Μια νύχτα στο Μέγαρο..

Χθες βράδυ.
Λίγο μετά το γλυκό σούρουπο.
Η παρουσίαση είχε μόλις τελειώσει. Το αμφιθέατρο στο τιλτ.
Πάνω από μια ντουζίνα πολιτικοί στην πρώτη σειρά. Κόσμος διάφορος στους από πίσω στοίχους.
'Επώνυμοι' κι ανώνυμοι ρίχτηκαν με τη -γνωστή αγωνιστική- ορμή στους πλούσιους μπουφέδες του Μεγάρου, ευθύς σαν ανέβηκαν στη λαμπερή μαρμαροντυμένη σάλα.
Με ένα -παραδόξως αξιοσημείωτο- cabernet στο χέρι βάδισα ψιλόραθυμα στο κέντρο της φωτεινής αίθουσας.
Ετερόκλητα πηγαδάκια.
Δεκάδες άνθρωποι συμμετείχαν στη συγγραφή του πολύτομου έργου. Μια πρόχειρη ματιά ήταν αρκετή για να βεβαιωθώ πως ελάχιστοι απ' αυτούς βρίσκονταν δίπλα μου.
Ξανακοίταξα-προσεκτικότερα.
Ημί-γνωστοι κοσμικοί, πληθώρα καλοντυμένων κυριών, η εμβληματική εμφάνιση των οποίων κατόπτριζε ένα σημαντικό μέρος της -εφετινής- καλοκαιρινής collection, γλυκειές bimbo-αντίγραφα ή κακέκτυπα της συμπαθούς Θεσσαλονικιάς εκπροσώπου στο κοινοβούλιο, κάτι -λίγα πάντως- ξέκωλα.. Μαζί με διάφορους ταλαίπωρους ακαδημαϊκούς, που τους διέκρινες σαν τη μύγα μες στο γάλα ;-)
Στριφογύρισα στα πηγαδάκια.
Αντάλλαξα -ακαδημαϊκές, ασφαλώς- φιλοφρονήσεις. Με ζωγραφισμένο χαμόγελο, υποσχέσεις "για ένα καφέ", αείποτε ματαιωνόμενο..
Έδωσα μάλλον αόριστες απαντήσεις για το 'που' είμαι τώρα.
Με απορία μίλησα στον γνωστό μου από τη (πάλαι ποτέ) νύχτα και τα γυμναστήρια-πρώην της ευρωβιζιονικά όμορφης Ζέτας Μ. Μου γνώρισε με εγκαρδιότητα την εντυπωσιακή νυν-το 'νέο αίμα' στα πρωινάδικα της επόμενης σαιζόν ... (;), σκέφτηκα..
Εισέπραξα και μια ζεστή πρόκληση για το μαγαζί "παρά θιν αλός" που ανοίγει την Πέμπτη-κοίτα να δεις, ΤΙ μπορεί να σου τύχει μετά από δεκαπέντε χρόνια στην πιάτσα των βιβλιοπαρουσιάσεων...

Δοκίμασα να τραβηχτώ από το κέντρο του τζέρτζελου.
Και τότε την είδα.
Με τον σύζυγο της -πια- και την καλύτερη της φίλη.
Εγώ, μόνος.
Η σιλουέτα της δεν φαινόταν να έχει αλλάξει και πολύ-ίσως λίγο στο πρόσωπο.. [Ασχημαίνει άραγε τον ανθρωπο ο γάμος..;]
Είχα μια ιδέα πως μπορεί να ήταν εκεί-σχετιζόταν με το εκδοτικό εγχείρημα καταπως είχε (τυχαία) φθάσει στ' αυτιά μου, είμαι σίγουρος πως θα 'χε κάπου δει το όνομα μου στους συντελεστές..
[Πόσο μικρή μπορεί ΠΙΑ να είναι μια πόλη ..;]

Ο τρόπος που με κοίταξε έδειχνε πως με παρακολουθούσε.
Ίσως στιγμιαία-ίσως και ώρα αρκετή, εκεί που ήταν πλασαρισμένη.
[Εκείνη την ώρα δεν αισθάνθηκα την ένταση-είχα φύγει-και έπινα τα βραδυνά μου πριν επιτρέψω στο σώμα μου να ξεσπάσει.. τότε που ένιωσα τον αυχένα μου να μουδιάζει..]
Χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά, βάδισα προς το μέρος της/τους.
Μάλλον δεν ήταν καλή ιδέα..
Έβηξα για να καθαρίσω το λαιμό μου και έτεινα το χέρι μου-προέκταση της ΄καλησπέρας'. Δεν είμαι ακριβώς σίγουρος για το αν μου απάντησε.
Δεν θυμάμαι.
Πάντως δεν με κοίταξε.
Ίσως ούτε κι εγώ-όχι στα μάτια πάντως..

Τέσσερα χρόνια και κάτι μήνες μετά την τελευταία φορά που ειδωθήκαμε.
Τόσα τα 'βγαλα.
Έστριψε απότομα κι έφυγε. Πρόλαβα πάντως να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του προσώπου της να σφίγγονται.
Ειλικρινά, αιφνιδιάστηκα. Τέσσερα χρόνια, άλλωστε..
Δεν είμαι σίγουρος για το πως κοίταξα τον άλλο, αλλά αν κρίνω απ' αυτό που είδα στα μάτια του, πρέπει να τσίτωσα -άθελα μου- το βλέμμα..
Αποχώρησα διακριτικά για τη συνέχεια. Ξύνοντας τη σεπτή μου κάρα.

Και έμεινα να αναρωτιέμαι-όχι για κάτι που ξανάνιωσα, αλλά γιαυτό που αφελές αγοράκι, θαρρείς, ποτέ μου δεν κατάλαβα..