"μ' αρέσει να μη λέω πολλά..."

Άλλαξε το χρώμα του ουρανού απόψε.
Από τον ασθενικό πρωινό ήλιο στο ψοφόκρυο του δειλινού..
Σήκωσα το γιακά του μαύρου παλτό μου και πορεύτηκα. Με το κεφάλι σκυφτό.
Για να προστατευτώ. Από το ψιλόβροχο, ασφαλώς. Και το κρύο . . .
Ήταν να κατέβω στο Μπενάκη για τα εγκαίνια μιας έκθεσης.
Το γείωσα.
Δεν ήμουν σε κέφια.
Χάθηκα στο Δίκτυο.
Συνοφρυωμένος διάβασα τα παραπολιτικά, τα παρακοινωνικά και τα λοιπά παρα-μύθια που ταϊζουν σήμερα στα τηλεοπτικά μετερίζια.
Του οχταώρου τους απόντες/ νανουρίζουνε οι τσόντες
έγραφε ένας τοίχος στο Παγκράτι.
Διαβάζω Δημουλά. Με ένα άλλο φως θέλω να ξημερωθώ.
Δεν είναι εύκολο.
Είμαι αλλού.
Η Πόπη μου 'λεγε στο τηλ πως μάλλον έχω "πολύ θυμό μέσα μου".
Ίσως και να 'χει δίκιο.
Άμα έχεις περάσει από τα καυδιανά δίκρανα, δε λογίζεσαι αλώβητος.
Το ουρλιαχτό μου παρηχεί καθώς προσαρμόζω (;) τη φωνή μου στους τόνους επικοινωνίας μιας τηλεφωνικής επαφής.
Κρύο-ζέστη. Πως να μιλήσεις και τι να πεις..


Το πρόβλημα είναι πως και με πυρετό, εγώ τον capuccino τον πίνω κρύο.
Αποσυντονίζομαι.
Ακούω τον ήχο από τα τακούνια μου στο μαρμάρινο πλακόστρωτο.
Η σκιά μου σβήνει πίσω μου.

"αερικό είσαι..."

Ξέρεις, δεν φταίνε τα λιοντάρια/
αν μείνουν νηστικά πεινάνε . . .
Ώρες-ώρες μαζεύεσαι, κουλουριάζεσαι, δεν θέλεις τίποτα.
Κρυώνεις. Ιδρώνεις.
Και δεν κάνεις κέφι να δεις κανένα.
Συλλογάσαι και ρουθουνίζεις.
Σαν το γκρίζο γάτο στη βάση της σκάλας.

15 Δεκέμβρη, λέει, ήταν. Πως το θυμάται άραγε..;
Περίεργη νύχτα. Για πολύ κόσμο.
Εγώ, πάντως, επιμένω ακόμη. Δεν γελιέται η μνήμη μου.
Τώρα, στην Αβάνα ήτανε ή κάπου αλλού στα πέριξ, θα σε γελάσω.
Πάνε κοντά 20 χρόνια. Αλλά ήτανε.
Κι ας μην με πιστεύεις..
Ένας "εγωπαθής" φίλος "με ευαισθησίες", άνθρωπος που ξέρω καλά ωστόσο, ήτανε σκεφτικός για μέρες.
Άμυνες καταρρέουσες δεν του άφησαν αυτουνού και πολλά περιθώρια.
Να μείνει νηφάλιος.
Το μυαλό του εκεί.
Ένα αινιγματικό χαμόγελο, ο κόσμος του. Όχι, όχι, αινιγματικό.
Ζεστό, αλλά και λίγο θλιμμένο.

Είχε πλάκα στο Ivy. Η Μαριάννα, η Άννα-Μαρία και ο Φαίδωνας με την οξυδερκή παρατήρηση του.
Στο Rock είχα να πάω χρόνια.
Καραντίνα, αφότου πήρα σύνταξη από το Κολωνάκι >(Ευδοκίμως τερματίσας).
Ήταν ωραία, ρε σύ..!
Σαν πλανιότανε το δάχτυλο μου στο μικρό tatoo.
Μετά ήρθε το πάρτυ στην Πολιτεία, το Local, και η ()*&^% ιδέα του Θέμη να πάρει την πόρσε με το γ@μ*^%κρυο.. bloody chill!
Εκτός χρόνου, σηκώνω τον αντίχειρα και βάφομαι στο κοκκίνισμα σου.

