grey - white ..

Σηκώθηκα βαριεστημένος.
Απ' το παράθυρο μου του 6ου, η πόλη έχει μια άλλη όψη: ασχολούμαι με τις σκεπές και τον ορίζοντα.
Πόσες αποχρώσεις έχει πια αυτό το γκρίζο;
Προσπαθώ να αποφασίσω αν μ' αρέσει.
Έντεκα χρόνια μετά το ερώτημα επανέρχεται, αλλά το context είναι τόσο διαφορετικό..
Η απάντηση έχει αντίκρυσμα.

Κατηφορίζω downtown. Αίφνης η πιτσιλιά γίνεται ψιχάλα και βρόχα.
Βρίσκω -πρόσκαιρα- καταφύγιο έξω από τα Debenham's.
Κοιτάω λοξά την πιτσιρίκα που αλλάζει τις βρεγμένες γόβες με άλλες -πιο τακουνάτες- μπροστά στο λερό πλακόστρωτο.
Μου χαμογελάει αυτάρεσκα: Do u like 'em?
Ξεμυτίζω στον πεζόδρομο-η καταιγίδα σταματά-ο κόσμος πυκνώνει.
Στο fashion πιάνω θέση παράθυρο και βυθίζομαι στο Guardian.

Σκέφτομαι πως αυτή η εβδομάδα με καταθλίβει στην πατρίδα-έχω κάνει Πάσχα σε διάφορα μέρη, αλλά ποτέ Αγγλία.
Η ορθόδοξη εκκλησία είναι δίπλα, αλλά μένει μια κρίσιμη λεπτομέρεια: ΤΙ ώρα θα κλείσει ο παπάς το fish & chips του, ώστε να αρχίσει τη λειτουργία;
Κατά τα λοιπά, ελπίζουμε -όλοι- ότι η Πόπη θα καθαρίσει τον πίσω κήπο για να στήσουμε την ψησταριά για τα παϊδια..

Όλα αυτά με τη σκέψη μου στο τηλεφώνημα του Kieran.
Η γνωριμία της προηγούμενης Πέμπτης σε μια uneasy πτήση της Easyjet προς το Louton, είχε μέλλον.
Από τα μαίηλ πήγαμε στα τηλέφωνα και εκεί από εκεί στην επαγγελματική πρόταση.
Αναμένεται ο αρραβώνας για να προχωρήσουμε στο γάμο.

Δευτέρα-Τρίτη σκάει το δαχτυλίδι.
What the fuck do I want..;