Στη χώρα του Chavez ..

Στη Μaiquetia η εικόνα ήταν αγνώριστη-ένα σύγχρονο αεροδρόμιο λίγους μόνο μήνες μετά την τελευταία επίσκεψη μου.
Πήρα μια βαθειά ανάσα βγαίνοντας από το τέρμιναλ. Κατάπια την υγρασία μέχρι το μεδούλι, αλλά με χαμόγελο.
Στην πρώτη στροφή μετά τη 'βιτρίνα' του αεροδρομίου, ξεκινούσαν τα barrios. Συστάδες από στραντζαριστές λαμαρίνες χωμένες μέσα στην ημι-τροπική βλάστηση του βουνού στις παρυφές του Caracas. Πρόσεξα πως το πράσινο σχεδόν έσταζε κι ας είχε σταματήσει ώρα πολύ η βροχή.
Ο Sergio έστριψε με ταχύτητα το θηριώδες SUV στην παρακαμπτήριο του περιφερειακού.
Έγειρα εξαντλημένος στην αγκαλιά της.
Πετάχτηκα λίγο μετά από το απότομο φρενάρισμα. Οι άντρες της εθνοφυλακής είχαν ακινητοποιήσει ένα κονβόυ με φορτηγά ακριβώς πάνω στη στροφή.
Ένας πιτσιρικάς που κρατούσε το ημιαυτόματο σαν κασμά έκανε νόημα να κατεβάσουμε τα φυμέ -όπως παντού στη Λατινική Αμερική- τζάμια.
Νωχελικά έπαιξε το βλέφαρο-σήμα να φύγουμε.
Η εθνική αρτηρία προς τη Valencia τίγκα στη λακούβα, δεν άφηνε στον οδηγό την ευκαιρία να πλήξει και στα παϊδια μας να ηρεμήσουν.
Καθώς μισάνοιξα λίγο τα μάτια μου, αγκιστρώθηκα στα δικά της.
Finalmente, olvido.
Καταλήξαμε στον προορισμό μας μερικές ώρες αργότερα-με μένα να γκρινιάζω εις μάτην να με πάνε στις πέρα γειτονιές για κανα βρώμικο..
Εισέπραξα μια πλάγια ματιά από το μπροστινό κάθισμα. Η καρδιά μου, μου εξήγησε χαμογελαστά πως δεν υπήρχε καν όπλο στ' αυτοκίνητο.
Τ' άφησα για την επαύριο.
Έχοντας διασχίσει κάθετα την πόλη, σταματήσαμε μπροστά σε μια μπετοναρισμενη πύλη. Συρματοπλέγματα αριστερά-δεξιά και διπλή ενισχυμένη μπάρα.
Νωχελικά ο σεκιουριτάς τσέκαρε τα στοιχεία μας πριν πατήσει το κουμπί.
Η φαντασίωση της ασφάλειας στοιχειώνει κυριολεκτικά τα suburbia της ηπείρου σε βορρά και νότο..
Στην είσοδο του εντυπωσιακού στη νυχτιά συγκροτήματος, ο θυρωρός ήταν πιο ζεστός. Με κοίταξε με περιέργεια-δεν διέκρινα επιδοκιμασία..
Στο ασανσέρ δοκίμασα να πατήσω το 12. Χρειάστηκε να βάλει εκείνη τον αντίχειρα της στο σκούρο τζαμάκι-αναγνώριση αποτυπώματος για ακούσω το χαρακτηριστικό ήχο από το σύρσιμο.

Έχει τελικά γούστο να χαζεύεις τον προσωπικό χώρο των ανθρώπων.
[Στο Παρίσι, στην Αθήνα, στη Σαγκάη ή στη Βαλένθια-ακόμη κι όταν βλέποντας τη φάτσα σου στον καθρέφτη είσαι φτυστός ο 'κομμάτιας' ..]
Πέταξα τη βαλίτσα πίσω μου.
Ένας εντυπωσιακός πίνακας που θύμιζε Botero έκανε αντανάκλαση στη μεγάλη γυάλινη επιφάνεια.
Μου εξήγησε πως ήταν δώρο της Sylvia-ζωγράφος (φανερά ενδιαφέρουσα..) και κολλητή της από το σχολείο.
Κουλουριάστηκα στον καναπέ ακούγοντας mi sangre από τον juanes.
Έχυσε το κορμί της στις κούρμπες που περίσσευαν. Το ανθρωπινο πακέτο.
Σιγά-σιγά ξημέρωνε.
Suenos.