σκέψεις ενός ζαλισμένου Αθηναίου..

Σκόρπιες σκέψεις μιας βδομάδας που κύλησε σε Jim Beam ρυθμούς-
"εκεί κάτω στο Τενεσσή.."
Τείνω να πιστέψω πως τα θεμελιωδη προβλήματα που αφορούν την ελληνική κοινωνία εξαρτώνται από καποιες απλές παραμέτρους προφανών προβλημάτων..
Επιλύσιμων σε κάθε περιπτωση.
Αναλογιζομαι ενδεικτικά.
Μια αναβολή εκδικασης εκκρεμούσης μήνυσης μου για ένα αστικό συσχετιστηκε somehow με το κυκλοφοριακό. Ως τώρα ήξερα πως η Θεμιδα είναι τυφλή-στους διαδρόμους της Ευελπίδων ενθυμήθηκα πως είναι και ντιπ ζαβή-εκτός από κουφή..
Ο άλλος πάλι, πήγε και τσακιστηκε πάνω στη ζαρντινιέρα. Έβλεπα στην τηλεόραση τους ανθρώπους που την περασμένη βδομάδα είχανε περάσει μια βολτα από "το σπίτι τους" να φρικιούν για τους εκλεκτούς συναδελφους Τους που εγκαλούνται για "την άτυχη στιγμή". Μα που πάνε και τις αφήνουνε πια αυτές τις ζαρντινιέρες ??

Άλλα πάλι θεματάκια, συλλογικότερης βάσης και δημόσιας μέριμνας είναι κομματακι πιο ζόρικα αλλά σχετικά ξεκάθαρα.
Η ασύστολη νοθεία στο πετρέλαιο δεν συναρτάται με το έλλειμμα εποπτικών μηχανισμών σ' αυτή τη χώρα-αλλά με την απουσία "υγιούς και ελεύθερου ανταγωνισμού".
[Βtw, μόλις παρέλαβα ένα τόνο καύσιμο και επειδή ήτανε 'γνωστός', κλπ, μου παρακράτησε μόνο 1 πόντο..]
Για την αδυναμία προωθησης του προγράμματος των αποκρατικοποιήσεων φταίνε μόνο αυτά τα ρεμάλια οι συνδικάλες του ΟΤΕ που δεν αφήνουνε τον "Καπετάνιο" (Παναγή) να κυβερνήσει το καράβι Του.
Κάποιος μου ΄λεγε πως το υποβρύχιο που γέρνει είχε τοποθετηθεί στραβά στον γιγαντιαίο τόρνο-σιγά το ζήτημα! Δεν ειχανε εκεί το μαστρο-Μανώλη να επιληφθεί.
Κατά τα λοιπά, όπως είναι παγκοίνως γνωστό, όταν παρουσιάζονται δυσλειτουργίες και παράπονα στο χώρο της υγείας, ξέρω γω κρεβάτια στην εντατική, το πράμα έχει δυό λύσεις: ή Αυτιάς [καρατσεκαρισμένο] ή στο φιναλε Κοπερφηλντ.
Αν "κινδυνεύει η δημοκρατία από το Μάκη" ? Δεν είμαι σίγουρος-η αισθηση μου των πραγμάτων πάντως σίγουρα-ο οχετός που μας πλημμυρίζει δεν έχει απλά αμβλύνει, έχει αναστείλει τις θεμελιώδεις αρχές αντιληψης (μας) των πραγματων στα περιξ:
αίτιο-αιτιατό, τεκμηριωμένη είδηση-κουτσομπολιό, σκάνδαλο-λάσπη, εκπροσωπηση των 'λαικων συμφεροντων'-χυδαιολογη κενολογία με γνησια 'αυριανικα' χαρακτηριστικά σε glossy περιτυλιγμα.
Δεν είμαι επίσης σίγουρος, αν σε λίγο θα δυναμεθα να ξεχωρισουμε την π#$%@ από τη βούρτσα..
Αλλά αυτό ασφαλώς δεν είναι μόνο έργο του Δημοσιογράφου.
Τον συνδράμουν επαξίως οι διακηρύξεις του Παρασκευαϊδη άμα τε και των επτά ναυαρχαίων.. τα κλομπ των πραιτόρων [urbanis, ε..], η συγγνωστή ευαισθησία της Μαριέττας.
Μένω να αναρωτιέμαι: μήπως ο Premier αυτής της χώρας αντι να πάει στο Tussaud's να πήγαινε στο εξαιρετικό Horror Museum να τσιμπήσει και καμιά έξτρα έμπνευση .. ?
Όπως θα λεγε και ο Big Brother-η ζωή κλέβει την παράσταση ..

