joining the delegation - [για την Ελλάδα ρε γαμώτο]

Στην αρχή ξεκίνησε καλά.
Σηκώθηκα -σχετικά νωρίς- χωρίς ξυπνητήρι.
Μετά γαμήθηκε ο Δίας.
Ούτε ο Βέγγος δεν έτρεχε έτσι. Για 502 μ@λ(^%ες. Και είχα και τη φαεινή ιδέα να πάρω μετρό, ο πανύβλαξ.
"Προτιμάτε τα μέσα μαζικής μεταφοράς!", λέγαμε κάποτε.
Gate closed, ασφαλώς όταν εδέησα να φτάσω. O άνδρας της ασφάλειας είχε ήδη το όνομα μου.
Η πρόσβαση άνοιξε συνοπτικά για την πάρτη μου για να κλείσει η -ήδη μετρώσα απώλειες- αποστολή.
Βουαγιάζ, βουαγιάζ-που 'λεγε και ένα τραγουδάκι. Κι ούτε ένα i-pod στη γύρα να ξεχαστούμε, που φάγαμε τη μέρα aboard.

Το πεντάστερο κατάλυμα στην πόλη που κόβει ο Τάγος στα δύο προέκυψε ποιήμα.
Παλιό palazzo μετασκευασμένο.
Βαθειά χλίδα και high aesthetics in one.
Διακριτική, πάντως, με την πατίνα του χρόνου να γράφει κάπως στα ζωγραφισμένα ταβάνια και στο σκουρόχρωμο ξύλο που κυριαρχούσε στους χώρους υποδοχής.
Το πρόγραμμα σφιχτό.
Σαν τους μύες της ωμοπλάτης μου στο φινάλε του grande πανηγυριού.
Μόλις 80' προσωπικός χρόνος πριν την αναχώρηση για το οργανωμένο από την εκεί εθνική αντιπροσωπεία μας επίσημο βραδινό γεύμα.
Σχιστήκανε οι άνθρωποι να μας περιποιηθούνε.
Νομίζω είχε κανα δύο * Michelen το επιλεγέν μαγαζί.
"Κύριε πρέσβη, μας κακομαθαίνετε"..
Το φαγητό ήταν συμπαθητικό. Άντε, καλό.
[Αλλά δεν έκοψα και τις φλέβες μου, fellow-blogger μάγερα.]
Χρησιμοποιήσαμε τις λίμο που περσεύανε [μετά την υπηρεσία] για να πάμε στα docas, παρα θιν' αλός.
Πετάξαμε και κάποιοι τις γραβάτες και μειχτήκαμε με το crowd.
Είχαμε και το Νίκο, που τα 'ξερε τα κόζα από τον καιρό του Euro και για όποια περιοχή και να τον ρωτάγαμε μας έλεγε: "α, και δω docas είναι!".
Το ξεσάλωμα έληξε πριν καν ανάψει.
Μεταμεσονυκτίως, έπεσα πάνω στον Stelios στην είσοδο του χοτελιού. Ότι έβγαινε με μια κουστωδία.
"Που σε θυμάμαι εσένα;", με ρώτησε.
Του εξήγησα-την είχε κάνει Παναής τη δουλειά. Δεν είχε έρθει στο δείπνο μας που ήταν προσκεκλημένος. Θα είχε (ίσως) κάτι καλύτερο να κάνει.., σκέφτηκα, κοιτώντας την παρέα του.
Και έπεσα ξερός στα μαλακά στρωσίδια. Και μόνος.

Την άλλη μέρα, το πανηγύρι ήρξατο αχάραγα σχεδόν.
A hell of a day.
Το πληθωρικό μπρέκφαστ έμπροσθεν του μαγευτικού κήπου ήταν απίθανο.
Δοκίμασα να τιμήσω τον πολύμετρο μπουφέ-μα το στομάχι μου είχε κλείσει.
Θα φταίει που ήμουν rookie.
Από μια γκαντεμιά, έφτασα στο συνεδριακό κέντρο με περίπου 6' καθυστέρηση σε σχέση με τους υπόλοιπους-χρόνο αρκετό για να μου δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα.
Πράγματι, αν δεν μεσολαβούσαν τα παιδιά της πρεσβείας για τις διαπιστεύσεις, οι Πορτογάλλοι θα μας είχαν ακόμη εκεί.. Μιλάμε, ότι είχανε κάψει γενικώς φλάντζα οι άνθρωποι.
Άρπαξα στον αέρα την πλαστική καρτέλα, όρθωσα την πλάτη μου, ίσιωσα το παντελόνι μου, έσφιξα τη γραβάτα και με βήμα φαινομενικά σταθερό εισήλθα στο ναό.
Περπάτησα, ρουφώντας με το βλέμμα το διαδραματιζόμενο βουρβουτζουλούκι.
Το φαντασμαγορικό summit συγκέντρωνε τα διασημότερα ονόματα της υφηλίου από το industry.
Χαμένος σε κοστούμια (όχι εργασίας) και θηλυκά από όλες τις φυλές της γης (literally), τσίτωσα για να ρουφήξω το clustering στα πέριξ και το κεντρικό event on progress.
"Ggreekk..?", έκανε η αγγλίδα της Telegraph που κουτσομπόλευε με τη συνάδελφο της από το BBC world σαν πήρα ένα φυλλάδιο από το desk. "U don't look like Greek".
I know, dear, I 've heard it again.

