’ονειρευομαι τους φίλους μου..‘ (Ι)

Περνάνε οι μέρες.
Διαφορετικά, βεβαίως.
New kid on the block και να περιεργάζομαι τα θαυμαστά περιξ με τα μάτια κουμπότρυπες και τα αυτιά σαν του λαγού.
Νέες μέριμνες, το 24ωρο ξεκινάει αλλιώς και προ(σ)κλήσεις να με κυκλώνουν.
Πνιγμένος στις γραβάτες και στα σκούρα κοστούμια, αποφεύγω επιμελώς τις κάμερες. Που είναι πια συχνές.
Αλήτες ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι!

Πα μαλ, στρατηγέ μου. Πα μαλ. [να μην κλαιγόμαστε κιόλας..]
Σήμερα, ωστόσο, επιθυμώ να γραψω για άλλα πράγματα. Από τα προσφιλή μου.
Κάνω κέφι να αφιερώσω τούτο το ποστ σ’ ένα αγαπημένο φίλο..
Απ’ τα παλιά.

Snapshot 1.
Πρέπει να ’τανε η δεύτερη μέρα μου στο πανεπιστήμιο.
Ίσως και η τρίτη.
Τότε.
Στα σκαλιά του 9 ή του 14, θαρρώ.
Απομεσήμερο.
Έξω χορευανε τα τζιτζίκια του ζεστού ύστερου Σεπτέμβρη-μέσα μύριζε το αμφιθέατρο θηλυκές φερομόνες. Κανα δυο εκατοντάδες κορίτσια με ελάχιστες δεκάδες αγοράκια-δεν ήτανε και λίγο...
Αυτός συνοδευότανε από μια χαμογελαστή φίλη που μου ’πιασε την κουβέντα. Βασικά μου τράβηξε και την προσοχή με την τσαχπινιά της..
Με τον St(άθη) δεν γίναμε φίλοι τότε.
Ήταν πολύ αδιάφορος για τα γούστα μου. Πολύ άχρωμος [νόμιζα], και χωρίς την τρέλλα που με γοήτευε.
Τι να μου ’λεγε δλδ εμένα..;

[μακρινό πλάνο]
Στα επόμενα φοιτητικά χρόνια είχα την ευκαιρία να τον ανταμώσω στα αμφιθέατρα -[που όμως δεν πολυσύχναζα..], μα κυρίως σε κάτι λίγα σεμιναριακά μαθήματα ειδικότητας.
Οι εργασίες του ήσαν πάντα πρότυπα για όλους μας. Οι καθηγητές μας μιλούσαν με θαυμασμό γιαυτόν.
Η σχέση του με τις γλώσσες αποδείχτηκε απαράμιλλη.
Συνδυασμένο το ενδιαφέρον του στη νεότερη και σύγχρονη λογοτεχνία της γηραιάς ηπείρου.
Θυμάσαι ρε, που κάποτε στην Ακαδημίας μου΄λεγες πως ξεκίνησες γαλλικά για να διαβάσεις τις ’Επικίνδυνες Σχέσεις’ στο πρωτότυπο..;
Σε μια από τις (σφραγισμένες) συστατικές επιστολές που έλαβε φεύγοντας για μεταπτυχιακά, σημείωνε -ελάχιστα χρόνια πριν τη σύνταξη- ο καθηγητής μας της Ευρωπαϊκής: «ίσως, ο καλύτερος φοιτητής που είχα ποτέ μου»..
Εκεί προς το τέλος (του φοιτητικού πανηγυριού), ήρθαμε πιο κοντά.
Περίεργο πράγμα, ε..; Στη φάση που οι άλλοι χάνονται-εμείς συνδεθήκαμε.
Μετά εκείνος κατέληξε στο Μεγάλο Νησί.
Μα δεν έμεινε στην καρδιά της Ινγκλετέρας-την έκανε για την ’Αθήνα του Βορρά’..
Και διέγραψε τροχιά μεγάλη.
Αυτός ήταν ο St(άθης)
Ο καλύτερος όλων μας στη γενιά μου.

