"αερικό είσαι..."

Ξέρεις, δεν φταίνε τα λιοντάρια/
αν μείνουν νηστικά πεινάνε . . .
Ώρες-ώρες μαζεύεσαι, κουλουριάζεσαι, δεν θέλεις τίποτα.
Κρυώνεις. Ιδρώνεις.
Και δεν κάνεις κέφι να δεις κανένα.
Συλλογάσαι και ρουθουνίζεις.
Σαν το γκρίζο γάτο στη βάση της σκάλας.

15 Δεκέμβρη, λέει, ήταν. Πως το θυμάται άραγε..;
Περίεργη νύχτα. Για πολύ κόσμο.
Εγώ, πάντως, επιμένω ακόμη. Δεν γελιέται η μνήμη μου.
Τώρα, στην Αβάνα ήτανε ή κάπου αλλού στα πέριξ, θα σε γελάσω.
Πάνε κοντά 20 χρόνια. Αλλά ήτανε.
Κι ας μην με πιστεύεις..
Ένας "εγωπαθής" φίλος "με ευαισθησίες", άνθρωπος που ξέρω καλά ωστόσο, ήτανε σκεφτικός για μέρες.
Άμυνες καταρρέουσες δεν του άφησαν αυτουνού και πολλά περιθώρια.
Να μείνει νηφάλιος.
Το μυαλό του εκεί.
Ένα αινιγματικό χαμόγελο, ο κόσμος του. Όχι, όχι, αινιγματικό.
Ζεστό, αλλά και λίγο θλιμμένο.

Είχε πλάκα στο Ivy. Η Μαριάννα, η Άννα-Μαρία και ο Φαίδωνας με την οξυδερκή παρατήρηση του.
Στο Rock είχα να πάω χρόνια.
Καραντίνα, αφότου πήρα σύνταξη από το Κολωνάκι >(Ευδοκίμως τερματίσας).
Ήταν ωραία, ρε σύ..!
Σαν πλανιότανε το δάχτυλο μου στο μικρό tatoo.
Μετά ήρθε το πάρτυ στην Πολιτεία, το Local, και η ()*&^% ιδέα του Θέμη να πάρει την πόρσε με το γ@μ*^%κρυο.. bloody chill!
Εκτός χρόνου, σηκώνω τον αντίχειρα και βάφομαι στο κοκκίνισμα σου.

...λένε πως σ' έφερε ως εδώ/
μαύρο καράβι, μέγα πάθος...
Λες να 'μπομπάρουν' τα ποτά στο Pecora;
Κρίσιμη νύχτα.
Τελικά, σε γλυκαίνει το Haig. (lol)
Δεν ανέβηκα όμως πάνω.
Μετά.. εγκλωβίστηκα.
Είπα, ας γίνει έτσι.
Αφού το θέλεις.
Μέχρι να ξεμπερδέψεις.
Αλλά δεν μου 'βγαινε.
Μαλακία μου, αλλά τον ταύρο, ξέρω μόνο απ' τα κέρατα να τον πιάνω.
Όχι απ' την ουρά..
Αρκεί να μπορείς να καταλάβεις.
Τα έπεα δεν είναι πάντα πτερόεντα. Ενιοτε, έχουνε κόστος. Βαρύ. Γράψτο το στη σούμα.

Σβήνω απ'την άμμο όλα τα χνάρια/
απόψε που σε κυνηγάνε...
Δεν ξέρω αν στο έχω πει, αλλά δεν έχω χάσει ποτέ στη ζωή μου παράσταση σινεμά και πτήση. Όλοι με βρίζουνε-και ΟΛΟΙ σφάλλουνε σ' αυτό! Shame on them.
May be, the very last minute-αλλά θα είμαι εκεί.
Το διαπίστωσες, εξάλλου..
Το cine-κουλτούρα μου φτιαξε το κέφι.
Σκεφτόμουνα μετά:
Λατρεύω την παλάμη της. Όχι της Irina, την άλλη.
Τη δική της. Εκείνη σκεφτόταν άλλα.
Μάλλον.
Πρέπει να την προβλημάτισε, πάντως, αυτό. Γιατί με ρώτησε. "Αν πάω.." κι εγώ. Της εξήγησα ήρεμα πως 'όχι'.
Δε γουστάρω τέτοια.
Στο Ερατεινό κάτι τύποι τριγύρω (θα) αναρωτιόντουσαν: μα καλά δεν έχουνε σπίτι..; Το σκέφτηκα κι εγώ.
Η αποδοχή της με εξέπληξε. Τα χέρια της, αμήχανα χανόντουσαν.
Δυό βήματα μπρος-και τρία, άντε δύο, πίσω.
"Τι ωραίο πηγάδι", λέει. Και το επεξεργάζεται-αν και φαίνεται βαθύ.
Βολεύεται απο δω, βολεύεται από κει. Και γω επίσης.
'Αυτή η νύχτα μένει..'
Οι αμμόλοφοι, και μάλιστα, οι 'δυνατοί' αλλάζουν σχήμα συνέχεια.
Ο αέρας της θάλασσας, ο ταξιδιάρικος τους ξεγυμνώνει και τους εκθέτει.
Αφουγκράσου!
Ο άνεμος σφυράει στο δικό του σκοπό.
Χορεύοντας την άμμο.
Είμαι από πίσω-αν γυρίσεις θα με δεις..
Μη φοβηθείς._


Τα λέει άψογα ο Παύλος Παυλίδης-δε μπορεί κιόλας να ξέχασες.
Μένουν κανα δυο βδομάδες ακόμη στο Σταυρό του Νότου τις Πέμπτες. Προλαβαίνεις ;



ΥΓ. Όσοι δεν θέλουν να θυμούνται/
πότε και πού αντισταθήκαν..