Τhe Ιnsider..

Είναι τόσο μίζερο να αναλώνεσαι με καραγκιόζηδες.
Nα αφήνεσαι να κατρακυλάς με την ψευδαίσθηση της επικοινωνίας.
Οδηγώ και σκέφτομαι.
Χωρις μουσική απόψε.
Με τη σκέψη μου στο πλευρό μου.
Ούτε στο παρελθόν-ούτε στο μέλλον.
Δαγκώνοντας την καθημερινότητα μου.
Η σταθμισμένη γνώση και το εκλογικευμένο βλέμμα είναι πολύτιμο προϊόν για να προσφέρεται χωρίς όρους σε άμορφες οχλούσες μάζες-συλλογίζομαι.
Από αυτές που μας περιβάλλουν στον πραγματικό ή στον virtual βίο μας.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως δυο βδομάδες τώρα γράφω, γράφω, γράφω συντεταγμένα κείμενα με επιστημονικές αξιώσεις για τους οφθαλμούς τυφλών..
Τι νόημα μπορεί να έχει η προβολή επιχειρημάτων σε αφιονισμένους; Αυθυποβάλλομαι, προσποιούμενος πως κάτι μπορεί να σημαίνει κι αυτό. Πως ταχα με κρατάει σε διανοητική ετοιμότητα.
Αν η δικτυακή γραφή έχει στοιχεία ψυχοθεραπείας, η συστηματική εμπλοκή με τα σκατά που κυκλοφορούν γύρω μας, μόνο να σε λερώσει μπορεί.
Και γιαυτό φταίμε μόνο εμείς.
Από την άλλη, η άρνηση ενασχόλησης με δημιουργικότερες δραστηριότητες, αυτό ακριβώς δεικνύει: την αποστροφή από την 'καραδοκούσα' υποχρέωση..
Αναστολή ενηλικίωσης.
Let's face it mate!

Απόψε το βράδυ έφαγα με κάποιον που μου εξηγησε -νομίζω για πρώτη φορά στη ζωή μου- από 'μέσα' τους πολύπλοκους μηχανισμούς άσκησης του αμερικάνικου imperium.
Εχοντας την ευκαιρία να καθίσω -τυχαία- δίπλα του στο γνωστό 'δειπνο της Τεταρτης', άκουσα αυθεντικές ιστορίες για το φίλο του (πρώην αρχηγό της CIA) George Tennet, για τις οπτικές της αμερικάνικης γραφειοκρατίας στο Κυπριακό, για το τι έγινε στο State Department τη νύχτα των Ιμίων.
Πρόσκαιρα, έσκυψα μαζί του στο Οβαλ γραφείο καποιες κρισιμες για την ανθρωπότητα μέρες.
Ρώτησα-και πήρα απαντήσεις για απορίες που πάντα με βασάνιζαν.
Για τα μάτια των φρουρών που δεν συσπώνται-ορατά σώματα χωρίς ψυχές, για τους ιστούς που υφαίνονται στα επιμέρους παρασκήνια, για το συσχετισμό των δυνάμεων στην NSA, στην κυβέρνηση, στη Γερουσία, στην κοινωνία.
Τους.
Πληροφορήθηκα για το πρωτόκολο και το political ethos της αμερικάνικης σκηνής. Μου εξήγησαν γιατί η Χίλαρυ δεν θα γίνει -πιθανότατα- ποτέ πρόεδρος.
Ακουσα για τα φαβορί στην κούρσα της διαδοχής, για το lobbying περιξ του Καπιτωλίου, για τους αθόρυβους χρηματοδότες του συστήματος.

Ξαφνικά μελαγχόλησα.
Με τον εαυτό μου. Και τον τρόπο που διαχειρίζομαι το χρόνο μου.
Το τελευταίο [και ίσως καλύτερο πιάτο] του σολωμού που σερβιρίστηκε έμεινε άθικτο. Το ποτό έρρευσε-ο απέναντι μου, ένευσε.
Και η λεκτική διένεξη που τελετουργικά σχεδόν σφραγίζει τα λουκούλλεια αυτά δείπνα, πυροδοτήθηκε..
Δημοσιογράφοι εναντίον πολιτικών και στελέχη εναντίον όλων.
Ξεκόινησα να μεταφράζω στην πρώην μοντέλα [και νυν δημοσιογράφο] Αμερικανίδα που στριμώχτηκε πλαϊ μου προς το φινάλε.
Σύντομα καταλάβαμε και οι δυο πως ήταν μάταιο.
Η υπόλοιπη βραδιά βαφτίστηκε από ηχηρές ατομικές εκπυρσοκροτήσεις, άσφαιρες δηλώσεις καρα)(*&^% [="καραπούτσα" που λέει κι ο φίλος μου ο Γιαννάκης] και πνίγηκε στη σαμπάνια.
Και στο καλαμπούρι ασφαλώς..

ΚαΛή Χρονιά, παιδιά.