Ιστορίες με στρας, σκέψεις, ρεύσεις, παύσεις, τράς, αλλά χωρίς 'rush'...

Friday, December 01, 2006

Εδώ είναι το Ταξίδι...

Tον γνώρισα το χειμώνα του '90 σε μια φοιτητική εκδρομή στην Αραχωβα. Δεν είμαι καν σιγουρος αν το θυμάται δηλ, αλλά εκεί πρωτο-ανταλλάξαμε δυο λέξεις.
Ναι, ναι. Είμαι σχεδόν σίγουρος.
Συνυπήρχαμε βέβαια στη Σχολή επί χρόνια-νομίζω πως κι οι δυό ξέραμε για τον άλλο- μα δεν είχε τύχει ποτε να διασταυρωθούν οι τροχιές μας. Ίσως όχι τυχαία.
Κοκόρια στο κοτέτσι της μεγαλύτερης σε πληθυσμό φοιτητικής κοινότητας της χώρας.
Επεισοδιακή η πρωτη γνωριμία μας.

Συνδεμένη με το χάβαλο, τη γλυκειά θρασύτητα και την εσωτερικευμένη ανασφάλεια της νιότης. Νομίζω πως θυμάμαι πως κοιταχτήκαμε. Μετά έσπασε ο πάγος.
Βοήθησαν και οι συγκυρίες.
Κύλησε ο τέντζερης κι βρήκε το καπάκι. Δε θυμάμαι ακριβώς το πως-εκ των υστέρων ανασυνθέτω το γιατί. Πάντως κολλήσαμε άμεσα. Παρόμοια κοψιά, κοντινά γούστα-διψασμένοι να μάθουμε. Και να γευτούμε.
Κορίτσια, πολιτική, μηχανές, αθλητισμός και μπίζνες διέτρεχαν την κουβέντα μας. Ήμασταν από διαφορετική πάστα-φαινόταν αυτό στους γύρω μας. Παιδί των ιδιωτικών των βορείων εγώ, μεγαλωμένος στην άγρια Κυψέλη των 80's εκείνος. Δέσαμε υποδειγματικά. Και μάθαμε πολλά-πιστεύω αμφότεροι.
Μοιραστήκαμε την αχαλίνωτη φαντασία του και διαπραγματευτήκαμε τις εκλογικευμένες ενστάσεις μου-για τα ποικίλα πλάνα του μέλλοντος. Συνήθως, στον πυρήνα μαζώξεων. Πρόσκαιρων φίλων και πολύχρωμων 'φυλών' που συνωθούνταν συστηματικά γυρω μας. Με το έτερο φύλο να πλεονεκτεί συντριπτικά.
Αλλά και σε πιο προσωπικές-βαθειά ανθρώπινες συζητήσεις.
Τhe young and the restless..
Στο κυλικείο-νυφοπάζαρο της Σχολής το πρωί. Τα μαθήματα-όποτε χωρούσαν..
Γυμναστήρια, καφέ και μπαρ στην εξέλιξη της μέρας.
Της μέρας που γινόταν νύχτα και του πρωινού που ακολουθούσε χωρίς πολλές έγνοιες-αν εξαιρέσεις τα φράγκα που δεν περίσσευαν [πόσα πιά να καλύψουν οι περιστασιακές δουλειές..] και τη γκρίνια των γονιών-όταν [και εφόσον] μας έβλεπαν.
Tρελλά πάρτυ, κλάμπινγκ, νυχτοπερπατήματα, ασταθείς σχέσεις με το άλλο φύλο-τότε που λογίζαμε πως θα γερνάγαμε μπακούρηδες. Σαν κάτι εξηντάρηδες που βλέπαμε στα παραλιακά κλαμπ πρώτο τραπέζι πίστα με τις πουράκλες και τα γκομενάκια.
Και γελάγαμε.
Αγαπάγαμε τη ζωή-ήταν φανερό, κι αυτή μας το ανταπέδιδε. Πληθωρικά.
Those were the days.
Τη ρουφάγαμε ως το μεδούλι και πιστεύαμε πως θα διαρκέσει.
Against all odds.
Ντουέτο και με πολιτική δράση-εγώ ήμουν ο consiglieri, σταθερά στο παρασκήνιο από επιλογή. Εκείνος στη βιτρίνα.
Του κανα μαθήματα κοινωνικής διαπαιδαγώγησης και πολιτικής θεωρίας-μου μιλούσε για καινοτομία και επιχειρηματικότητα. Και μετά ονειρευόμασταν.
Ταξίδια
..
Και όταν βρισκόμασταν μόνοι μας, με ρωτούσε συνέχεια-για πράγματα που κανείς γύρω δεν θα μπορούσε να φανταστεί πως τον έμελλαν..
Και έτσι πορευτήκαμε.
First, we take Manhattan-then we take Berlin.
Γνωρίσαμε πολύ κόσμο τότες, εκείνος τον έκανε και καριέρα.

