Venezuela. Deep in the Ocean ..

Ο καιρός εκεί έξω με στριμώχνει στις αναμνήσεις μου..
Τουρίστας της ζωής και των blogs, καταπως μ' έχει καταχωρίσει μια φίλη, επιστρέφω στον ΗΛΙΟ-αυτό που τ' Άγιο Πνεύμα εν μέρει μου χάρισε το παρελθόν τριήμερο παρα θιν' αλός στο βουνό των Κενταύρων.. ;-)

Μετά από κανα δυο μέρες περιπλάνησης στα περιξ του Chichiriviche, δώσαμε ραντεβού -τηλεφωνικά- με τους Έλληνες φίλους μας στο Cayo Varadero..
Οι φαεινές ιδέες προκύπτουν -σχεδόν πάντα- αδήριτα ως τέκνα της ανάγκης: είχαμε αργήσει τρωγοπίνοντας το ράθυμο εκείνο πρωινό στο χα-λα-ρο pueblito, τα 'χα πάρει κρανίο και με τους κλέφτες βαρκάρηδες-Ελληνάρας γαρ ;-) και η Ανατολή ξύπνησε μέσα μου.
Με τον ήλιο να βαράει κατακέφαλα και το αλκοόλ να τρέχει -ήδη στις άμαθες μεσογειακές φλέβες μου, άναψα και κόρωσα!
"Yo soy Griego", δήλωσα εμφατικά στην Alix για να υπογραμμίσω την πολιτισμική διαφορά μας-"No dejaré estos bastardos engañarme más!"
Και καμαρωτός-καμαρωτός ξεκίνησα τα αλισβερίσια με τους βαρκαραίους- έτσι ξεκίνησε μια ιστορία που μου 'φυγε η μαγκιά.. (:
Το ζήτημα αφορούσε στην άμεση μετάβαση μας στον τροπικό παράδεισο με μια βενζινάκατο: αυτοί ζητάγανε 30 δολλάρια-σε μια χώρα που γεμίζεις το ρεζερβουάρ ενός αμερικάνικου jeep με περίπου ΕΝΑ (1) δολλάριο..
Έτσι πίστευα εγώ-αυτοί επικαλούνταν κάτι περίεργα για τον καιρό.
Μα τι είχε ο καιρός; Μια χαρά μπουνάτσα έκανε-λιώναμε κιόλας.., αναρωτήθηκα μες στη σούρα μου.
Προς έκπληξη της outer space καλής μου, τα παζάρια μου πιάσανε τόπο-ένα τέταρτο αργότερα 'επιβιβαζόμασταν'-εμείς τα σακίδια, οι προμήθειες και τα ποικιλότζέρτζελα μας σε ένα πράμα που έφερνε μάλλον σε πιρόγα με μηχανή (;)..
Ο συμπαθέστατος βαρκάρης πρέπει να 'χε πατήσει τα 14-ίσως και τα δεκαπέντε.. όσα δηλαδή ήταν και τα ναύλα που ντιλάραμε για το πεντάμετρο/βαριά-βαριά σκαρί του.
Μας ρώτησε, είναι η αλήθεια, πως και δεν πήγαμε με το αυτοκίνητο από την άλλη άκρη του Morroqoy, ώστε να πάρουμε από κει μπάρκο, αλλά και πάλι δεν έδωσα βάση..
Απολάμβανα τη ρομαντζάδα-μέχρι που ξεμυτίσαμε στο ακρωτήρι.
Ο καιρός μας έσπρωχνε πρίμα. Λιγο δυνατά βέβαια-αλλά ΟΚ.

Σε κάποια φάση βλέπω έναν ύφαλο-δεν θα τανε πάνω από 200 τετραγωνικά-φαλακρό, να προεξέχει ελάχιστα -ίσαμε ένα-δυο μέτρα από την επιφάνεια του νερού. Ένα ζευγάρι λιαζότανε-σε ένα κομμάτι άμμο -κυ-ριο-λε-κτι-κα στη μέση της θάλασσας.
In the middle of nowhere.
"Cayo Caveza", μου 'κανε η Alix-όχι της απαντησα, καθώς με δυσκολία έβγαλα μια θαμπή φωτογραφία. Δεν ήθελε και πολύ-ένα κύμα να πέρναγε έναν έτερο ύφαλο που λειτουργούσε ως κυματοθραύστης καμιά διακοσαριά μέτρα παραπέρα, και θα σου ΄λεγα εγώ τι σημαίνει tsunami live..
Εγώ, ο γνωστικός δηλαδή..