πολιτιστικές (;) τσάρκες στον 'αμαρτωλό' άξονα..

Την Τρίτη το βράδυ το Μέγαρο είχε πιένες.
Άρτι αφιχθείς από την εξορία. Κομμουνιστής εξόριστος γαρ στες 'κοσμικές αγορές'.
Ο Πλέσσας μας κράτησε κανα τετράωρο στην εκδήλωση για το επερχόμενο γκλοριόζο digital media cultural project που θα βγει στην αγορά. Συνοδεία σολιστ από τα 'πλεσσόπαιδα'-του Κορκολέκου συμπεριλαμβανομένου.
Η πιτσιρίκα συνοδός μου στα δεξιά, μου 'κανε τα νεύρα τσατάλια-"I can't stand jazz", μου ψιθύρισε με τρόπο που δε σήκωνε αντίλογο στο τρίωρο. Αποχωρώντας.
Νομίζω πως εκείνο το βράδυ πήρα την απόφαση μου.
Η ανοχή είναι μια παρεξηγημένη αρετή-όπως θα ΄λεγε και ο Κακαουνάκης: "στο καρφί"..
Με το δεξί έτρωγα μια μπόμπα, με το αριστερό χαιρετούσα το γνωστό ακαδημαϊκό, και στη γωνία έβλεπα τη λαμογοπαρέα σε πλήρη δράση.
Ανηφόρισα έμπλεος μουσικής στον παρακείμενο Λώρα, άρχοντα του ξυδιού.
Κλειστόν λόγω ανακαινίσεως.
Πάει κι αυτός-μας τέλειωσε..
Tέλος εποχής ..


Η αίθουσα της ΕΣΗΕΑ ήταν κατάμεστη το επόμενο μεσημέρι. Η παρουσίαση των καρπών του πολυετούς συλλογικού έργου από μια ομάδα Βαλκάνιων ιστορικών υπό τον τίτλο 'εναλλακτικό εκπαιδευτικό υλικό για τη διδασκαλία της νεότερης ιστορίας της νοτιοανατολικής ευρώπης' από το CDRSEE συγκέντρωσε ένα διευρυμένο ενδιαφερον: κοινωνικοί επιστήμονες [στο πάνελ και ασφαλώς στο κοινό], μέλη του Ουράνιου Τόξου, ο Βερέμης-εκ των εισηγητών, ρουφιάνοι [ασφαλίτες, πιθανότατα], δεν θα μπορούσαν να λείπουν και οι δημοσιογράφοι [που παν' σετάκι με τους ΄προηγούμενους']..
Έργο εμβληματικής βαρύτητας και ξεχωριστής σημασίας: οι βαλκάνιοι ερευνητές, κόντρα στις οριενταλιστικές συνδηλώσεις του λεκτικού προσδιορισμού τους από τους Δυτικούς γεωγράφους του ύστερου 19ου αι., έδειξαν πως μια χαρά δύνανται να συνεννοηθούν και να βρούν κοινούς τόπους..
Το ζητούμενο, ασφαλώς, είναι η υποδοχή/αποδοχή τέτοιων εγχειρημάτων από το μαθητικό [και όχι μόνο..] κοινό.