Κι ύστερα ένα πρωί εγώ τα παράτησα όλα και βρέθηκα στη Σκανδιναβία-αποφάσισα πως οι σπουδές μου είχαν πρωτεραιότητα. Όταν γύρισα εκείνος είχε ανοίξει το πιασάρικο μαγαζί που ονειρευόταν. Τρελές πιένες. Συνεχίσαμε, ωστόσο, να βρισκόμαστε σαν να μην έχει αλλαξει κάτι. Κρεμόταν ωστόσο από πάνω μας.
Το άχθος του χρόνου.
Στέκι μας, η ανθούσα επιχείρηση του. Με καφέδες και ποτά. Ρεμάλια, λαμόγια, καλά κορίτσια, κακά κορίτσια-[ποτέ δεν μπόρεσα να τα ξεχωρίσω εντελώς..], suigeneris τύπους, wanna-be λογίους, άσωτους, ανερμάτιστους, προγραμματισμένους [που στο δρόμο την κάνανε..], μα βασικά φοιτηταριό.
Παλλόταν από νιάτα κι από ζωή.
The age of affluence.

Ύστερα, αποχώρησα πάλι και πάλι. Για τη γηραιά Αλβιώνα στην αρχή. Εκείνος με υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο-να με δει, δεν ήρθε, ωστόσο..
Σπουδές, δουλειά, υποχρεώσεις.
Στρατός κάτι χρόνια μετά. Εκείνος με πήγε στην πύλη του Στρατοπέδου ένα πρωί. Στην Τρίπολη.
Του υποσχέθηκα πως θα ανταπέδιδα μια 'άλλη μέρα'. Χαμογελούσε. Με τον ιδιαίτερο τρόπο του.
Δεν κράτησα την υπόσχεση μου-εκείνος δεν πήγε ποτέ..

Κατά τα λοιπά, βέβαια, ήταν πάντα εκεί. Στον άξονα αναφοράς.
Ή κάπου γύρω-στο περίπου.
Παίξαμε στο Ναό-καιρό πριν το λαϊκό προσκύνημα στα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Είχαμε inside information-δεν ήμασταν κορόϊδα εμείς!
Στην αρχή πιστέψαμε πως θα τους δαγκώναμε-δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο.
Πρώτα τους τα πήραμε και μετά μας τα ρούφηξε το ταμπλώ. Πίσω και με πανωτόκια. Εγώ τη γλίτωσα με αμυχές και σημάδια-εκείνος μάτωσε. Άγρια. Διαφορά κλίμακας στην επένδυση του αέρα 1/10. Ήταν τότε που τον αποκαλούσα "κύριε επενδυτά!"
Easy come-easy go.
Καταστράφηκε. Τα 'βαλε όλα υποθήκη.
Και δεν το 'ξερε κανένας.
Δε γονάτισε-έβαλε τη γκλάβα του να δουλέψει. Και τα 'βγαλε διπλά σε δυό χρόνια. Δεν έχω συναντήσει πιο πολυμήχανο άνθρωπο στη ζωή μου. Επινοητικότητα και ρίσκο. Αποτελεσματικότητα και στοχοθεσία. Είχε ξεφύγει. Έστηνε σκηνικά από το πουθενά.
Ο τζόγος είχε γίνει πια η ζωή του.
Και η ζωή του εξελίχτηκε σε ένα τζόγο χωρίς όρια.

