Μια μέρα στη μέση της βδομάδας

Γενική απεργία χθες-μέσα της εβδομάδας. Χαρτογραφώ τον χρόνο ποικιλότροπα αυτη την περίοδο. Ανάλογα με τα επιτεύγματα της ημέρας, τις αποτυχίες της.
Τις τομές της.
Ραδιοφωνικά δελτία, ειδησεογραφικά ραπόρτα όλο το προηγούμενο 48ωρο.
Κραυγές, προειδοποιήσεις να κρατηθούν οι πολίτες μακριά από το κέντρο, αυτή δεν προβλεπόταν μέρα, διαγραφόταν κάτι ανάλογα με το the big chill..
Η καλή μέρα από το πρωι φαίνεται: κατά τις 9.00 με ξύπνησε το θυροτηλέφωνο. "Μια πληροφορία θα θέλαμε, ΔΟΥ εδώ", έκραξε μια αγριωπή φωνή σε γνησίως υπηρεσιακό ασφαλώς τόνο.
Θυμήθηκα ένα παλιό καθηγητή μου, χρονια φυλακισμένο στη Χούντα με άγριες διώξεις από την Αστυνομία, ο οποίος μου ΄λεγε κάποτε πως "Δημοκρατία είναι το υφιστάμενο πολίτευμα, που, όταν σου χτυπάνε το πρωι την πόρτα, ξέρεις οτι θα 'ναι ο γαλατάς". Μήπως βρισκόμαστε ενώπιον μιας νέας μορφής στη Gotham-city που μας προετοιμάζουνε ..?
Ο Αλέξης [που ως γνωστόν κρύβεται πίσω από τις λέξεις], μου έστελνε σήματα καπνού απ' το πρωί-"κατέβα κάτω ρε @#$%^ να βρεθούμε, έχω φλιπάρει".

Καβάλησα το TDM και σάλταρα με ταχύτητα στη δροσερή λεωφόρο. Η κίνηση μάλλον περιορισμένη. Γκάζωσα και ένιωσα τη μηχανή να ανταποκρίνεται-"μαλακά αγόρι μου, καλύτερα κι από γυναίκα", έλεγε ο Αντώνης..
Διάβηκα -μάλλον εύκολα- το όριο του κέντρου, τη διασταύρωση Κηφισίας & Αλεξάνδρας και εισχώρησα στον κλοιό. Αυτή δεν είναι η πόλη της θεάς με τη γλαύκα, σκεφτόμουνα. Από ένα σημείο και πάνω θα 'πρεπε να λέγεται Βωβούπολη και από κει και κάτω Μπατσούπολη. They were miiillions of them. Among us.
Κρύβοντας τη σιχασιά μου που με πλημμύρισε, συνέχισα αταλάντευτα την πορεία μου. Στο ύψος του Χίλτον έζησα σαν το Steven Siegall στο Under Siege.
Κόκκινες κορδέλες έκλειναν το ρεύμα προς το Σύνταγμα-ένστολα παιδιά άκουγαν μάλλον με συστολή τα ουρλιαχτά των οδηγών απ΄τα τετράτροχα. Ας πρόσεχαν: το κλεινόν άστυ ανήκει στα δίτροχα του ;-)
Με περίσσιο θράσος, σήκωσα την κορδέλα και ακολουθώντας μια σταθερή ροή δικυκλιστών μπροστά από μένα, μπήκα για τα καλά στη λογική της Επανάστασης. Πίσω από τις γκρίζες στολές.
Η Βασιλίσης Σοφία ήταν χάρμα οφθαλμών. Το επόμενο μπλόκο, αναμενόμενα, μπροστά στη Βουλή. Με μια πιρουέτα που θα ζηλευε και ο Dwight Wayne, καβάλησα το πεζοδρόμιο στη αρχή της Σολωνος, παρακάμπτοντας έτσι τα ουσιαστικά ακινητοποιημένα οχήματα. Παραβιάζοντας κάθε άρθρο που προβλέπει ο Κ.Ο.Κ. περί την οργανωμένη κυκλοφορία, κατόρθωσα -κυριολεκτικά- να προσεγγίσω τα στενάκια πάνω από την Ακαδημίας. Όλοι οι μεγάλοι κάθετοι οδικοί δίαυλοι, ασφυκτικά φυλαγμένοι, έκοβαν την καρδιά της πόλης στα δυο.
Είναι ωραία να ξέρεις τις καβάντζες και τα παραδρόμια: εξαγριωμένοι couriers, πειραγμένα παπάκια και πολύχρωμα ποδήλατα έδιναν τον τόνο. Στην απουσία τετράτροχων.
Και κόσμος. Λαός πολύς. Παντού. Κατέβηκα το ιστορικό downtown με αδιάκοπους ελιγμούς.
Στη γωνία Αθηνάς και Ερμού, πίσω από το παλιό τζαμί, χάζεψα τον Ιερό Βράχο. Στον ελαφρά νεφοσκεπή ουρανό, σκάει κάθετα μια αχτίδα και καρφώνεται στα μάρμαρα.
Γυρίζω το βλέμμα: γλυκειές μαυρούλες, σχιστομάτηδες κίτρινοι , ευσταλείς κόκκινοι [=οι γνωστοί οργανοπαίχτε της πλατειας Μοναστηρακίου από τις μακρινές Άνδεις]-κυριολεκτικά- περνάνε δίπλα μου.