Πέμπτη απόγευμα, η μεγάλη σάλα της Εθνικής κατάμεστη. Ο Μητσοτάκης κήρυξε την έναρξη των εργασιών του συνεδρίου του ΙΚΜ με θέμα τις "κρίσιμες εκλογές του 1946"-καμπή στον πολιτικό βίο της χώρας. Ο Ηλίας [Νικολακόπουλος]-key note speaker δεν προσήλθε, λόγω σοβαρού καρδιακού επεισοδίου που είχε προηγηθεί. Να ΄ταν το γνωστό 'γούρι' του επιτίμου ..? [αναρωτήθηκαν -κακόπιστα- τινές των παρισταμένων]. Ο Μήτσος έγειρε ελαφρά στο τεταρτάκι-παραδίπλα το κους-κους στα ορεινά του εξώστη έδινε και έπαιρνε..["τον π@$%^, τον απέθαντο έχει..", "πάρε την ξανθιά δίπλα στον Κωστή Μπακογιάννη", κλπ, κλπ].
Ο καφές στα δημοσιογραφικά, και το socializing με παλιούς γνωστούς αποδείχτηκε δημιουργικότερη ενασχόληση..
Δεύτερη δημόσια παρουσία μου στο χώρο μετά από πολύμηνη αποχή-τρίτη επαφή στο καπάκι δεν θα τ' αντέξω..
Ο Μ. είπε για συνέχεια στο Cellier-αντιπρότεινα Rosebud. Ανηφορίζοντας τη Δημοκρίτου- στη γωνία με τη Σκουφά, πέσαμε στο παρτυ του φίλου-εκδότη. Ξεκινήσαμε με κάτι κράσους, ακολούθησαν τα αψέντια-κοκταίηλς.
Μετά μας έφαγε η βαριά κουλτούρα..

Σαββατιάτικο καφεδόνι παρατεταμένης διαρκείας στους κατακόρυφους γεωγραφικούς άξονες της πόλης με ετεροκλητες παρέες-η ψύχρα με δάγκωσε οχούμενο στο κίτρινο δίτροχο.
Το πρόγραμμα απόψε, λέει Borat: ες αύριον τα σπουδαία..

Kapou stis Kyklades (III)

Η αχτίδα σημάδευε στο δόξα-πατρί.
Περνώντας μέσα από μια ολίγιστη σχισμή στο σχήμα ενός γυάλινου βενετσιάνιου σταυρού. Παραθυρι στα ανατολικά της καμαρης.
Βρήκε διάνα. Tεντωθηκα νωχελικά.
Στο Αιγαίο από κάτου μου πετούσαν γλάροι. Πέρα μακριά βέβαια.
Ο φραπές με ίσιωσε.
Πως άλλαξε έτσι το πράμα; χθες-μόλις χιόνιζε..

Παιδεύτηκα να ανάψω φωτιά-ο Ήφαιστος τα 'χε πάρει άγρια μαζί μου.
Και εγώ με την ημικρανία μου. Κόντεψα να σβήσω. In silentio.
Η μουσική πάντως, δεν σβήνει ποτέ εδώ μέσα.
Πότε forefront, μα συνήθως πλάγιο μπάσο.

Στην ακρογιαλιά, η νοτισμένη άμμος έδειχνε τα όρια της.
Σταμπάροντας πρόσκαιρα με το χάδι της την αμμουδιά.
Καταλαβαίνουν τα χαδιάρικα ημίαιμα τη σκέψη;
Θα μου πεις-ασφαλώς. και θα 'χεις δίκιο..
Κάπως έτσι έσκασε μύτη, ο ασπρολαίμης.
Αλυχτώντας γύρω μου με το που έκανα να τον αγνοήσω.. [γνήσιος άντρας, σκέφτηκα.]
Στην ξύλινη κρηπίδα του ναυαγοσώστη βολεύτηκα-με συντροφιά αναντίρρητα.
Ήρεμος πια εδυνάμην να χαθώ.
Και θα μείνω πάντα εδώ 'Τα Σημάδια Σου' να σβήνω-[Δ. Κοργιαλάς-Ευρυδίκη mp3-5.57 Mb]
Πως πέρασαν έτσι οι μέρες..