Γιατί ο Γιάννης δεν είχε όρια.
Εκεί που άλλοι σταματούσαν-ο Γιάννης έπεφτε με το κεφάλι. Και προσγειωνόταν με τα πόδια. Όπως τότε στο Καρπούζι στον Πειραιά, με την Porsche στην Εθνική, με τα σκι στα Καλάβρυτα, με τα ανοίγματα σε παραγωγα στο ΧΑΑ το 2001.

Απίστευτο πράγμα. Με τις ψυχές που μόνο μια γάτα διαθέτει και τη υγρή μύτη του λαγωνικού.
Κι ένα αδιόρατα πονηρό χαμόγελο χαραγμένο στο στόμα. Λεπτή μαγκιά στην έκφραση, ενστικτώδης υπολογισμός, εκπληκτικές επικοινωνιακές ικανότητες, μεθόδευση και βολονταρισμός που τσάκιζε κόκκαλα.
Καμιά φορά και τα δικά του.
Ευγενικός από τη φύση του ανθρωπος, μεταμορφωνόταν βαθμιαία με το χρόνο.

Μείναμε φίλοι-ετσι νόμιζα. Κι όταν με πίκραινε, είχε τον τρόπο του να με επαναφέρει. Στη φιλία μας. Ήξερε να μ' ακουμπάει. Στα αδύνατα σημεία μου.
"Που 'σαι ρε ντάκουρα ..", μου 'κανε. Μάτια μισόκλειστα, τσιγάρο να κρέμεται στο στόμα, βλέμμα που 'βγαζε λίγο περιπαικτικό σαν μ' αντίκριζε.
"Για λέγε. Όλα καλά ?".
Ύστερα, πάντα είχε κάτι καινούριο να προτείνει. Τις μισές του ιδέες τις γείωνα με το καλημέρα-τις ρέστες όμως τις αποδείκνυε πραγματοποιήσιμες. One way-or another.
Μερικές έξοδοι, λίγες [ή περισσότερες αλητείες] ανανέωναν και ενδυνάμωναν τους δεσμούς μας. Χανόμασταν για ένα διάστημα-έπαιρνε ένα τηλ, έκανα μια βόλτα στα παλιά λημέρια και ξαναπιάναμε το μίτο.
Η σύντροφος μου τότε μου τα 'χωνε. Όπως μόνο μια ευφυής και ευαίσθητη γυναίκα δύναται. Και εγώ γελούσα.

Πέρασε ο καιρός. Καβαντζάραμε τα πρώτα -αντα.
Και μετά άρχισαν οι ζωτικές απώλειες. Αφήνοντας στο έβγα τους βαθειές, χαίνουσες ουλές.
Στη μεγάλη προδοσία της ζωής μου, μπήκα ένα απόγευμα σπίτι του και τα 'σπασα όλα-όσα βρήκα στο δρόμο μου.
Και μετά κλαίγαμε μαζί για ώρες. Η μοναδική φορά που βγάλαμε τους λυγμούς μας φόρα παρτίδα.
Σα μωρά παιδιά.
Εκείνος μου εμπιστεύτηκε πραγματα που θα τίναζαν στον αέρα φιλίες, κουμπαριές, δουλειές, συγγένειες. Ζωές ανθρώπων δίπλα μας.. Και τα βαστάω ακόμη.
Φίλε, έλα απόψε που πονάω.

Κατόπιν, αγριέψαμε.
Βυθιστηκαμε στις αποκλίνουσες διαδρομές μας-σκύψαμε το κεφάλι και σφίξαμε τα δόντια. Οι επαφές μας απότομες, άτακτες. Έξω από την καθημερινότητα. Ένα ποτό στο Rock&Roll μεσοβδόμαδα out of the blue. Άκουγα τα νέα σχέδια του με επιφυλακτικότητα, μην πω ειρωνεία και εκείνος έδειχνε την βαριεστημάρα του στα δικά μου. Μεγαλώσαμε ρε.
Για ένα διάστημα πιάσαμε τα ταξίδια.
Open, susame.
Συνεννοήσεις πέρα από κάθε λογική: "έλα, ρε. Φεύγουμε αύριο για ... ? Έχεις δουλειά? Κάντη από βδομάδα, σιγά μωρέ.."
Οργώσαμε την Ευρώπη-Άμστερνταμ, Παρίσι, Ρώμη, Λονδίνο, Κάννες, Μονακό, Βουδαπέστη, Πράγα, Πετρούπολη, Μόσχα. Ημι-'επαγγελματικά', ας πούμε, ή μήπως άλλοθι (?)

