Venezuela. Απρόσμενες συναντήσεις..

Ξυπνήσαμε με ένα βαρύ κεφάλι-σαν να 'χαμε πιεί το Βόσπορο.
[και δεν δικαιολογούνταν τέτοιο πράμα με μισό μόνο μπουκάλι Santa Tereza.. ]
Αλλά ευδιάθετοι.
Στο μπρέκφαστ είδαμε -ξανά- το μεσήλικα Γερμανό [έτσι τον έκοψα] ιδιοκτήτη. Το προηγούμενο βραδυ είχε βγεί αθόρυβα πίσω από ένα θάμνο στον κήπο την ώρα που ρεμβάζαμε και μας έκοψε την ανάσα.
"No me gusta", μου 'κανε η Alix καθώς γύρισα να την κοιτάξω.
Καταλάβαινα τι εννοούσε. Ειλικρινά, υπήρχε κάτι περίεργο στον ευγενικό κατά τα λοιπά ξερακιανό τύπο με τα φιδίσια μάτια και τη νωχελική κίνηση.
[δεν αντισταθηκα στον πειρασμό να σκεφτώ πως εδώ έμοιαζε το τέλειο μέρος για να κρυφτεί κανείς από το παρελθόν του.. ].

Οι δρόμοι στο ξεπεσμένο pueblito Παρασκευή πρωί είχαν γεμίσει αυτοκίνητα.
Παιδάκια στα λασπωμένα πεζοδρόμια χαμογελούσαν δείχνοντας κάτι κατάλευκα δοντάκια στους παραλήδες ξενοφερμένους που τους 'ανεθεταν' την ασφαλεια του οχήματος τους. Παρέες ανδρών σε που τα πιναν αραχτοί στη σκιά κοιτώντας εξετάστικά-αλλά όχι κακοπροαίρετα τους αστούς που την έκαναν για extended weekend.
Θηριώδη απαστράπτοντα jeep, δίπλα σε dodge kai chevies, σε μοντέλα που κάλυπταν επαρκέστατα την αυτοκινητοπαραγωγή του Ντητρόιτ από τα late '50s ως σήμερα, εφοδιάζονταν με τα χρειώδη.
Πάνω από τα μισά μαγαζάκια πουλούσαν πάγο, αναψυκτικά και αλκοόλ-τα 'βασικά' δηλαδή.
Πήρα μια βαθειά ανάσα εκστασιασμένος.

Ξεκινούσαν οι εξορμήσεις μας στα islas del sol.
Στο λιμανάκι, δεκάδες βάρκες μακρόστενου σχήματος λικνιζονταν περιμένοντας πελατεία.
"50.000 bolivares per todos - Cayo Sal", γρύλισε ο πιτσιρικάς-βαρκάρης.
Καμιά ώρα αργότερα, μέσα από ένα ταξίδι στο πράσινο του ονείρου, μας άφησε σε ένα νησάκι - με απάνεμα νερά, φοίνικες και κοράλια.
Ζαλωμένος με μια μεγάλη cava [ψυγείο πάγου] τιγκαρισμένο στον ώμο, δυό υπνόσακους, καρεκλάκια, τζέρτζελα-μέρτζελα, τσαντικά και τα ρέστα περπάτησα πάνω από χιλιόμετρο κατεβάζοντας όλα τα καντήλια που 'ξερα [#^&*(*&^*&^%] για το βαρκάρη που επέμενε να μας αφήσει στην ξύλινη αποβάθρα στην πέρα άκρια της ατόλης.

Στήσαμε τα τσανάκια μας κάτω απο ένα γερο-φοίνικα και χωθήκαμε στη θαλπωρή του βαθυπράσινου νερού. Τρία μέτρα από την ακτή, ξεκινούσε το κατηφορικό άπειρο του ωκεανού..
Διστακτικά στην αρχή-με αυτοπεποίθηση στη συνέχεια άρχισα να ξανοίγομαι.
"Εeey Loco", "Loco Griego", άρχισε να ωρύεται το κοριτσάκι μου.
Γύρισα απρόθυμα-εξάλλου πεινούσα-σαν λύκος.
Μια χμμ.. γνωστή μυρωδιά με τράβηξε στο μικρό φοινικόδασος πίσω από την τέντα μας. Ένας γεράκος ετοιμαζε κάτι τεράστιους αστακούς σε μια αυτοσχέδια σχάρα. Κάναμε το τράτο-του 'δωσα ένα μπουκάλι ρούμι, με φόρτωσε με τρεις τεράστιους rojos, ακόμη τους γεύομαι..

Στην άλλη πλευρά της ατόλης, μια φυσική πισίνα προστατευμένη από ένα φυσικό τείχος-ύφαλο κοραλιών συγκέντρωνε αρκετούς από τους σκαφάτους που είχαν προσορμίσει. Περπατώντας χαλαρά-με μια παγωμένη Polar [η πιο γνωστή τοπική μπίρα] στο χέρι χάζευα το βουερό πλήθος γύρω μου.
"Ella habla griego!", μου φώναξε εκστασιασμένη η καλή μου δείχνοντας μου μια συμπαθητική ξανθιά στην ηλικία μου που κρατούσε ένα μωρό κάτω από μια ομπρέλλα.
Άσε ρε Alix, ήταν η πρώτη σκέψη μου. Κι όμως.
Είχα περάσει _ακριβώς_ δίπλα της και δεν είχα πάρει πρέφα μια!
"Χαίρεται", της είπα κοντοζυγώνοντας αφού ξεπέρασα την αρχική έκπληξη που ένιωσα ακούγοντας την να διηγείται στο κοριτσάκι της παραμυθάκια.
Έτσι ξεκίνησε μια δυνατή φιλία-στήθηκε πάνω στο ούζο (Τσιλιβή παρακαλώ!) που η υπηρέτρια έφερε από το σκάφος της ελληνικότατης -όπως αποδείχτηκε οικογένειας- και επισφραγίστηκε δύο ώρες αργότερα με ένα τρικούβερτο απογευματινό γλέντι στο κατάστρωμα του παρακείμενου cruiser με ένα ποτ-πουρί από περουβιάνικες μπαλάντες και ελληνοφρονέστατα ακούσματα [με πιο light τον Πασχάλη Τερζή.. ;-)]..
Έγινε το σύστριγγλο-με τη συνδρομή μιας ντουζίνας όψιμων αυτόχθονων φίλων να χορεύουν α-πι-στευ-τα.

Παιδιά μεικτών γάμων και οι δύο, έφερναν την Ελλάδα τόσο μέσα τους.. Μια πατρίδα που, όπως μου ομολόγησε ο Πάνος, μετά από κανα δυό ταξίδια στην Αθήνα, προτιμούσε πια να θαυμάζει εκ του μακρόθεν .. (:
Κοιμηθήκαμε στο κατάστρωμα αντί για τη σκηνή μας-ήταν τόσο γλυκειά εκείνη η νύχτα..
Το πρωί, είδαμε και πάθαμε να τους πείσουμε να μας αφήσουν. Όχι πάντως πριν μας τροφοδοτήσουν με ενδιαφέρουσες πληροφορίες [και συμβουλές] για τη συνέχεια της περιπλάνησης.
Στα πιο απόμακρα.
Στις άκρες του Moroqoy..