Οι αντιδρώντες στο νεο σχολικό εγχειρίδιο-τα καυτά ερωτήματα (τους)

Όπως έχω ήδη ξαναγράψει, δεν δύναμαι να ανακαλέσω στη μνήμη μου τα τελευταία χρόνια βιαιότερη όσο και άστοχη επί της ουσίας [ή ακριβώς αντίστροφα βαθειά _στοχευμένη_ αντίδραση] για ένα σχολικό βιβλίο.
Πέφτουν κορμιά-αυτό είναι προφανές._
Ας είμαστε μόνο ΛΙΓΟ υποψιασμένοι.
Στο Δίκτυο οι επαγγελματίες ιστορικοί [ή τουλάχιστον όσοι συμμερίζονται/κατανοούν grosso modo το αίτημα της ουσιώδους αλλαγής στη σχολικη εκπαίδευση], δεν αποτελούν πλειοψηφία.
Λογικό-αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα δεν θα υπήρχε αντικείμενο συζήτησης..

Η υστερία ακολουθώντας τον προφανή ανορθολογισμό έχει χτυπήσει τιλτ!
Κινδυνεύουν όντως τα παιδιά μας ;; [όσων έχουν τέκνα τεσπα..].
Πρόκειται για μια τεράστια προσπάθεια αφελληνισμού ή εθνικής αλλοτρίωσης, όπως πλείστοι όσοι αρθρογράφοι σπεύδουν να μας συνεγείρουν;
Μα ποιοί είναι αυτοί τελικά και από ποιά σκοπιά ομιλούν σείοντας το δάκτυλο ;

Ας τους αθροίσουμε -θε-μι-το-τα-τα- εκτιμω:
Χριστόδουλος, Παπαθεμελής, Καρατζαφέρης [μετά του παλαιού συμφοιτητού μου Α. Γεωργιάδου βεβαίως], Αρδην μετά Καραμπελιά, κάποιες προσφυγικές οργανώσεις, ο κ. Σαρτζετάκης, ο αν/γος Αλευρομάγειρος, 71 καθηγητές (κατα δήλωση τους) Παν/μίου, δημοσιογραφούντες τινές, η Ένωση Σμυρναίων, το Αντίβαρο, ο Στάθης..
[Υπάρχουν και μεμονωμένες περιπτώσεις, με προσωπικές επιστημονικές διαδρομές και θεμιτότατες μέριμνες, όπως εις εκ των σχολιαστών του παρόντος ιστολόγιου-δεν δίνουν όμως τον τόνο στις κινητοποιήσεις..]

“Νοικοκυρές, κτηνοτρόφους, πλοίαρχους και εργάτες”, τους αποκαλεί ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Καποδιστριακό Α. Λιάκος-[πρόσωπο που περιέργως (;) αν σκεφτούμε πως δεν είναι καν ο συγγραφέας του βιβλίου, λειτουργει ως εμβληματικός στόχος στις αντιδράσεις. ]. Κάποια στιγμή τους χαρακτήρισε, "ψυχωσικούς" και αρκετοί [μην αναγνωρίζοντας προφανώς τον εαυτό τους], αισθάνθηκαν προσβεβλημένοι.

Είναι προφανές ότι ο Λιάκος σφάλλει!
Το διαπαραταξιακό τόξο που εκπροσωπούν, η διακομματική τους βάση και το διαταξικό
τους άνυσμα μαρτυρούν πως το εύρος της αντίδρασης είναι εμφανώς μεγαλύτερο..
Περιθωριακή είναι η διαμαρτυρία, δεν είναι όμως απαραίτητα μειονεκτική στη στήριξη της από τον 'απλό κόσμο'.
Διατρέχουν οι απόψεις αυτών που φωνασκούν ευρύτερα κοινωνικά ακροατήρια.
Όχι ασφαλώς επειδή απασχολούν συντεταγμένα τον κόσμο, αλλά επειδή, ιστορικά
μιλώντας, η προοπτική της μεταβολής από τα 'παραδεκτά' φοβίζει και απωθεί τα πλήθη.
Πόσο μάλλον στους χαλεπούς καιρούς μας.
Της αβεβαιότητας και της αύξουσας ρευστότητας