Σε κάποια φάση ερωτεύτηκε-τέσσερις μήνες αργότερα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα.
Ξημέρωμα.
"Στον ύπνο σου με 'βλεπες ρε μ@λ@* ??", το σήκωσα σιχτιρίζοντας-"αν δεν έχεις τι να κάνεις, πέρνα αυριο απόγευμα από το μαγαζί. Στις επτά πρέπει να είμαι στο Δημαρχείο". Ήμουνα ο μόνος καλεσμένος έξω από τη στενή του οικογένεια και τον πλακατζή κουμπάρο.
Ακόμη θυμαμαι τον τελευταίο "τελείωνε ρε Δήμαρχε, μην πάρει πρέφα η κοπέλα τι πάει να κάνει και το μετανοιώσει!".

Λίγο αργότερα πλακωθήκαμε. Με πείραζαν πράγματα στο 'προσωπικό' μας. Σωρευτικά.
Και χαθήκαμε.
Η ζωή όμως έχει τον τρόπο της να παίζει παιχνίδια. Συνάντησα τον πατέρα του στο νοσοκομείο για εγχείριση-τέσσερις μέρες πριν πεθάνει η μάνα μου. Το 'μαθε πως τα πράγματα ήταν ζόρικα κι όμως δεν έσπευσε.
Δεν ήταν δίπλα μου, όταν τον είχα ανάγκη.
Ήρθε στο σπίτι αναπάντεχα το μοιραίο βράδυ με τη γυναίκα του.
Αγκαλιάστηκαμε σφιχτά. Κλάψαμε. Βουβά.
Είπε θα ερχόταν σε επαφή σύντομα.

Ένα χρόνο αργότερα πήγα να τον βρω.
Βουτηγμένος στην κατάθλιψη. Σκεβρωμένος σε μια καρέκλα-τίποτα δε θύμιζε το σθεναρό άντρα που στα καλά του έστιβε την πέτρα. Μιλούσε με δυσκολία-στα πλοκάμια του 'μαύρου ήλιου'. Είχε προλάβει, για μια ακόμη φορά να φτάσει κοντά στο Σχέδιο του. Πριν Εκείνο του γυρίσει την πλάτη.
Αλλά ήταν το ίδιο σχέδιο ?
Ένας άνθρωπος που είχε κάνει τα πάντα: όλα όσα άλλοι βλέπουνε στο dvd και πλασάρουνε μεθοδικά τα περιοδικά της [ανδρικής ?] μόδας.
Fast cars, sweet cards, soft chicks and easy .. living.
Τώρα, που το ξανασκέφτομαι, τα πάντα.
Πολλά
από τα οποία, μαζί. Πρέπει να ομολογήσω.

Αναμφίβολα, δεν έμαθε ποτέ άλλα πράγματα: να είναι αυτάρκης με λιγότερα, να ζει τη στιγμή, να χαλιναγωγεί τα θέλω του, να εκτιμά τις μικροχαρές της ζωής, να απολαμβάνει τα διόλου ευκαταφρόνητα επιτεύγματα του.
Αλλά, υποθέτω πως αν συνέβαινε αυτό, δεν θα 'ταν ο Γιάννης. Ένα περίεργο κράμα.
A legendary figure, κυριολεκτικά, στα μισά καζίνο της ηπείρου, στην αθηναϊκή νύχτα, στην πιάτσα του χώρου. Κι όμως τα ξημερώματα διάβαζε συστηματικά Λογοτεχνία. Ασταμάτητα-και με αξιώσεις, ειδικά στην ευρωπαϊκή και στην αμερικάνικη. ;-). Ποιός να το πίστευε-απ' όσους τον συναναστρέφονταν. Δεν μιλούσε ποτέ γιαυτά..

