Σε επαφή με την Ιστορία: χρήσεις, κτήσεις και (μερικές) απαντήσεις (Ι)

Χρήσεις, κτήσεις και απαντήσεις (;) στα Χιλιαστικά [του millennium] δύσκολα Χρόνια ..

Η μάχη των ταυτοτήτων απασχόλησε έντονα την ελληνική κοινωνία στο μιλλένιουμ και τη δίχασε βαθειά: από δω οι αμνοί-από κει τα ερίφια..
Με επίκεντρο μια ακόμη ‘άσχετη’ αφορμή συσπείρωσε ετερόκλητα κοινωνικά ακροατηρια και συνεπηξε συμμαχίες.
Εξ όνυχος τον λέοντα.
Οι μεν είδαν την επέλαση της 'άθεης παγκοσμιοποίησης' που επελαυνουσα ως ορμητικό τσουνάμι με τη συνδρομή των ντόπιων κέντρων απειλούσε να μετατρέψει σε «πολιτιστικό χυλό», την ιδιοπροσωπία μας-οι άλλοι πάλι, [ανάμεσα τους κι εγώ] υποστηριζαν πως ειναι καιρός να σταματήσει το αναίσχυντο παπατζηλίκι, το άθλιο μπαλαμούτι που υφισταται αυτή η χώρα από τα πλέον παρασιτικά στοιχεία της.
Χρόονια τώρα διακινείται η περίφημη δήλωση του σκοτεινού ‘ανθέλληνος’ Henry Kissinger, ο οποίος φέρεται να έχει υποστηρίξει την ανάγκη πολιτισμικής ‘αλλοτρίωσης’ των σύγχρονων Ελλήνων, προκειμένου να ‘καμφθεί η αντίσταση’ τους στις επιταγές των Ξένων.

Τι κι αν έχει πανηγυρικά διαψευσθεί η εν λόγω δήλωση που μεταξύ αλλων φιλοξενήθηκε και στις σελίδες της έγκυρης Καθημερινής! Ο Σόρος –(ενδεχομένως και ο ‘μόρος’ μαζί με το ‘κακό συναπάντημα’) καραδοκούν να αλώσουν τη «ανυπεράσπιστη πατρίδα μας». Έχεις την αίσθηση πως αυτή δεν είναι ευρωπαϊκή χώρα-είναι η χώρα των μωρών!
Συνομωσίες σκαρώνονται όπισθεν της γαλανόλευκης, διαβόητοι ραδιούργοι της διεθνούς Πολιτικής και του Χρήματος ξυπνούν και κοιμούνται-με μια αγωνία: πότε και πως θα μπορέσουνε να «πολτοποιήσουνε το εθνικό φρόνημα των Ελλήνων»!
Η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, οι ‘αμερικανοσιωνιστές’ [που μετά την κατάρρευση της χώρας της Οκτωβριανής, αντικατέστησαν στο συνομωσιολογικό λεξιλόγιο τους ‘εβραιομπολσεβίκους’ για όσους παλαιότερους θυμούνται...], η παρασυναγωγή των Βρυξελλών που έχει θέσει ως προυπόθεση για την ‘ευόδωση’ των σχεδίων ΤΟΥΣ, την υποταγή του περιούσιου Λαού μας και έτεροι διάφοροι.
Δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις σε όλο αυτό τον ανερμάτιστο συλλογισμό (;)> διάβαζε ‘φαντασίωση’ που διατρέχει τον κοινωνικό ιστό σε τούτο τον τόπο..