"Σας ήρθε η προσκληση έγκαιρα?", άκουσα μια κοριτσιστικη φωνή σηκώνοντας ψυχαναγκαστικά αυτό που δονούνταν κάπου εντός μου..
Για τη δεξίωση την Τρίτη στο Μέγαρο.
"ναι", "ίσως", "κατα πάσα πιθανότητα"-δε θυμάμαι καν τι .
Το μόνο που κρατώ, είναι το ζεστό γνέψιμο του όψιμου 'κολλητού'-literally. Με τ' αυτιά, ε..

Τριγύρισα παρα θιν αλός. Αλλοτε ψηλά το κεφάλι κι άλλοτε σαν τον πατέρα μου, κάτω.
Ψάχνοντας. Ευριστικά.
Θα πέταξα καμιά κοσαριά βοτσαλάκια-βελτιώνοντας την τεχνική μου στις υδάτινες γκέλες. Με πλημμύρισε αυτοπεποίθηση. Πάω κόντρα τον οποιοδήποτε. Δεκαεφτά.
Με φουσκωμένο το στήθος, έμπλεος παιδικού ενθουσιασμού, κοντραριστηκα νοητά με το Γρηγόρη.
Στη Σαμοθράκη το '84. "Σε νίκησαα", του ούρλιαξα στη ρεβανς.
Κ@ρ$%^&, μου πήρε 22 χρόνια αλλά σε νίκησα.
Πήρα την άγουσα για τον οικισμό.

Αυτή τη φορά, το δώρο του Προμηθέα τόκισε.
Μιλάμε για πολύ κουτσουρο-φώτισε το σπίτι.
Θυμήθηκα και μια φίλη: "πυρανάλωμα του πυρός", μιλάμε.. :)

Θέση παράθυρο, οι λέξεις χοροπηδάνε
Η σελήνη, ολοφώτεινη σφαίρα σε θολό φόντο.
Τη θωρώ και τραγουδώ.
Την τελευταία φορά που με θυμήθηκα να το κάνω, ήταν αυγουστιάτικα. Στο κάστρο της Σίφνου.
Σπανιόλικες μελωδίες και ανθρωποφάγα αισθήματα να με καταβροχθίζουν.
Του Νοέμβρη, όμως, φεγγάρι δεν ανακαλώ..

Φοράω κιτρινο πόλο, έφαγα μια κατακιτρινη μπανανα για βραδυνό, -πληροφορηθηκα εξ αντανακλάσεως -μιας και δε διαθέτω γυαλί- πως η ΑΕΚ κερδάει 3-1 και γω, έχω μωβ διάθεση.
Αυτό πάλι, ΠΩΣ γίνεται ;;

Ο λόγος που παραγει έργο-μόνος αυτός μ' ανησυχεί και με εξοργίζει..

Τσανγκ, LiFO, μια απόλυση και η _'συγκριτική' της ισχύος_.
Κρυφοκοιτώντας την δυναμική των νέων μέσων..

Τα προκαταρκτικά
Γενικώς (πιστεύω πως) είμαι καλός άνθρωπος.
Δεν τσαμπουκαλεύομαι.
Όχι εύκολα τουλάχιστον. Τα τελευταία χρόνια έχω περιορίσει και τα καντήλια-'ου γαρ έρχεται μόνον'.
Εδώ πέρα μεσα έχω κλείσει μισό χρόνο. Χρησιμοποιώ το μέσο με τον τρόπο μου-ψιλοζω στην κοσμάρα μου, λέω τα δικά μου και -συνήθως- δεν ασχολούμαι παραπέρα..
Το meta-blogging δε με αφορά. Και κυρίως το κουτσομπολιό.
Είναι κατι στιγμές όμως που κρανιδιώνομαι-που λέει και μια γνωστή μου.
Είναι τότε που οφειλεις να παρεις θέση.

