Μάχες για το παρελθον στα '90s-κράτος, κοινωνία και η σχολική ιστορία..

Εχω ξεκινησει μια σειρά κειμένων με αφορμή τη σύγκρουση για την ιστορία-εδώ και αρκετό καιρό. Ξεκινωντας το πρωτο από αυτά που εγραψα-σε μια φάση όπως θεωρούσα όξυνσης μεταχριστουγεννιάτικη, πίστευα πως σε συντομο χρονικό διάστημα το πράγμα θα εκτονωνόταν. Αναμφίβολα διαψεύστηκα.
Εδώ πέρα ζούμε κατι πρωτοφανές!
Η σύγκρουση κλιμακώνεται και εξακτινώνεται.
Αποκτά χαρακτηριστικά πρωτεϊκά και αλλάζει διαρκώς επίπεδα και πίστες.
Το εύρος της διαστολής της είναι τέτοιο που οι απόπειρες συνολικής καταγραφής της αγγίζουν το αδύνατο.
Στο εσωτερικό της αντανακλώνται οι περισσότερες από τις παθογένειες που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία και το δημόσιο βίο της.
Βλακεία, ιδιοτέλεια, ένταση, στρέβλωση, αμάθεια, άρνηση, εμμονή, παρερμηνεία, ανικανότητα, στράτευση, πόλωση, παράνοια, παρανόηση, αυτοκαταστροφικότητα, χυδαιότητα, σκοπιμότητα, συγχέονται σε αυτό το παράδοξο μείγμα που πυροδότησε η ένταξη ενός σχολικού βιβλίου της τελευταίας τάξης του δημοτικού στο σχολικό πρόγραμμα.
Η αρθρογραφία των ημερών μας έπνιξε: 'επαϊοντες' και φιλίστορες, κήνσορες και υπερασπιστές, ενεργούς πολίτες και ευαισθητοποιημένους επιστήμονες.
Μπουκώσαμε.
Στα πρωινάδικα, στα ενημερωτικά, στις εκπομπές 'ερευνας', στην τι-βι, στο ράδιο, στον mainstream τύπο, σε λαθρόβια έντυπα.
Στους καφενέδες, στα μπαρ, στις ταβέρνες, στα ταξί, σε γιορτές, σε οικογενειακά τραπεζια, σε κοινωνικές συνάξεις, αυτό το πράμα μονοπώλησε με αύξουσα διάθεση την κουβέντα..
Στο φανάρι Ακαδημιας-Βουκουρεστίου ήμουνα χθες το μεσημέρι [ερχόμενος από το λογιστή μου όπου είχα ακούσει πάλι γιαυτό..] και με μπλοκάρει πάνω στη μηχανή φίλος-γνωστός και μάχιμος πολιτικός πρωτης γραμμής: "να σου πω ρε, έλα να τα πούμε για το βιβλίο που έχω σοβαρές ενστάσεις..". Έλεος..!
Παραμορφωτικό κάτοπτρο της υπερβολής που διατρέχει όλο και πιότερο τουτη τη χώρα!

Το βιβλίο καθαυτό λειτούργησε όπως ο ξενιστής στη βιολογία, και με λειτουργίες παραπλήσιες αυτές του καθρέφτη στην ψυχανάλυση.
Κατέδειξε με δραματικό τρόπο το έλλειμμα μιας κουλτούρας διαλόγου, τις υφέρπουσες εντάσεις στο εσωτερικό του κοινωνικού ιστού, αναδιέταξε γνωστές σκοπιμότητες στην πολιτική και στην κοινωνία, ώθησε σε συμπλεύσεις και ανασυσπειρώσεις.
Θεωρώ, όλους μας.
Του υπογράφοντος συμπεριλαμβανομένου.
Τα 'χω πει και αλλού στο Δίκτυο πρόσφατα: υπάρχει η κομβική στιγμή που η ροή σε εξαναγκάζει με τις όποιες ενστάσεις να αποφασίσεις με ποιόν θα πας και ποιον θα αφήσεις..
"Δυό καρπούζια σε μια μασχάλη δε χωράνε", έλεγε ο συχωρεμένος ο πατέρας μου.