Την ιδιωτεία, τη βλακεία δλδ, το καφριλίκι, τη συλλογική τύφλωση, τη διανοητική ανεπάρκεια για το πως λειτουργούν τα πράγματα στην Υφήλιο ή μήπως την -με τη βια συγκαλυπτόμενη- αλαζονεία των ανθρώπων που επιθυμούν να πιστεύουν πως βρίσκονται στο επίκεντρο κάθε παγκόσμιου σχεδιασμού, την πεποίθηση πως συνιστούν κάτι τόσο σημαντικό που δεν μπορεί παρα να είναι διαρκώς στις σκέψεις και βέβαια να συγκεντρώνουν το φθόνο των ‘Άλλων’...
Οτι του φανεί, του Λωλο-Στεφανή!, που λέει και η λαϊκή θυμοσοφία.

Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να εξηγήσει κανείς σε ενήλικες ότι οι υπαρκτές μεθοδεύσεις που λαμβάνουν χώρα σε κλειστά δωμάτα και οι επεξεργασμένες μηχανορραφίες έχουν απτές, συγκεκριμένες στοχεύσεις. Συνήθως, ευδιάκριτες και ευκολοκατανόητες.
Η επιβολή, η παγίωση της εξουσίας, το όφελος, το Κέρδος-πάνω απ’ όλα-(όπως κι αν νοείται..), κάποτε και για συγκεκριμένους λόγους, το ‘ιεραποστολικό σύνδρομο’ για περιπτώσεις των ύπατων της Αυτοκρατορίας-[η ‘ιδεολογία’, αντίθετα με όσα υποστήριζε η παραδοσιακή μαρξιστική ιδεολογία, δύναται να ‘παράξει πράξη’..].
Τετοιου τύπου είναι τα κίνητρα των δρώντων υποκειμένων στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα στο συγχρονο κόσμο.
Σε κάθε περίπτωση, επιτρέψτε μου να ισχυριστώ πως ουδείς σε τούτη τη γη [«που την πατούμε και όλοι μέσα, θε να μπούμε...»], έχει καμία πρόθεση να αλλοιώσει καίρια το γλωσσικό ένστικτο του μικρού Γιαννάκη που διαμένει στην απέναντι πολυκατοικία ή να στρεβλώσει τη σχολική ιστορία που διδάσκεται η χαριτωμένη Μαιρούλα, ώστε δια της επιφερόμενης άγνοιας να καταστεί μελλοντικά «ευεπίφορο θύμα των σχεδιασμών της Νέας Τάξης».
Αυτό τείνω να πιστεύω ακράδαντα. Παρατηρώντας γύρω μου.
Όλα αυτά-τα παραθέτω, γιατί στήνουν το βασικό καμβά της Θεωρίας της Συνομωσίας, ο οποίος par excellence χρησιμοποιείται με αύξουσα διάθεση τα τελευταια χρόνια στο εσωτερικό της χώρας μας, ως αναλυτικό εργαλείο ερμηνείας των σημειούμενων ραγδαιων στα περιξ μεταβολών.
Σε αυτό τον παλαιόθεν δομημένο νοοτροπικό άξονα, που με συνέπεια γαλουχούν οι Λιακόπουλοι τα τέκνα της Πατρίδας, στήριξε επισήμως ο κ. Παρασκευαϊδης την εκστρατεία του εναντίον των ‘εθνοπροδοτών’ και των μιασμάτων του Έθνους.
Σε αυτο το πλαίσιο, υπαινίχτηκε μάλλον-παρα εξήγησε στο δεκτικό Ποίμνιο των Λαοσυνάξεων που αλάλαζε για του ‘Χριστού την πίστιν την Αγίαν’ και την ‘εν διωγμώ Εκκλησίαν’, ποιοί και για ποιό λόγο επιθυμούν να μην συμπεριλαμβάνεται η θρησκευτική τους υπόσταση στο νέο δελτιο ταυτοτητας της Πολιτείας.
Μαζί του, πιστοί εν τοις πράγμασι και αφοσιωμένοι σύμμαχοι, όλα τα αριστερο-δεξιά δεκανίκια που τον προμήθευσαν αφειδώς με επιχειρήματα (;) από τη μπασταρδεμένη φαρέτρα ενός παλαιότερου λεξιλογίου: με στοιχεία στο λόγο του‘αντι-ιμπεριαλιστικά’ και ‘αντι-πλουτοκρατικά’, εστίασε με σφοδρότητα κόντρα στα «επονείδιστα σχέδια των σκοτεινών δυνάμεων»..
[λες κα μίλαγε για τον Σάρον και το Σάρουμαν στον Αρχοντα των Δαχτυλιδιών ένα πράμα..].

