκαμωμένοι γλαρώσαμε σε μια άκρη, σε μια πρόχειρη έρημη καλαμοκατασκευή.
Με τον ίδιο βουλιμικό τρόπο κάναμε έρωτα-αργά το βράδυ.
Σαν να μην υπήρχε αύριο.. ξορκίζοντας το υγρό χτες..

Βιβλιοπαρουσιάσεις, παπάρες και ολίγον σεχ..

Στην 'alien lover' Ιωάννα

Είχα υποσχεθεί ότι η επόμενη εξομολόγηση μου δεν θα σχετιζόταν με ταξίδια και περιπλανήσεις.. Θυμάμαι μάλιστα πως είχα δεσμευτεί ότι θα αφορούσε σε άσχετα θέματα-όπως βιβλία, παπάρες ή το σεξ..
Μετά που το ξανασκέφτηκα, λέω σε δεύτερο πλάνο, μια χαρά συνδυάζονται όλα αυτά..

Ηere I am then! Εν αρχή ην ο λόγος.
Σε διάστημα λιγότερο από μια εβδομάδα παραβρέθηκα σε τρεις βιβλιοπαρουσιάσεις-φίλων.
Κάπως μου 'ρθε. Λέω, ή οι -βαθιά ευαίσθητοι- φίλοι μου δημοσιοποιούν τους προβληματισμούς τους Η βρισκόμαστε ενώπιον μιας 'επιδημίας', ενός πληθωρισμού συγγραφής.
Μιας βαθειά ανθρώπινης ανάγκης του εκφράζεσθαι. Σε χαλεπούς μάλιστα καιρούς. Καπως έτσι θεωρούμε πως οι λέξεις που βάζουμε στη σειρά με το δικό μας τρόπο, αξίζουν να τυπωθούν. Σε ένα χαρτί επισημότερο απ' αυτό του προσωπικού εκτυπωτή μας ασφαλώς.. :-)
Η μισή Ελλάδα γράφει-το καίριο ζήτημα είναι αν η άλλη μισή τους διαβάζει ..

[Κρίνοντας, ωστόσο, από την αφεντιά μου, σας λέω πως μάλλον όχι. Όσες φορές αιφνιδιαστικά ρώτησα τους φίλους μου για κάτι που έχω γράψει και ξέρω πως έχει φτάσει στα χέρια τους, μάλλον απογοητεύτηκα.. :-)
"Έλα μωρέ, αφού μας τα 'χεις πει αυτά, τα χουμε ξανακούσει", μου 'πε μια φορά ένας. "Αφού είχα έρθει στην παρουσίαση" μου ανταπάντησε -σχεδόν έκπληκτη- μια άλλη.. "Ακόμη θυμάμαι ΕΚΕΙΝΟ τον μπουφέ ΣΤΟ ξενοδοχείο.."
Τώρα βέβαια, εύλογα προκύπτει η ένσταση: εντάσσονται οι φίλοι μου στο μέσο όρο ; Τι να πω..
Δεν είμαι, πάντως, σίγουρος και για το αντίθετο...]

Whatsoever, ας σκιαγραφήσουμε πρόχειρα τη δομή της όψιμης εμπειρίας μου ως 'βιβλιόφιλο κοινό'.
Παρατηρώντας το φαινόμενο.
Ετεροβαρής και διάφορη η συνάφεια μου με τους προαναφερθέντες δημιουργούς.
Ο ένας-συναγωνιστής των φοιτητικών μου χρόνων, από τα πιο φωτισμένα μυαλά της γενιάς μας. Με μια στοχευμένη επαγγελματική καριέρα-έχει κάνει το χόμπυ του, βιοπορισμό.
Τίποτα δεν έδειχνε, ως πολύυ πρόσφατα, πως ο άλλος με αξιοσημείωτες επιδόσεις στην ελευθέρα πάλη και στις γκόμενες, θα άλλαζε κόμμωση & πονηρό γυαλάκι για να τη δει λογοτέχνης.
Με τον τρίτο, πασίγνωστο φέρελπι πολιτικό παίζουμε μπάσκετ τις Πέμπτες και ανταλλάσσουμε ενίοτε και πολιτικές απόψεις-μέχρι εκεί..

