Βιβλιοπαρουσιάσεις, παπάρες και ολίγον σεχ..

Στην 'alien lover' Ιωάννα

Είχα υποσχεθεί ότι η επόμενη εξομολόγηση μου δεν θα σχετιζόταν με ταξίδια και περιπλανήσεις.. Θυμάμαι μάλιστα πως είχα δεσμευτεί ότι θα αφορούσε σε άσχετα θέματα-όπως βιβλία, παπάρες ή το σεξ..
Μετά που το ξανασκέφτηκα, λέω σε δεύτερο πλάνο, μια χαρά συνδυάζονται όλα αυτά..

Ηere I am then! Εν αρχή ην ο λόγος.
Σε διάστημα λιγότερο από μια εβδομάδα παραβρέθηκα σε τρεις βιβλιοπαρουσιάσεις-φίλων.
Κάπως μου 'ρθε. Λέω, ή οι -βαθιά ευαίσθητοι- φίλοι μου δημοσιοποιούν τους προβληματισμούς τους Η βρισκόμαστε ενώπιον μιας 'επιδημίας', ενός πληθωρισμού συγγραφής.
Μιας βαθειά ανθρώπινης ανάγκης του εκφράζεσθαι. Σε χαλεπούς μάλιστα καιρούς. Καπως έτσι θεωρούμε πως οι λέξεις που βάζουμε στη σειρά με το δικό μας τρόπο, αξίζουν να τυπωθούν. Σε ένα χαρτί επισημότερο απ' αυτό του προσωπικού εκτυπωτή μας ασφαλώς.. :-)
Η μισή Ελλάδα γράφει-το καίριο ζήτημα είναι αν η άλλη μισή τους διαβάζει ..

[Κρίνοντας, ωστόσο, από την αφεντιά μου, σας λέω πως μάλλον όχι. Όσες φορές αιφνιδιαστικά ρώτησα τους φίλους μου για κάτι που έχω γράψει και ξέρω πως έχει φτάσει στα χέρια τους, μάλλον απογοητεύτηκα.. :-)
"Έλα μωρέ, αφού μας τα 'χεις πει αυτά, τα χουμε ξανακούσει", μου 'πε μια φορά ένας. "Αφού είχα έρθει στην παρουσίαση" μου ανταπάντησε -σχεδόν έκπληκτη- μια άλλη.. "Ακόμη θυμάμαι ΕΚΕΙΝΟ τον μπουφέ ΣΤΟ ξενοδοχείο.."
Τώρα βέβαια, εύλογα προκύπτει η ένσταση: εντάσσονται οι φίλοι μου στο μέσο όρο ; Τι να πω..
Δεν είμαι, πάντως, σίγουρος και για το αντίθετο...]

Whatsoever, ας σκιαγραφήσουμε πρόχειρα τη δομή της όψιμης εμπειρίας μου ως 'βιβλιόφιλο κοινό'.
Παρατηρώντας το φαινόμενο.
Ετεροβαρής και διάφορη η συνάφεια μου με τους προαναφερθέντες δημιουργούς.
Ο ένας-συναγωνιστής των φοιτητικών μου χρόνων, από τα πιο φωτισμένα μυαλά της γενιάς μας. Με μια στοχευμένη επαγγελματική καριέρα-έχει κάνει το χόμπυ του, βιοπορισμό.
Τίποτα δεν έδειχνε, ως πολύυ πρόσφατα, πως ο άλλος με αξιοσημείωτες επιδόσεις στην ελευθέρα πάλη και στις γκόμενες, θα άλλαζε κόμμωση & πονηρό γυαλάκι για να τη δει λογοτέχνης.
Με τον τρίτο, πασίγνωστο φέρελπι πολιτικό παίζουμε μπάσκετ τις Πέμπτες και ανταλλάσσουμε ενίοτε και πολιτικές απόψεις-μέχρι εκεί..

Η ίδια η μορφή της σχέσης μου με τους συγγραφείς, προσδιόρισε και τον τύπο της πρόκλησης: ο ένας με είδε ένα βράδυ που τσακίζαμε τις κατσαρόλες στου Αθήναιου και την επομένη μου στειλε sms.
Ο άλλος με πήρε τηλέφωνο, μη λησμονώντας να μου αναφέρει πως θα 'ταν 'εκεί' και η ξαδελφούλα που κόζαρα πέρυσι στον Αστέρα-και θα 'ταν και μόνη..
Ο τρίτος έβαλε τη γραμματέα του να με πάρει τηλέφωνο για να κάνει follow up στην πρόσκληση που μου είχει -έγκαιρα- ταχυδρομήσει.