Τόσα χρόνια μετά, ανθρωποι του τότε στο δρόμο με ρωτάνε τι κάνει ο Γιάννης.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα. Πριν από είκοσι μήνες, η κολόνια τέλειωσε. Είπα, οριστικά.
Ζορίστηκα-αλλά ένιωθα πως ήθελα να ξεσκαρτάρω. Από όσα με πληγώνανε-και δεν μου αξίζανε.
Εξοργισμένος από κάτι βαρύ που 'φτασε στα αυτιά μου, του 'στειλα ένα μήνυμα και του 'πα πως για μένα έσβησε. "Πέθανες", του 'γραψα.
Μια αυγή, μετά από μια βασανιστική νύχτα.
Δεν μου απάντησε ποτέ-κι αυτό με τρύπησε βαθύτερα.

Ένα χρόνο μετά βρέθηκα να περιπλανιεμαι στο Βουκουρέστι. Συμπτωματικά για κάτι που μπλεκόταν [και] σε παλιά όνειρα μας.
Βαλκανιζατέρ.
Ένιωσα την εξωφρενική ανάγκη να του τηλεφωνήσω. Να του πω πως σκεφτόμουνα αυτά που συζητάγαμε τότε.
Συγκρατήθηκα.

Τον ξανασκέφτηκα-χωρίς αφορμή- προχθές.
Και είπα απόψε να βγάλω όλο αυτό που παροικεί στη σκέψη μου. Ενδεχομένως ερήμην μου.
Εμείς αλλάξαμε ή αυτονομήθηκαν τα πλάνα μας; Πήραμε διαζύγιο απ' τα όνειρα μας; Παίρνουμε τελικά αυτό που αξίζουμε;
Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να δραπετεύσει από τις μνήμες του ...;
Αυτό ήταν το Ταξίδι .. ?

15 Comments:

Blogger Lost said...

Σήκωσε το κουνητό και πάτα το dial, βρε. Αύριο ίσως νάναι αργά. Πάρε και κάτι μελό για να δικαιολογήσεις την απάντησή μου (που και αδικαιολόγητη να μείνει, δεν τρέχει τίποτα) http://bavzer.blogspot.com/2006/10/chasing-daylight.html

12/01/2006 05:29:00 PM

 
Anonymous Anonymous said...

Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα.
Βασικά, πάω κι εγώ να πατήσω το dial στο δικό μου κινητό ;)
Thanx :))

12/01/2006 06:44:00 PM

 
Blogger Αθήναιος said...

Θες να παμε να τον δούμε μαζί; Τον έχω πεθυμήσει κι εγώ. :-)

12/01/2006 06:54:00 PM

 
Blogger oistros said...

Ό,τι κουβαλάμε μέσα μας δεν "πεθαίνει" ποτέ. Κι ο Γιάννης μπορεί να σ' έχει περισσότερο ανάγκη απ' όσο τον χρειάζεσαι εσύ. Να πας

12/01/2006 07:12:00 PM

 
Blogger suigenerisav said...

@
lost
σ' ευχαριστώ για το εξαιρετικό ποστ που έθεσες υπόψιν μου.
Σε _τετοιες_ περιπτώσεις, δεν σχηματίζεις αριθμό: πίστεψε με. Η πας ή δεν πας..

@
confused
Χαίρομαι αν αυτες οι δύσκολες στην εκφραση τους για μένα σκέψεις, αποτελούν έναυσμα για κάτι γόνιμο..

@
...
Κο@φ@#$@, διαβάζεις τελικά ε..?
Σε είχα διαρκώς στο μυαλό μου γράφοντας το.
Είσαι μάλλον ο _μόνος_ εδώ μέσα που 'ξέρει'..
Και μέσα απ' αυτό το ποστ μαθαίνει κι άλλα..

Δεν ξέρω αν σου έχω δείξει πόσο με έχει στιγματίσει αυτή η ιστορία..
Νομίζω πως όχι. Αλλά μπορείς να φανταστείς.

Δεν είμαι σίγουρος για το τι θελω-έχω καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να λησμονήσω. Να τ' αφησω πίσω μου.
Ξέρω ότι γενικά εκείνος μπαίνει στο Δίκτυο. Θα 'θελα μόνο να μπορούσε τυχαία να το διαβάσει. Προσεκτικά.
Θα βλεπε ίσως στιγμές που ούτε κι αυτός δε θυμάται..