Αφήνοντας ασφαλώς απέξω όλα τ’ άλλα που συμβαίνουν δίπλα μας, τα μικρά ..
Μ’ αυτά και με κείνα, στήθηκε ανενδοίαστα η υποκρισία που ως οργανωμένο καθεστώς πια αναπαρήγαγε τις πομφόλυγες της ‘νεας εθνικοφροσύνης’.
Οι ‘πατριώτες’ και οι ‘ενδοτικοί’, οι πράκτορες και οι νεοτάξ αναθεωρητές..

History as a battlefield in the rapidly globalized era.

Ειναι προφανές βέβαια, πως το ζητημα της αναγραφής ή μη του θρησκεύματος στα ταυτοποιητικά (δημόσια) δελτία με τα οποία η ανεξίθρησκος [όσο γνωρίζω..] Πολιτεία εφοδιάζει υποχρεωτικά τους πολίτες της, αποτέλεσε την πρωτη κορυφή του γιγαντιαίου παγόβουνου που αναδύεται εμπρός μας σήμερα. Τα στρατόπεδα που σήμερα θωρούμε στημένα αντικρυστά στην υπόθεση του σχολικού βιβλίου της ΣΤ’ Δημοτικού, τότε πήραν την τελική τους διασταση.
Ασφαλώς, δεν πρόκειται για σύστοιχα στη φύση τους άμεσα συγκρίσιμα ζητήματα αντιπαράθεσης, διόλου συμπτωματικά όμως, τα κρυμμένα πίσω από τις οχυρωματικές γραμμές διακυβεύματα προσδιόρισαν με θαυμαστή σύμπτωση τις δύο διακριτές κοινωνικές συνομαδώσεις: από τη μια με αρχηγό τον Χριστόδουλο όλοι εκείνοι που επιθυμούσαν τη διατήρηση του στάτους κβο-από την άλλη, όλοι όσοι επιθυμούσαν ένα etat laique, ένα κράτος χωρίς αγκυλώσεις, παρωπίδες και ανισοκατανομές σε τμήματα των πολιτών του.
Ένα κράτος για το οποίο το βάρος του παρελθόντος δεν θα αποδεικνυόταν αβάσταγο..
Ένα κράτος που δεν θα φοβόταν να αποστασιοποιηθεί από τις ατυχέστερες στιγμές του.
Πριν λίγες μέρες κλείσαμε 50 χρόνια κιόλας από την ιδρυτική διακήρυξη της τραχειάς πορείας ενοποίησης των ευρωπαϊκών χωρών [αλλά όχι λαών..], από τη Συνθήκη της Ρώμης. Ποιός άραγε το θυμήθηκε στη χώρα «που έχτισε Παρθενώνες, ..κλπ, κλπ..», κατά συνέπεια όλα τα ρέστα δεν την αφορούν-αφού αυτή η Χώρα [ΕΜΕΙΣ δλδ, οι ίδιοι] έδωσε τα ‘Φώτα του Πολιτισμού’ στη νεόκοπη Ευρώπη που πάει τώρα να μας κουνηθεί..
Σε αυτούς τους ‘τυχάρπαστους’ με ‘ανύπαρκτη Ιστορία’-που πάνε τώρα να επιβάλλουνε, σ’ εμάς, «ότι θέλουνε»..!

Η Ιστορία ως διαπιστευμένη ‘παράδοση’ πέραν της κριτικής.

