’ονειρευομαι τους φίλους μου..‘ (Ι)

Περνάνε οι μέρες.
Διαφορετικά, βεβαίως.
New kid on the block και να περιεργάζομαι τα θαυμαστά περιξ με τα μάτια κουμπότρυπες και τα αυτιά σαν του λαγού.
Νέες μέριμνες, το 24ωρο ξεκινάει αλλιώς και προ(σ)κλήσεις να με κυκλώνουν.
Πνιγμένος στις γραβάτες και στα σκούρα κοστούμια, αποφεύγω επιμελώς τις κάμερες. Που είναι πια συχνές.
Αλήτες ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι!

Πα μαλ, στρατηγέ μου. Πα μαλ. [να μην κλαιγόμαστε κιόλας..]
Σήμερα, ωστόσο, επιθυμώ να γραψω για άλλα πράγματα. Από τα προσφιλή μου.
Κάνω κέφι να αφιερώσω τούτο το ποστ σ’ ένα αγαπημένο φίλο..
Απ’ τα παλιά.

Snapshot 1.
Πρέπει να ’τανε η δεύτερη μέρα μου στο πανεπιστήμιο.
Ίσως και η τρίτη.
Τότε.
Στα σκαλιά του 9 ή του 14, θαρρώ.
Απομεσήμερο.
Έξω χορευανε τα τζιτζίκια του ζεστού ύστερου Σεπτέμβρη-μέσα μύριζε το αμφιθέατρο θηλυκές φερομόνες. Κανα δυο εκατοντάδες κορίτσια με ελάχιστες δεκάδες αγοράκια-δεν ήτανε και λίγο...
Αυτός συνοδευότανε από μια χαμογελαστή φίλη που μου ’πιασε την κουβέντα. Βασικά μου τράβηξε και την προσοχή με την τσαχπινιά της..
Με τον St(άθη) δεν γίναμε φίλοι τότε.
Ήταν πολύ αδιάφορος για τα γούστα μου. Πολύ άχρωμος [νόμιζα], και χωρίς την τρέλλα που με γοήτευε.
Τι να μου ’λεγε δλδ εμένα..;

[μακρινό πλάνο]
Στα επόμενα φοιτητικά χρόνια είχα την ευκαιρία να τον ανταμώσω στα αμφιθέατρα -[που όμως δεν πολυσύχναζα..], μα κυρίως σε κάτι λίγα σεμιναριακά μαθήματα ειδικότητας.
Οι εργασίες του ήσαν πάντα πρότυπα για όλους μας. Οι καθηγητές μας μιλούσαν με θαυμασμό γιαυτόν.
Η σχέση του με τις γλώσσες αποδείχτηκε απαράμιλλη.
Συνδυασμένο το ενδιαφέρον του στη νεότερη και σύγχρονη λογοτεχνία της γηραιάς ηπείρου.
Θυμάσαι ρε, που κάποτε στην Ακαδημίας μου΄λεγες πως ξεκίνησες γαλλικά για να διαβάσεις τις ’Επικίνδυνες Σχέσεις’ στο πρωτότυπο..;
Σε μια από τις (σφραγισμένες) συστατικές επιστολές που έλαβε φεύγοντας για μεταπτυχιακά, σημείωνε -ελάχιστα χρόνια πριν τη σύνταξη- ο καθηγητής μας της Ευρωπαϊκής: «ίσως, ο καλύτερος φοιτητής που είχα ποτέ μου»..
Εκεί προς το τέλος (του φοιτητικού πανηγυριού), ήρθαμε πιο κοντά.
Περίεργο πράγμα, ε..; Στη φάση που οι άλλοι χάνονται-εμείς συνδεθήκαμε.
Μετά εκείνος κατέληξε στο Μεγάλο Νησί.
Μα δεν έμεινε στην καρδιά της Ινγκλετέρας-την έκανε για την ’Αθήνα του Βορρά’..
Και διέγραψε τροχιά μεγάλη.
Αυτός ήταν ο St(άθης)
Ο καλύτερος όλων μας στη γενιά μου.

