Λιγες κουβεντες για τις διαδηλώσεις, τη βία και "το δάσος πίσω από το ορθωμένο δάχτυλο"...

Δύσκολος μήνας ο τελευταίος, θολές οι μέρες που περάσανε-και λίγο ματωμένες, μ' ερωτηματικά ξεκινάει η αρχόμενη βδομάδα.
Κλειστό και το μαγαζί εν μέσω χειμώνι-το 'χαμε ρίξει στην παλαβή εδώ.
Πέρυσι Sudamerica-εφέτος τα μπαλκάνια ['αυτά που δεν είναι παίξε-γέλασε'], με κρυφοζορίζουνε.
Θα μείνει -συνεπώς- για λίγο παρένθετη τούτη η συζήτηση που άνοιξε για την Ιστορία-προέχει η ζωή.
Ο δάσκαλος Πιερ Βινταλ Νακέ στην πνευματική διαθήκη του, τα 'χει πει τόσο ωραία:
Ιστορία δεν σημαίνει ηρωοποίηση, ούτε ιεροποίηση, ακόμη κι αν λαμβάνει υπόψη της αυτά τα φαινόμενα. Πρώτα απ' όλα, Ιστορία σημαίνει ιστορία των ανθρώπων. Υπό αυτή την έννοια, κάθε απομυθοποιητική έρευνα είναι Ιστορία, κατάργηση δηλαδή των αντίθετων και αντιφατικών μύθων.

Σιγοτραγουδώ, και συνάμα σκέφτομαι: "η ζωή που περνάει και χάνεται", που 'λεγε και το παλιό τραγουδάκι. Η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται, μια φορά και μ' αφήνεις μόνο μου, μια φορά και είμ' ο πόνος σου. Μάτια μου.

Τούτη η πόλη σου 'δινε την αίσθηση πως καθωσπρεπικά στημένη-έτρεχε γύρω-γύρω το μαγγανοπήγαδο τη μέρα και έβρισκε τον εαυτό της παθιασμένο τη νύχτα.
Φέτος έχω ακριβώς την αντίθετη αίσθηση.
Τη βλέπω -ψιλοδακρυσμένος από τη συγκίνηση ή και τα δακρυγόνα- να ζωντανεύει τη μέρα και να αποσύρεται κατόπιν.
Στα ενδότερα για να γλείψει τις πληγές της-σαν το σκύλο ένα πράγμα..
Ακούω το πλήθος της να αγκομαχάει στα πεζοδρόμια, και στα νοσοκομεία.
Συνθήματα, οιμωγές, και ο πνιχτός ήχος από τα ρόπαλα που ανεβοκατεβαίνουν στα ανθρωπινα σώματα να διακόπτεται περιστασιακά από τον ήχο φλεγόμενων μπουκαλιών που σπάνε στα πεζοδρόμια..
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στο δρόμο αποφασισμένοι για όλα.
Οι ανίσχυντοι ΑΛΗΤΕΣ να μας μιλάνε για τη διασάλευση της τάξης.
Και πάνω απ' όλα: για "τη βεβήλωση του Αγνώστου Στρατιώτη"! Οι αυτιάδες Φαρισαίοι που λυσσάνε για την Πατρίδα και το Έθνος που κηλιδώθηκε η ανεπίληπτος τιμή του! Τα καθάρματα που βρωμίζουν τον τόπο που στέκονται και μολύνουν τον αέρα γύρω μας. Τους δείχνεις με ένταση το πελώριο δάσος κι αυτοί πεισματικά κοιτάνε το δάχτυλο..
Που αν ήταν δυνατό να σηκωθεί από το Μνήμα ο Άγνωστος προσωπικά να τους πλακώσει στο κυνήγι με το μαντζαφλάρι ανελέητα τους κάπηλους!
^%^$#@%^&* το φελέκι μου...
[Εγχρωμη ΤιΒΙ-ασπρόμαυρη ζωή... ]