Η ίδια η μορφή της σχέσης μου με τους συγγραφείς, προσδιόρισε και τον τύπο της πρόκλησης: ο ένας με είδε ένα βράδυ που τσακίζαμε τις κατσαρόλες στου Αθήναιου και την επομένη μου στειλε sms.
Ο άλλος με πήρε τηλέφωνο, μη λησμονώντας να μου αναφέρει πως θα 'ταν 'εκεί' και η ξαδελφούλα που κόζαρα πέρυσι στον Αστέρα-και θα 'ταν και μόνη..
Ο τρίτος έβαλε τη γραμματέα του να με πάρει τηλέφωνο για να κάνει follow up στην πρόσκληση που μου είχει -έγκαιρα- ταχυδρομήσει.

Από την άλλη, η επιλογή του χώρου παρουσίασης, δηλοί πλείστα για τις προθέσεις των οργανωτών και-το-προφιλ-του-συναγελαζόμενου κοινού..
Ο ένας διάλεξε ένα 'prestigious' χώρο στο κέντρο-ευτυχώς όΟχΙ άλλη Στοά του Βιβλίου..
'Τοπικά' την ειδε ο δεύτερος σε πολιτιστικό κέντρο του Δήμου του-με αναγνώσεις αφηγημάτων του, μουσικές και τα τοιαύτα σε μια δροσερή αυλή και μεγάλη εξίσου τοπικής φύσης προσέλευση. Καθόλου άσχημα στρατηγέ μου, ομολογώ ;-) ..
Ε, καλά ο τρίτος έκανε το show off του.. στην πιο γκλαμουράτη (ιστορικής βαρύτητας και συνδηλώσεων) αίθουσα παρουσίασης που διαθέτει η χώρα-και αντίστοιχο κοινό: φίλους, ψηφοφορους, επώνυμους vs ανώνυμους, δημοσιογράφους και ασφαλώς κάμερες..

Είθισται σε τέτοιες εκδηλώσεις να σημειώνονται σπονδές στην παπάρα.
"Και συ λάμπεις Μπάμπη μου" - "Παρακαλώ! Και σύ μπάμπεις Λάμπη μου.."
Κατά κανόνα, οι ομιλητές δίνουν ένα ρεσιταλ διπλωματικότητας προς εαυτούς και αλλήλους, ενώ στέλνουν στο Σείριο και πιο πάνω τον ευτυχή παρουσιαζόμενο προς τέρψιν των παρισταμένων. So far - so good.

Στις πιο πάνω ιστορίες, η παπάρα συνάντησε νέες κορυφές, αλλά κατά περίπτωση περιορίστηκε κιόλας. [Για να πούμε και την αλήθεια.]
Ζούμε, πάντως, εμφανώς στην εποχή των κονφερασιέ τηλεοπτικών δημοσιογράφων της ατάκας-"πάσα στο 2.." και στα χρόνια εξαργύρωσης λογαριασμών.

Μ' αυτή την έννοια, όλα τα λεφτά είναι η 'σύνθεση'.
Κάθε αξιοπρεπές τραπέζι, οφείλει στο πανελάκι να έχει και από έναν [minimum!] πανεπιστημιακό για ξεκάρφωμα, ως καμπόσους αν επιθυμεί να προσδώσει το ανάλογο κύρος ή το επιβάλλει η φύση του εξεχόντος πονήματος.
Βάλε και κανα δυό πολιτικούς-στανταράκι, [στη χειρότερη πανε σαν τους Χιώτες], ή και λίγο παραπανω "για να καλύπτουν το σύνολο του πολιτικού φάσματος", ήρθε και έδεσε το γλυκό..

Στο φιναλε βέβαια, αν δεν ξέρεις απ' αυτά αναρωτιέσαι για το ποιός και γιατί θα σηκωθεί ντάλα μεσημεριάτικα [στις δύο εκ των περιπτώσεων] ή θα χαλάσει το βράδυ του [στην έτερη] για να παει να 'επιμορφωθεί'..
Μεγάλη κουβέντα.

Και πάμε στο τρίτο κομμάτι του σημερινού ποστ: μα τι σχέση έχει η γενετήσια ορμή -πιθανώς να αναρωτηθεί ο αμύητος- με τη σοβαρότητα ενός ritual όπως μια βιβλιοπαρουσίαση..;

IMHO, μεγάλη..

Σε μια εποχή που τα μπαρ ξόφλησαν και η ανθρώπινη κοινωνικότητα διάγει προφανή κρίση, έχω παρατηρήσει, ότι οι εκδηλώσεις αυτές -ενίοτε- λειτουργούν ως "μια κάποια λύσις"..