Τα μείζονα ερωτήματα, ωστόσο, λέω εγώ, είναι καπως διαφορετικά από αυτά που κυριαρχούν στα περιξ φιλόξενα ιστολόγια.
Από όσα καταλογίζονται ως γνωστικά ελλείμματα του βιβλίου. Ως εσφαλμένες διατυπώσεις.
Από την νηφάλια κουβέντα που θα μπορούσαμε να κάνουμε για εκφράσεις που έχουν ενοχλήσει.
Εκτιμώ πως δεν είναι αυτά τα κεντρικά ζητήματα του θορύβου, αλλά η συνολική άρνηση και οι βαθυτερες αιτίες της.
Η ποδοσφαιροποίηση μιας δημόσιας συζήτησης-αλλά προς ποιά κατεύθυνση;
Επιστήμονες εναντίον αδαών, λένε κάποιοι, προσθετοντας μομφές επί ελιτισμώ.
Δεν το πολυ-νομίζω. Και θα ανταπαντούσα με ψόγους επί λαϊκισμώ..
Προσπικά πάντως με κόφτει το el clasico [που λένε και στην Ισπανία] ντερμπυ:
'ελληνες' εναντίον 'ανθελλήνων', το οποίο περιστασιακά μετασχηματίζεται σε ' πατριώτες'-'προδότες' ή 'οπαδοί της ελληνορθοδοξίας' κατά 'νεοταξ παγκοσμιοποιητών', και πάει λέγοντας..
Θα αναφερθώ εκτενώς στους πρώτους.
Πίσω από την κουρτίνα λοιπόν, κρύβονται πολύ περισσότερες εκλεκτικές συγγενειες και υπαρκτές [’ανίερες’ τις χαρακτηρίζαμε, κάποτε…] συμμαχίες.
Οι αγανακτισμένοι πολίτες [έννοια που προσωπικά με απωθεί συνολικά] συνασπίζονται ποικιλοτρόπως.

Στήνουν Δίκτυα-παλιά μου τέχνη κόσκινο..
ψάχνουν να βρουν τα πακέτα του Σόρος κάτω απ' το τραπέζι-[Ααν υποψιαστώ πως ο Λιάκος, η Κουλούρη και η Ρεπούση έχουν τσιμπήσει τα όβολα..! :-) ]
καταθέτουν ερωτήσεις στο Κοινοβούλιο για απόσυρση του βιβλίου [Παπαθεμελής, κλπ], οργανώνουν συλλογή υπογραφών [Αντίβαρο],
κινητοποιούν τους ανυποψίαστους γονιούς,
καταγράφουν αναλυτικά όσα θεωρούν πως προσβάλλουν τις πεποιθήσεις τους, αρθρογραφούν μανιωδώς στο Δίκτυο [ε, όλοι έχουμε μάτια..],
ενημερώνουν το ποίμνιο τους [στις εκκλησίες, στην Α1 αλλά και στις νεο-κοβες],
κρα(υγά)ζουν από άμβωνος [κάποιοι, που επειδή παλαιότερα 'διάβαζαν'-τώρα ομιλούν], μερικοί εξ αυτών προπηλακίζουν, λοιδωρούν και λασπολογούν μετά "ιεράς μανίας και ενθέου ενθουσιασμού" τους βρωμερούς ανθέλληνες.
Πράγματα δηλαδή γνωστά και οικεία σε όσους διαθέτουν καλή μνήμη από παλαιότερες σχετικές εκδηλώσεις.
Το Στόχο δεν βλέπω και ανησυχώ.. [μπορεί και να μου διαφεύγει βεβαίως] από το φαιο-κόκκινο τόξο.
Θα ισοπεδωθεί η 'εθνική μας ιδιοπροσωπία';
(Δια)στρεβλώνεται τόσο βάρβαρα το ένδοξο και άσπιλο ελληνικό παρελθόν;
Τίθενται εν κινδύνω τα όσια και τα ιερά της περιουσίου φυλής μας ;
Εξελισσόμαστε σε 'πολιτιστικό χυλό' καταπως μας ειδοποιεί χρόονια τώρα ο Χ.
Γιανναράς κρούοντας μας τον κώδωνα του απειλητικού κινδύνου ;
Αναπαράγονται στο εγχειρίδιο αυτό φιλοτουρκικές/φιλοσκοπιανές/μπιλντεμπεργκ type, τεσπα αντιλήψεις;
Συμμετέχει μήπως guest star o γνωστός και μη-εξαιρετέος Χ. Κίσσιντζερ ;
Τι κάνουν για όλα τούτα οι εντεταλμένοι ιστορικοί μας; Τόσους έχουμε από δαυτους..
Γιατί δεν προτρέπουν σε λαοσυνάξεις;

Μήπως δεν ξέρουν γράμματα;
Μήπως τα πανεπιστήμια μας είναι φωλιές [εκτός από ρεμπεσκεδων τεμπέληδων απατεώνων! - καθώς και 'ναρκομανών'.. ] και αστοιχείωτων ηλιθίων;
Κωφεύουν ή απλώς συμπράττουν οι ξεπουλημένοι (;) -σίιγουρα ΝΕΟΤΑΞ!- ιστορικοί;
Τι να σας πω ..; :-)

Εγώ νομίζω ότι τα διακυβεύματα εξακολουθούν να ΜΗΝ ταυτιζονται με τα ενοχοποιητικά (;) στοιχεία που κατατίθενται στις σωρευση των μομφών με τις οποίες βαρύνεται το επίμαχο της ΣΤ' Δημοτικού ..
Σε απλά ελληνικά, "βαραν το σαμάρι-ν' ακούσει ο γαϊδαρος".