Και πάμε πίσω να ξαναπιάσουμε το (παλιότερο) νήμα του αδυσώπητου πολέμου που ειχα βαλθεί να ξετυλίγω ως και κανα μηνα και βάλε πριν...

Η δεκαετία του '90 βρήκε την ελληνική κοινωνία σε ένα σημείο που εσωτερικοί και εξωτερικοί συντελεστές είχαν σε οριακό χρονικό διάστημα μεταβληθεί αποφασιστικά: λήξη του Ψυχρού Πολέμου, εσωτερική πολιτική σύγκλιση σε συμβολικό επίπεδο [εστω και ρητορικά] των βασικών ταυτοτήτων που δίχαζαν για πάνω από μισό αιώνα τη χώρα.
Η Αριστερά είχε συμμετάσχει σε ένα επίπεδο κορυφής που ποτέ πριν δεν είχε διανοηθεί-ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Ειχε να δει μέλη της σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα από το 1944...
Στην πλατεία Κλαυθμώνος στήσαμε άγαλμα εθνικής συμφιλίωσης. Στον κυβερνητικό λόγο της εποχής του Μητσοτάκη, για πρώτη φορά κυβερνώσα δεξιά αναφέρθηκε σε Εμφύλιο.
Δυο μολις χρόνια πριν, το καπνισμένο '89, είχαμε προλάβει να κάψουμε και τους φακέλους στις υψικαμίνους της Χαλυβουργικής, εξασφαλίζοντας όχι την εθνική μνήμη για την οποία τόοσο κόπτονται κάποιοι-αλλά την εθνική λήθη.
Για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, ε...

Το πως μπορέσαμε ως κοινωνία και ως κράτος να φτάσουμε στην κρίση του Μακεδονικού, το οποίο κατά τη γνώμη μου, αναδιαμόρφωσε ως terminus post quem όλη την περίοδο, είναι ένα ζήτημα για το οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να το δουλέψει προσεκτικά και πολυεπίπεδα. Όλοι μας ενδεχομένως έχουμε κάποια [μικρή ή μεγάλη] αίσθηση, αλλά τα κυρίαρχα ερμηνευτικά κλειδιά εκτιμώ πως δεν έχουν επαρκώς παρουσιαστεί.
Και η Ιστορία; -δύναται κάποιος να ρωτήσει. ΤΙ σχέση έχει η Ιστορία, με ΟΛΑ αυτά;
ΙΜΗΟ, τεράστια και αδιάρρηκτη.
Η ιστορία, για πρωτη φορά από όσο δυναμαι να ξέρω και να θυμάμαι, ξαναμπαίνει δυναμικά ως πεδίο και ως επιχείρημα στη δημόσια σφαίρα.
Η θεωρία περί τον εθνικισμό δέχεται ένα τεράστιο πλούτο ερεθισμάτων και εμπειριών σε αυτή τη φάση με άξονα την ελληνική περίπτωση.
Η συζητηση για την ταυτότητα κατακλυζει το δημόσιο λόγο. Οι άνθρωποι γύρω μας δεν ήταν πια περηφανοι για το αν ήταν Δεξιοί, Αριστεροί, Βάζελοι, Γαύροι, ανθρωπιστές, συντηρητικοί, κομμουνιστές, δημοκράτες, ειρηνιστές, νησιώτες, ορεσίβιοι, ροκάδες ή τρέντυδες κλπ, ΑΛΛΑ επειδή ήσαν Ελληνες.