Snapshot 2.
Μάϊος του ’95. Σαν σήμερα πρέπει να ’τανε μάλιστα. Το dissertation δεν μου βγαινε.. Είχα κολλήσει. Ήθελα να την κοπανήσω.
Να γεμίσω μπαταρίες, ν’ αλλάξω παραστάσεις..
Το Brighton σ’ εκείνη τη φάση με είχε κουράσει.
Με κάλεσε στην πόλη του-στην άλλη άκρη της χώρας.
Ευκαιρία για περιπέτεια!
Παράτησα το σπίτι μου ανοιχτό σε μια ζαβή συμφοιτήτρια που θελε να φτιάξει οπωσδήποτε αρνάκι για τή γιορτή της [στο φούρνο μου!] και διανύοντας σε 12΄γρήγορο τρέξιμο με το σακίδιο στην πλάτη την απόσταση ως το σταθμό, πήδηξα στο τραίνο την ώρα που γλιστρούσε αργά στην πλατφόρμα.
Με φιλοξένησε για κανα δεκαήμερο στο δεύτερο αρχαιότερο κτίριο του Εδιμβούργου-μπροστά στο Royal Mile. Στοιχειωμένο ασφαλώς.
Στα φοβερά υπόγεια του οποίου μαρτύρησαν εκατοντάδες ψυχές 4-5 αιώνες πριν.. Μεταξύ σοβαρού και αστείου με είχε προειδοποιήσει για τα συρσίματα στο πάτωμα και «να μη δίνω σημασία»..
Περάσαμε μέγκλα! Φλοριάν, ατέλειωτοι καφέδες και παμπ και συζητήσεις.
Επιστήμη και ζωή κυλούσαν αντάμα. Αρμονικά.
Έλεγε [από τότε] πως τον εξέπληττα και πως «περίμενε τα πάντα από μένα»..
Άσε, ρε! Τι να πω και γω για σένα..

Βιβλία από τον πιο prestigious ανεξάρτητο εκδοτικό οίκο κοινωνικών επιστημών του αγγλόφωνου χώρου, άπειρες δημοσιεύσεις στα διεθνή journals, καλεσμένος σε συνέδρια με συμμετοχή κορυφαίων του ευρωπαϊκού πολιτικού βίου, κάθε φορά που τον έβλεπα με άφηνε άναυδο..
Και τον έβλεπα με συγκεκριμένη περιοδικότητα: once a year.
Στα πιο απίθανα μέρη. Και με χαρά μεγάλη τον αντίκρυζα να ’ρχεται πιο πιτσιρικότερος από πότε. Κι ανταλλάσσαμε ιστορίες, ώωρες αρκετές.
Και μετά.. κάτι γινότανε.
Θα τα λέγαμε την άλλη μέρα-δεν τα καταφέραμε ποτέ.
Γύρναγε το καλεντάρι του χρόνου και μεις-εκεί.

Κάποτε τον κυνήγαγα-τότε που με σκιάζαν τα φαντάσματα μου και είχα ανάγκη να τονε δω. Δεν μπόρεσα.
Το να τον βρεις στο τηλ ή να σου απαντήσει στο μαιηλ ήτανε [είναι δλδ..] ιστορία ολόκληρη.
Μια άλλη φορά, ήτανε να πάμε Αύγουστο για διακοπές κάπου, και γω τον έψαχνα ακόμη. Ανεσύρθη από την Αρμενία ή το Αζερμπαϊτζάν μετά από κανα δεκαπενθήμερο.
On a [secret] mission.
The name, is James. [Matey!]
Και δεν αστειεύομαι.. μακάρι να μπορούσα να γράψω δημόσια γιαυτό κι άλλα..

Mετά σε βρήκα στο Manchester, θυμάσαι..;
Ωραία είχαμε περάσει-δε λέω.
Είχαμε συμφωνήσει να γράψουμε κι ένα βιβλίο μαζί, θα το λησμόνησες..
Μετά... βγήκαν φίδια στο δρόμο μου και ’σπασε το βάζο.
Πρόσκαιρα-μα καταλυτικά.