Snapshot 2.
Μάϊος του ’95. Σαν σήμερα πρέπει να ’τανε μάλιστα. Το dissertation δεν μου βγαινε.. Είχα κολλήσει. Ήθελα να την κοπανήσω.
Να γεμίσω μπαταρίες, ν’ αλλάξω παραστάσεις..
Το Brighton σ’ εκείνη τη φάση με είχε κουράσει.
Με κάλεσε στην πόλη του-στην άλλη άκρη της χώρας.
Ευκαιρία για περιπέτεια!
Παράτησα το σπίτι μου ανοιχτό σε μια ζαβή συμφοιτήτρια που θελε να φτιάξει οπωσδήποτε αρνάκι για τή γιορτή της [στο φούρνο μου!] και διανύοντας σε 12΄γρήγορο τρέξιμο με το σακίδιο στην πλάτη την απόσταση ως το σταθμό, πήδηξα στο τραίνο την ώρα που γλιστρούσε αργά στην πλατφόρμα.
Με φιλοξένησε για κανα δεκαήμερο στο δεύτερο αρχαιότερο κτίριο του Εδιμβούργου-μπροστά στο Royal Mile. Στοιχειωμένο ασφαλώς.
Στα φοβερά υπόγεια του οποίου μαρτύρησαν εκατοντάδες ψυχές 4-5 αιώνες πριν.. Μεταξύ σοβαρού και αστείου με είχε προειδοποιήσει για τα συρσίματα στο πάτωμα και «να μη δίνω σημασία»..
Περάσαμε μέγκλα! Φλοριάν, ατέλειωτοι καφέδες και παμπ και συζητήσεις.
Επιστήμη και ζωή κυλούσαν αντάμα. Αρμονικά.
Έλεγε [από τότε] πως τον εξέπληττα και πως «περίμενε τα πάντα από μένα»..
Άσε, ρε! Τι να πω και γω για σένα..

Βιβλία από τον πιο prestigious ανεξάρτητο εκδοτικό οίκο κοινωνικών επιστημών του αγγλόφωνου χώρου, άπειρες δημοσιεύσεις στα διεθνή journals, καλεσμένος σε συνέδρια με συμμετοχή κορυφαίων του ευρωπαϊκού πολιτικού βίου, κάθε φορά που τον έβλεπα με άφηνε άναυδο..
Και τον έβλεπα με συγκεκριμένη περιοδικότητα: once a year.
Στα πιο απίθανα μέρη. Και με χαρά μεγάλη τον αντίκρυζα να ’ρχεται πιο πιτσιρικότερος από πότε. Κι ανταλλάσσαμε ιστορίες, ώωρες αρκετές.
Και μετά.. κάτι γινότανε.
Θα τα λέγαμε την άλλη μέρα-δεν τα καταφέραμε ποτέ.
Γύρναγε το καλεντάρι του χρόνου και μεις-εκεί.

Κάποτε τον κυνήγαγα-τότε που με σκιάζαν τα φαντάσματα μου και είχα ανάγκη να τονε δω. Δεν μπόρεσα.
Το να τον βρεις στο τηλ ή να σου απαντήσει στο μαιηλ ήτανε [είναι δλδ..] ιστορία ολόκληρη.
Μια άλλη φορά, ήτανε να πάμε Αύγουστο για διακοπές κάπου, και γω τον έψαχνα ακόμη. Ανεσύρθη από την Αρμενία ή το Αζερμπαϊτζάν μετά από κανα δεκαπενθήμερο.
On a [secret] mission.
The name, is James. [Matey!]
Και δεν αστειεύομαι.. μακάρι να μπορούσα να γράψω δημόσια γιαυτό κι άλλα..

Mετά σε βρήκα στο Manchester, θυμάσαι..;
Ωραία είχαμε περάσει-δε λέω.
Είχαμε συμφωνήσει να γράψουμε κι ένα βιβλίο μαζί, θα το λησμόνησες..
Μετά... βγήκαν φίδια στο δρόμο μου και ’σπασε το βάζο.
Πρόσκαιρα-μα καταλυτικά.

Θυμάμαι που μου στελνες μηνύματα-κάθε φορά από διαφορετικά ελληνικά κινητά, σαν επαναπατριζόσουνα. Ανυπόγραφα.
Osbourne^s identity..
Με πετυχαίνεις σε κάποια φάση εκείνο το χειμώνα στο Orenoco Delta, στα σύνορα με τη Βραζιλία. Και πίστευες πως σου ’κανα πλάκα.. ;-)
Βρεθήκαμε το επόμενο καλοκαίρι στο Πόλις.
«Κάθε φορά που σε κοιτώ..», πιάναμε κάπου το νήμα και λέγαμε κι άλλα.
Never-ending stories.

Ανήμερα την πρωτοχρονιά του 06 στη γειτονιά σου. Εγω ξανα για Λατινική Αμερική-εσύ..
Θα τα λέγαμε. Σύντομα.
Το Πά$χα σου τηλεφώναγα. Μπαα.. Χαμπάρι, ουδέν.
Ήταν να μετακομίσω μόνιμα στην πόλη σου, βλέπεις.
Με one way ticket. Δεν έκατσε. Χάθηκα. Διακοπή σήματος.
No contact.

Μέσα Νοέμβρη, έλαβα ένα ’περίεργο’ sms. Από Διαδίκτυο. Κάτι σαν: Eimai Indonesia. An eimai kala, tha ta poume Pasha. Mhn epikoinvnhseis me goneis mou gia kanena logo-den xeroun pou eimai. Ελλείψει υπογραφής, υποπτεύτηκα τον αποστολέα. Εστειλα άμεση απάντηση-no reply.
Αρση επικοινωνίας.