Μέρος του κόσμου, ειδικότερα στα βόρεια της επικράτειας που βίωσαν με ξεχωριστή ένταση τα αποπροσανατολιστικά φαινόμενα αυτά, αντέδρασαν βίαια και δυστυχώς -συχνότατα- σπασμωδικά.
Σε χρονο d>t στήθηκε ένα πανηγυρι διακηρύξεων και γενικευμένων εκρηξεων-άλλοτε με καποια βοήθεια και άλλοτε πιο 'αυθόρμητα'. Να ένας τομέας στον οποίο οι ταγοί αυτού του Τόπου δεν τα πήγαν κι άσχημα!
"Η Μακεδονία είναι ελληνική-να πα να γ@μηθ*&^ αλήτες Σκοπιανοί".
Όσοι τυχόν προσπαθούσαν να εξηγησουν στους χαλεπούς εκείνους καιρούς πως ΟΛΟΙ είμαστε Ελληνες σ' αυτή τη χώρα,
[Καταρχάς, και τυπικά-ως πολίτες.
Κατα δευτερον, κατοικωντας στην πιο ομοιογενή πληθυσμιακά χώρα της Ευρωπης, με βάση όλα τα διαθεσιμα στατιστικά στοχεία.]
λοιδωρηθηκαν ανελέητα, χλευάστηκαν, στοχοποιήθηκαν, αντιμετωπισαν κοινωνικούς και επαγγελματικούς αποκλεισμούς.
Στο τιλτ της παράνοιας, οι Βουκεφαλες έδιναν τον τόνο, η συγκίνηση είχε υποκαταστήσει τη λογική, το χωρις έρεισμα συναίσθημα τις βασικές αρχές [ΚΑΙ τις νομικές συμβάσεις που είχε κυρώσει η Ελλάδα] του Διεθνούς Δικαίου.
Τα νερά ήσαν θολά και πολλοί και διάφοροι αλιευσαν στο βούρκο.
Πατενταρισμένοι φασίστες βαφτιστηκαν στην 'εθνική κολυμβηθρα του Σιλωάμ', πρώην καταδικασμένοι από την ελληνική δικαιοσύνη για ποινικά αδικήματα πρωταγωνιστούσαν σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές-που έκτοτε μας συντροφεύουν-για να το πω λιανά, οι 'Πλεύρηδες' και τα αυγά του φιδιού μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας. Θεωρηθηκε δημοκρατικό κεκτημένο των ως τότε αποσυνάγωγων η συμμετοχή τους στη δημόσιο σφαίρα..
Εγκατασταθηκαν βαθμιαία στο δημοσιο βιο με την καθοριστική συνδρομή και των media-και εξελιχτηκαν με την παροδο του χρόνου σε θεμιτοτατους συνομιλητές μας.
["προβοκάρει;"-"δωσε κοντινό!" φωναζαν οι μάστορες στην αδηφάγο κάμερα..]

