Καλά, εσύ ξεσκεπάστηκες νωρίς..

Αιτώ-απαιτώ-επαιτώ-απαυτώ-απατώ



Και γιατί πρέπει ΚΑΤΙ να μου θυμίζει..;

Αφιέρωμα στο Μολιερικό απατεώνα.

Περιτριγύρισα κανα δυο φορές το Μεταξουργείο, αλλά το βρήκα.
Ο πεζόδρομος, αν και Τρίτη, είχε ζωή..
Διασκελίζοντας το στενό περίβολο, κοντοστάθηκα. Ήταν άραγε η ουρά για τα εισητήρια σ' αυτό το περιορισμένο άνοιγμα;
Τελικώς, ήταν.
Στα πρώτα πέντε λεπτά έφαγα μια φρίκη. Κρυφογελώντας κοιτούσα την Ελληνοαμερικανίδα φίλη.
Και τι να της πω; Πως ήταν η πρώτη φορά που μπέρδεψα τις παραστάσεις σε θέατρο;
Η πλάκα ήταν πως δεν είχαμε κάνει λάθος.
Πράγματι παρακολουθούσαμε μια version του Μολιερικού Ταρτούφου.
Άρχισα να δαγκώνομαι..
Η καθαρευουσιάνικη έμμετρη μετάφραση, σε ένα λόγο αρθρωμένο με καταιγιστικούς ρυθμούς δεν φαινόταν να είναι ότι προσιτότερο για κάποια με περιορισμένο ορίζοντα ως προς την ελληνική γλώσσα.
Στην πορεία χάθηκα. Βυθίστηκα. Όχι τόσο στην αρμονία του κειμένου..
Ο Κοκκινάκης δεν είναι Wilde! Όμως αυτά τα παιδιά..
Τι δύναμη ήταν αυτή..
Η κόρη, ο αγαπημένος της, ο κύριος του σπιτιού και ασφαλώς ο Ταρτούφος.
Εγώ πάντως λάτρεψα την -κάθε άλλο παρα εντυπωσιακή κατά τα λοιπά- Θίσβη.
Πως πετιούνταν έτσι οι φλέβες στο πρόσωπο της στρουμπουλής υπηρέτριας;
Είχα κολλήσει στα αφράτα στήθια της με ένα έμμονο τρόπο!
Στο διάλειμμα η D. εκστασιασμένη μου εξηγούσε πως, αν και έχανε πολλά, ανέπνεε μέσα από τις ερμηνείες.
Φύγαμε φορτωμένοι προς το κέντρο.
Καταλήξαμε στο πιο μικρό μπαράκι downtown.
Αυτό που διαθέτει τέσσερα όλα κι όλα σκαμπώ-σε λιγότερα από δέκα τετραγωνικά.
Ασφαλώς το κλείσαμε.
Την ψυχή μας δεν σφαλίσαμε, όμως, κι έφυγε.. Σε εκείνες τις δυό-τρεις ώρες..

Δεν βαριέσαι.. Τι είχαμε, τι χάσαμε..