Ξύπνα - Φτάσαμε . . .

προχωράς, πηγαίνεις, δεν ξέρεις που, απλώς πορεύεσαι.
Ξεκινήσατε μαζί. Ονειρευτήκατε συνάμα. Όχι τα μικροαστικά όμως.
Είχατε χορτάσει από clubbing. Άκουγε για γάμους και γέλαγε.
Ήρθαν κοντά σε καίριες στιγμές-και για τους δύο.
Την κέρδισε τότε-με τον τρόπο που μόνο οι ανυποψίαστοι μπορούν να ερωτεύονται.
Και οι πιτσιρικάδες.
Μια φορά κατεβήκαμε από την Κηφησιά στο κέντρο με παρέα-μια αγέλη άγριων σκυλιών που μάγεψες. Γιατί το 'χες αυτό. Εγώ τους συνέπαιρνα-μα μετά βαριόμουνα..
Συ μου την έλεγες-μα μ' αγαπούσες.
Και μετά ήρθε το καλοκαίρι. Ένα διαρκές καλοκαίρι.
Αναμνήσεις λουσμένες στην άμμο-ανοίγω βιβλία του τότε και δεν θα το πιστέψεις! βρίσκω πετραδάκια-ξέρω κι σε ποιά παραλία ανήκουν. Γιατί δεν είναι δικά μας, το ξέραμε και τότε..
Τις προάλλες βρήκα και κάτι μικρές μαργαρίτες από το μαγιώ σου που έσπασε-όταν λύγιζες το σώμα σου με τόση χάρη για να μου κάνεις μαθήματα κατάδυσης.
Που; Θα το θυμάται εκείνη, για σένα δεν έχει σημασία..
Πράσινα νερά κυρίως, και παραλίες και πεταλίδες στα βραχάκια και ηλιοβασιλέματα-μόνοι σας όμως, μακριά από τα στίφη.
Και συζητήσεις, και σεξ και πάλι κουβέντες ύστερα έρωτα τρυφερό-πριν γίνει βίαιος και σας ρουφήξει.
Και βόλτα-με τη μηχανή. Με τον αέρα να σου πλέκει τα μαλλιά-μια ομορφιά, κι ας διαμαρτύρεσαι..
Σαντορίνη, Σέριφος, Κύθηρα, Μήλος, Κρήτη-τότε..
Κολυμπάγατε εκείνο τον καιρό, πολύ.
Αστροπαλιά και Φολέγανδρος, αργότερα..
Και στα μάτια εκείνη η λάμψη.
Μυρωδιές τα απογεύματα στους απόμερους κολπίσκους στην Τήνο-'στ' από πίσω'
Δροσερές νυχτιές οι δυό τους. Μεγαλωμένοι στην Αθήνα των '90'ς.
Σε ένα ταξίδι όμως-μονίμως.
Χιλιόμετρα στο κοντερ.
Κι οι 'φίλοι' να αναρωτιούνται: δεν θα μεγαλώσει ποτέ;
Και ήρθαν αυτές κι άλλες-και φύγαν ΟΙ σημαντικότεροι από δίπλα σου.
'Μόνος' στη ζωή; .. - πόσοι μπορούν να κομπάσουν για κάτι τέτοιο (;
Κι ο δρόμος θέριεψε, οι μηχανές φουλάρανε-'ημερολόγιο μοτοσυκλετας'.
Κι ο δρόμος έγινε σπίτι και το σπίτι φυλακή.
"πολλών ανθρώπων άστεα και νόον έγνω".

Κι ήθελε να της το τραγουδήσει σε πάνω από μια γλώσσες-transliteration στα πάθια όμως δεν γίνεται..
Και πέρασε ο καιρός-καθώς ζωή είναι αυτό που μας συμβαίνει όταν είμαστε απασχολημένοι με τ' άλλα.
Τα σοβαρά.
Και τότε θυμήθηκα εκείνο το τραγουδάκι που ελάχιστες φορές άκουσα ΕΚΤΟΤΕ-κι όταν συνέβαινε τα παράταγα όλα καρφώνοντας το βλέμμα στο πουθενά.
Μια φορά μάλιστα πήγε να με πατήσει μια γιαγιά στη μέση του δρόμου..
Γιατί είχα μείνει αλαλιασμένος, κι άκουγα.
Και ταξίδευα - πριν φτάσω. Να(ι) φοβάμαι - που έφτασα.

Ξύπνα - Φτάσαμε! . . .

[Γιώργος Δημητριάδης & οι -τότε- Μικροί Ήρωες]