Προνομιακό πεδίο για όλα αυτά, η Ιστορία.
Μια 'κυρία' που τραβηχτηκε από την ανυποληψία στην οποία είχε περιπέσει επί μακρόν σε 'τεχνοκρατικούς' καιρούς σε μια κοινωνία που απαιτούσε θεραπαινίδα και έψαχνε για ερείσματα σε καιρούς συνολικότερης ιδεολογικής ανασφάλειας..
Πρόσχημα επίκλησης της, η ελλιπής γνωση του "λαμπρου παρελθοντος" εκ μέρους των ελληνοπαίδων.
Αλλά, οι εθνικιστές πολιτικοί, οι σπεκουλαδόροι κομματικοί, οι βορειοελλαδίτες τοπικοί παράγοντες και οι ευαισθητοι Απόδημοι δεν ήσαν οι μόνοι που την άρπαξαν από τα κέρατα..
Για άλλους πιθανότατα ευφυέστερους η Ιστορία εξελιχτηκε σε όχημα επαγγελματικής καριέρας!
Με ένα βομβαρδισμο εκδόσεων από περιθωριακούς εκδοτικούς οίκους μιας ευρυτατης γκάμας που ξεκινουσαν από τα (πλαστά, φυσικά) Πρωτοκολλα των Σοφων της Σιών την Καταγωγή των Ελλήνων το Ελληνικό Αλφάβητο και αναδεικνυαν την εβραιο-μασονική συνομωσία, το αναλλοιωτο κλέος της Ελληνικής Φυλής.
Φροντιζοντας ασφαλώς να υποδαυλισουν τα γνωστα σε όλους μας ευγενη προς τους ΆΛΛΟΥΣ [λαούς, γειτονες, ετεροδοξους, κλπ] συναισθηματα, (τα οποία δεν συντρεχει λογος να επαναλάβω), ένα μεγαλο μέρος του αναγνωστικου κοινού γνώρισε [δυστυχώς] πολύ πιο αποτελεσματικά την ψευδο-'Ιστορία' που διακινουσε ο περιφερομενος αυτός εσμός από την "Ιστορία των ιστορικών"...
Η 'επιστημονικότητα' βεβαιως των διαφημιζομενων πονημάτων, αποτέλεσε βασικό εργαλείο αξιοπιστίας για όλους αυτούς τους μαύρους κάπηλους.
"Για να μάθουν, επιτελους, τα παιδιά σας ΙΣΤΟΡΙΑ!", κραυγαζαν νυχθημερόν από τους καταπατημενους διαυλους της τηλοψίας-[για να μην ξεχνιομαστε, πλάι, ε...]
Γενιά ολοκληρη διαπαιδαγωγηθηκε έτσι. Και άλλοι, παλιότεροι-ειδικά στην επαρχία ή χωρις προσβαση σε βιβλιοπωλεία 'εμβάθυναν' σε όσα "κάποιοι μας κρυβουν"..
Γραφικοί ή φαιδροί (για κάποιους απο εμας), οι ανθρωποι αυτοί με συνεπεια, μεθοδικότητα και εξασφαλιζοντας πληθωρα από ιδία ωφέλη, διαμόρφωσαν φρόνημα. Απίθανα περιοδικά με τις πλεον ασύστολες και εξωφρενικές βλακείες, ξεκινησαν να πουλούν μαζικά. Από τον Δαυλό ως το Ιχώρ, εκδότες, 'δημοσιογράφοι', 'ερευνητές', 'ιστορικοί', τσαρλατάνοι, πυροβολημένοι, άτομα χρήζοντα δημόσιας βοηθείας, κάθε λογής διαταραγμένοι, στησανε μια ζηλευτη καριερα.
Ενα απίθανο τσίρκο με μια δυσαναλογα μεγαλη παρουσία στα περιπτερα και στα περιθωριακά κανάλια της μπαντας να λένε _κυριολεκτικά_ ΟΤΙ τους κ@βλ(*#...
ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ...!
Κανένας, και αναφερομαι στους κοινωνικούς επιστημονες ειδικά και στους διαφορους διανοουμένους και σοβαρούς ΄ταγούς' να μη βγαίνει να αρθρώσει ένα λόγο κόντρα στον _ανορθολογισμό_ που μας έπνιγε, μας έπνιξε ...

Συντηρητικοί λοιπόν διανοουμενοι, συχνα σοβαροτατοι άνθρωποι, ακραιοι εθνικιστές, πρωην εξτρεμιστές αριστεροί και φυσικά ανησυχο πόπολο, δικαίως αγωνιών κοσμάκης, η Μελίνα, ο πρόεδρος της Δημοκρατιας και ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών αντεδρασαν απέναντι στην επιβουλή των ΦΥΡΟΜιανών στην ιστορική κληρονομιά μας.
Αντε τώρα, απεναντι σε όλους αυτούς, να αντιτάξεις πως ο ναϊφ ακόμη και προκλητικός εθνικισμός των γειτόνων είναι εγγενής σε κάθε εθνικιστικό discourse. Να εξηγήσεις πως προφανώς εκείνοι δεν ειναι απόγονοι κανενός Μεγαλου Αλεξάνδρου-αλλά να επίσης να εξηγησεις νηφάλια [και με _συγκεκριμένα_ επιχειρηματα] πως για ένα ποσοστό πάνω από το μισό της σημερινής ελληνικότατης Μακεδονίας-οι προγονοι του που δεν μεγαλωσαν εκει, δεν ήξεραν κατα που πέφτει ένα αιώνα πριν...
[να μη ξανα-ματα-επαναλαμβάνω τα αυτονόητα που μας έδειξε παραστατικά ο Μαρκ Μαζάουερ στη Θεσσαλονίκη του..]
Να τους δειξεις, ότι ΑΛΛΟΥ είναι το πρόβλημα.
Πως η Μακεδονία ΜΑΣ ΔΕΝ κινδυνεύει.
Δεν στοιχειοθετείται απειλή-μόνο λεονταρισμοί χωρίς ουσία από τους πάνω.
Μια και μόνο συντονισμένη κρατική και ιδιωτική ομοβροντία ενεργειών, θα αρκούσε στην ΤΟΤΕ μακράν πλουσιοτερη και ισχυροτερη χώρα των Βαλκανίων για να να αποσοβηθεί καθε 'απειλή'.
[από αυτές που υφιστανται σε ΑΛΛΑ μέτωπα της εξωτερικής μας πολιτικής..]
Το γνωστό εντυπο που κυκλοφορησε σε εκατομυρια αντιτυπα προς σχολική χρήση μιλαγεγια 4000 χρόνια ελληνικής ιστορίας που σύντομα έφτασαν τη συνδρομή των τηλε-μπόρων να γίνουν και 20 και 40 ακόμα και 100.000 χρόνια γηγενούς συνέχειας από πλευράς της παναρχαιας αυτης 'ελληνικής' φυλής. Ηταν τότε που πήγανε άνθρωποι φυλακή επειδή διακινησαν φυλλάδιο πως ο ΜεγαΑλεξανδρος ήτανε "σφαγέας των λαών" και διαπρεπείς πανεπιστημιακοί δασκαλοι νεοτερης ιστορίας χλευαστηκαν βαρβαρα στα δικαστηρια από την έδρα όταν τολμησαν να αντιταχτούν στην πλημμυρίδα της καθεστωτικής σχεδόν υστερίας που επέβαλε επί ποινή βαρεία την απόλυτη ομοφωνία...
Νομισαμε μερικοί πως τα χειροτερα είχαν περάσει-απλά απατωμασταν...!

