Venezuela. Στην άκρη της θάλασσας-στην άκρη του ονείρου..

Για την Κάτια

Μετά από ένα πενθήμερο διαρκούς 'κοινωνικοποίησης' στη Valencia, τα πλάνα έλαβαν μορφή και τα όνειρα περιπέτειας στις ακτές της Καραϊβικής πήραν όνομα.
Πάρτυ υποδοχής, τρελλή salsa με ολίγη από merengue [τρελλαίνομαι μ' αυτό το χορό..], ολίγη φυσιολατρεία στα παρακείμενα βουνά, και φίλοι-πολλοί φίλοι "to know us better", που ΄λεγε και ο Βουτσάς κάποτε.

Α, και τοπικές σπεσιαλιτέ-που ξεκινούσαν από το πρωι μαγειρεμένες από τις δύο μαγείρισες του σπιτιού [που 'σαι Αθήναιε αγόρι μου να μάθεις τίποτα για fusion με ολίγον από creole και κάργα latin..].΄
Μεσημεριανή μάσα στο International Club [προφέρεται 'κλουμπ'] και ρομαντικά δείπνα στο Gino's κάτω απ' τα αστέρια..

Καυτές οι νύχτες μου-εμένα η καρδούλα όμως διψούσε για αδρεναλίνη.
Αθεράπευτα decadence-addicted, ψαχνόμουν γι' άλλα.
Για την άλλη Βενεζουέλα-πίσω από το φράχτη..
Θα ξεκινούσαμε από το Chichiriviche [=Τσιτσιριβίτσι] στην περιφέρεια του Falcon.
Στη συνέχεια, θα καταλύαμε σε παραθαλάσσια θέρετρα δοκιμάζοντας τα όρια μας σε μια on the road περιπλάνηση στα pueblitos που κάποιοι λέγανε ότι είχε λησμονήσει ο χρόνος..
Η Sylvia και η Daniella μας σύστησαν κάποιες αξιόλογες posadas [τοπικά πανδοχεία, κάτι σαν b&b].
Εξοπλιστήκαμε με χάρτες, συγκεντρώσαμε καθε τι απίθανο [π.χ. δύο μεγάλα ψυγεία πάγου, καρέκλες παραλίας, αιώρες, πάνω από μια ντουζίνα κουτιά φάρμακα που η ντοτόρα μου έκρινε απολύτως απαραίτητα, κι εγώ περιττό βάρος, συν άπειρα άλλα ψιλολόγια]. Πίστευα..
Ομολογώ, εξάλλου, πως δεν καταλάβαινα γιατί "θα ήταν θετικό να βρούμε jeep". Δεν θα πηγαίναμε δα και στις Άνδεις. Νόμιζα..
Μου πρότεινε να οδηγήσω εγώ-αποδέχτηκα με ανακούφιση.
Η θεά μου δεν ήταν ακριβώς και το προσεκτικότερο κοριτσάκι στους δρόμους της πόλης.. Είχαμε ήδη πάρει κανα δυό καθρέφτες και ένα προφυλακτήρα σβάρνα στους δρόμους της πόλης με κάτι ανάποδες στροφές.. lol.
Και στο κάτω-κάτω, όποιος έχει οδηγήσει στην Αθήνα, μπορεί να επιβιώσει παντού. Διακήρυξα με γνήσια αυτοπεποίθηση.