Κατα τη γνωμη μου, δεν μιλάμε για ένα ‘αναχρονιστικό αντικληρικαλισμό’, ούτε ασφαλώς για επίθεση απέναντι στην «επικρατούσα θρησκεία».
Κάποιοι συμπολίτες μας οφείλουν να πληροφορηθούν πως μερικοί δεν είναι λιγότερο ‘ίσοι’ από άλλους.
Και βέβαια, στην προσωποπαγή πολιτική και θρησκευτική ταξη που γνωρισε η νοτιοβαλκανική εσχατιά μας, νομίζω πως ήρθε η εποχή να γνωστοποιησουμε βροντερά πως η κριτική στα πρόσωπα της όποιας ιεραρχίας δεν μπορεί να ερμηνευεται, εκ του πονηρού, ως επίθεση στα θρησκευτικά [ολυμπιακά, κρεατοφαγικά, μεταφυσικά, ή ερωτικού προσανατολισμού, κλπ] ‘πιστευω’ της πλειοψηφίας των συμπολιτών μας.

Τους λες: «τον παίρνετε και γέρνετε, υποκριτές θεομπαίχτες με τις ανιψιές και τους κωλοσούσες! Ζητάτε και να σας φιλάμε τα βρώμικα χέρια σας Παπαρούπες! Που παίζετε ΜΟΝΟ ασύστολα πολιτικά παιχνίδια στις πλάτες του κοσμάκη και η παραμυθία στους πάσχοντες, σας είναι άγνωστη λέξη..» και σου απαντάνε: «είστε αντίχριστοι υβριστές παγκοσμιοποιηταί, που έχετε θέσει στο στόχαστρο την ελληνορθόξον πίστιν. Αλλά έχει 2000 και πλέον χρόνια ζωής αυτός ο θεσμός ενάντια σε άγριους διώκτας της Πίστεως ..!».
Τους εγκαλείς για ποινικά κολάσιμα αδικήματα και τα παγκάρια ‘ενώπιον Θεού κι ανθρώπων’, και σου λένε «μεμονωμένα κρούσματα». Τους μέμφεσαι για την κοροϊδία και για τα ταξιδάκια στην Καραϊβική, τις διανυκτερεύσεις στο George V, για τα ψωνιστήρια-ΑΥΤΟΙ που καταστρέφουνε νέα παιδιά καταδικαζοντας τα με τις μούφες ‘περί παρθενίας’, σου απαντάνε «αυτά ειναι σκανδαλολογίες και προσωπικά δεδομένα!»..!!

Η Ιστορία ως νομιμοποιητικό αφήγημα της δράσης προσώπων στο όνομα θεσμών.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν είχε ούτε την κοινωνική διεισδυτικότητα ούτε την πολυεπίπεδη πολιτική στρατηγική, ούτε επίσης και το απαραίτητο στελεχιακό δυναμικό για να τραβήξει σθεναρά και με ανιδιοτέλεια το «κάρο του εκσυγχρονισμού». Το μόνο ‘εκσυγχρονιστικό’ που είδε ο κόσμος, είναι τους παλαιούς πασοκους και τα εξ αριστερού εισοδισμού εξαπτέρυγα να συναγωνίζονται σε νεοφιλελευθερες πολιτικές, σε αλαζονικό ελιτισμό και σε προσωπικό πλουτισμό.
Ο φουκαράς ο Σημίτης μαζί με τον θυσιασθέντα τελικώς Μ. Σταθόπουλο και μερικούς ακόμη-μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού από ολόκληρο το πάλαι ποτέ Σοσιαλιστικό Κίνημα φάγανε τη λέζα.
Ο ρασοφόρος μαιτρ του επικοινωνιακού παιχνιδιού τους τέλειωσε με blitzkrieg!
«Τους πήρε τα σώβρακα» -[που θα ‘λεγε και ο Γεωργίου speaking] με κυκλωτικές κινήσεις, θέτοντας τους στη γωνία με εναλλαγές κροσέ-ντιρέκτ-άπερκατ..
Κι αν δεν υπήρχε το ζήτημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης από πίσω-σου ‘λεγα εγώ πως θα ‘χε κλείσει το θέμα.
Υπό αυτο το πρίσμα, η επιχειρούμενη τομή στην πολιτειακή λειτουργία, υπονομευτηκε ανεπίστροφα πριν καν ξεκινήσει..
Ασφαλώς, για να αφουγκραστούμε και τον παλμό της εποχης, εκείνα τα πολύ κοντινά μας και ταυτόχρονα-τόοσο μακρινά μας [σήμερα] χρόνια, οι μέριμνες ήσαν άλλες-η εποχή δικαιολογούσε μια κάποια αισιοδοξία. Μια πίστη για αρκετούς πως «τα πραγματα μπορεί και να πάνε καλύτερα..».

