Στην έπαυλη του Mr Darcy

chatsworth_ext

Pride and Prejudice

Η εκδρομή στο Chatsworth, το τεράστιο κτήμα που περιέγραφε η Jane Austen ως Pemberley είχε κανονιστεί μήνες πριν..
H Κυριακή των Βαίων στο Nottingham ξημέρωσε λαμπερή.
Δεν το σκέφτηκαμε δεύτερη φορά.
Η διαδρομή βαθειά στο Peak District-όνειρο.

Το κτίριο, μεγαλόπρεπο, δέσποζε στο χαμηλό ύψωμα.
Το πράσινο σε όλες τις παραλλαγές του έζωνε το συγκρότημα.
Χτισμένο από τον 16ο ως το 19ο αιώνα σε διάφορες φάσεις μαγνητίζει.
Η περιήγηση στους διαδρόμους που έτρεχε η Κeira Knightley με 'στειλε σε άλλους κόσμους.
Κόλλησα σε πίνακες του 17ου αιώνα, ολοζώντανες τοιχογραφίες, απίστευτης χλιδής αλλά και κομψότητας δώματα.
Η αποικιακή Βρετανία της περιόδου της ακμής πήρε σάρκα και οστά εκείνο το μεσημέρι.
Ο διακριτικός φύλακας είχε κάτι από την κοψιά του Mr Darcy..
Ύστερα βγήκαμε στο φώς.

grey - white ..

Σηκώθηκα βαριεστημένος.
Απ' το παράθυρο μου του 6ου, η πόλη έχει μια άλλη όψη: ασχολούμαι με τις σκεπές και τον ορίζοντα.
Πόσες αποχρώσεις έχει πια αυτό το γκρίζο;
Προσπαθώ να αποφασίσω αν μ' αρέσει.
Έντεκα χρόνια μετά το ερώτημα επανέρχεται, αλλά το context είναι τόσο διαφορετικό..
Η απάντηση έχει αντίκρυσμα.

Κατηφορίζω downtown. Αίφνης η πιτσιλιά γίνεται ψιχάλα και βρόχα.
Βρίσκω -πρόσκαιρα- καταφύγιο έξω από τα Debenham's.
Κοιτάω λοξά την πιτσιρίκα που αλλάζει τις βρεγμένες γόβες με άλλες -πιο τακουνάτες- μπροστά στο λερό πλακόστρωτο.
Μου χαμογελάει αυτάρεσκα: Do u like 'em?
Ξεμυτίζω στον πεζόδρομο-η καταιγίδα σταματά-ο κόσμος πυκνώνει.
Στο fashion πιάνω θέση παράθυρο και βυθίζομαι στο Guardian.

Σκέφτομαι πως αυτή η εβδομάδα με καταθλίβει στην πατρίδα-έχω κάνει Πάσχα σε διάφορα μέρη, αλλά ποτέ Αγγλία.
Η ορθόδοξη εκκλησία είναι δίπλα, αλλά μένει μια κρίσιμη λεπτομέρεια: ΤΙ ώρα θα κλείσει ο παπάς το fish & chips του, ώστε να αρχίσει τη λειτουργία;
Κατά τα λοιπά, ελπίζουμε -όλοι- ότι η Πόπη θα καθαρίσει τον πίσω κήπο για να στήσουμε την ψησταριά για τα παϊδια..

Όλα αυτά με τη σκέψη μου στο τηλεφώνημα του Kieran.
Η γνωριμία της προηγούμενης Πέμπτης σε μια uneasy πτήση της Easyjet προς το Louton, είχε μέλλον.
Από τα μαίηλ πήγαμε στα τηλέφωνα και εκεί από εκεί στην επαγγελματική πρόταση.
Αναμένεται ο αρραβώνας για να προχωρήσουμε στο γάμο.

Δευτέρα-Τρίτη σκάει το δαχτυλίδι.
What the fuck do I want..;

Lost in lust

Με αφορμή τη Γιουτζίν

Μιά βραδιά, την πιο ζεστή εδώ και μήνες, καταπώς λένε οι φίλοι, βγήκαμε.
Το ζευγάρι, η ευρύτερη παρέα τους και η (νεοφερμένη) αφεντιά μου..
Στο κέντρο της πόλης-τα πάρκινγκ γεμάτα-βάλαμε ρότα για τα πρώτα.