Θυμάμαι που μου στελνες μηνύματα-κάθε φορά από διαφορετικά ελληνικά κινητά, σαν επαναπατριζόσουνα. Ανυπόγραφα.
Osbourne^s identity..
Με πετυχαίνεις σε κάποια φάση εκείνο το χειμώνα στο Orenoco Delta, στα σύνορα με τη Βραζιλία. Και πίστευες πως σου ’κανα πλάκα.. ;-)
Βρεθήκαμε το επόμενο καλοκαίρι στο Πόλις.
«Κάθε φορά που σε κοιτώ..», πιάναμε κάπου το νήμα και λέγαμε κι άλλα.
Never-ending stories.

Ανήμερα την πρωτοχρονιά του 06 στη γειτονιά σου. Εγω ξανα για Λατινική Αμερική-εσύ..
Θα τα λέγαμε. Σύντομα.
Το Πά$χα σου τηλεφώναγα. Μπαα.. Χαμπάρι, ουδέν.
Ήταν να μετακομίσω μόνιμα στην πόλη σου, βλέπεις.
Με one way ticket. Δεν έκατσε. Χάθηκα. Διακοπή σήματος.
No contact.

Μέσα Νοέμβρη, έλαβα ένα ’περίεργο’ sms. Από Διαδίκτυο. Κάτι σαν: Eimai Indonesia. An eimai kala, tha ta poume Pasha. Mhn epikoinvnhseis me goneis mou gia kanena logo-den xeroun pou eimai. Ελλείψει υπογραφής, υποπτεύτηκα τον αποστολέα. Εστειλα άμεση απάντηση-no reply.
Αρση επικοινωνίας.

Snapshot 2.
Μεγαλοβδομαδιάτικα, ήρθε το ηλεκτρονικό χαμπέρι. An mporeis, ta leme ayrio kentro. Kanonise, κλπ, κλπ.
Παίξαμε λίγο σαν έφηβοι με τα μπλιμπλίκια. «Που είσαι ρε μαλάκα...;;;»-«πές μου πως δεν εγινες gay ή πως δεν έχεις δυο κουτσούβελα!», η ρελάνς.
Το ραντεβού έγινε Μεγαλη Τρίτη στο Μπακάλικο-στη Σκουφά.
Φτάσαμε ταυτόχρονα.
Πλησιάζοντας στην κατηφόρα, είδα τη γνώριμη σιλουέτα. Ήταν ο ίδιος, μα κάτι είχε αλλάξει..
Του ’πα τα δικά μου. Εξεπλάγη. Ή μάλλον, όχι και τόσο. «Αφού, ξέρω πως είσαι ικανός για όλα», μου αντιγύρισε.
Ημουν όλος αυτιά· Τι διάλο έκανε στην Απω Ανατολή με τόση μυστικότητα..;
Ατένισα το πρόσωπα του. Πάντα baby-face, μα κάτι είχε αλλάξει..

