τριγυρνώντας στην πόλη που δεν με χωράει ..

Σε μια Αθήνα σκόρπια.
Party σε δροσερές ταράτσες με θέα την Ακρόπολη.
Δευτεριάτικο. Και να 'χω και τον καπνό από το πούρο του Ζαμπούνη στο πλάι να σκάει πάνω μου-που πήγε το savoir vivre, οεο ..?
Παρατάω το αδερφάτο και φεύγω. Χαρωπός και σκυθρωπός συνάμα.
Τριγυρίζω σε στενά με γιασεμί.
Ακόμη και πάνω από την Αναγνωστοπούλου έχει γιασεμιά-μετά πάω Στρέφη.
Μυρίζω την πόλη. Αυτή που δεν μπορώ να δω-και κυρίως να αγγίξω..

Σκόρπιες ψυχές να αιωρούνται στα τριγύρω.
Έχω φύγει και δεν το ξέρω.
Απέχω μα δεν μπορώ να με δω.
Γυρνάω downtown-ο μόνος που φαίνεται να έχει προσέξει την παρουσία μου αυτά τα τελευταία βράδια είναι ο φοβερός τύπος που διανυκτερεύει αρντάν σε μια πολυθρόνα στο πεζοδρόμιο του βαλκανιζατερ της 3ης Σεπτεμβρίου-εκεί κοντά στη Βικτώρια.. ίσως του 'χει κάνει εντύπωση το χρώμα της μηχανής..

Ψάχνω να δω την εικόνα μου-πίσω από τη σκιά μου.
Γκαζώνω στην Αττική Οδό, ο αέρας με χτυπάει απότομα στη σέλα-μα ούτε εκεί με βρίσκω..
Έπρεπε, βέβαια, να 'χα φύγει. Ήδη.

Απογευματινή αποχαύνωση σε παλ φόντο
Ξαπλώνω-σηκώνομαι-κοιτάζω τον τοίχο.
Απαξιώ και να πάω μεχρι το ψυγείο να φέρω μια σαμπούκα ..
Ακούω Μάνο- "Ρωμαϊκή Αγορά". Η Μαρία μου τραγουδάει "διώξε τη λύπη παλληκάρι, πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι"-αναρωτιέμαι αν μπορώ.
Αν μπορώ να την πιστέψω.
Φώλιασα στη βολική πολυθρονάρα και βαριέμαι. τα πάντα-το μόνο που νιώθω είναι ο επίμονος πόνος στο δεξί ώμο-παράσημο από την κυριακάτικα αθλήματα της παραλίας.
Ξεκίνησα τα τηλέφωνα SOS.
Πρώτα καφέ με τον κουμπάρο-μετά ξύδια με τον Αθήναιο.

Το βράδυ, γενέθλια του απίστευτου λαμόγιου στο Ακρωτήρι.
Θα 'ναι όλοι εκεί. Κυβερνητικά στελέχη, κομματικοί κομισάριοι, παρασιτικά ζιζάνια ενός δημόσιου χώρου που 'χει γίνει ιδιωτική υπόθεση μιας εφήμερης κάστας .
Ας μην είμαι όμως τόσο άδικος: με πήρε out of the blue και με κάλεσε.

Έχω δοκιμάσει όλες τις ποικιλίες του συνηθέστατα άθλιου καπουτσίνο που προσφέρει το Λεκανοπέδιο. Έχω ξεκοκκαλίσει Lifo και Athens Voice. Στο τελευταίο φύλο της AV, o Thas έγραψε ένα νοσταλγικό αρθράκι-τι deja vue είναι αυτό που ένιωσα διαβάζοντας το ..;
Έχω διαβάσει όλα τα new entries που μου κανανε κλικ σε Ελευθερουδάκη και Ευριπίδη! Ο αέρας με μαστιγώνει στη μηχανή-ο ήλιος με καίει-μα δε τη σκέφτομαι αυτές τις μέρες την παραλία.
Πρώτη φορά στη ζωή μου έχω τόσο χρόνο. Γεμίζω, ωστόσο, μάταια τον πύθο μου των Δαναϊδων.. Διαβάζω-τα γράμματα πηδάνε, αλλάζουν σειρές ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΤΑ!
Attention deficit disorder ?

Πρωινές σκέψεις βουτηγμένες στο ξύδι.
Τελικά ήταν 'όλοι' εκεί. Γιαυτό και γω στην ώρα πάνω την κοπάνησα..
Σκέφτηκα πως πρέπει να 'οργανωθώ'-τόσες έχω φάει και δεν έχω ρίξει και καμία.. ;-)
Έσβησα νούμερα από το τηλέφωνο μου-αυτό ακριβώς: 'νούμερα'.
Προτίθεμαι να αγοράσω βιβλία [αυτά που θα βαριέμαι μετά να διαβάσω..], ένα ψυγειάκι πάγου, κίτρινα φλιπ-φλοπ, ένα κολύριο και ένα σετ 'φατσούλες'-να μαλακώνω τη μούρη μου σαν στραβώνω..lol

Ακούω τη βραχνή φωνή της Annie Lennox "You say, you say, you say why-Don't ask me why..!"-με παρασέρνει. Ανοίγω τη μπαλκονόπορτα και τραβάω ένα ουρλιαχτό: η κυριούλα απέναντι σταυροκοπιέται, της γνέφω χαμογελαστός.
Κατεβάζω ένα πρωινό limoncello να στρώσει η γεύση μου.

Αυτή την φορά το πιστεύω-έφυγα._