Στη ζωή υπάρχουν ζητηματα στρατηγικής και θέματα αρχής.
Στα πρώτα, μπορεί να κάνεις πίσω-στα δεύτερα όχι.
Εκτός αν είσαι κότα λειράτη, ειδα σήμερα και μια σχετική φωτο σε αερινο ιστολογιο οποίο προσφατα, εξάλλου, συμμετείχα [και δεν έχω και _τίποτα_ να χωρίσω..].
Στη φαντασιακή κοινοτητα που δυναμει ολοι κινούμαστε, γνωρίζονται ως ένα βαθμό οι "παροικούντες της Ιερουσαλήμ"..
Τι καπνό φουμάρει ο καθείς..
Τι μέριμνες έχει..
Τουλάχιστον, οι εχοντες ώτα και οφθαλμούς.
Τι σημαίνει πλάκα, κακοήθεια, αρχιδιλίκι [πράγματι, επιδοθηκαν σ' αυτά ΚΑΠΟΙΟΙ εδώ μέσα στοχεύοντας τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο], χυδαιότητα-και πως αυτή ορίζεται (?).
[Και ΝΑΙ ΑΝεμε, ο καθένας φερει ακέραια την ευθυνη των "οποιων πραξεων" του.
Της πουστιάς συμπεριλαμβανομένης._]

Τα προηγηθέντα.
Στην υπόθεση Τσιπρόπουλου ξεσηκώθηκε το σύμπαν-όχι γιατί είχαμε χάσει το γαϊδούρι μας, αλλά γιατί θεωρήσαμε πολλοί εξ ημών πως διακυβεύονται πράγματα εδώ πέρα..
Ρευστές ισορροπίες, συσχετισμοί εν εξελίξει.
Απ' το πουθενά που όμως κάπου δείχνουν.
Το ζήτημα πολύ απείχε από το να 'ναι αμιγώς νομικό.
Αντιθέτως είναι βαθειά πολιτικό.
Αφορά δηλ θέματα ισχύος.
(Τις δύναται ομιλείν και υπό ποιούς όρους. Ποιός χρεώνεται τη λέζα, κλπ)
Τελικά, η δυναμική της υπόθεσης [ερωτηση στο Ρουσόπουλο]μας ξεπέρασε.
Αλλαγή πίστας.
Και πιθανώς συνέγειρε πολύ κόσμο.
Φανηκε καθαρά πως το πράγμα έχει ψωμί.
Σχεδόν 1800 blogs καταγραφει στο μονιτορ ο Π. Βρυωνης.
Πολλαπλασιαστική η ισχύς τους.
Η ευρυζωνικοτητα, σε συνδυασμό με τη διάδοση της νέας πατέντας-μοδούλας που συνιστούν τα web-logs, κατευθυνε ένα δυναμικό κοινό, από τους δικτυωμένους υπαλλήλους γραφείων ως επαγγελματίες γραφιάδες, στη νέα δημόσια σφαίρα.
Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτού του κοινού κάνουν τη διαφορά-όχι ο αριθμός per se.
Μου έλεγε, εις εκ των δημοφιλεστερων co-bloggers, πως η επισκεψιμότητα του μετά την ιστορία του blogme.gr απογειώθηκε σε σταθερά τετραψηφιο αριθμό επισκέψεων.
Ημερησίως.
Μήπως θέλετε να αναφερθώ στην κυκλοφορία κάποιων ημερησιων αθηναϊκών εφημεριδων για να κάνουμε τη σύγκριση ..?
Και ξαφνικά ξεκινάει το πατιρντί.
Δικτυακά καφενεία που κλείνουν, δημοσιογράφοι που απολύονται, επώνυμες καταγγελίες στη LiFO. Η μάλλον σε αντίστροφη σειρά.
Για να αποδειχθεί περιτρανα, πως ο λόγος παράγει έργο..

