going down-downtown..

Ο άξονας της Κηφησίας τέμνει εγκάρσια το πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτεύουσας.
Σε μια διαδρομή που έχει στοιχειώσει τις μνήμες μου, όσο σκέφτομαι προς τα πίσω, πιάνω τον εαυτό μου να οδηγεί με το TDM με συγκεκριμένο τρόπο, να αλλάζει λωρίδες σε συγκεκριμένα σημεία, να τσιτώνει γκαζώνοντας στην κατηφόρα.
Ανεβάζοντας στροφές στο αριστερό πλάγιασμα της καθόδου κάτω από τη γέφυρα των Αμπελοκήπων τις βραδινές ώρες, περνώντας με τη μηχανή απ' το μάτι της βελόνας ;-) τα βαλτωμένα πρωινά που η αυτοκινητο-θάλασσα τελεί εν ραθυμία.
Ποτέ δεν βλέπω πρόσωπα σε εκείνο το σημείο-δίπλα μου.

Ύστερα, μπαίνοντας στην καρδιά της πόλης, προκύπτει το ίδιο -σταθερό- όσο και ασυνείδητο δίλημμα:
προκειμένου να προσεγγίσω το ιστορικό τρίγωνο.
Να συνεχίσω ευθεία σε μια διαδρομή που ορίζεται από βαριά τοπόσημα με αστικό πρόσημο [Μαβίλη, πρεσβεία, Χίλτον, πολεμικό μουσείο, κήπος, Σύνταγμα, Μ. Βρετάννια] ή να στρίψω Πανόρμου [και μετά πάλι πλάγια από Αβέρωφ, Λεωφόρο], και να χρησιμοποιήσω τις στενότερες επαρχιακές -όπως τις χαρακτήρισε ένας φίλος αρχιτέκτονας- εισόδους του κλεινού άστεος;

Φαίνεται αστείο, αλλά η όποια επιλογή μου, εκεί στη γωνία του Δαναού με το καταληκτικό σημείο του κέντρου να απέχει εξίσου, προσδιορίζεται από τη διάθεση μου.
Της στιγμής.
Το κέφι της μελαγχολίας ή την επιθυμία να σπάσω την πληκτική ευθεία δοκιμάζοντας -κάποτε- παραλλαγές από την πλευρά του Λυκαβηττού ή προς τα κάτω των Εξαρχείων.
ΚαΤαΠως σκηνοθετικά το λάλησε κι ο Βούλγαρης, "Όλα είναι δρόμος" ...