πρόσκαιρη αλλαγή πλεύσης-μιλώντας για την Ιστορία..

Για όσους συχνάζουν ή εστω περνάνε ενίοτε από εδώ μέσα είναι μάλλον γνωστό πως ο παρών ιστότοπος ενέχει χαρακτήρα άστατης ημερολογιακής καταγραφής.
Αποτυπώνει προσωπικά βιώματα, καταγράφει όψεις εμπειρίας.
Κι όταν κάποτε παρεισφρύουν σοβαρότερα θέματα, όπως της τρέχουσας πολιτικής, κλπ επικαιρότητας, πάντα [απ' όσο ανακαλώ] συμβαίνει στο πλαίσιο μιας άμεσης εμπλοκής του γράφοντος.


Νομίζω πως προσωρινά επιθυμώ να κάνω μια εξαίρεση.
Να παρεκτραπώ απ' τις γνωστές συνήθειες μου.
Να πάρω θέση σε ζητήματα που θεωρώ μείζονα.
Σε ασύστολες στρεβλώσεις, σε ανενδοιάστες φενάκες.

Διαβάζω και ακούω μήηνες τώρα σχόλια και σχολιανά με αφορμή την εκδοση του νέου σχολικού εγχειριδίου που διδάσκονται τα παιδιά της ΣΤ' Δημοτικού.
Αντιδρώ ανάλογα με τα κέφια, συγκυριακά και περιπτωσιολογικά.
Τα παίρνω στο κρανίο-και μετά λησμονώ τις)*&*^#@#.
Περιπλανιεμαι σε δικτυακές συζητήσεις που όλο και τακτικότερα έχουν [ή καταλήγουν να προτάσσουν] στο επίκεντρο τους την ιστορία.
Εξίσου συχνά ιστορίες και τη σχέση τους με την Ιστορία.
Το έθνος και η πορεία του [το ελληνικό ασφαλώς, ε..-γιατί τ' άλλα στα π@π@ρ&@ μας τα γράφουμε...] κατέχουν περίοπτες θέσεις στους διαλόγους (;) που στήνονται π.χ. εδώ κι εκεί στο αχανές Δίκτυο.
Για να είμαι ακριβής, υπάρχουν πάντα κάποιες εστίες φιλόξενων ιστολογίων σε τέτοιες θεματικές με τους οικοδεσπότες τους να βάζουν συχνά λάδι στη 'δικτυακή φωτιά' με αλλεπάλληλα ποστ.

Δίπλα σ' αυτά υπάρχουν ιστοσελίδες ταγμένες με ιεραποστολική προσήλωση και περισσό ευσεβισμό στα νάματα του Έθνους άμα τε και της (χριστοδουλικής μορφής) Ορθοδοξίας [συνηθεστάτα].
Αυτές οι σελίδες παρουσιάζουν την εξής ιδιομορφία.
Όργανα κύκλων μαχητικού πολιτικού προβληματισμού που εκφράζουν συνήθως ακραίες σέχτες και πάντως όχι αριθμητικά δημοφιλείς σε _αμιγώς πολιτικό επίπεδο_, [π.χ. με ακροδεξιό ή αριστερό-αριστερίστικο χαρακτήρα, θα σας γελάσω.. Αυτά τα δυό όλο και περισσότερο διαπλέκονται σε ένα άνευ όρων εναγκαλισμό!], οι εν λόγω ιστότοποι αποκρυσταλλώνουν, αναπαράγουν, διαχέουν και συστηματοποιούν ιδεολογικοποιημένες απόψεις μεταμφιεσμένες σε αντιμενικοποιημένες αλήθειες.
Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι.
Με έτερες αφετηρίες.
Θεμιτότερες κατά τη γνώμη μου.
Προσφυγικές οργανώσεις που αντιλαμβάνονται τα νέα δεδομένα στο δημόσιο σχολείο ως προσβολή στη μνήμη [μαρτυρικών τόπων και βασανισμένων ομάδων που άσβεστα συντηρούν-σε ποιό ακριβώς πλαίσιο αραγε;] και ακόμη χειρότερα δυνητικά ακύρωση του ουσιωδώς πολιτικού ρόλου τους στο πολιτικό παιχνίδι.
Συντηρητικοί πολιτικοί στοχαστές, συνδεμένοι με την Εκκλησία διανοούμενοι, απλοί άνθρωποι του μόχθου που δεν δύνανται [πρακτικά μιλώντας] να αξιολογήσουν τις αλλαγές στη σχολική ιστοριογραφία, καιροσκόποι δημοσιολογούντες, πληρωμένοι [να το ξαναγράψω..;] δημοσιογραφικοί κονδυλοφόροι, όπου-φυσάει-ο-(εκλογικός)άνεμος- κοινοβουλευτικοί των κομμάτων εξουσίας, αποπροσανατολισμένοι [IMHO] αριστεροί/'αριστεροί',
ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ πολλοί πολίτες μεγαλωμένοι με άλλα σχολικά διαβάσματα [σαν και τα πρωιμα δικά μου ασφαλώς!] και με -δεδομένο- δικαίωμα να διαφωνούν.
Τέλος, αν εξαιρέσουμε έναν, όσο ξέρω εγώ δλδ, αξιόλογο επαγγελματία ιστορικό με σοβαρή προσωπική ερευνητική agenda σε ζητήματα που για καιρό πολύ δεν έλαχαν [κατα την άποψη του] της μέριμνας της επίσημης Ελλαδικής εθνικής ιδεολογίας, δεν ξέρω ΚΑΝΕΝΑ, μα κανένα επιστήμονα με καταγεγραμμένο ερευνητικό στίγμα [μελέτης] στο χώρο που να στοιχίζεται στις τάξεις των αντιδρώντων.

Καταρχάς, όλα αυτά δεν είναι φυσικά αρνητικά.
Προφανώς σε ένα δημοκρατικό καθεστώς ελευθερίας της έκφρασης η διαφορετική άποψη είναι κέρδος.
Αν μάλιστα διασφαλιζόταν η δυνατότητα ενός καλόπιστου διαλόγου στη μόνη δυνατή βάση που εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, δλδ με σεβασμό στις αρχές του ορθού λόγου-δεσμευτικού στη σκέψη και την επιχειρηματολογία μας, με τεκμηριωμένες απόψεις και επιθυμία συνδιαλλαγής, θα μπορούσαμε ενδεχομένως όλοι να κερδίσουμε.
Αν δηλαδή όντως μας ενδιέφερε η ιστορία ως γνωστική πειθαρχία [=discipline] και όχι η συγκαλυμένη πολιτική.
Αν διαχωρίζαμε την Ιστοριογραφία από τη Μνήμη.
Αν αντιλαμβανόμασταν την Ιστορία ως επιστήμη και όχι ως πάρεργο.
Αν συμφωνούσαμε στους όρους διεξαγωγής του διαλόγου.
Αν ξέραμε σε ΤΙ αναφερόμαστε κάθε φορά.
Αν θέλαμε όλοι να μιλήσουμε-αλλά και να ακούσουμε.
Και να επιδείξουμε επιθυμία να κατανοήσουμε-και διανοητική εντιμότητα.

Η πραγματικότητα που ζούμε, ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι πάντως διαφορετική.
Ετσι εκτιμώ.
Και σ' αυτή την κατευθυνση θα επιχειρησω στη συνέχεια να επιχειρηματολογήσω.