Προσπεράσαμε τη μικροσκοπική ατόλη πιστεύοντας πως πίσω από ενα μακρινότερο νησάκι, θα διακρίναμε και το δικό μας.
Τα εικοσιπέντε άλογα [ονομαστικώς, αλλά δεν θα ορκιζόμουνα κιόλας] της γέρικης μηχανής αγκομαχούσαν στο κύμα. Το βουητό γινόταν όλο και πιο υπόκωφο. Το βαρκάκι έτριζε καθώς χοροπηδούσε πάνω στο βαρύ κύμα, κι έβλεπα τους αφρούς να πυκνώνουν.
Και να μας ζώνουν. Αριστερά-Δεξιά τίποτα. Διασκελίζοντας το προστατευμένο πράσινο σύμπλεγμα των κοραλλιογενών υφάλων-σωστός λαβύρινθος- που γυρνάγαμε τόσες μέρες, ήμασταν πια στην ανοιχτή θάλασσα.
Το κοριτσάκι μου δίπλα δεν μάσαγε γενικώς, αλλά η κατάσταση φανερά έβγαινε βαθμιαία εκτός ελέγχου.
Του δικού μου-του πιτσιρικά στο πηδάλιο που κάτι μουρμούριζε συννεφιασμένος-και από κάποια στιγμή και μετά μόνο το νερό βογκούσε..
Ούτε δύο μέτρα από το τιμόνι, ουρλιάζοντας με δυσκολία ακουγόμασταν.

Το νερό είχε εισχωρήσει παντού.
Μόνο τα κινητά μας [που ασφαλώς ήταν εκτός δικτύου] και η φωτογραφική σε αδιάβροχες θήκες τη γλύτωσαν.
Άρπαξα ένα τσίγκινο τενεκέ και με οριακή δυσκολία-για να μη μπατάρουμε άρχισα να αντλώ νερά.
Όταν βρισκόμασταν στην κάτω πλευρά του κύματος, βλέπαμε το κίτρινο του ήλιου διαθλασμένο μέσα από το γαλάζιο του νερού. Στην κορφή πάλι νομιζα -με μια ισχυρή δόση ιλίγγου- πως θα συντριβούμε με πάταγο σαν σκάσουμε στη χαράδρα που έχασκε..
Πρακτικά ήμασταν ακυβέρνητοι. Με επιδεξιότητα, ο θαρραλέος θαλασσόλυκος με τσιτωμένο το σκούρο μάτι πάσχιζε να κρατήσει τη σκάφη μας υπό γωνία στο κύμα. Ξέραμε -και οι τρεις- πως αν μας έπαιρνε πλάτη, ήμασταν τελειωμένοι..

Έσφιγγα με δύναμη, το χέρι του μωρού μου. Το μυαλό μου δούλευε με χίλια-αδρεναλίνη στο φουλ. Μια παλιο-σαμπρέλλα, απ' αυτές που χρησιμεύουν για το πλεύρισμα, ήταν το μόνο δυνητικό σωσίβιο. Την τράβηξα δίπλα της.
Δεν γκρίνιαξε στιγμή-τα μάτια της μόνο αναζητούσαν τα δικά μου..
"No ser bebé asustado. Todo irá apenas perfecto", της φώναξα στ' αυτί.
Ναι, μου έγνεψε με τα μάτια. Τεράστια καθαρά εκφραστικά μάτια!
Εχω διασχίσει το μισό Αιγαίο με φουσκωτό-έχω ζήσει θερινά μποφόρια σε μετασκευασμένες τράτες απ' αυτές που συνδέανε κάποτε την Σίφνο με την Πάρο. [Ά, ρε θρυλική "Μαργαρίτα"!]. Έχω δει και κάτι γερά μπουγάζια.
Καμία σχέση.. (:

Για κανα πεντάωρο-που νόμιζα πως δεν θα τελειώσει ποτέ- τα 'δα όλα κωλυόμενα..
Άλλο Ποσειδώνα λατρεύουνε εκεί. Και το νερό-'άλλη' γεύση έχει ..
Πως μας ξέβρασε το νερό στην άλλη άκρη της θάλασσας με τις ατόλες-ακόμη δεν το 'χω καταλάβει..
Αργά το απόγευμα, εξαντλημένοι, με μελανιές στο σώμα από το ανελέητο κοπάνημα φτάσαμε στον προορισμό μας..
Ένας -δικός τους σίγουρα- θεός, ξέρει πως..
Πέσαμε στην άμμο τουρτουρίζοντας παρα το τριανταπεντάρι υπό σκιά-στο τσακ γλιτώσαμε την πνευμονία.
Ανταλλάξαμε τα βασικά με τους φίλους μας, που ανήσυχοι μας έβαλαν τις φωνές. ["που νομίζεις πως είσαι αγόρι μου;"..]
Φάγαμε σα θηρία-αν και δεν έχω δει ποτέ πως τρώνε τα θηρία.
Αποκαμωμένοι γλαρώσαμε σε μια άκρη, σε μια πρόχειρη έρημη καλαμοκατασκευή.
Με τον ίδιο βουλιμικό τρόπο κάναμε έρωτα-αργά το βράδυ.
Σαν να μην υπήρχε αύριο.. ξορκίζοντας το υγρό χτες..