Είτε γιατί θα ξαναδεις την παλιά συμφοιτήτρια σου-"δεν έχεις αλλάξει καθόλου βρε"! Είτε γιατί θα σχολιάσεις με τη διπλανή τα τεκταινόμενα-"ο συγγραφέας.. φίλος μου, χε χε. Μεγάαλη μορφή!"-και καταλήγεις στο παρακείμενο καφέ για τα περαιτέρω..

Πρόκειται δηλαδή για τη νέα μορφή αστικής κοινωνικοποίησης: ακούστε, μιλήστε, ενεργήστε.

[As simple as this! The rest is on you: προσωπικά θαυμάζω την τρίπλα του Ροναλντίνιο και τη δύναμη του Άντερσον ;-))]

Στη δε περίπτωση του λογοτεχνήματος στον δροσερό κήπο που προανέφερα, ενός κολλητού μου του 'κατσε μια καυτή συνέχεια. Απ' το πάρτυ στα ούζα, lol, lol..

Εγώ αρκέστηκα σε μερικές καϊπιρίνιες..

Για αυτό λέω: μακριά από στερεότυπα-'βιβλιοπαρακολουθείστε' "γιατί χανόμαστε"..

Ιστορίες του Σ/Κ - καλοκαιρινές αποδράσεις..

Την Παρασκευή, το party του παλιού συμφοιτητή, φάτσες ψιλομίζερες και στραβωμένες. Βουτηγμένες σ' εκείνη τη μικροαστική εσάνς του "σηκώνω φρύδι-μιλάω διεξοδικά για τις πάνες του μωρού-και για την προαγωγή που πήρα/θα πάρω, κοιτώ πλαγίως".
Δεν ήμουν ακριβώς και το πρώτο βιολί στα πηγαδάκια-"δείχνεις πιτσιρικότερος" μου χαμογέλασε μια παλιά γνωστή, που για κάποιο -ακαθόριστο- λόγο είχα την αίσθηση ότι επιθυμούσε να γίνει φίλη ;-)

Το Σάββατο βράδυ-πάντα μια περίεργη ιστορία..
Αυτή τη φορά προσκεκλημένος στη δροσερή βεράντα του Χάρη με θέα το ρέμα συζητώντας για american presidential history και ολίγον από γυναίκες.
Εκείνη πήρε κατά τις 11.30-"τι λέτε εσείς εκεί..; μα δεν θα βγείτε..", ρώτησε με τον τρόπο της γυναίκας που έχει αποφασίσει να διαλύσει τη βραδιά των άλλων, μιας και -παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, δεν είχε -εμφανώς- κάτι καλύτερο να κάνει ...
Στη 1 παρα κάτι, εξακολουθούσε να είναι περίεργη. Τουλάχιστον έτσι ερμηνεύσαμε το δεύτερο τηλέφωνο της.
Σε μια πρωτοφανή εκδήλωση ανδρικής ομοψυχίας, τέθηκε οριστικά στο περιθώριο εκείνης της βραδιάς, παρά τα συγγνωστά θέλγητρα για τα οποία τόσο εύστοχα άδει η Βέρα Λάμπρου..

Το ξημέρωμα με βρήκε αρντάν-σε μια μάλλον ακανόνιστη στάση στο κρεβάτι μου.
Μετά βίας άκουσα το -κανονισμένο- πρωινό τηλεφώνημα. Το χέρι μου ψηλάφιζε ώρα νευρικά για το ακουστικό.
Ήρθαν και με μάζεψαν-δεδομένο.
Κοιμόμουνα σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Στενή-δεδομένο.
Ένας φραπές με κανα δυο κρουασανάκια έκαναν το θαύμα τους-αναμενόμενο.
Περάσαμε λόγγους πολλούς και ραχούλες, σκαπετίσαμε πάνω από τη Δίρφη, ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Αναφωνήσαμε "θάλαττα, θάλαττα" από ψηλά με μια χαρά που ούτε οι Μύριοι δεν θα 'χαν.