Στα όρια του Estado Carabobo, πήραμε τον κατηφορικό -εθνικό- δρόμο για το Puerto Cabello.
[Και εγώ που θεωρούσα το πέταλο του Μαλλιακού και την Αθηνών-Πατρών τους αυτοκινητόδρομους παγίδες (-;]
Βαρέλια στη μέση ενός δρόμου με τις πέντε λωρίδες να γίνονται ξαφνικά δύο-συνήθως πίσω από καμιά στροφή, οδοφράγματα της εθνοφυλακής σε κάποια σημεία-άλλα μόνιμα, άλλα έκτακτα.
Περνώντας στα όρια φτωχών οικισμών, πιτσιρίκια παίζανε αμέριμνα (;), σ' ένα τοπίο που σε συνέπαιρνε. Πράσινο, λόφοι, τενεκεδομαχαλάδες.
Και ήλιος καυτός.
Σε κάποια φάση πήγε να μου φύγει το τιμόνι απ' τα χέρια.
Δυό εντυπωσιακές μουλάτες-όχι πάνω από δεκάξι, αλλά σχηματισμένες γυναίκες λιάζονταν γυμνές στην άκρη του δρόμου σε μια αυτοσχέδια αιώρα..

Βγήκαμε στη θάλασσα.
Para Caribe.
Φάγαμε σε μια παράγκα-εξαιρετικά ορεκτικά με λίγο κρύο κρασί.
Με τέτοια ζέστη, δεν πήγαινε τίποτα κάτω..
Μια σκουριασμένη ταμπέλα στην άκρη του ατέλειωτου δρόμου με τους φοίνικες, φάνηκε να δίνει τέρμα στην πρώτη φάση της οδήγησης μας.
Τσιτσιριββίτσιι, 7 χλμ δεξιά, χαμογέλασε στο πλαι μου.
Finalmente, mi bebe!

Σε διάστημα μικρότερο της εβδομάδας, η αυτοδίδακτος ισπανοφωνία μου είχε επανέλθει ικανοποιητικώς. Οι επόμενες ώρες πέρασαν με ιστορίες για αυτό το παλιό χωριό των ιθαγενών και την τουριστική ανάπτυξη της ακτογραμμής μετά τα 6ο's.
Καταλύσαμε στο Tortuga Bay.
Ομολογώ πως μου πήρε κάποιο χρόνο να αποδεχτώ ότι η Avenida Principal Playa Norte, στο άλλο άκρο του οικισμού που φερόταν να βρίσκεται η posada μας, έφερνε πιο πολύ σ' αυτό που φαντάζεται κανείς για τη βομβαρδισμένη Βαγδάτη, παρα για τουριστικό θέρετρο ..
Λουτράκι του μεταπολέμου, το άλλοτε δημοφιλές για τους χαικλασάτους Venezolanos, θύμιζε πόλη-φάντασμα in the middle of nowhere σε κόμικ του Gosciny.
Τεράστιες τρύπες στους -χωματο-δρόμους γεμάτες νερό, μισογκρεμισμένες παράγκες στην άκρια του, ξεφτισμένοι τοίχοι κάτω από καλαμοσκεπές.
Στο πανδοχείο επικρατούσε μια περιεργη σιωπή. Μόνη φωνή χαιρετισμού, η στριγγή λαλιά ενός γιγάντιου παπαγάλου σε ένα σκουριασμένο κλουβί. Στην άκρη του τροπικού κήπου-πίσω από ένα πανύψηλο φράχτη.
Διαβήκαμε με δισταγμό το κατώφλι.
Οι εγκαταστάσεις δεν ήταν παλιές. Κάτι περίεργο όμως ένιωθε κανεις ατενίζοντας την διακόσμηση στην κεντρική σάλα. Ήταν φανερό πως ο χώρος είχε περάσει και καλύτερες μέρες.
Προφανώς η συντήρηση δεν αποτελούσε ακριβώς και βασική πρωτεραιότητα για τους ιδιοκτήτες.
Το δωμάτιο με θέα τον ωκεανό-επτά/οκτώ μέτρα απ' το παράθυρο, δεν ήταν κι άσχημο.
Σφαλίσαμε τα μάτια μας στο μεγάλο οντά με το τεράστιο στρώμα, ξυλόγλυπτα από ιθαγενείς στους τοίχους, μια ψυχεδελική ζωγραφιά στην οροφή και πολλά μικρά αρωματικά κεράκια να μας ναρκώνουν.
Το πρωί αποδείχτηκε πως είδαμε και το ίδιο όνειρο..