Ο St(άθης) μου εξήγησε πως εργάστηκε για ένα χρόνο ως εμπειρογνώμων για το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Παράτησε πρόσκαιρα την Academia για να μελετήσει τη Ζωή.
First hand.
Με την ιδιότητα του διεθνούς παρατηρητή, ταξίδεψε στο διάστημα του προηγούμενου έτους σε όλες τις χώρες του κόσμου που υφιστανται ισχυρές ενδείξεις πως διαπράττονται γενοκτονίες.
Ανατολικό Τιμόρ, Κονγκό, Νταρφουρ στο Σουδάν και αλλού..
Είδε τον πόνο, τον τρόμο, τη βία, το αίμα, τη φρίκη, την πείνα, την αθλιότητα, μπροστά του.
Live.
«Αυτά που είδες στο Ματωμένο Διαμάντι και στον επίμονο Κηπουρό, είναι παιδικά κόμικς μπροστά σε όσα πραγματικά συμβαίνουν σε γωνιές αυτού του κόσμου ξεχασμένες από το Θεό», μου κάνε.
Και σίγουρα από τους ανθρώπους-θα ’λεγα.
Δωροδόκησε διεφθαρμένους αξιωματούχους για να σώσει τη ζωή του, έπεσε θύμα ληστείας, κλοπής, κλπ, κλπ Οριακά δλδ γλίτωσε τη ζωή του.
Τρεφόταν-μαζι με τους συναδελφους από την ομάδα του, γενναίους ανθρώπους σε μια άτιμη εποχή, με ειδικές βιταμίνες. Ετρωγε ότι έβρισκαν. Σημείωνε, κατέγραφε, και προσπαθούσε να φτάσει στο τερμα της διαδρομής.
Στερήθηκε τα βασικά, τα θεμελιώδη αγαθά του δυτικού πολιτισμού. Εθελουσίως. Για να τεκμηριώσει τον πόνο των ’ΑΛΛΩΝ’.
Αυτούς που ’χουμε πετάξει στις ανθρώπινες χαβούζες της υφηλίου. Τους απόκληρους που ζουνε (;) σε μια κατάσταση ανομίας, που πιστεύαμε πως ανήκε στο μακρινό χθες..
Πολέμαρχοι, έμποροι ναρκωτικών, ντόπιοι υπεργολάβοι μεγαλων πολυεθνικών εκμετάλλευσης φυσικών πόρων του υπεδάφους τους, ορίζουν το κορμί τους.
Παρανοϊκοί δολοφόνοι που εξοπλίζονται από τη Δύση, ληστές, έμποροι λευκής σαρκός ντιλάρουν τη ζωή και τα όνειρα τους.
Μ’ αυτούς συνυπήρξε ο φίλος μου. Και για όλα τούτα, είδα τις γκρίζες τρίχες να ξεπροβάλλουν, αισθάνθηκα την αδυναμία να μιλήσει.
Για όλα όσα είδε και έζησε.
Δεσμευμένος από νομικές συμβάσεις να μην αποκαλύψει αυτόβουλα στη δημοσιότητα τίποτα απ’ όσα είδε .. πριν την παρέλευση ενός και πλέον έτους.
Αποφασισμένος να εκδόσει μια επιστημονική μελέτη του πάνω στο ίδιο θέμα.
Και αναστέλλοντας για το μέλλον-όταν θα μπορούσε να εκφραστεί.. όλα όσα τον στοιχειώνουν...

Τον αγαπάω-νομίζω πως θέλω να είμαι εκεί.
Του χρόνου ίσως- ΑΝ κάτι καινούριο προκύψει στην ζωή του.
Δεν ξέρω που και πως.
Αλλά δίπλα του..

ΩΔΗ ΣΤΗΝ οπαδική ΒΙΑ: ‘Give ‘em Hell’ .. !