...λένε πως σ' έφερε ως εδώ/
μαύρο καράβι, μέγα πάθος...
Λες να 'μπομπάρουν' τα ποτά στο Pecora;
Κρίσιμη νύχτα.
Τελικά, σε γλυκαίνει το Haig. (lol)
Δεν ανέβηκα όμως πάνω.
Μετά.. εγκλωβίστηκα.
Είπα, ας γίνει έτσι.
Αφού το θέλεις.
Μέχρι να ξεμπερδέψεις.
Αλλά δεν μου 'βγαινε.
Μαλακία μου, αλλά τον ταύρο, ξέρω μόνο απ' τα κέρατα να τον πιάνω.
Όχι απ' την ουρά..
Αρκεί να μπορείς να καταλάβεις.
Τα έπεα δεν είναι πάντα πτερόεντα. Ενιοτε, έχουνε κόστος. Βαρύ. Γράψτο το στη σούμα.

Σβήνω απ'την άμμο όλα τα χνάρια/
απόψε που σε κυνηγάνε...
Δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά δεν έχω χάσει ποτέ στη ζωή μου παράσταση σινεμά και πτήση. Όλοι με βρίζουνε-και ΟΛΟΙ σφάλλουνε σ' αυτό! Shame on them.
May be, the very last minute-αλλά θα είμαι εκεί.
Το διαπίστωσες, εξάλλου..
Το cine-κουλτούρα μου φτιαξε το κέφι.
Σκεφτόμουνα μετά:
Λατρεύω την παλάμη της. Όχι της Irina, την άλλη.
Τη δική της. Εκείνη σκεφτόταν άλλα.
Μάλλον.
Πρέπει να την προβλημάτισε, πάντως, αυτό. Γιατί με ρώτησε. "Αν πάω.." κι εγώ. Της εξήγησα ήρεμα πως 'όχι'.
Δε γουστάρω τέτοια.
Στο Ερατεινό κάτι τύποι τριγύρω (θα) αναρωτιόντουσαν: μα καλά δεν έχουνε σπίτι..; Το σκέφτηκα κι εγώ.
Η αποδοχή της με εξέπληξε. Τα χέρια της, αμήχανα χανόντουσαν.
Δυό βήματα μπρος-και τρία, άντε δύο, πίσω.
"Τι ωραίο πηγάδι", λέει. Και το επεξεργάζεται-αν και φαίνεται βαθύ.
Βολεύεται απο δω, βολεύεται από κει. Και γω επίσης.
'Αυτή η νύχτα μένει..'
Οι αμμόλοφοι, και μάλιστα, οι 'δυνατοί' αλλάζουν σχήμα συνέχεια.
Ο αέρας της θάλασσας, ο ταξιδιάρικος τους ξεγυμνώνει και τους εκθέτει.
Αφουγκράσου!
Ο άνεμος σφυράει στο δικό του σκοπό.
Χορεύοντας την άμμο.
Είμαι από πίσω-αν γυρίσεις θα με δεις..
Μη φοβηθείς._


Τα λέει άψογα ο Παύλος Παυλίδης-δε μπορεί κιόλας να ξέχασες.
Μένουν κανα δυο βδομάδες ακόμη στο Σταυρό του Νότου τις Πέμπτες. Προλαβαίνεις ;



ΥΓ. Όσοι δεν θέλουν να θυμούνται/
πότε και πού αντισταθήκαν..

μονομαχία στο OK coral

"Κακό χωριό τα λίγα σπίτια", έλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου-και δεν είχε στο μυαλό της τα παραμάγαζα που δεσπόζουνε (;) στην οικονομική δραστηριότητα τα οποία κατοχυρώθηκαν κάποτε στη δημόσια σφαίρα από τα αστικά συντάγματα υπό τον ευφημισμό 'τέταρτη εξουσία'. Δημοκρατία δε καλείται το πολίτευμα, που: βγάζει πρωθυπουργό τον Καραμανλή-no matter what, τον Γιωργάκη αρχηγό του πΑΣοΚ-[no matter what..], τον Τσίπρα>οσονούπω αρχηγό των 'νέων', τους εργολάβους>ουσιαστικούς κυβερνήτες, τους mediaτορες>ατζέντηδες και ασφαλώς το Μάκη κήνσορα urbis.
"Δυό-δυό. Στη μπανιέρα δυό-δυό.."

