Kapou stis Kyklades (III)

Η αχτίδα σημάδευε στο δόξα-πατρί.
Περνώντας μέσα από μια ολίγιστη σχισμή στο σχήμα ενός γυάλινου βενετσιάνιου σταυρού. Παραθυρι στα ανατολικά της καμαρης.
Βρήκε διάνα. Tεντωθηκα νωχελικά.
Στο Αιγαίο από κάτου μου πετούσαν γλάροι. Πέρα μακριά βέβαια.
Ο φραπές με ίσιωσε.
Πως άλλαξε έτσι το πράμα; χθες-μόλις χιόνιζε..

Παιδεύτηκα να ανάψω φωτιά-ο Ήφαιστος τα 'χε πάρει άγρια μαζί μου.
Και εγώ με την ημικρανία μου. Κόντεψα να σβήσω. In silentio.
Η μουσική πάντως, δεν σβήνει ποτέ εδώ μέσα.
Πότε forefront, μα συνήθως πλάγιο μπάσο.

Στην ακρογιαλιά, η νοτισμένη άμμος έδειχνε τα όρια της.
Σταμπάροντας πρόσκαιρα με το χάδι της την αμμουδιά.
Καταλαβαίνουν τα χαδιάρικα ημίαιμα τη σκέψη;
Θα μου πεις-ασφαλώς. και θα 'χεις δίκιο..
Κάπως έτσι έσκασε μύτη, ο ασπρολαίμης.
Αλυχτώντας γύρω μου με το που έκανα να τον αγνοήσω.. [γνήσιος άντρας, σκέφτηκα.]
Στην ξύλινη κρηπίδα του ναυαγοσώστη βολεύτηκα-με συντροφιά αναντίρρητα.
Ήρεμος πια εδυνάμην να χαθώ.
Και θα μείνω πάντα εδώ 'Τα Σημάδια Σου' να σβήνω-[Δ. Κοργιαλάς-Ευρυδίκη mp3-5.57 Mb]
Πως πέρασαν έτσι οι μέρες..

"Σας ήρθε η προσκληση έγκαιρα?", άκουσα μια κοριτσιστικη φωνή σηκώνοντας ψυχαναγκαστικά αυτό που δονούνταν κάπου εντός μου..
Για τη δεξίωση την Τρίτη στο Μέγαρο.
"ναι", "ίσως", "κατα πάσα πιθανότητα"-δε θυμάμαι καν τι .
Το μόνο που κρατώ, είναι το ζεστό γνέψιμο του όψιμου 'κολλητού'-literally. Με τ' αυτιά, ε..

Τριγύρισα παρα θιν αλός. Αλλοτε ψηλά το κεφάλι κι άλλοτε σαν τον πατέρα μου, κάτω.
Ψάχνοντας. Ευριστικά.
Θα πέταξα καμιά κοσαριά βοτσαλάκια-βελτιώνοντας την τεχνική μου στις υδάτινες γκέλες. Με πλημμύρισε αυτοπεποίθηση. Πάω κόντρα τον οποιοδήποτε. Δεκαεφτά.
Με φουσκωμένο το στήθος, έμπλεος παιδικού ενθουσιασμού, κοντραριστηκα νοητά με το Γρηγόρη.
Στη Σαμοθράκη το '84. "Σε νίκησαα", του ούρλιαξα στη ρεβανς.
Κ@ρ$%^&, μου πήρε 22 χρόνια αλλά σε νίκησα.
Πήρα την άγουσα για τον οικισμό.

Αυτή τη φορά, το δώρο του Προμηθέα τόκισε.
Μιλάμε για πολύ κουτσουρο-φώτισε το σπίτι.
Θυμήθηκα και μια φίλη: "πυρανάλωμα του πυρός", μιλάμε.. :)

Θέση παράθυρο, οι λέξεις χοροπηδάνε
Η σελήνη, ολοφώτεινη σφαίρα σε θολό φόντο.
Τη θωρώ και τραγουδώ.
Την τελευταία φορά που με θυμήθηκα να το κάνω, ήταν αυγουστιάτικα. Στο κάστρο της Σίφνου.
Σπανιόλικες μελωδίες και ανθρωποφάγα αισθήματα να με καταβροχθίζουν.
Του Νοέμβρη, όμως, φεγγάρι δεν ανακαλώ..

Φοράω κιτρινο πόλο, έφαγα μια κατακιτρινη μπανανα για βραδυνό, -πληροφορηθηκα εξ αντανακλάσεως -μιας και δε διαθέτω γυαλί- πως η ΑΕΚ κερδάει 3-1 και γω, έχω μωβ διάθεση.
Αυτό πάλι, ΠΩΣ γίνεται ;;