Κανείς πια δεν ξέρει τι να πει.
Και κανείς δεν λέει ότι ξέρει.
Περίσσεψαν, εξάλλου, τα λόγια.
Ας θυμηθούμε μονο πως πίσω από τις βιαιοπραγίες που φτάνουν στο φόνο, κρυβονται όχι μόνο διαφορές χρωματιστών ‘συμβόλων’, αλλά και εθνικοτοπικές [=βόρειοι εναντίον νοτίων], ταξικές [=’φτωχοί’ εναντίον ‘ευπορων’], και πλήθος άλλες κοινωνικές παθολογίες.
Το ζήτημα δεν είναι ποδοσφαιρικό-για την ακριβεια δεν αφορά καν το ποδόσφαιρο..
Πρόληψη, καταστολή, θεραπεία, αντιμετώπιση, διαχείριση, εξάλειψη, ..
Σε πείσμα όλων αυτών η εγκληματική βία, για την ακρίβεια η βιαιότητα του εγκλήματος είναι εκεί.
Πολλά χρόνια τώρα-αλλά ας την ξαναντικρυσουμε κατάματα.
Προχθές το μεσημέρι 200-300 κατ’ άλλους, μηχανάκια έφτασαν στην Παιανία. Αφορμή και σαφέστατα όχι λόγος της συγκέντρωσης η διεξαγωγή ενος γυναικείου αγώνα βόλλεϋ για το Κύπελλο Ελλάδος μεταξύ των «αιωνίων».
Ξεκινώντας από το στάδιο με το όνομα του υπερήφανου τουρκοφάγου, η ορδή των διτρόχων διέσχισε κάθετα στην κυριολεξία το μισό και πλέον λεκανοπέδιο..
Σύμφωνα με όλες τις διαθέσιμες μαρτυρίες, το διαρκώς αυξανόμενο λεφούσι με τα κόκκινα εμβλήματα, σωστός σχηματισμός μάχης, δεν κοντοστάθηκε πουθενά παραβιάζοντας κάθε φωτεινό σηματοδότη και ‘μούδιάζοντας’ στο πέρασμα του τους περαστικούς, έφτασε στο προσδιορισμένο πεδίο μάχης.
Οι πράσινοι-άλλοι με αυτοκίνητα και άλλοι με δίτροχα φέρονται να έφτασαν λίγο αργότερα, όταν οι πρώτοι είχαν πάρει θέσεις και είχαν εξασφαλίσει πρόσθετα πολεμοφόδια.
Τα υπόλοιπα-με το αίμα να κηλιδώνει κάθε εικόνα και περιγραφή, είναι γνωστά από τις τηλεοράσεις.
Κατακλείδα που σκιάζει τη συζήτηση για την τυφλή βία-ένα νεκρό κορμί.
Έτυχε να ‘ναι πράσινο στη φανέλα-φαντάζομαι για την τραγική μάνα και τους δικούς του, η ψυχή του δεν είχε χρώμα.
Γκρίζο και μουντό χρώμα, της υποκρισίας και της σαπίλας ήταν αυτό που κοσμούσε τα περιθώρια της οθόνης στα πρόχειρα τηλεοπτικά πάνελ που στήθηκαν για να ‘απαντήσουν’ στο –ακατανόητο για πολλούς- γιατί.
Άλλοι δεν ξέρανε τι λέγανε, άλλοι το ‘χανε απωλέσει μπίτι-για-μπίτι, καμπόσοι υποκρινόντουσαν, πολλοί αναλώνονταν σε ευχολόγια και όταν παρ’ ελπίδα κανας αντι-συστημικός, σαν καλή ώρα το Γιώργο το Χελάκη ή το Φίλιππα το Συρίγο κάνανε πως λέγανε δύο κουβέντες παραπάνω και σταράτες-ο λόγος τους έπεφτε στο ντούκου. Οι έμπειροι τηλε-σχολιαστές τους τελειώνανε. Με τις γνωστές υποκριτικές παπάρες καταγγελτικά δοσμένες. Ο αντικτυπος υπήρξε και δικαίως ισχυρός για μέρες υποσκελιζοντας τα σκάνδαλα των αμαρτωλών ομολόγων.
Οι ‘έγκυρες’ φυλλάδες επισημάνανε-και ορθά δλδ.. όλη την προηγούμενη βδομάδα τις ‘ευθύνες’.

Δεν ξέρω αν η ώρα προσφέρεται για μομφές και λιθοβολισμούς-πιστεύω όμως πως αφού πλησιάζουνε οι μέρες της Σταύρωσης, δικαιούμαι και γω να κάνω τις προτάσεις μου!
Μπάτσοι, πάτρωνες και συνοδοιπόροι.
Ενας-ένας και με τη σειρά του.

Το σύνολο του οπαδικού τύπου στα αθλητικά φύλλα, μέρες τώρα αναφερόταν στα αναμενόμενα. Στους συλλόγους και στα αθλητικά στέκια συζητιότανε έντονα. Στις γιάφκες των πάση φύσης οργανωμένων διαβιβαζοταν χωρις προφυλάξεις.
Σχόλια στα ερτζιανά και στο γυαλί σιγοψιθυρίζανε πως κάτι τρέχει..
Οι υπεύθυνοι των ομάδων αρνήθηκαν να διανέμουν εισητήρια στους οργανωμένους, όπως συνήθως-κάτι μυριστήκανε πως βρώμαγε μπαρούτη..
Οι μόνοι που δεν πήραν πρέφα μία, ήτανε ο πραίτορας και τα κοπέλια του. Αυτοί βλέπεις, ήτανε απασχολημένοι με τις φοιτητικές διαδηλώσεις, μη και στάξει η φουστανέλα του τσολιά στο Σύνταγμα...
Εδώ πέρα βλέπουνε υποτίθεται την κεφαλή της καρφίτσας με το C41 και τα συστήματα κοντρολ που διαθέτουνε στη ΓΑΔΑ, και ο εκπρόσωπος της Αστυνομίας έλεγε ανερυθρίαστα πως δεν υπέπεσε τίποτα περίεργο στην αντίληψη ΤΟΥΣ. 300 μηχανακια να ανεβαινουνε εν πομπή όλο το κέντρο της Πόλης, τι πιο (φυσιο)Λογικό..?
ΠΟΥ να φανταστούνε οι ανυποψίαστοι αυτοί δημόσιοι λειτουργοί πως κάτι γίνεται ..
Αφού φυλάγανε και το γήπεδο-τι άλλο γυρεύουμε; Ελα ντε..

