in the woods-άθληση στη βενεζουέλα..

Δεν υπάρχει γυάλινη επιφάνεια σ' αυτή τη χώρα χωρίς χρώμα.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου θυμήθηκα το γιατί..
Το φως εδώ κάτω, κοντα στους τροπικούς, διεισδύει. Και φλέγει.
Σηκώθυμα ράθυμα και έψαξα για καφέ.
Δεν πρόφτασα να ανοίξω δεύτερο ντουλάπι.
Η μουλάτα πιτσιρίκα κάτι ψιθύρισε στ' αυτί μου.
Και το breakfast κατέληξε κάτι σε brunch.
Γεγονός που αποτυπώθηκε συν τω χρόνω και στο εύρος της μέσης μου-δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι μετανιώνω-άσε που αν δεν 'έκαιγα' θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα..
[Οι υπηρέτριες πάντως δεν είναι σαν αυτές στις σαπουνόπερες που γνωρίζουν τέτοια δόξα στην ελληνική μεσημεριανή ζώνη.
Αμφιβάλλω αν σε κάτι βδομάδες διέκρινα ποτέ το ηχόχρωμα της φωνής τους..]
Η πρόταση είχε φυσιολατρικό χαρακτήρα.
Τζόκινγκ για καμιά ωρίτσα και μετά γρήγορο βάδην ως το απέναντι βουνό.
Εξοπλιστήκαμε αναλόγως και αφού βγήκαμε γρήγορα από το πιο 'αστικό΄ κομμάτι της πόλης, πορευτήκαμε σε κάτι απίθανες λεωφόρους με πυκνή δενδροφύτευση στα άκρα μα και στη μέση. Κάτω από τον ήλιο η ίδια διαδρομή θα 'ταν αδύνατη..
Στην είσοδο του πάρκου-που εμένα μου φάνηκε και ήταν δηλαδή ένα απίστευτο δάσος, αγοράσαμε ότι τροπικότερο έχω πιεί ποτέ μου: χυμό παρκίτα..
Το ανέβασμα ως τις απώτατες πηγές του χειμάρρου δυό ώρες μετά φαινόταν ακόμη πιο μακρινό απ' ότι στην αρχή..
Κάτι φιλικοί hikers έκαναν τον κόπο να μας βγάλουν από την πλάνη: η συγκεκριμένη πηγή που αναζητούσαμε λίγο πιο πάνω ήταν πρακτικά αδιάβατη χωρίς σχοινιά.
Αυτό που με πλημμύριζε ήταν κάτι παραπάνω από ανακούφιση-ήταν γνήσια βαθειά πείνα..
Το φιλέτο στο Ασοσιασιόν Καναδέρος ήταν ότι γευστικότερο έχω δοκιμάσει στη γνησίως σαρκοβόρα ζωή μου.
Κατέληξα ότι η λάτιν κουζίνα θα μπορούσε να αποτελεί ένα πρόσθετο λόγο παραμονής σε μια δύσκολη χώρα..
Έσβησα σε μια αιώρα-παραμονές του μεγάλου ταξιδιού..