Kάθισα λίγο πάνω από το ρέστο delegation. Αφοσιώθηκα στη συζήτηση στο άτυπο τραπέζι.
Ο βαλκάνιος υπουργός ήταν για τον π0*^%, ο αφρικανός premier έμοιαζε γραφικός στο πάνελ.
The real power was on the fridge.
Κάμερες, φωτισμοί, και τεράστιες επίπεδες lcd οθόνες παντού στο χώρο που θύμιζε γιγάντιο μεταβιομηχανικό toll.
Και χρώμα. Πράσινο και γαλάζιο. Παντού. Έδινε κέφι, ομολόγησα στον εαυτό μου και λίγη πρόσθετη σπίντα.

Το lunch-break ήρθε σωτήριο.
Ανταλλάσσοντας ματιές επί ώρα με την προσωπική φωτορεπόρτερ (μόνο ;) του βαλκάνιου γείτονα ηγέτη, έκατσε να πέσω πάνω της στο λουκούλλειο μπουφέ.
Νο description is adequate.
Τράβηξα διστακτικά μια bussiness-card από το σακάκι και της έτεινα το χέρι.
Μου προσέφερε τη δική της με αινιγματικό [φαντασιώνομαι να πιστεύω] υπομειδίαμα.
Πάντως δεν με κοίταξε στα μάτια-η αλήθεια είναι, ούτε κι εγώ.
Προσέτι, ούτε κουβέντα.
Ψέμματα. Είπαμε ένα "CU".

Μετά συναντήσεις, στρατηγικά σχέδια. Πλάνα. Ζωγραφισμένα χαμόγελα και πρωτόκολλο.

Νέο debate και φωτιά στα τόπια.
Η ημικρανία μου είχε χτυπήσει τιλτ.
Το massage που είχα προνοήσει να κλείσω στο ξενοδοχείο, με χαλάρωσε κάπως-ευτυχώς.
Δεν την πάλευα διόλου.
Μετά sight-seeing. Ότι προλάβουμε στη Lisbon by night.
Τα βασικά.
Το μνημείο του Vasco de Gama.
Η κεντρική πλατεία της πόλης-"Σάαβας... κααφφέ...!!". Λιώσαμε στο γέλιο με τη διαφήμιση της NOVA.
Κάποιοι νυχτοπερπατήσαμε.

Το κυβερνητικό δεν μας πήρε τελικά.
Οι συνεννοήσεις -για λόγους ανωτέρας βίας- απέβησαν άκαρπες..
Με της γραμμής, τον ήπιαμε. Μας χορηγήθηκε βεβαίως κάθε δυνατή άνεση.
Στο bussiness lounge του Charles de Gaulle, το δίκτυο μάλλον αγνοούσε την έννοια του broadband.
Πολύωρη αναμονή.
Καφέδες, πόρτο, καλαμπούρια και 'ιστορίες'.
Ξεκοκκάλισα την αγγλόφωνη ειδησεογραφία της εβδομάδας-Pure Gordon.. σκέφτηκα.
Φτάσαμε εξουθενωμένοι.
Στο φιλικό σπίτι, μαζεμένοι για γυρω-βίζιον. Με περιμένανε.
Άντε "γειά σου Μαρία.."
Tomorrow [was] another day.
Mε βλέμμα στο απέραντο σιέλ και δέρμα στην άρμη.
Σιγοψήθηκα.
Έφυγα το σούρουπο από το Del Mar στο Σχοινιά σφυρίζοντας..

* Η περιγραφή, για τον αγαπημένο μου φίλο που μου το ζήτησε σε πρόσφατο comment του στο προηγούμενο post.
Αγορίνα, θα 'ρθω. Που θα πάει..;;