Η γλώσσα, πάντως, παίζει περίεργα παιχνίδια.
Θέματα και νούμερα, δημοσιογράφοι, 'ηρακλείς του δημοσίου συμφέροντος', παπαγαλάκια και πολιτικοί κρετίνοι, συναντιούνται με ανακριτές, τηλεοπτικούς χατζηαβάτες και ιαβέρηδες.
Ο τρισμέγιστος παλαιός συμφοιτητής μου Σπύρος-Άδωνης μου 'λεγε προχτές πως δεν προλαβαίνει να πιάνει μετερίζια..! Το προϊόν σας αγοράκι μου, και στο 'πα αυτό, είναι μπαγιάτικο! Απλά, υπάρχουνε πολλά κοροϊδα που -πιστεύουνε πως- ψωνίζουνε με εκπτωσούλα.
Ο έτερος-καραλαμόγιογλου δήλωσε με παρρησία: "Αυτή η υπόθεση άνοιξε με αίμα και θα κλείσει με αίμα". Σιγά παιδιά, θα λεκιάσει το μπάνικο φορεματάκι..
Μιλάμε για το τηλεοπτικό knightood ένα πράγμα!
[Btw, Μήτσο αν δεν έρθεις να προσκυνήσεις, 'θεματάκι' δεν έχει-στο λέω για να 'μαστε ξηγημένοι vasalάκο μου..]

Τα κανάλια μεταφέρουν.
Λύματα και βοθρολάσπη. Πολύτιμα αγαθά δηλαδή στον ανηλεή αγώνα για ισχύ.
Ο ένας, ο αδέκαστος Δημοσιογράφος, μιλάει το Λαό για το φίλο ΤΟΥ. Φαντάσου, δλδ, και να 'τανε εχθρός του πως θα του φερότανε.
Το αγλάϊσμα της ενημέρωσης, το 'αδέσμευτο ίνδαλμα' με προυπηρεσία στην εκτέλεση συμβολαίων κοινωνικής και πολιτικής εξόντωσης που αν τον είχε πάρει πρέφα η Καμόρα θα τον είχε πάρει στο Τσίκαγκο για σεμινάρια στα στελέχη της..
Για τον προαναφερόμενο γαβρο/ρουφιάνο που διακινεί ντι-βι-ντι εξαγοράζοντας συναίνεση από την -υποτιθέμενη- μόνη νόμιμον ως προς το σύνταγμα εξουσίαν δια την επικράτεια, δεν υπάρχουνε λόγια.. Ο τσάτσος που σ' αυτή τη ζωή τα 'χει κάνει ΟΛΑ.
Στο περιθώριο όλων αυτών, περιφέρονται μαύρες σακούλες σε αδιευκρίνιστες τροχιές μεγίστης εντροπίας, βουλευτές-πρώην αθλητές και νυν καμμένοι διαμεσολαβητές, καρχαρίες-εργατολόγοι και κάτι φίλοι ακόμη που περισσέψανε στον premier αφού κόψανε τον καφέ στο Βυζαντινό γιατί κάνει εσχάτως κακό στην υγεία..

Έχεις μια χώρα να ασχολείται με ένα αντιαισθητικό χοντρομαλάκα που αφού καταχράστηκε ότι τυχόν του βρέθηκε: μπικικίνια, κάτι κακομοίρες ψωλέτες στο μαγαζί που του δώσανε να παίζει, την εμπιστοσύνη (;) του φίλου του στο σπίτι με τους ευζώνους. Τη μια μέρα τα ΄πινε στη Μυτιλήνη στο ουζερί "το μπαλκονάκι" (sic) και την άλλη φούνταρε. Τι να πει κανείς..
'Εκεί ψηλά στον Υμηττό-υπάρχει κάποιο μυστικό', λέγανε τότες .
Εδώ-βαθειά στο ντι-βι-ντι, έχει πολύ-ΠΟΛΥ ζουμί.. Που 'ναι, που 'ναι το δαχτυλίδι, ψάξε-ψάξε δεν θα το βρεις..
Κάπου άκουσα πως απέναντι από τον εθνικό κήπο ανοίγουνε βιντεο-κλαμπ. Η θεματολογία είναι λίγο μονότονη, αλλά δε βαριέσαι. Γιατί δλδ, ο Περράκης είναι πιο πρωτότυπος;;
Unbearable boredom!
Στη χώρα του χωρίς.