Συλλαλητήρια-για πρωτη φορά λάβαρα στους δρόμους..., εγκλωβισμός της διπλωματίας μας, κατάρρευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το '93 από το εθνικιστικό λόμπυ, ανάλωση του διαπραγματευτικού κύρους της χώρας σε ιστορίες χωρις αντικρισμα.
Σχεδόν μια δεκαετία χαμένη.

Δεν ξέρω αν το όνομα μας είμαστε εμείς, όμως ξέρω ότι ο εξ ανατολών γείτονας έκανε πάρτυ.
Τα Ίμια μας προσγείωσαν λίγο-αν και στη λάθος (φυσικά!) κατευθυνση...
Ματα-ξανα-ανακαλυψαμε το υπαρκτό ζητημα. Και ξοδευτηκαμε να αλληλο-βριζόμαστε για τη χαμένη περηφάνεια και την 'εθνική ταπείνωση'...
[προ εβδομάδος, ο πατέρας φίλου, ανώτατος επιτελικός καριέρας, μου πέταξε το μπαλάκι με τρόπο απροσδόκητο: "τι θα έκανες δλδ ΕΣΥ ρε μεγάλε..;", μου είπε ακουγοντας την κριτική μου για τοςυ συναδελφους του. "Θα έδινες δλδ το πράσινο φως για το πρωτο χτυπημα..;].
Νέος κύκλος εκεί ενδοσκόπησης και γκρίνιας. Οι 'προδότες πολιτικοί', ο 'λίγος' Σημίτης που "ευχαριστησε τους Αμερικανούς", η ανάγκη να γίνουμε ισχυροί [" ισχύς του πρωτου χτυπηματος", που λεγε και ο μακαριτης ο Κονδυλης στη Θεωρια του Πολέμου].