Στο γραφείο του Αλέξη αράζω υπό τους ήχους των Ε.S.T. Τρελλό σουξέ.
Καταλήγουμε στο γνωστό μπαλλαντερ-άδικο καφέ της Βουλής.
Joker - "κι αν σου κάατσει";
Η χαμογελαστή Χρύσα μας προτείνει μηλόπιτα αντί για τη συνήθη lemon-pie. Η κουβέντα ανάβει. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις των λιγοστών προσωπων που καφεδιαζονται δίπλα μας, η agenda μας έχει δημόσιο ενδιαφέρον. Σιγά μη λύναμε τα προβλήματα της ύπαρξης σε ένα απόγευμα..

Το βράδυ-νωρίς η πρόσκληση για το πάρτυ της μεγαλο-ξενοδόχας στα βόρεια. Το είχα λησμονήσει. Με πήρε η Joe έγκαιρα-"μην αργήσεις ρεμάλι".
Χώρος συμπαθής-φάτσες στο φάσμα του συνήθους για παρόμοια γκαλά-φαγητό remarkable-τρώω λίγο. Οθόνες παντού με ενημερώνουνε πως χορηγοί του πάρτυ είναι ο Φούφουτος, ο Ξεφτίλης και ο Λαμογιογλου. Τα έσοδα θα διατεθούν για το δείνα φιλανθρωπικό σκοπό.. Συγκινήθηκα.
Εγκαταλείπω το κλασικ Bombay-lime της σαιζόν προς χάριν του Pitu. Δεν βλέπω και τίποτα άξιο λόγου. Οι γνωριμίες συνοδεύονται με ανταλλαγές καρτ-βιζίτ. Σταθερά αντίθετος, δεν βάζω καν το χερι στην τσέπη.
Κόσμος απροσδόκητα περιορισμένος-βαρεθήκαμε ακόμη και να σηκωθούμε από τον καναπέ απόψε ?
Παίζει βέβαια και ο ΠΑΟ.. Ας πρόσεχε/αν.

Χτυπάει το τηλ. πάνω στο καναπεδάκι με την τρούφα σολωμού. Λυσσασμένα. Με περιμένουν στο Guru. Για φαγητό. Πολύ ώρα.
"Ναι, ρε παιδιά, είχαμε πει, αλλά κάτι μου ΄τυχε..".
Τα καντήλια δεν τα γλίτωσα. Άφησα τα κορίτσια στο Γαλάτσι.
Η Joe είχε βγάλει κάλους από τις γόβες όλη μέρα-εμμ, έτσι είν' αυτά.
Το πάρκινγκ στην πλατεία Θεάτρου απόψε ήταν μισοάδειο.
Κλείνοντας την πόρτα, πίσω μου άκουσα τα σπαστά αγγλικά: "wwould tzu likke a blow job sir?" Στην σκοτεινή κολόνα η πιτσιρίκα -μου φάνηκε- μαυρούλα απευθυνόταν σε μένα. "It will be cheap-cheap and good", απάντησε στην ευγενική άρνηση μου.
Η πρώτη δόση της μάσας είχε κλείσει-αλλά κουβαλήσανε εκείνη την υπέροχη πάπια Πεκίνου για την πάρτη μου. + spicy chicken. Και πολύ-πολύ κρασί. Θα πρεπει να στερέψαμε το Γιαννακοχώρι χθες..
Τα κορίτσια ήταν σε τρελλά κέφια και ο Αλεξ σολάριζε. Ήταν να περάσει και μια φίλη-προτίμησε να πάει στο Ten. Ελπίζω να πέρασε καλά.
Στο από πίσω τραπέζι προέκυψε αίφνης πως έτρωγε ένα από τα ημέτερα ρεμάλια: ο Μιχάλης με μια αμερικανίδα (;)-"που 'σαι ρε μ@λ@)??" του 'κανα. "Ο Μήτσος με πήρε στις 9.00 απ' το σπίτι σου να πάω για μπίρες"-αλλά δεν μου πε πως αλήτευες.. ;). Ακόομη περιμένω τα.."

Στο τραπέζι η αδερφή του Α. μου θύμισε ένα βράδυ το '86. Ήμουνα 16 κι ητανε 14. Η αλήθεια ήταν πως το θυμόμουνα-αλλά μου έκανε εντύπωση πως το θυμότανε κι αυτή.
Ήτανε σα σήμερα-14/12.
Μια βδομαδα μετά τα γενέθλια μου.
Στο πάρτυ του αδερφού της-τότε καθόμασταν στο ίδιο θρανίο-(Χρόνια στην αλητεία).
Ξεχασμένος στο χτες, χαμήλωσα τη φωνή μου.
Έσκυψε πάνω μου για να μ' ακούσει-ο Α. απέναντι στην αγκαλιά της Ισμήνης μου 'κανε νοήματα.
Χαμογέλασα.
Δεν ξέρω καν το γιατί.
Εκείνη μου ΄λεγε για την πρόταση γάμου που περιμένει. Αυτή τη βδομάδα.
Ύστερα θυμηθήκανε πως δουλεύανε όλοι το πρωί.
Αποχωρήσαμε νωρίς.

τελειώνοντας το ποστ-κατευθύνομαι στην Cosa-Nostra στην Αγίας Θέκλας: ελπίζω το φαγητό να 'ναι όπως μου τα λέγανε. πεινάω.