Όσοι έχουνε την ελάχιστη ιδέα από γηπεδισμό, κατέχουνε πως τα χουλιγκάνια εκεί έξω δεν είναι αδέσποτα. Η ζούγκλα έχει τους δικούς της κανόνες.
Υφίστανται στρατοί, ηγέτες, ιεραρχίες, στρατιώτες, ‘επιμελητεία’ που τους προμηθεύει τα «χρειώδη», ηθικές και υλικές αμοιβές, συμπηγμένη ιδεολογία για τον αντίπαλο, που θα τη ζήλευαν και τα πιο σκληροτράχηλα καταδρόμια . . .
Τα ξέρουμε δα!
Από την εποχή του Μάκη του μανάβη στην Τούμπα ως τον Τάκαρο το γίγαντα του Πασαλιμανίου, ο δρόμος είνα μακρύς..
Συμπεριλαμβάνει τους ναζιστικούς συνδέσμους που διέλυσε ο καπετάνιος στον ΠΑΟ στα μέσα του ’80.
Περνάει από τον αλήστου μνήμης Α. Σαλιαρέλη, που αντιδρώντας σε μομφές κατηγόρων του είχε δηλώσει κατηγορηματικά στις αρχές του ’90: «οι φίλαθλοι της ομάδας μας είναι όλοι Επιστήμονες»! Ε, βάλε και τη Σουπερ 3, τους Χατζηχρήστους στην ΑΕΚ, και δένει το γλυκό.
Τελευταία, μάθαμε και τους red ghetto, misfits και βεβαια την περιωνυμο ‘Γαλάζια Στρατιά’-αυτοί τουλάχιστον, όχι σαν κατι άλλους!, δέρνουνε για την Πατρίδα..
Σε επίπεδο παραγόντων όμως στρωνει πάντως το πράγμα: Μπέος, Κούγιας, Μάκης Ψωμιάδης Μητροπουλαίοι, Κανελλάκηδες, Τροχανάς, Γούμενος, Μπατατούδης-όλος ο καλός κόσμος.
Παραπέρα, βρίσκει κανείς τη παλαιά Παράγκα του Θωμά, την αναβίωση της Καλύβας σήμερα-χωρίς το Θωμά, τους «χειρουργούς» της Α’ επαγγελματικής κατηγορίας, στους οποίους θα ‘πρεπε ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών να απονειμει επισήμως ειδικότητα, και γενικώς όλες τις ‘χήρες’ και τα μαύρα κοράκια που λυμαίνονται τη διαιτησία.
Κι όπως είχε πει στη γνωστή κασέτα του τηλε-Μάκη πριν 5-6 έτη ο φοβερος γκουρού του Συνδέσμου Διαιτητων Πειραιώς, αρχι-δια-ιτητής Γ. Σπάθας, «το Αιγάλεω κι ο Ολυμπιακός να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πα να γαμηθούνε!»...