Τα μάτια παίζανε παντού.
Η εντυπωσιακή ξανθιά στο fashion cafe. Το black & white καλλίγραμμο ντουέτο στο living room. Η -μάλλον ξέκωλη- μελαχροινή καλλονή στη gheisa.
Λάγνοι χοροί, βλέμματα με αντίκρυσμα [προσοχή στην κυριολεξία της αμφισημίας], διεσταλμένες κόρες, σκοτεινές γωνιές στα κάτω υπόγεια των clubs που ερέθιζαν τη μύτη.
Εκεί που το χόρτο συναντούσε το ταμπάκο.
Τα άδεια pints σε βαριά χέρια.
Οι ματιές που δεν ήσαν πια κλεφτές.
Τα κορμιά φλυαρούσαν ξεδιάντροπα.
Τη μόνη γλώσσα που οι φυλές των τωόντι πολυπολιτισμικών midlands μπορούσαν να αρθρώσουν.
H Sandy, η Shara, η Sue, η Suzan -απίστευτο- the S-night..! Δεν θυμάμαι τίποτα-δεν κατάλαβα Χριστό από τους γλίσχρους φθόγγους που λέγονταν για να λεχθούν.
"It was so nice in Corfu/Rhodos, Creta/Paros or Santorini, and u know.."
Όλα γυρνάγανε-ένα περιφερόμενο χρωματιστό σύμπαν.
Μόνο οι σκοτεινές φιγούρες των bouncers ακίνητες-σχεδόν μπετοναρισμένες μπροστά από τις εξόδους κινδύνου ήταν πάντα εκεί.
Στο Lizzard Lounge, στη μικρή ουρά έξω από το πεζοδρόμιο, μέσω της flashy 30-φεύγα ξανθιάς που αιωρούνταν σε διαστημικές γόβες, πρόλαβα να έρθω πιο κοντά σε ένα νέο επάγγελμα: fortune-teller.
Εξακολουθώ, βέβαια, να μην είμαι και πολύ σίγουρος για το καταπόσο είχε προβλέψει την εξέλιξη της βραδιάς της, αλλά δεν έχει και πολύ σημασία..
Προχώρησα.
Μέσα στο club-έξω από τη μουσική.

Η νυχτερινή δροσιά συνοδευόταν από ένα υπέροχο φεγγάρι.
Πίσω από το Lace Market, καλοβαλμένες σαραντάρες μεγαλοαστές με μακιγιαζ που είχε απλωθεί όπου υπήρχε σάρκα στηρίζονταν στον κεραμιδί τείχο συζητώντας με pakistani πιτσιρικάδες με φαρδυά παντελόνια, ενώ lower working-class νυμφίδια τιτίβιζαν στους πίσω πεζόδρομους-λίγο πριν χαράξει.
Αυτή που έπεσε πάνω μου στο έβγα της γωνίας ήταν πάντως σίγουρη: don't u looka at me this way, I 'm not drrunk.
Ύστερα παίξαμε το 'walk by the line'.
Δεν τα κατάφερε και με πειστικότητα μου υποσχέθηκε ότι θα άφηνε τη φίλη της να οδηγήσει.
Είχε αρχίσει να αχνοχαράζει.
Come and join the night
deeply inside
by the Nottingham ride.

Από τη bank holiday της Παρασκευής στο Σάββατο του Λαζάρου-ο τελευταίος μόλις ετοιμαζόταν να ξαναμπεί στο μνήμα.

Καλά, εσύ ξεσκεπάστηκες νωρίς..

Αιτώ-απαιτώ-επαιτώ-απαυτώ-απατώ



Και γιατί πρέπει ΚΑΤΙ να μου θυμίζει..;

Αφιέρωμα στο Μολιερικό απατεώνα.

Περιτριγύρισα κανα δυο φορές το Μεταξουργείο, αλλά το βρήκα.
Ο πεζόδρομος, αν και Τρίτη, είχε ζωή..
Διασκελίζοντας το στενό περίβολο, κοντοστάθηκα. Ήταν άραγε η ουρά για τα εισητήρια σ' αυτό το περιορισμένο άνοιγμα;
Τελικώς, ήταν.
Στα πρώτα πέντε λεπτά έφαγα μια φρίκη. Κρυφογελώντας κοιτούσα την Ελληνοαμερικανίδα φίλη.
Και τι να της πω; Πως ήταν η πρώτη φορά που μπέρδεψα τις παραστάσεις σε θέατρο;
Η πλάκα ήταν πως δεν είχαμε κάνει λάθος.
Πράγματι παρακολουθούσαμε μια version του Μολιερικού Ταρτούφου.
Άρχισα να δαγκώνομαι..
Η καθαρευουσιάνικη έμμετρη μετάφραση, σε ένα λόγο αρθρωμένο με καταιγιστικούς ρυθμούς δεν φαινόταν να είναι ότι προσιτότερο για κάποια με περιορισμένο ορίζοντα ως προς την ελληνική γλώσσα.
Στην πορεία χάθηκα. Βυθίστηκα. Όχι τόσο στην αρμονία του κειμένου..
Ο Κοκκινάκης δεν είναι Wilde! Όμως αυτά τα παιδιά..
Τι δύναμη ήταν αυτή..
Η κόρη, ο αγαπημένος της, ο κύριος του σπιτιού και ασφαλώς ο Ταρτούφος.
Εγώ πάντως λάτρεψα την -κάθε άλλο παρα εντυπωσιακή κατά τα λοιπά- Θίσβη.
Πως πετιούνταν έτσι οι φλέβες στο πρόσωπο της στρουμπουλής υπηρέτριας;
Είχα κολλήσει στα αφράτα στήθια της με ένα έμμονο τρόπο!
Στο διάλειμμα η D. εκστασιασμένη μου εξηγούσε πως, αν και έχανε πολλά, ανέπνεε μέσα από τις ερμηνείες.
Φύγαμε φορτωμένοι προς το κέντρο.
Καταλήξαμε στο πιο μικρό μπαράκι downtown.
Αυτό που διαθέτει τέσσερα όλα κι όλα σκαμπώ-σε λιγότερα από δέκα τετραγωνικά.
Ασφαλώς το κλείσαμε.
Την ψυχή μας δεν σφαλίσαμε, όμως, κι έφυγε.. Σε εκείνες τις δυό-τρεις ώρες..

Δεν βαριέσαι.. Τι είχαμε, τι χάσαμε..