Κάποια μέρα, πάντως, ίσως πάμε ..

12/01/2006 07:23:00 PM

 
Blogger Marina said...

Δύο γραμμές είσαστε, πότε παράλληλες, πότε εμπλεκόμενες. Η μία έλκει την άλλη. Διαφορετικές πορείες στη ζωή και συνάμα με κοινά σημεία.
Μεγαλώνετε πιάνετε τα -άντα..ίσως να μην εμπλέκονται οι γραμμές σας όσο παλιά εν τούτοις ακολουθούν τις παράλληλες πορείες τους.
Εκανε κάτι βαρύ, έκανες κάτι ελαφρύ, τι σημασία έχει?
Αφού είσθε βίοι παράλληλοι, γιατί δεν το αποδέχεσαι?
................

Δεν ξέρω τι θα κάνεις, ξέρω όμως ότι θα ήθελα να έχω ένα φίλο σαν τον δικό σου και ας ζούμε σαν παράλληλες γραμμές.

12/01/2006 09:25:00 PM

 
Blogger Αθήναιος said...

Εσένα αυτή η ιστορία σ'εχει επηρρεάσει και μένα με είχε "κουφάνει" όταν μου την είπες γιατί ήταν από τα επεισόδια που είχα χάσει. Με είχε κουφάνει γιατί ο συνδιασμός φαινόταν εντελώς άσχετος. Θα μου πεις, πως και εγώ συνεργαζόμουν κι έκανα παρέα μαζί του και του είχα και αδυναμία αν και με τρέλαινε;

Δεν εχω απάντηση. Σου είχα πει τότε ότι την ιστορία αυτή θα τη χρησιμοποιήσω σε κάποια από τις μαγειρικές μου ιστορίες και μάλιστα επειδή με τριγυρίζει μία με αφορμή το Casino Royale, μόλις το διάβασα αυτό, κλείδωσε στο μυαλό μου και η πλοκή, τώρα μένει να αποφασίσω αν κάποιος από τους δυό σας θα είναι ο μάγειρας...

:-)

12/02/2006 10:35:00 AM

 
Blogger hotel iris said...

Το ταξίδι σου είναι ποταμός και κάτι μου λέει πως είναι μια σκέψη που την επεξεργάστηκες πολύ. Τι θέλω να πω μ΄ αυτό; Στη ζωή μας συνειδητοποιούμε ότι πολλά πράγματα εγκαταλείπουμε και πολλά επίσης μας εγκαταλείπουν στο διάβα της. Όπως όλοι, έτσι και εγώ έχω βιώσει απώλειες, ξέρεις όμως κάτι; Για καμιά από αυτές, αισθάνομαι τώρα, ότι δεν θα μπορούσα να γράψω έτσι. Το ότι εσύ γράφεις, μήπως σημαίνει κάτι;

12/03/2006 01:35:00 PM

 
Blogger suigenerisav said...

@
οίστρο
Δεν 'πεθαίνει' λες, ε..?
Σ, ευχαριστώ για τη θερμή προτροπή ;-)

@
μαρίνα
η μεταφορά σας είναι κοντά σε (κάποια) πραγματικότητα. Απλώς, σκέφτομαι, μετά από όλα αυτά, αν έπεσαν οι τίτλοι του τέλους.
Αν οι γραμμές μας εξετράπησαν οριστικά..
Λέτε πως θα θέλατε ένα 'τέτοιο' φίλο. Καλά, δεν είμαι και σίγουρπς πως θα το αντέχατε.. :)
Πάντως, ειλικρινά, οι ιστορίες που έχουμε ζήσει μ' αυτόν τον άνθρωπο είναι τόσο extraordinary που αφενός απορώ [τώρα] για το πως μπλεκόμασταν/ζούσαμε, αφετέρου, πως γίνεται να φτάσουμε εδώ... (:

@
αθήναιο
Περιμένω τη δημιουργία σου. Με ξεχωριστό ενδιαφέρον! LoL
Ξέρεις, απορώ: πως να 'νιωθε άραγε ΑΝ μπορούσε να διαβάσει όλα αυτά?
'Ολα όσα έγραψα και ίσως ποτέ δεν είχε σκεφτεί-πως μπορεί να τα νιωθα έτσι..