Δεν τους κόφτει τους περισσότερους που αντιδρούν το βιβλίο οι ανακρίβειες/ψέμματα/αναλήθειες [ότι θελετε, διαλέξτε] που εγκαλείται πως περιέχει.
Κάθε βιβλίο-πόσο μάλλον ένα σχολικό εγχειρίδιο επιδέχεται βελτίωσης/τροποποίησης/επαναδιατύπωσης. Δεν στοχεύουν, όμως, εκεί η πλειοψηφία των διαφωνούντων. Η απόσυρση τους μέλλει.
[Μπορεί να καεί τελετουργικά στην πυρά ;;]
Η εξαφάνιση της οπτικής που κομίζει συνολικότερα το βιβλίο στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα.
Η άποψη που φιλοδοξούν να επιβάλλουν [για την ακρίβεια να διατηρήσουν] σε ότι αφορά στην 'ιδεολογία του σχολείου'.
'Μη μου τους κύκλους τάραττε'.
Η διασφάλιση της @*)(*&*&^ΠΟ_)(%@# κατάστασης που όλοι βιώνουμε γύρω μας σήμερα στις ανθρωπιστικές σπουδές.. Ειδικότερα, οι γονιοί και οι δάσκαλοι-κάθε βαθμίδας. Του απόλυτου χάους και της αηδίας των παιδιών, όταν τους μιλάς για ιστορία.
Όχι, δεν δίνουν πενταράκι για το βιβλίο..
Το μέλλον τους καίει και οι δρόμοι που ανοίγονται για τους επαγγελματίες κήρυκες της εθνικοφροσύνης, τους βαθειά συντηρητικούς πολίτες, άντε και τους καλοπροαίρετους ανήσυχους απ' όλες εκείνες τις σταθερές με τις οποίες ανατράφηκαν.

Η φάβα έχει πολλούς λάκους-κι όταν κάποιος επιχειρεί να επισημάνει [δεν είναι πάντα προφανές, είναι η αλήθεια], τα γνωστικά ελλείμματα, τις αντιφάσεις, τις διανοητικές συνάφειες των ισχυρισμών που επικαλούνται οι λαύροι πολέμιοι του επάρατου πονήματος, εκείνοι σφυρίζουν αδιάφορα. Ή ξοστρακίζουν την κουβέντα-δεν είναι και δύσκολο..
Στην ψυχολογία, αυτό έχει όνομα: _displacement_.
Για όσους με εννοούν.

Πρόθεση μου είναι η ψηλάφιση αυτών που παίζονται.
Τα ζητούμενα.
Η πιθανότητα ρεαλιστικά κριτικής προσέγγισης από τους πολίτες ενός σχολικού εγχειριδίου συνταγμένο από καθ' ύλην αρμόδιους επιστήμονες. [Ακόμα και στις περιπτώσεις των βάσιμων ενστάσεων].
Η αμφισβήτηση των κατακτήσεων της Ιστοριογραφίας στη σύγχρονη Ελλάδα. Υπάρχουν κενά-σύμφωνοι. Αυτό δεν σημαίνει, όμως πως πρέπει να αποσκορακίσουμε τα επιτεύγματα. Τις καινοτομίες που ήρθαν, τις οπτικές που εμπλούτισαν τη ματια μας, τα απειράριθμα νέα πεδία που άνοιξαν.
Το ειδικό βαρος της σύγκρουσης που μαίνεται, και ασφαλώς το γιατί ‘τώρα’..
Στο επόμενο ποστ θα αναφερθώ στη γενεαλογία του πράγματος.
Γιατί, θα δείξω πως Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ δεν ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΩΡΑ…

Και μόνο αν την εντάξουμε στη μακρά όσο και λυσσαλέα προσπαθεια αντιδρασης στις αλλαγές στα ιστορικά εγχειρίδια [μακροσκοπικά], θα προκύψει _αβίαστα_ το νόημα. Στην αντιμετώπιση των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων του μαθήματος της ιστορίας και στις παλινωδίες που έλαβαν χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια σε τούτο τον τόπο. Στις υπόγειες -συχνά- συγκρούσεις για τη σημασιοδότηση του παρελθόντος, αλλά στην ουσία για τη νομιμοποίηση του παρόντος και την περιοριστική ματιά σε αυτά που έρχονται.
Ο George Orwell, το είχε αποτυπώσει με σαφήνεια: "όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον".
Ας μιλήσουμε για τις χειραγωγήσεις του χθες με το νου στο αύριο λοιπόν.
Έχοντας τα μάτια καρφωμένα στην ιστορία.

Στην ιστορία με αντικείμενο το ΜΕΛΛΟΝ.
Και ως τότε, ας ανιχνεύσουμε την ιστορία της (σχολικής) Ιστορίας που ξετυλίγεται ενώπιον μας..