Τα όψιμα
Να το ξεκαθαρίσω εξαρχής-να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε.
Διαβάζω συστηματικά LIFO-γνωρίζω τον κ. Τσαγκαρουσιάνο, όπως πολλούς ανθρώπους στο χώρο των media.
Κατά βαση, από τα κείμενα τους-αλλά όχι μόνο, πάλι..
Από τα περιοδικά που κατα καιρούς κουμαντάρουν-από την εποχή του 01, του Symbol, κλπ.
Απο τον κουρνιαχτό που σηκώνει ο δημόσιος θορυβος σα χτυπάει με δύναμη το έδαφος στη μικρή πόλη.
Σε διάφορες περιστάσεις.
Aντιλαμβανομαι [και σέβομαι] το δικαιωμα του καθενός στη 'νομιμη άμυνα'.
Αισθάνεσαι πως γράφουν για σένα "χυδαιότητες και συκοφαντίες, δίχως πάτο" ? Θέλεις εύλογα να αντιδράσεις. Πως όμως ;
Στο ποινικό δικαιο, υπαρχει η 'αρχή της αναλογικότητας': αν ο άλλος σου ρίχνει πετραδάκια, δεν του βγάζεις μπαζούκας..
Δεν κλέβεις παγκάρια εκκλησίας.
Εκτός αν επιθυμείς να περάσεις μηνυματα..
"Μην με κοιτάτε ρε, λέω. Κάτω τα μάτια!", θυμάμαι να γρυλίζει ένας ανθύπας στο στρατό.
Αν είναι, έτσι-"Κυριακή κοντή γιορτή", έλεγε η γιαγιά μου.


Τα καντηλια.
Δε γνωριζω τον Μανιφέστο και δεν μου καίγεται καρφί για την πάρτη του-όταν όμως πληροφορούμαι ότι ο κ. Δημήτρης Γαλάνης [τον οποίο επίσης παντελώς αγνοώ], έχασε τη δουλειά του-προφανώς εξαιτίας όσων γραφονται στο editorial της τελευταίας LiFO, αηδιάζω..
Iσως γιατί το δικαίωμα στο ψωμί, πιστεύω εγώ, είναι το μόνο ιερό..
Τα υπόλοιπα είναι π@π@ρι@-μάντολες.
Αυτό είναι το πρώτο ζόρι που τραβάω-ως "κλαψομαρία που εγέρθηκα και σφαδάζω για τη φίμωση της μπλογκόσφαιρας"-βλ το άνωθι λινκ.
Και ότι εγέρθηκα είναι σίγουρο-δεν ξέρω όμως ποιός θα σφαδάξει. Και για ποιό λόγο ..
[αλλά, θα μου πεις: "πονάν ωρέ τα παλληκάρια..??"]

Μετά έχουμε τη δευτερη δόση: εκφοβιστικά ψευδεπώνυμα σχόλια σε λαοσυνάχτες bloggers, του τυπου-shut the fuck up και ερωτήσεις για το χώρο εργασίας τους.
Το μοραλ κονκλούζιον ξεκάθαρο: μην κουνιέσαι! Γιατι ρε μαγκες ?
“Ρυθμίστε τα [λέει] εσωτερικώς, πριν σας τα ρυθμίσουν εξωτερικώς”.
Τι λέτε ωρε κλεφτόπουλα ?
Μήπως πρέπει να ερθουμε κιόλας την Πέμπτη με τον κηδεμόνα μας ??
Βρισκόμαστε μπροστά σε μια νεα φάμπρικα?
Σε κατακλείδα, γενναίες, νηφαλιες φωνές τα λένε πολύ καλύτερα από μένα.
Η ίσως, όχι και τόσο cool αλλά πάντως ως πιτσιρικότερες, ιδιαίτερα εκφραστικές..

