Kapou stis Kyklades.. (II)

Το πρωι-θεϊκή λιακαδα. Aνοίγω το παραθυρο και βλέπω τα παιδιά από το Τεπελένι και τη Σκοδρα να πελεκάνε την πέτρα στον απέναντι λόφο.
Οικοδομικός οργασμός στο Αρχιπελαγος.
Η μεταμόρφωση του τοπίου. Η μετάβαση στους νέους επικυρίαρχους.
Στα χρόνια της Λατινοκρατίας ήταν οι Βενετσιάνοι και οι Γενοβέζοι. Τώρα είναι οι Γερμανοί. Κι ας τους να λένε σαν προχτέ πως νικήσαμε το φασισμό.
Για τον καπιταλισμό δε μας είπαν τίποτα ;-)
Από γραφικά ψαροχώρια, σε παραθεριστικά συγκροτήματα.
Η Χώρα των Θεών (που ΄λεγε και η αλησμόνητη περσινή μας καμπάνια του ΕΟΤ-τι πρωτοτυπία Θέ μου ..), εξελίσσεται χώρα ροδαλών μεσήλικων από το Munich και τη Geneve.

Από την πρωτεύουσα της Βαυαρίας μου είπαν πως καταγονται ο Sam και η Christa- από την ελβετική μουχλο-πολη η Nora.. Καλοί ανθρώποι.
Πρόκειται για τους όμορους γείτονες μου στον οικισμό. Αυτούς που χουν ξεμείνει δηλαδή. Ο κόσμος στη ρούγα συνεννοείται auf deutch-άντε στο τσακιρ κέφι να ακούσεις και κανα εγγλέζικο.
Ψάχνω για ξύλα-ο Sam θέτει στη διάθεση μου τις υψηλές γνωριμίες του και το Land Rover του. Ο Μαθιός μας υποδέχεται στο χτήμα, χωμένος στον περιστερώνα. Η κυρά του μας τσακίζει στις ρακές.
Μικρή λεπτομέρεια: τα τρία εβδομηντόκιλα τσουβάλια τα ζεύομαι μόνος μου σα φτάνουμε πίσω τ' απόγευμα. Ακούω τα κόκκαλα μου να τρίζουν στην ανηφόρα-στα καπάκια με θυμήθηκε κι η μέση μου..

Σήμερα, σε ένα break, είπα να θυμηθώ το ποδήλατο. Πήγα μερικά χιλιομετρα πιο πέρα-αλλά η ανηφόρα δεν παλευόταν με τίποτα. Επεστρεψα ασθμαίνων.
Η θάλασσα ήταν μια-κάποια λύσις. Δεν τόλμησα να νιώσω τη θαλπωρή της-δεν είχα και πετσέτα..
Back to work.

Σηκώνω τα μάτια-βράδιασε.
Θέλω ένα cuba-libre.
Απεγνωσμένα. Ντύνομαι όπως-όπως.
Κατεβαίνω τα σκαλιά. Η απόλυτη σιγαλιά.
Ομίχλη που την κοβεις με το μαχαίρι.
Επικάθεται πάνω σου σα πυρετός.
Πορεία τσιτωμένη. Πολλά τα στροφιλίκια.
Η μπάντα συντονισμένη στο Κυκλάδες FM.
Ότι να 'ναι. Κάτι θα 'ναι κι αυτό, σκέφτομαι καθώς παρκάρω στο μουράγιο.

Στη μπούκα σκάει μύτη ένα περίεργο τεράστιο ιστιοφόρο. Πετάγονται τρεις τυπάκοι, το δένουν και εξαφανιζονται.
The Flying Dutchman.
Δεν κυκλοφορεί ψυχή έξω σε ακτίνα όσο πιάνει το μάτι μου. Διαολε, είναι λιγο μετά τα μεσάνυχτα..
Κάθομαι σε ένα πεζούλι χαζεύοντας τις φωτισμένες καμπίνες. Αισθάνομαι λαθρόβιος διεισδυτίας σε πάλαι ποτέ drive-in.
Ούτε να ρεμβάσει δε μπορεί κανείς. Απομακρύνομαι με βήμα βαρύ.
Η λέξη decadence δεν αρκεί για να περιγράψει την εικόνα στο μπαρ...
Κάθομαι στη μπαρα-όπως πάντα, κοιτώ μπροστά. Σταθερά. Με τρώει η πλάτη μου-τόσα βλέμματα, όσο να ναι..
Αποχωρώ με ένα χαζό χαμόγελο. Ολοκληρώνω το ποστ-και-οδεύω προς την καμαρη μου.

Πετάω με το τραγουδάκι που με συντρόφευε στο δείλι.
Μ. Φάμελλος - ΠΤΗΣΗ.