Ιστορίες του Σ/Κ - καλοκαιρινές αποδράσεις..

Την Παρασκευή, το party του παλιού συμφοιτητή, φάτσες ψιλομίζερες και στραβωμένες. Βουτηγμένες σ' εκείνη τη μικροαστική εσάνς του "σηκώνω φρύδι-μιλάω διεξοδικά για τις πάνες του μωρού-και για την προαγωγή που πήρα/θα πάρω, κοιτώ πλαγίως".
Δεν ήμουν ακριβώς και το πρώτο βιολί στα πηγαδάκια-"δείχνεις πιτσιρικότερος" μου χαμογέλασε μια παλιά γνωστή, που για κάποιο -ακαθόριστο- λόγο είχα την αίσθηση ότι επιθυμούσε να γίνει φίλη ;-)

Το Σάββατο βράδυ-πάντα μια περίεργη ιστορία..
Αυτή τη φορά προσκεκλημένος στη δροσερή βεράντα του Χάρη με θέα το ρέμα συζητώντας για american presidential history και ολίγον από γυναίκες.
Εκείνη πήρε κατά τις 11.30-"τι λέτε εσείς εκεί..; μα δεν θα βγείτε..", ρώτησε με τον τρόπο της γυναίκας που έχει αποφασίσει να διαλύσει τη βραδιά των άλλων, μιας και -παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, δεν είχε -εμφανώς- κάτι καλύτερο να κάνει ...
Στη 1 παρα κάτι, εξακολουθούσε να είναι περίεργη. Τουλάχιστον έτσι ερμηνεύσαμε το δεύτερο τηλέφωνο της.
Σε μια πρωτοφανή εκδήλωση ανδρικής ομοψυχίας, τέθηκε οριστικά στο περιθώριο εκείνης της βραδιάς, παρά τα συγγνωστά θέλγητρα για τα οποία τόσο εύστοχα άδει η Βέρα Λάμπρου..

Το ξημέρωμα με βρήκε αρντάν-σε μια μάλλον ακανόνιστη στάση στο κρεβάτι μου.
Μετά βίας άκουσα το -κανονισμένο- πρωινό τηλεφώνημα. Το χέρι μου ψηλάφιζε ώρα νευρικά για το ακουστικό.
Ήρθαν και με μάζεψαν-δεδομένο.
Κοιμόμουνα σε όλη τη διαδρομή μέχρι την Στενή-δεδομένο.
Ένας φραπές με κανα δυο κρουασανάκια έκαναν το θαύμα τους-αναμενόμενο.
Περάσαμε λόγγους πολλούς και ραχούλες, σκαπετίσαμε πάνω από τη Δίρφη, ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Αναφωνήσαμε "θάλαττα, θάλαττα" από ψηλά με μια χαρά που ούτε οι Μύριοι δεν θα 'χαν.

Η παραλία που μου τάξανε, με θέα στο Αιγαίο και κρυστάλλινα νερά, καλείται Βυθούρι. Και ήταν πράγματι unπαικτable...!
Το σασί του αυτοκινήτου λίγο διαμαρτυρήθηκε στο χωματόδρομο, ίσως και τα μπάσα του ηχοσυστήματος, όταν τσιτωμένοι ακούγαμε από Elvis στα πρώτα του βήματα-"Ladies and gentlemen, Eelvis has left the buildinng.."
Κάθε φορά που κουτρουβαλάω σε τέτοια μέρη, έχω την ψευδαίσθηση ότι θα 'μαστε εντελώς μόνοι μας-ποιός τρελλός κατεβαίνει τις κατσικόστρατες..;
Ε, να πλανώμαι κάθε φορά ένα πράγμα..

Ελάχιστοι, ευτυχώς, συμπατριώτες μας είχαν την ίδια φαεινή ιδέα.
Η παραλία υποβλητική, βαθύ γαλάζιο νερό με το πράσινο να κρέμεται από πάνω.
Ήξερες με την πρώτη ματιά ότι βρισκόσουν κάπου αλλού.
Λιώσαμε-στο μπάνιο, στις ρακέτες και στο χαβαλέ.
Οι μπύρες βοήθησαν τα μάλα στην ανάβαση.
Οι μεζέδες με τα συνοδευτικά ούζα στην Αρτάκη συνέβαλαν εξίσου δραστικά στην επιτυχή συνέχιση της διαδρομής ως το κλεινόν άστυ-αργά τα μεσάνυχτα..
Carpe diem.