Το παγιωμένο φαιοκόκκινο τόξο, το Δικτυο 21, οι διεθνοσχεσίτες πανεπιστημιακοί του Παντείου, μαζί με το Γιανναρά που από το '89-αν δεν με απατά η μνήμη μου, φωναζε για το 'Finis Greciae', η Λιάνα Κανέλλη, μια συγκεκριμένη μερίδα πρώην ριζοσπαστικών στελεχών της εξω-κοινοβουλευτικής Αριστεράς που το ΄ριξε όψιμα στη θρησκεία, στην πατρίδα, κάνανε τη νέα κολλεγιά.
Και σε κεινη τη φάση, για την ακριβεια μετα το ΄94 που ξεκιναει απο πλευράς της ελληνικής βουλής η αναγνωριση της ποντιακής σφαγής από τους Νεότουρκους ως γενοκτονίας, μπαινει παράλληλα ένας νεος σοβαρότατος παικτης στο πολιτικό παιχνιδι: οι προσφυγικές οργανωσεις.
Η διεκδικηση μεταφερεται πια στη Μάχη της Μνήμης.
Μια λέξη που ως τοτε χρησιμοποούνταν πληθωρικά ως προς τις μνήμες της Αριστεράς τα δυσκολα γιαυτή χρόνια.
Μια εθνοπολιτισμική ομάδα ['οχι ενιαία] αλλά με συναρθρωσεις εισηγειται με έμφαση και απαιτεί την θεσμική κατοχυρωση της νεας λέξης.
Της συλλογικής 'Μνήμης'. Ενός όρου από το νεοτερικό λεξιλογιο των ανθρωπιστικών επιστημών.
Όχι όμως της Μνήμης των θυμάτων, της ζωής στις πέραν του Αιγαίου πολυαριθμες κοινότητες, των αναμνησεων και των ξεχωριστων στοιχειων της πολιτισμικής τους ταυτοτητας από την παλιά 'πατρίδα', του γενεθλιου πολιτισμικά τόπου τους.
Δυστυχώς για όλους μας, όχι.
Αλλά μονοπωλιακά στην αναγνωριση του αποτρόπαιου ΟΝΤΩΣ συλλογικού εγκλήματος σε βαρος των προγόνων τους [=μας] με τον σημαντικό καταπως φάνηκε για τα σχέδια τους (;) χαρακτηρισμό της 'γενοκτονίας'.
Με παντιέρα λοιπόν τη 'γενοκτονία' ξεκινησαν να διδονται οι μαχες της διατηρησης της ελληνικότητας και της Μνήμης προκειμενου να συσπειρωσουν ευρυτερα ακροατηρια, ενώ με άξονα την άρνηση σε οτιδηποτε φερνει πιο κοντά τους βαλκανικούς λαούς [και ειδικά βεβαια την Τουρκία..] διδονται οι λυσσαλέοι αγώνες της οπισθοφυλακής .

Η Ιστορία-παρα την πολιτική κυριαρχία της 'εκσυγχρονιστικής' κυβερνησης μετά το '96 έμεινε γενικώς στο ράφι. Σιγουρα αυτο συνεβη γιατί η πολιτική επικρατηση Σημίτη δεν ταυτιζοταν με την κοινωνική ηγεμονία-αντιθέτως μάλιστα. Και ισχυρη βούληση για ιδεολογικούς αποφενακισμούς , π.χ. στο σχολείο, δεν υπήρξε..
Οι αλλαγές τις περισσότερες φορές ήσαν λίγες-όταν τυχον γινονταν και ποτέ σχεδόν δεν προκάλεσαν. Ίσως γιατί σπανιως ήσαν μειζονος σημασιας σε σχέση με τη στερεοτυπη αντιληψη για το περιεχομενο των σχολικών βιβλίων της ιστορίας.
Ενα διαθεματικό βιβλίο που είχα την τυχη να γνωριζω καλά, το οποίο μπαίνει στη δευτεροβαθμια εκπαιδευση για τους μαθητές της Β' Λυκείου κάπου στο '96-'97 δίνει το νέο στιγμα.
Φερει, υποτιθεται, καποιες μεταβολές.
Φαινεται πως το σχολικό προγραμμα περιλαμβανει λοιπόν [και σωστά!] την ιστορία πληθυσμών έξω από το νεοελληνικό κράτος σε ανωτερες βαθμιδες της εκαιδευσης. Για την πραγματευση των σχετικών θεμάτων και τις κατευθυνσεις που εμμέσως πριμοδοτεί το ως ανω βιβλίο, προτιμώ να μη μιλήσω. Οντας συμπίλημα από επιμέρους άνισα άρθρα επιστημόνων με διαφορετικό ύφος, εμβελεια, σοβαρότητα και στοχεύσεις, το ΜΟΝΟ που δεν πετυχαινει με κανενα τρόπο είναι να ανταποκριθεί στα παιδαγωγικά ζητούμενα ενός σχολικού βιβλίου...
Τι να λέμε τώρα.. (-;
Αλλά και ποιός διαμαρτυρηθηκε ποτέ γιαυτό; Ποιός νοιάστηκε ΠΟΤΕ αν τα σχολικά εγχειριδια ιστορίας που απευθυνονται σε μαθητές ανταποκρινονται σε συγκεκριμένα κριτηρια;
Αν τα παπαγαλίζουνε;
Αν τα βαριούνται, αν τα μισούνε;
Αρκεί να είναι στη σωστή εθνικοφρονηματιστική κατευθυνση και ας γινονται προσαναμμα το καλοκαιρι [ή και νωριτερα..] απο τους μαθητές που ΠΟΤΕ δεν αγαπησαν τα στείρα, τα άχαρα, τα ανιαρά αναγνωσματα που χρονια πολλά-εξαπανακαθεν τους σερβιρε το Υπουργείο ΕΘΝΙΚΗΣ παιδείας και ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ, να μη ξεχνιόμαστε, ε...