Κάτι φίλοι πιτσιρικάδες-εξαιρετικά παιδιά ως προς τα ρέστα, μου 'ξηγήσανε προχτές το μεσημέρι στο γνωστό καφέ της Φιλοθέης πως 'δεν ακούω καλά'.
Οι φωνές που φτάνουν στ' αυτιά μου, λέει, είναι απ' αυτούς που δεν μπορούνε να πάνε στη δουλειά τους [στην αρχική πληκτρολόγηση έγραψα 'δουλεία'-δεν πρέπει και να κάνει διαφορά..].
Να πάνε στα γραφεία τους, στις επιχειρήσεις τους, στα μαγαζιά τους, απερίσπαστοι τεσπα! Τι δημοκρατία έχουμε πια.
Ξεσπάθωσαν τα παιδιά... "ΤΙ δημοκρατία είναι αυτοί που όταν θέλουνε κλείνουνε τους δρόμους;"
Φόρτωσα θυελλωδώς στο αγαπημένο καφέ, εξαπέλυσα μποφόρια στα 'ανυποψίαστα'-μετά το 'ριξα στην προσφιλή μοι ειρωνεία.
Από μικρά στα βάσανα των 'νοικοκυραίων' και τα δόλια εικοσιπεντάχρονα των μεγαλοαστών, τι να κάνουν..?
Ακούνε τις τρεις 'μεγαλοκοπέλες' στο megaλο δελτίο της ελληνικής Τι-Βι, (δλδ την Ολγα, την Ελλη και το Γιάννη), ζαπάρουνε και στα λοιπά 'πιράνχας των 8', και βεβαιώνονται κι αυτά πως "δεν πάει άλλο"..
Καταλύεται η έννομος τάξη-τι κάνει το Κράτος;
Οι μολοτωφιστές του κοινοβουλίου (του Ποιού;), και οι κουκουλοφόροι του δημόσιου βίου [με την agenda που αυτοί ορίζουν!] τα έχουνε ποτίσει με τον δέοντα καθωσπρεπισμό. Προσθέτοντας τους στη μεγάλη μάζα των νοικοκυραίωνε.. Και παραγεμίζοντας τον εγκεφαλικό φλοιό τους με σκατά. Κατά τρόπο ανεπίστρεπτο.

Δεν ειμαι-δεν δύναμαι να είμαι αισιοδοξος.
Όσο προσεγγίζω ποικιλοτρόπως μα απτά τις εσωτερικές στοιβάδες στους πυρήνες της έκκεντρης εξουσίας, τόσο τρελλαίνομαι. Από το μέγεθος της χυδαίας συναλλαγής να ξεπερνιέται μόνο από τον όγκο της αδιαφορίας και της ιδιωτείας αυτών που την υφίστανται.
Τελούμε σε ομηρεία-είναι παραπάνω από σαφές- η καθημερινότητα των δελτίων διαμορφώνεται με βάση τις ιεραρχήσεις των επιχειρηματιών-ιδιοκτητών. Φίλος δημοσιογράφος μας εξηγούσε πρόσφατα πως η τρομολαγνεία που καλλιεργήθηκε με την 'έξαρση της εγκληματικότητας' στο λεκανοπεδιο το προηγούμενο διάστημα, συνέπιπτε με την υπογραφή μεγαλων συμβάσεων των Δήμων με εταιρείες security (sic).
-"Είμαστε όμηροι ανεξελεγκτων εξωθεσμικών κέντρων", επαναλάμβανε προχτές στο δείπνο μας, κορυφαίος πολιτικός παράγων της χώρας που έπεσε προσωπικά θύμα διατεταγμένης υπηρεσίας αυτών που μοιράζουν την τράπουλα.

Στο μπακράουντ παίζει μελωδικότατα Δίεση "δως μου μια νέα αρχή-μες στην καμμένη γή" και μ' αγγίζει.
Χαλαρώνω.
Σκέφτομαι.
Γράφω σήμερα για όλα αυτά που με μαύρισαν την περασμένη εβδομαδα γιατί δεν το μπόραγα πρωτύτερα.
Ήθελα και να κατακαθίσει λίγο. Μα το συναίσθημα μου δε μειώνεται.
Δεν μπορείς να κλείνεις για πάντα τα μάτια..
Να το ξεκαθαρίσω:
Δεν συμφωνώ με όσα ζητάει ο εξεγερμένος κόσμος.
Διαφωνω επί της ουσιας με τα περισσότερα απ' αυτά που φωνάζουνε. Θεωρώ πως λειτουργούν μαξιμαλιστικά και σε λάθος κατεύθυνση.
Δλδ αναποτελεσματικά.
Αυτή όμως είναι η γνώμη μου.
Αναγνωρίζω ωστόσο πως είναι εξεγερμένοι.
Ούτε παρανοϊκοί-ούτε πρεζάκηδες.
Όχι συμμορίες από κατακάθια..
Και αντιλαμβάνομαι πως τα παιδιά δεν έχουν την πολιτική κουλτούρα, την ευρύτερη συγκρότηση, να εκλογικεύσουν αυτά που τα πονάνε.
Ενα πράγμα όμως ξέρουν: πως ο κόσμος που διαμορφώνεται γύρω τους, ΔΕΝ τα περιλαμβάνει.
ΔΕΝ έχει περιθώριο για δαύτα. Μήτε ουρανό.