Η παραλία που μου τάξανε, με θέα στο Αιγαίο και κρυστάλλινα νερά, καλείται Βυθούρι. Και ήταν πράγματι unπαικτable...!
Το σασί του αυτοκινήτου λίγο διαμαρτυρήθηκε στο χωματόδρομο, ίσως και τα μπάσα του ηχοσυστήματος, όταν τσιτωμένοι ακούγαμε από Elvis στα πρώτα του βήματα-"Ladies and gentlemen, Eelvis has left the buildinng.."
Κάθε φορά που κουτρουβαλάω σε τέτοια μέρη, έχω την ψευδαίσθηση ότι θα 'μαστε εντελώς μόνοι μας-ποιός τρελλός κατεβαίνει τις κατσικόστρατες..;
Ε, να πλανώμαι κάθε φορά ένα πράγμα..

Ελάχιστοι, ευτυχώς, συμπατριώτες μας είχαν την ίδια φαεινή ιδέα.
Η παραλία υποβλητική, βαθύ γαλάζιο νερό με το πράσινο να κρέμεται από πάνω.
Ήξερες με την πρώτη ματιά ότι βρισκόσουν κάπου αλλού.
Λιώσαμε-στο μπάνιο, στις ρακέτες και στο χαβαλέ.
Οι μπύρες βοήθησαν τα μάλα στην ανάβαση.
Οι μεζέδες με τα συνοδευτικά ούζα στην Αρτάκη συνέβαλαν εξίσου δραστικά στην επιτυχή συνέχιση της διαδρομής ως το κλεινόν άστυ-αργά τα μεσάνυχτα..
Carpe diem.

Η Αθήνα του Ιουνίου-μια πόλη τη νύχτα

Στην καλύτερη μου φίλη-που ήρθε απόψε από τα ξένα-και περιμένω να αγκαλιάσω..

Βαθμιαία κόβω τις επαφές μου με την πόλη της μέρας.
Ναι, ναι, το νιώθω..
Κοιμάμαι όλο και πιο αργά-σηκώνομαι ακανόνιστα-και μόνο για τα 'απαραίτητα'-όποια κι αν είναι αυτά για τον καθένα..
Απομονωνομαι αυτιστικά (;) στους ρυθμούς των επιθυμιών μου. [και βεβαίως συχνά-πυκνά πληρώνω το τίμημα-πάντα υπάρχει ένα τίμημα..].

Μ' αρέσει μια άλλη Αθήνα.
Λατρεύω την αίσθηση της γύρας τις μεταμεσονύκτιες ώρες.
Με τη μηχανή στον Υμηττό, στη Ραφήνα ή στην παραλιακή ζώνη που ορίζουν τα ολυμπιακά έργα στην Ποσειδώνος.
Αλλά, όπως πρόσεξα αυτές τις μέρες-εκείνες-τις-συγκεκριμένες-ώρες, και στα βουβά Πατήσια ή στα μοσχομυριστά δρομάκια της Φιλοθέης.

Πιστεύω πως ο Ιούνιος είναι ο κοινωνικότερος μήνας του χρόνου.
Σημαδεύει το πέρασμα από το χρόνο της άνοιξης στην εποχή της θερινής αναχώρησης.
Στα μάτια μου ο Ιούνιος της πόλης αποτελεί τη μετωνυμία της πρώιμης ραστώνης..
Δεν μπορώ να εργαστώ σοβαρά αυτή την εποχή-ποτέ μου δεν μπόρεσα..
Είμαι -κυριολεκτικά- αλλού..
Σ' αυτά που συνέβησαν και σ' αυτά που προσμένω.
Μακριά όμως από τις συμβάσεις που επιβάλλει η μέρα.

Κατεξοχήν νυχτερινός, ο Γιούνης, συνοδεύεται από ουζάκια σε ξεχασμένα τις υπόλοιπες εποχές στέκια, φυτεμένες-αυλές για να σπάει η τσιμεντίλα [όχι άλλο Balthazaaar..], ρετιρέ με θέα θάλασσα ή βορεινή βεράντα.
Και ασφαλώς με παρέα.
Για κουβέντα ή για κόντρα-για χαβαλέ ή για γιασεμο[κατά το 'αμπελο'-]φιλοσοφία-για φλερτ.. ή για χαλαρό σεξ.
Έστειλα το email στον Kieran-του είπα να επικοινωνήσει "right after 16.00 GWT".
Ως τότε, πάω για καφέ-και μετά για ένα τζόκινγκ με τη ξανθιά που γνώρισα χθες στο Κολλέγιο-και μετά για μπάνιο..
Και μετά για να συναντήσω την κολλητή μου-που μου 'λειψε..
End of the week.