Και από κοντά και οι ΑΛΛΟΙ.
«Οι ΠΑΕ ειναι οι πρωτες που ζημιωνονται από αυτά τα πράγματα!», έσχιζε τα ρούχα του μεσημέρι Κυριακής στη ΝΕΤ ο Πέτρος Κόκκαλης-όχι ο υπουργός της θρυλικής ΠΕΕΑ-της Κυβέρνησης του βουνού το ’44 ρε! Ο ‘άλλος’. Ο συνώνυμος εγγονός του...
Σοβαρά...?
Και ποιός άραγε τόσα χρόνια επωάζει στο ημίφως τα ‘φίδια’..;
Ο μπάρμπας μου ο ψεύτης ;;
Ποιός χορηγεί φτηνα-[ως τζάμπα.. εισητήρια] στους ‘φιλάθλους’, ποιός διοχετεύει προσιτά στην τιμή ‘διαρκείας’, ποιός ζητά ανελλιπώς την στήριξη του Λαού του με καθε τρόπο και κάθε τίμημα τις δύσκολες ώρες;
Ποιοί τροφοδοτησανε με συνέπεια και οξυτητα τα γηπεδικά πάθη; Ποιοί δώσανε, όπως αποδεικνύεται ακόμη μια φορά με στοιχεία, δουλειά στα πιο ‘φιλόπονα’ μέλη τους; Στο όνομα ποιών εκβιάστηκε επί χρόνια η οργανωμένη Πολιτεία επειδή δεν διαθέτει γήπεδο ο περήφανος Λαός του Θρυλου, του Τριφυλλιού, κλπ ..;
Τι να λέμε τώρα; Ομφάλιος λωρος που δεν σπάει-μνημείο υποκρισίας και ανερμάτιστων ευχολογίων..
Απειρες προτάσεις που δεν υιοθετηθηκαν, αρκετες που γινανε νόμοι του Κρατους μα δεν εφαρμόστηκαν-ΟΛΑ υπό τη δαμοκλειο σπάθη του περιφημου ‘πολιτικού κόστους’>= μη φανεί πως οι πολιτικοί μας δε συμμετέχουν ολόψυχα στις λαϊκές γιορτές.

Τα μέτρα που τελικά έλαβε η κυβέρνηση ειναι σημαντικά μα λειψά: καμία ανοχή στη βία. Εμφαση στην πρόληψη-όχι σπέκουλα και μικροπολιτική στο αίμα που χύνεται.
Διάρρηξη των ‘ανίερων’ δεσμών-άρνηση συνδιαλλαγής με την τυφλή βία.
Χτυπήστε τους αρχηγούς τους-αναζητηστε τους ηθικούς αυτουργούς που σπρώχνουν τους χαπακωμένους πιτσιρικάδες στο μακελειό.
Τσεκάρετε ποιός διακινεί την παραμύθα στα γνωστά στέκια-ή μήπως δεν το ξέρετε..; Τιμωρηστε παραδειγματικά τους εμπλεκόμενους μπάτσους-[αν είναι η μισή αστυνομια, τόσο το χειρότερο για σας..].
Διαλύστε τις σφηκοφωλιές των ‘οργανωμένων’ [παρανόμων].
Εξοβελίστε απο το επαγγελματικό ποδοσφαιρο τις ομάδες των οποίων οι παράγοντες σχετίζονται με τα νοσηρά αυτά κυκλώματα.
Σταματήστε να αντιμετωπίζετε τους εξεγερμένους φοιτητές που αγωνιούν για το μέλλον τους σαν εγκληματίες ΚΑΙ τους φορείς της πιο άγριας τυφλής βίας σαν παρασυρμένα νήπια.

Δεν ξέρω, αν όπως υποστηριζε ο Μαρξ, «η βία είναι η μαμμή της Ιστορίας», ξέρω όμως πως «η κατάσταση στον ελληνικό αθλητισμό σήμερα έχει εξελιχθεί σε δωρεάν φροντιστήριο της πιο ωμής και καταστροφικής παρανοϊκής βίας»!
Καιρός να το σταματήσουμε-όλοι.
Η νεανική ζωή που αφαιρέθηκε άδοξα, ας γινει ρέκβιεμ για αυτή την τρέλλα που απειλεί ποικιλότροπα το πιο ζωντανό κομμάτι αυτής της κοινωνίας.
Πρόσφατα-ένα ξημέρωμα, η ΝΕΤ προβαλλε μια καταπληκτική ταινία-μεταφορά ενός πολυσυζητημένου βιβλίου στην Αγγλία: Football Factory.
Συνισταται για όσους νοικοκυραίους δεν σκαμπαζουνε τίποτα από όσα συμβαίνουν στα πέριξ.
Δείτε το-τα λέει όλα!

YΓ. Προχτες το ξημερωμα στη Στοά στην Πατησίων, ο ομοφρονηματίας Γρηγόρης Ψαρριανός για χαρη του οποίου παραμέλησα για λίγο την ενδιαφερουσα συντροφιά μου, μου σπρέχαρε δυο ηχηρές κουβεντες στο ους για την υποκρισία.. και την θεσμισμένη πια θεσμική αδράνεια..των ’γνωστών’ σε όλους μας.. ανευθύνων της πολιτείας..