Minima μα όχι moralia

Βαριέμαι σήμερα. Φρικαλέα. Γεγονός που δεν κάνει απαραίτητα τη διαφορά. Ποιοτικά όμως, σηματοδοτείται συμβατικά από την περίσταση.

Γενέθλια σήμερα. Μια μέρα σαν τις άλλες-μια μέρα διαφορετική.

Βυθισμένος στο συναίσθημα νιώθω αυτή την περίοδο-βγάζω το κεφάλι έξω για να μεμψιμοιρήσω και να μεμφθώ, να μιάνω-όσα αγγίζω, να μηρυκάσω-όσα διακινούνται ασύστολα, αλλά και να μιζεριάσω. Ενίοτε.
Να μελετήσω λίγο δυσκολεύομαι, αλλά ΟΚ. Όλα καλά-που λέει κι ο Σσύντροφος της Κάτιας Ζυγ.

Σκεφτόμουνα κάποια στιγμή.
Πράγματα ορατά-αλλά διόλου αυτονόητα. Όπως όλα όσα μας περιβάλλουν, αναιρώντας έτσι τη δυνατότητα της στοχαστικης αποστασιοποίησης.
Σημειώνει ο C. Wright Mills, στο The Sociological Imagination: το να γράφεις σημαίνει να εγείρεις μια αξίωση να διαβαστείς, αλλά από ποιόν;
Καλή ερώτηση. Κάποτε η δημόσια εγγραφή εντασσόταν σε συγκεκριμένα-οριοθετημένα πλαίσια συγγραφής. Μιλούσε [=κήρυττε] ο ιερέας, ο άναξ [δια των κρατικών αξιωματούχων], ο λόγιος δλδ, η Εξουσία.
Στη νεοτερικότητα ξεκίνησε με άλλους ρολους ο συγγραφέας και αργότερα ο δημοσιογράφος-χαλκεύοντας, ομνύοντας ή υποτασσόμενοι σε έτερες μορφές εξουσίας.
Γιατί αν ο Λόγος έχει Ισχύ, η απρόσκοπτη διακίνηση του δε μπορεί να γίνεται χωρίς προϋποθέσεις. Σήμερα, που έχουν de facto αρθεί όλα αυτά τα εμπόδια-αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει κάτι που έχουμε στ' αλήθεια να πούμε. Και ποιές είναι οι νέες αναστολές ??
Γράφουμε εδώ μέσα, "για εμάς, για τους φίλους μας και για να γλυκάνουμε το Χρόνο που επελαύνει" [Μπόρχες]?
Γράφουμε, σκηνοθετώντας τον εαυτό?
Ζούμε στον αστερισμό ενός νέου narrative ?
Εξωτερικεύουμε αυτό που μας πνίγει?
Συνιστά το Δίκτυο τη φτηνότερη πατέντα ομαδικής ψυχοθεραπείας από καταβολής κόσμου? Αποτελούν όλeς αυτές οι σκέψεις, projection της ιδικής μου επιθυμίας ;
Πιθανώς-αν όχι σίγουρα..

Είναι αξιοπαρατήρητο-αλλά όχι πολυσυζητημένο αυτό που συμβαίνει στο αναδυθέντα δημόσιο χωρο.
Υποκείμενα που γράφουν. Περσόνες που ορίζουν το προφιλ τους. Μάσκες που υψώνονται-ψιμύθια που πέφτουν. Πρόσωπα και προσωπεία. Επικοινωνούμε άραγε ή μήπως κατά τη γλώσσα της ψυχανάλυσης, κάνουμε απλώς θόρυβο ..? Αναντίρρητως, αμφότερα.

Κάποτε-a long time ago, δημοσίευσα το πρώτο ίσως επιστημονικό άρθρο στα ελληνικά ακαδημαϊκά πράγματα για το επίπεδο των σχέσεων που αναπτύσσονται στα πολυχρηστικά Net περιβάλλοντα σε καθεστώς γενικευμένης διάδρασης. Πεδία παρατήρησης, οι έννοιες της κοινότητας, της εξουσίας και της ταυτότητας στις online 'ά-υλες' (?) συσσωματώσεις. Εποικοδομητικά, άκουσα τότε, τα συμπεράσματα.
Σήμερα, θα μετατόπιζα τις οπτικές εστίες. Από την κοινωνιολογία στην κοινωνική ψυχολογία.
Μου έχει προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση η -στατιστική- αίσθηση που αποκομίζω της αποστασιοποιημένης ματιάς σε μια συντριπτική πλειοψηφία ποστ της blog-o-σφαιρας.
Αναπαραγωγή ειδήσεων της επικαιρότητας, σχολιασμός της δημοσιότητας, καλόπιστο ή και όχι κουτσομπολιό, άρθρα γνώμης, επίδειξη γούστου, κατάθεση προθέσεων και προτιμήσεων. Γόνιμες συμβολές-όπως και να το δεις.
Λίγα ωστόσο τα προσωπικά μετερίζια. Συγκριτικά μειωμένη, θεωρώ, η αποτύπωση του βιώματος. Για να μη μιλήσω για την κοινοποίηση του τραύματος..
Δε γραφουνε ρε παιδί μου οι άνθρωποι πολλά στα μπλογκια γιαυτά που κάνουνε (;) στη ζωή τους. Πως γ@μι$^& και τι ποθούν. Πως τρών ψωμί και τι τους κόφτει ..
Αυτά που φοβούνται-αυτά που φθονούν-αυτά που τους ερεθίζουν-αυτά που τους καθιστούν ευάλωτους. Αυτά που τους απωθούν δλδ..

Να κατοπτρίζει άραγε την αμηχανία της μεσογειακής κουλτούρας απέναντι ανοιχτό χώρο ?
Την αμφιθυμία ανάμεσα στο ιδιωτικό και το -υπό προϋποθέσεις- δημόσιο ?
Βέβαια, με όλα τούτα δεν 'απάντησα' στον Mills-αλλά ήθελα όντως να απαντήσω ;