Ειναι γεγονός πως είναι η ΠΡΩΤΗ γενιά μεταπολεμικά τουλάχιστον που μεγαλώνει με την τεκμηριωμενη βεβαιότητα πως θα ζήσει (πολύ) χειρότερα από ότι οι πατεράδες τους..
The age of [relative] affluence is [permanently] over, για πλατεία στρώματα ΚΑι της ελληνικής κοινωνίας.
[Για να παραφράσω τον John Kenneth Galbraith..]

Ενας έμπειρος φίλος που ξέρει από αυτά μου είπε πως ένα είναι το καθοριστικό δείγμα.
Οι απόπειρες να στηθούν -εστω και υποτυπώδη- οδοφράγματα.
Δηλώνει τη βούληση του κόσμου να πολεμήσει.
"Όταν βλέπεις με τόσο αίμα το πλήθος να μη σπάει", μου είπε, "όταν το ραντίζουνε"-πόσο μάλλον να το λιανίζουνε μεθοδικά [όπως χτυπάνε στο χωριό μου τις κλάρες με τις ελιές-σκέφτομαι...], "ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ", κατέληξε.

Εχεις μια κοινωνία που βρισκεται στα προθυρα εμφυλίου, μια νεολαία που κατεβαίνει μαχητικά στους δρόμους, συστηματική βία που φέρνει (τι έκπληξη!) αντι-βία, μια χωρις προηγούμενο βεντετα αγριότητας διαδηλωτών με τους μπάτσους, και πάνω απ' όλα μια νέα γενιά αξιομαχου δυναμικού κρουσης (1000-1500 τους υπολογιζουνε στα κανάλια) διατεθειμένου να ρισκάρει τα πάντα στην χωρίς όρια σύγκρουση [ίσως γιατί δεν έχει και πολλά να απωλέσει..] και ο μαλάκας επαρχιακός ενωμοτάρχης της Ανδρίτσαινας-αρχηγός των πραιτόρων χθες ψέλλιζε κάτι για "αντάρτικο πόλεων"..
ΔΕ βαστάς άλλο!
Ξεκινήσανε μια διμοιρία και έχουνε γίνει ταξιαρχία-ίσως και μεραρχία, οι ενεργά εμπλεκόμενοι σε φαινόμενα βίας, και οι πολιτικές ελίτ δεν έχουνε παρει πρέφα μία!
Κατεβαίνουνε οι κουκουλοφόροι από τις κλούβες και δε συγκινείται κανένας.
Βγάζουνε ανακοινώσεις οι γιατροί στον Ερυθρό για δολοφονικά χτυπήματα και ουδείς χάνει τη βολή του..
Το 'γραψε ο άλλος την Παρασκευή στο άρθρο του: όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες..
Και έχεις την κυβερνητική σπέκουλα να κλιμακώνεται την αμηχανία της μείζονος αντιπολίτευσης να θριαμβεύει [Γιώργο τους έκανες τη μούρη κρέας, ε..!], την Αριστερά να πλειοδοτεί σε λαϊκισμό και να μη συμβάλλει σε ξεπέρασμα της κρίσης.
Και ο κόσμος στα πεζοδρόμια να είναι εκτός ελέγχου. Μεταφυσική είναι η απάντηση στο "πως και δεν έχουμε θρηνήσει ακόμη απώλειες ζωών" δεδομένης της σφοδρότητας της σύγκρουσης που μαίνεται. Χάρις σε κάποιο θαύμα..

Σφυρίζω ανήσυχος το τραγουδάκι του μικρού γαβριά στους Αθλίους του Βίκτωρος Ουγκώ. Είναι κάτι που με 'μαθε από τα μικράτα μου τι σήμαινε κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση! Όταν η κοινωνική πόλωση κορυφώνεται, πλανώμενες ψυχές του πουθενά εντάσσονται σε παρατάξεις και στρατόπεδα.
Τότε που το ηρωικό χαμίνι αψηφώντας το Χάρο που καραδοκούσε να το αρπάξει, συνέλεγε πυρομαχικά στη νεκρή ζωνη μπροστά από την Αστυνομία και τους Επαναστάτες για τροφοδοτήσει τους εξεγερμένους..
"Τι χαρά σ' αυτό το μέρος, μάλλον φταίει ο Βολταίρος-κι αν δεν ξανασηκωθώ θα 'ναι λάθος ο Ρουσσώ...".
Τι συνειρμούς δε φέρνει στο μυαλό μου αυτός ο στίχος!
Τι γλυκο-πικρη ειρωνεία για το κόστος του ανθρωπισμού και της χειραφέτησης.
Liberte, egalite, fraternite, δίδασκα κάποτε και με κοιτούσαν ενήλικα παιδιά με απορία για όσα κάποτε συνέβαιναν. Στη χώρα του αθέου διαφωτισμού.
Που, κοίτα σύμπτωση, πριν κανα χρόνο μας ξαναβάρεσε τις καμπάνες..