Snapshot 2.
Μεγαλοβδομαδιάτικα, ήρθε το ηλεκτρονικό χαμπέρι. An mporeis, ta leme ayrio kentro. Kanonise, κλπ, κλπ.
Παίξαμε λίγο σαν έφηβοι με τα μπλιμπλίκια. «Που είσαι ρε μαλάκα...;;;»-«πές μου πως δεν εγινες gay ή πως δεν έχεις δυο κουτσούβελα!», η ρελάνς.
Το ραντεβού έγινε Μεγαλη Τρίτη στο Μπακάλικο-στη Σκουφά.
Φτάσαμε ταυτόχρονα.
Πλησιάζοντας στην κατηφόρα, είδα τη γνώριμη σιλουέτα. Ήταν ο ίδιος, μα κάτι είχε αλλάξει..
Του ’πα τα δικά μου. Εξεπλάγη. Ή μάλλον, όχι και τόσο. «Αφού, ξέρω πως είσαι ικανός για όλα», μου αντιγύρισε.
Ημουν όλος αυτιά· Τι διάλο έκανε στην Απω Ανατολή με τόση μυστικότητα..;
Ατένισα το πρόσωπα του. Πάντα baby-face, μα κάτι είχε αλλάξει..

Ο St(άθης) μου εξήγησε πως εργάστηκε για ένα χρόνο ως εμπειρογνώμων για το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Παράτησε πρόσκαιρα την Academia για να μελετήσει τη Ζωή.
First hand.
Με την ιδιότητα του διεθνούς παρατηρητή, ταξίδεψε στο διάστημα του προηγούμενου έτους σε όλες τις χώρες του κόσμου που υφιστανται ισχυρές ενδείξεις πως διαπράττονται γενοκτονίες.
Ανατολικό Τιμόρ, Κονγκό, Νταρφουρ στο Σουδάν και αλλού..
Είδε τον πόνο, τον τρόμο, τη βία, το αίμα, τη φρίκη, την πείνα, την αθλιότητα, μπροστά του.
Live.
«Αυτά που είδες στο Ματωμένο Διαμάντι και στον επίμονο Κηπουρό, είναι παιδικά κόμικς μπροστά σε όσα πραγματικά συμβαίνουν σε γωνιές αυτού του κόσμου ξεχασμένες από το Θεό», μου κάνε.
Και σίγουρα από τους ανθρώπους-θα ’λεγα.
Δωροδόκησε διεφθαρμένους αξιωματούχους για να σώσει τη ζωή του, έπεσε θύμα ληστείας, κλοπής, κλπ, κλπ Οριακά δλδ γλίτωσε τη ζωή του.
Τρεφόταν-μαζι με τους συναδελφους από την ομάδα του, γενναίους ανθρώπους σε μια άτιμη εποχή, με ειδικές βιταμίνες. Ετρωγε ότι έβρισκαν. Σημείωνε, κατέγραφε, και προσπαθούσε να φτάσει στο τερμα της διαδρομής.
Στερήθηκε τα βασικά, τα θεμελιώδη αγαθά του δυτικού πολιτισμού. Εθελουσίως. Για να τεκμηριώσει τον πόνο των ’ΑΛΛΩΝ’.
Αυτούς που ’χουμε πετάξει στις ανθρώπινες χαβούζες της υφηλίου. Τους απόκληρους που ζουνε (;) σε μια κατάσταση ανομίας, που πιστεύαμε πως ανήκε στο μακρινό χθες..
Πολέμαρχοι, έμποροι ναρκωτικών, ντόπιοι υπεργολάβοι μεγαλων πολυεθνικών εκμετάλλευσης φυσικών πόρων του υπεδάφους τους, ορίζουν το κορμί τους.
Παρανοϊκοί δολοφόνοι που εξοπλίζονται από τη Δύση, ληστές, έμποροι λευκής σαρκός ντιλάρουν τη ζωή και τα όνειρα τους.
Μ’ αυτούς συνυπήρξε ο φίλος μου. Και για όλα τούτα, είδα τις γκρίζες τρίχες να ξεπροβάλλουν, αισθάνθηκα την αδυναμία να μιλήσει.
Για όλα όσα είδε και έζησε.
Δεσμευμένος από νομικές συμβάσεις να μην αποκαλύψει αυτόβουλα στη δημοσιότητα τίποτα απ’ όσα είδε .. πριν την παρέλευση ενός και πλέον έτους.
Αποφασισμένος να εκδόσει μια επιστημονική μελέτη του πάνω στο ίδιο θέμα.
Και αναστέλλοντας για το μέλλον-όταν θα μπορούσε να εκφραστεί.. όλα όσα τον στοιχειώνουν...

Τον αγαπάω-νομίζω πως θέλω να είμαι εκεί.
Του χρόνου ίσως- ΑΝ κάτι καινούριο προκύψει στην ζωή του.
Δεν ξέρω που και πως.
Αλλά δίπλα του..