Κουράστηκα σήμερα-θέλω να ξαποστάσω.. (:

Kapou stis Kyklades.. (II)

Το πρωι-θεϊκή λιακαδα. Aνοίγω το παραθυρο και βλέπω τα παιδιά από το Τεπελένι και τη Σκοδρα να πελεκάνε την πέτρα στον απέναντι λόφο.
Οικοδομικός οργασμός στο Αρχιπελαγος.
Η μεταμόρφωση του τοπίου. Η μετάβαση στους νέους επικυρίαρχους.
Στα χρόνια της Λατινοκρατίας ήταν οι Βενετσιάνοι και οι Γενοβέζοι. Τώρα είναι οι Γερμανοί. Κι ας τους να λένε σαν προχτέ πως νικήσαμε το φασισμό.
Για τον καπιταλισμό δε μας είπαν τίποτα ;-)
Από γραφικά ψαροχώρια, σε παραθεριστικά συγκροτήματα.
Η Χώρα των Θεών (που ΄λεγε και η αλησμόνητη περσινή μας καμπάνια του ΕΟΤ-τι πρωτοτυπία Θέ μου ..), εξελίσσεται χώρα ροδαλών μεσήλικων από το Munich και τη Geneve.

Από την πρωτεύουσα της Βαυαρίας μου είπαν πως καταγονται ο Sam και η Christa- από την ελβετική μουχλο-πολη η Nora.. Καλοί ανθρώποι.
Πρόκειται για τους όμορους γείτονες μου στον οικισμό. Αυτούς που χουν ξεμείνει δηλαδή. Ο κόσμος στη ρούγα συνεννοείται auf deutch-άντε στο τσακιρ κέφι να ακούσεις και κανα εγγλέζικο.
Ψάχνω για ξύλα-ο Sam θέτει στη διάθεση μου τις υψηλές γνωριμίες του και το Land Rover του. Ο Μαθιός μας υποδέχεται στο χτήμα, χωμένος στον περιστερώνα. Η κυρά του μας τσακίζει στις ρακές.
Μικρή λεπτομέρεια: τα τρία εβδομηντόκιλα τσουβάλια τα ζεύομαι μόνος μου σα φτάνουμε πίσω τ' απόγευμα. Ακούω τα κόκκαλα μου να τρίζουν στην ανηφόρα-στα καπάκια με θυμήθηκε κι η μέση μου..

Σήμερα, σε ένα break, είπα να θυμηθώ το ποδήλατο. Πήγα μερικά χιλιομετρα πιο πέρα-αλλά η ανηφόρα δεν παλευόταν με τίποτα. Επεστρεψα ασθμαίνων.
Η θάλασσα ήταν μια-κάποια λύσις. Δεν τόλμησα να νιώσω τη θαλπωρή της-δεν είχα και πετσέτα..
Back to work.

Σηκώνω τα μάτια-βράδιασε.
Θέλω ένα cuba-libre.
Απεγνωσμένα. Ντύνομαι όπως-όπως.
Κατεβαίνω τα σκαλιά. Η απόλυτη σιγαλιά.
Ομίχλη που την κοβεις με το μαχαίρι.
Επικάθεται πάνω σου σα πυρετός.
Πορεία τσιτωμένη. Πολλά τα στροφιλίκια.
Η μπάντα συντονισμένη στο Κυκλάδες FM.
Ότι να 'ναι. Κάτι θα 'ναι κι αυτό, σκέφτομαι καθώς παρκάρω στο μουράγιο.

Στη μπούκα σκάει μύτη ένα περίεργο τεράστιο ιστιοφόρο. Πετάγονται τρεις τυπάκοι, το δένουν και εξαφανιζονται.
The Flying Dutchman.
Δεν κυκλοφορεί ψυχή έξω σε ακτίνα όσο πιάνει το μάτι μου. Διαολε, είναι λιγο μετά τα μεσάνυχτα..
Κάθομαι σε ένα πεζούλι χαζεύοντας τις φωτισμένες καμπίνες. Αισθάνομαι λαθρόβιος διεισδυτίας σε πάλαι ποτέ drive-in.
Ούτε να ρεμβάσει δε μπορεί κανείς. Απομακρύνομαι με βήμα βαρύ.
Η λέξη decadence δεν αρκεί για να περιγράψει την εικόνα στο μπαρ...
Κάθομαι στη μπαρα-όπως πάντα, κοιτώ μπροστά. Σταθερά. Με τρώει η πλάτη μου-τόσα βλέμματα, όσο να ναι..
Αποχωρώ με ένα χαζό χαμόγελο. Ολοκληρώνω το ποστ-και-οδεύω προς την καμαρη μου.