Από την άλλη, η επιλογή του χώρου παρουσίασης, δηλοί πλείστα για τις προθέσεις των οργανωτών και-το-προφιλ-του-συναγελαζόμενου κοινού..
Ο ένας διάλεξε ένα 'prestigious' χώρο στο κέντρο-ευτυχώς όΟχΙ άλλη Στοά του Βιβλίου..
'Τοπικά' την ειδε ο δεύτερος σε πολιτιστικό κέντρο του Δήμου του-με αναγνώσεις αφηγημάτων του, μουσικές και τα τοιαύτα σε μια δροσερή αυλή και μεγάλη εξίσου τοπικής φύσης προσέλευση. Καθόλου άσχημα στρατηγέ μου, ομολογώ ;-) ..
Ε, καλά ο τρίτος έκανε το show off του.. στην πιο γκλαμουράτη (ιστορικής βαρύτητας και συνδηλώσεων) αίθουσα παρουσίασης που διαθέτει η χώρα-και αντίστοιχο κοινό: φίλους, ψηφοφορους, επώνυμους vs ανώνυμους, δημοσιογράφους και ασφαλώς κάμερες..

Είθισται σε τέτοιες εκδηλώσεις να σημειώνονται σπονδές στην παπάρα.
"Και συ λάμπεις Μπάμπη μου" - "Παρακαλώ! Και σύ μπάμπεις Λάμπη μου.."
Κατά κανόνα, οι ομιλητές δίνουν ένα ρεσιταλ διπλωματικότητας προς εαυτούς και αλλήλους, ενώ στέλνουν στο Σείριο και πιο πάνω τον ευτυχή παρουσιαζόμενο προς τέρψιν των παρισταμένων. So far - so good.

Στις πιο πάνω ιστορίες, η παπάρα συνάντησε νέες κορυφές, αλλά κατά περίπτωση περιορίστηκε κιόλας. [Για να πούμε και την αλήθεια.]
Ζούμε, πάντως, εμφανώς στην εποχή των κονφερασιέ τηλεοπτικών δημοσιογράφων της ατάκας-"πάσα στο 2.." και στα χρόνια εξαργύρωσης λογαριασμών.

Μ' αυτή την έννοια, όλα τα λεφτά είναι η 'σύνθεση'.
Κάθε αξιοπρεπές τραπέζι, οφείλει στο πανελάκι να έχει και από έναν [minimum!] πανεπιστημιακό για ξεκάρφωμα, ως καμπόσους αν επιθυμεί να προσδώσει το ανάλογο κύρος ή το επιβάλλει η φύση του εξεχόντος πονήματος.
Βάλε και κανα δυό πολιτικούς-στανταράκι, [στη χειρότερη πανε σαν τους Χιώτες], ή και λίγο παραπανω "για να καλύπτουν το σύνολο του πολιτικού φάσματος", ήρθε και έδεσε το γλυκό..

Στο φιναλε βέβαια, αν δεν ξέρεις απ' αυτά αναρωτιέσαι για το ποιός και γιατί θα σηκωθεί ντάλα μεσημεριάτικα [στις δύο εκ των περιπτώσεων] ή θα χαλάσει το βράδυ του [στην έτερη] για να παει να 'επιμορφωθεί'..
Μεγάλη κουβέντα.

Και πάμε στο τρίτο κομμάτι του σημερινού ποστ: μα τι σχέση έχει η γενετήσια ορμή -πιθανώς να αναρωτηθεί ο αμύητος- με τη σοβαρότητα ενός ritual όπως μια βιβλιοπαρουσίαση..;

IMHO, μεγάλη..

Σε μια εποχή που τα μπαρ ξόφλησαν και η ανθρώπινη κοινωνικότητα διάγει προφανή κρίση, έχω παρατηρήσει, ότι οι εκδηλώσεις αυτές -ενίοτε- λειτουργούν ως "μια κάποια λύσις"..

Είτε γιατί θα ξαναδεις την παλιά συμφοιτήτρια σου-"δεν έχεις αλλάξει καθόλου βρε"! Είτε γιατί θα σχολιάσεις με τη διπλανή τα τεκταινόμενα-"ο συγγραφέας.. φίλος μου, χε χε. Μεγάαλη μορφή!"-και καταλήγεις στο παρακείμενο καφέ για τα περαιτέρω..

Πρόκειται δηλαδή για τη νέα μορφή αστικής κοινωνικοποίησης: ακούστε, μιλήστε, ενεργήστε.

[As simple as this! The rest is on you: προσωπικά θαυμάζω την τρίπλα του Ροναλντίνιο και τη δύναμη του Άντερσον ;-))]

Στη δε περίπτωση του λογοτεχνήματος στον δροσερό κήπο που προανέφερα, ενός κολλητού μου του 'κατσε μια καυτή συνέχεια. Απ' το πάρτυ στα ούζα, lol, lol..

Εγώ αρκέστηκα σε μερικές καϊπιρίνιες..

Για αυτό λέω: μακριά από στερεότυπα-'βιβλιοπαρακολουθείστε' "γιατί χανόμαστε"..