Ένας κολλητός φίλος μου όρθιος ούρλιαζε εκτός εαυτού σε έναν άλλο προχτές στην πολιτική κόντρα μεταξύ φίλων-ώρες μετά τα μεσάνυχτα:
"δεν είμαστε όλοι το ίδιο ρε Νίκο! ΔΕΝ μπορεί-δε γίνεται να είμαστε όλοι το ίδιο!
Κάποιοι είναι με τους μαυραγορίτες, τους χωροφύλακες, τους εργολάβους, τους λαδέμπορες, τους στρατοδίκες του Εμφυλίου και με τους ομοίους τους!
Το κα-τα-λα-βαί-νεις αυ-τό ρε μα-λά-κα ;
Και αυτούς τους ξέρουμε-τους βλέπουμε καθημερινά!
Εμείς ρε μαλάκα είμαστε με τους άλλους.. Είναι θέμα Ντι-Εν-Εϊ!".
Δεν είμαι σίγουρος πια ποιός είναι με εμάς και ποιός με τους άλλους. Και πάντως μακριά από μένα η επίκληση στην ιδεολογική (έστω) γονιδιακή βιολογία.
Αλλά ο μάγκας είχε ενα σοβαρό δίκιο..
Το σκέφτηκα όταν πάσχιζα να επικοινωνήσω με τα καλοπροαίρετα εκείνα παιδιά που η ζωή τους ορίζεται με συγκεκριμένους οικονομομετρικούς τρόπους και ταξικές συνιστώσες..
Θυμήθηκα το μακαρίτη τον πατέρα μου να μου κάνει δώρο στα 9 μου χρόνια το προαναφερθέν βιβλίο του Ουγκώ σε πεντατομη δερματόδετη έκδοση Σαλίβερου [μτφ Ι. Σκυλίτση, ημερ. έκδοσης ~ 1895], το φυλάω με συγκίνηση ακόμη στη βιβλιοθήκη μου εις άπταιστον -βεβαίως- καθαρεύουσαν.
Και με υποχρέωσε ο γέρος μου να μάθω απέξω-τότες, το "προοίμιον του συγγραφέως"
Ενόσω υφισταται ως εκ των νόμων και των ηθών κατακρισις κοινωνική, πλάττουσα εν πλήρει πολιτισμώ κολάσεις τεχνητάς, και συμφύρουσα τον προορισμόν του ανθρώπου με την μοίραν αυτού, την θνητήν.
(...)
Ενόσω τάξεις τινές υπόκεινται εις κοινωνικήν ασφυξίαν.
Εν άλλοις λόγοις και υπο ευρυτέραν έποψιν, ενόσω υπάρχει επί της γης πενία και αμάθεια, βιβλία όπως το παρόν ίσως δεν είναι ανωφελή. . .
Μπορεί να μη συμφωνώ σε μεθόδους, σκοπούς και αποτελέσματα.
Μπορεί να αντιλαμβάνομαι πλήρως πως οι πράξεις τυφλής βίας τροφοδοτούν με νερό το μύλο της αντίδρασης-που θα λέγαμε κάποτε. Παίζουν το παιχνίδι της τηλεοπτικής δημαγωγίας που αποκαλούμε σύγχρονο κοινοβουλευτισμό-τη νοθεία της λαϊκής βούλησης. Αποξενώνουν συχνά κοινωνικά στρώματα που θα όφειλαν-θέλουν να τους συμπαρασταθούν. Ακόμη και από τον καναπέ.
Με τη σιωπηλή συναίνεση τους-στη χώρα με το ασύλληπτο έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης!
Αλήθεια είναι όλα αυτά.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μπορώ να σφαλίζω τα μάτια μου απέναντι σε όσα αποτρόπαια συμβαίνουν ...
Στην αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής. Στα μαθήματα που δίνει αυτή η χώρα στα παιδιά της. Και στα ορατά ίχνη τους.
Και ναι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι ρε φίλε!
Ότι και να γίνει κάποιοι μάθαμε στη ζωή μας να 'μαστε με τους Ινδιάνους
._
[ΤΟ καταλαβαίνεις...;;]