Και μιας και ο λογος για το ΥΠΕΠΘ, να μη λησμονουμε πως από το '98 στο θρονο της Εκκλησίας της Ελλάδος καθεται ο κ. Χριστοδουλος Παρασκευαϊδης, ο 'Αρχιεπισκοπος Κεραυνός' όπως βαφτιστηκε συντομα από τους παθιασμένους συνοδοιπόρους του προοδευτικού Στόχου και τους αλλοτριους πιστούς του.
Εκτοτε, ο χωρος της δημοσιας εκπαιδευσης και της Ιστορίας συγκεκριμένα έχει βρει ένα ακόμη 'κακό' δαίμονα με διαρκείς παρεμβάσεις που οδηγησανε τη χώρα και τους εκαιδευτικούς θεσμούς της πολλά χρονια πίσω... τουλάχιστον ΩΣ την εποχή που ο 'επιμελής' Μακαριοτατος ΑΠΕ διάβαζε-σε αντιθεση με μερικούς άλλους ανεπροκόπους..
Ως και τις αρχές του νεου μιλενιουμ, έτσι σερνοταν η κατασταση.
Εξαλλου, η χωρα είχε αλλες προτεραιότητες να προβαλλει στο δημοσιο βιο: η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ, η αποθεωτική κούρσα του ΧΑΑ, η συζητηση για τη νεα 'μεγαλη ιδεα' των Ολυμπιακών αγώνων, η μαζική συμμετοχή εναντια στον βομβαρδισμό της Σερβίας.
Μόνο ο απόηχος της σκοτεινής υπόθεσης Οτσαλάν έμεινε εκεινο τον καιρό να τροφοδοτεί τα πάσης λογής παρακρατικά Δικτυα (αν πεις 22, καιγεσαι..), τους προβοκάτορες, τους πολιτικοποιημένους ιεραρχες-που έγιναν μοδούλα, και μπηχτές που πυκνωναν για τη ανιστορητη νεολαία, και την αναγκη επιστροφής "ολοταχώς" στις πατροπαραδοτες αξίες.
Η συγκρουση για τις ταυτοτητες στην οποία η κυβερνηση Σημίτη εξαντλησε την όποια μεταρρυθμιστική της πνοη ενάντια στην εκκλησιαστική Ιεραρχία που κινητοποίησε τον πανισχυρο μηχανισμο της με σταθερά ΕΚΤΟΤΕ κοσμικά και μόνον αιτήματα.
Μακριά από τον "άθεο Διαφωτισμό" και κραδαινοντας το ιδιο το ιστορικό λάβαρο της Αγιας Λαυρας, παλαιοθεν ιδιοκτησια του-εξάλλου, ο Χ'δουλος έδωσε το στιγμα της νέας εποχής: όχι στους γενιτσαρους, στους πρακτορες της Νέας Τάξης και στους 'αναθεωρητές'-μαχη μεχρις εσχάτων.
Με τον Παπουλάκο λοιπόν ως ίνδαλμα έναντι του Κοραή και τη σχολική εκπαιδευση να (ξανα)νιωθει βαριά την ανάσα της Εκκλησίας, το μαθημα της ιστορίας ήταν ΑΠΛΩΣ θέμα χρόνου και συγκυρίας για να βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιας ανησυχίας..
Η επόμενη φάση στο ντερμπυ με τις ισορροπίες καθε φορά να αλλάζουν μεσα στον ιστορικό χρόνο δόθηκε στις αρχές του επόμενου αιώνα..

(συνεχίζεται)