Πετάω με το τραγουδάκι που με συντρόφευε στο δείλι.
Μ. Φάμελλος - ΠΤΗΣΗ.

Kapou stis Kyklades.. (I)

Ξημέρωμα Κυριακής μου την έδωσε..
Έψαχνα τα κομμάτια μου-ετοιμαζόμουνα για τρίτη φορά να αναβάλλω το long-awaited ταξίδι.
Κάτι έσπασε ωστόσο. Ο στακάτος ήχος της απόφασης που βρόντηξε εντός.
Με πήρε ο ύπνος με την απόφαση.
Το High Speed έφευγε 7.25.
Ξύπνησα 7.22.
Ανασηκώθηκα βαρύς στο ζεστό στρώμα. Μου πήρε κανα τεταρτο να καταλάβω πως το ξημέρωμα είχε αλλάξει η ώρα..
Στο λιμάνι αγόρασα ένα γευστικό κουλούρι. Εισήλθα νωχελικά στην κοιλιά του θηρίου.
Φαινότανε να σηκώνει μποφόρια-αλλά ήμουν ήδη αρντάν για να πάρω πρέφα μια.
Απέναντι μου γαβγιζανε δυο σκυλιά.
Πρώτα αποχώρησε το τετράποδο. Μετά έψαξα για καμιά ήσυχη γωνιά να την πέσω μακριά απ' το δίποδο-δεν ήταν δύσκολο. Έφτασα γρήγορα.

Στο νησί λατρεύουνε άλλο Θεό.
Η σαιζόν τελεύτησε, μάζεψαν και οι κατεργαραίοι τους πάγκους τους.
Κατέβηκα στην προκυμαία με βήμα αβέβαιο.
Τράβηξα για τον οικισμό.
Άφησα το οχούμενο και ανέβηκα τις μακριές σκάλες στη μικρή καστροπολιτεία. Λαχάνιασα μεταφεροντας τη σκευή μου.
Ο Μ. είχε τηλεφωνήσει από τη Νέα Υόρκη. Το κλειδί με περίμενε κάτω από μια πέτρα-στην κληματαριά, που αλλού ..?
Το σπίτι, πρόχειρα μαζεμένο.
Άναψα ότι διέθετε από θέρμανση και δοκίμασα να βολέψω τα πράγματα μου στο χώρο. Ένιωσα φιλόξενα.
Βγήκα στη μεγαλη βεράντα και ατένισα το γαληνεμένο εκείνη την ώρα πέλαγος.
Είχε ήλιο έξω-σκέφτηκα πως ήθελα ένα υπνάκο και μετά ένα μπάνιο στην prive πια παραλία.
Σουρούπωνε σα σηκώθηκα, μα τράβηξα για το νερό.
Το βράδυ άκουσα τα δόντια μου να χορεύουν κλακέτες.
Τίποτα άλλο.
Τhe sound of silence.
M' αυτόν θα ζήσω για καμπόσο-κι όσο πάει..

Το τελευταίο 48ωρο βρέχει.
Σταματάει για κανα δεκάλεπτο και μετά κατεβάζει παπάδες.
H ξυλοδεσιά της οροφής αλλάζει χρώματα στη λάμψη του κεραυνού.
Θέλω να εκτεθώ στην αναβλύζουσα φύση.
Κατεβαίνω το λόφο.
Οι χείμαρροι έχουν μπουκώσει το μικρό χωματόδρομο. Ψυχή στα πέριξ.
Tζάμια θολά-η ματιά μου χαλαρώνει.
Η ορατότητα καθώς κατεβαίνω στην πόλη με εγκαταλείπει.
Σταματάω στην άκρη του δρόμου και χαζεύω το νερό που ποτίζει τη μάνα γη.
Κατακλύζομαι από συναίσθημα.

Buongiorno Principessa