@
tifoeus
Με συγκινεί το σχόλιο σας-ναι δυσκολευτηκα πολύ για να το γράψω αυτό. Είναι το δεύτερο πιο προσωπικό μου κομμάτι που έχω ποτέ αποθέσει στους διαύλους του Δικτύου..
Και μάλλον θα σημαίνει κάτι-ότι μπορώ να σκηνοθετήσω αφηγηματικά σημαντικά κεφάλαια της ζωής μου (?) .. :)
Το 'υπόλοιπο' δεν μπορώ να το δω..
Είτε γιατί δεν έχει οριστικοποιηθεί το 'σενάριο' [είμαι alive 'n kickin']-είτε γιατί το μεταεπίπεδο μου διαφεύγει.

12/03/2006 07:27:00 PM

 
Blogger Γιουτζίν said...

Λοιπόν, δεν ξέρω.. Παράλληλες σκέψεις με απασχολούν πολύ τον τελευταίο καιρό, αλλά αδυνατώ να καταλήξω. Διότι, αν κατέληγα εγώ σε μια απόφαση, ενδεχομένως και ο δικός μου "Γιάννης" είχε μιαν ερώτηση στην οποία να απαντήσει. Γιαυτό σε αντιλαμβάνομαι, με πιάν'ς;
Με πιάν'ς :-)

12/04/2006 02:04:00 PM

 
Anonymous Anonymous said...

''A legendary figure, κυριολεκτικά'' στην αθηναϊκή νύχτα, στην πιάτσα ....
κάποιον μου θύμισες και μένα.....
ωραία διατυπωμένη η πεποίθηση, στον αντίποδα της εποχής, ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι αναλώσιμοι...ή αλλιώς η απόδειξη ότι οι αδικαιολόγητες απώλειες μας αφήνουν διάτρητους... :)

12/04/2006 02:08:00 PM

 
Blogger suigenerisav said...

@
u-tzin
...
[αμήχανο χαμόγελο]

@
SpecialK
Πες μου πως εννοούμε τον ίδιο & 'στείλε' με .. ;-)

Διάτρητοι είμαστε έτσι κι αλλιώς-το ζήτημα είναι πως μερικοί από μας έχουμε αιμορραγήσει τόσο που έχουμε τρύπες ορατές δια γυμνού οφθαλμού :)
Αναλώσιμα είναι μόνο ο χρόνος, τα νιάτα, τα φράγκα και τα τρόφιμα στην κουζίνα-δυστυχώς ούτε καν η ανθρώπινη βλακεία ..

12/04/2006 06:16:00 PM

 
Anonymous Anonymous said...

:)
αμά σου πω ότι είσαι μέσα σε ότι είπες... θα φανεί αβανταδόρικο το σχόλιο ;) εμμ.. έλα όμως που μέσα είσαι....

12/04/2006 07:57:00 PM

 
Blogger advocatus diaboli said...

Και έτσι και αλλιώς. Αμα ραγίσει το γυαλί, δεν κολλάει, λένε μερικοί. Αν, όμως, σε απασχολεί τόσο, μήπως πρέπει να κάνεις κάτι; Εστω για να απομακρυνθείς οριστικά πλέον; Δεν ξέρω...

12/05/2006 12:29:00 PM

 
Blogger Rodia said...

..γνώριζα κάποιον με αυτά τα χαρακτηριστικά.. φαίνεται πως δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο.. έμεινα κοντά/δίπλα ίσαμε το τέλος.. στήριξα.. και δεν μετάνοιωσα.. στο κάτω κάτω άνθρωποι είμαστε.. μια χούφτα χώμα.. μια ανάσα αέρα..

Μου άρεσε πολύ το κείμενό σου:-)

(και όσα πρόλαβα να διαβάσω πριν από αυτό και.. θα ξαναπεράσω!)

12/13/2006 06:01:00 PM

 

Post a Comment

<< Home