Εξάλλου, μέχρι τους Ολυμπιακούς η αγωνία για την έγκαιρη ολοκλήρωση των έργων μονοπωλούσε τη δημόσια συζήτηση-μαζί με την εισαγωγή του ευρώ στη ζωή μας, το μετα-τραυματικό σοκ από τη χρηματιστηριακή αφαίμαξη και τα φτηνά στεγαστικά δάνεια.

Τοτε, βλέπεις, ετοιμαζόμασταν να γράψουμε ιστορία-δεν είχαμε καιρό να στοχαστούμε πάνω σ’ αυτή..

Μετά, όπως θα τραγούδαγε και η Άλκηστη, «πέρασε ο καιρός...», και η χώρα γνωρισε το peak των εθνικών θριάμβων της το αξέχαστο για πολλούς από μας καλοκαίρι του 2004!
Το ‘επος της Πορτογαλίας’ στην οποία η ελληνική αρμάδα σημείωσε την μεγαλύτερη έκπληξη ever στα ομαδικά σπορ τροφοδότησε συλλογικές προσδοκίες χωρίς προηγούμενο...
Κι 'αν η μισή μου καρδιά στο Ντραγκάο βρίσκεται', η άλλη μισή παραληρούσε ολονυχτίς στο κέντρο της πρωτεύουσας παρέα με όλη τη μεγάλη Πόλη.
Το πάθος και η ορμή που εδειχνε να συνεπαιρνει τους ανθρωπους παντου ολογυρα φανερωνε κατα τη γνωμη μου την αναγκη που ειχαν να αισθανθούν υγιή χαρά για κάτι..
Ισως για κατι που σπάνια είχαν..;
Εθνική περηφάνεια που μας διακατείχε σε δόσεις και ένταση πρωτοφανείς, με είχαν προβληματίσει.
Κατέβαινα κάθε φορά αργά το πρωί στους πλημμυρισμένους δρόμους και καβάλα στη μηχανή, χάζευα το κινούμενο εορτάζον πλήθος.
Μύριζα τη διάθεση στη γύρω δονούμενη ατμοσφαιρα.

Το Έθνος που ‘ενώνει’...

Πάθος και διαχυτος ενθουσιασμός συνδυασμένα με κραυγές «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ-Αλβανέ, Αλβανεέε..!», μου προκαλούσαν αλλόκοτα συναισθήματα. Λυπη μα και οργή..
Ήταν φανερό πως η επίκληση στο 'δοξασμένο' εθνικό όνομα χρησιμοποιούνταν για να στοιχειοθετήσει μια απόρριψη των ‘άλλων’-όσων δεν είχαν την τύχη να διαθέτουν αναλογες ιστορικές περγαμηνές.
Βλέπουμε συνεπώς, την ιστορία ως πεδίο άντλησης επιχειρημάτων με στόχο όχι την αυτογνωσία-αλλά την απαξίωση.
Εμβληματική μορφή στη συνείδηση των συνελληνων γύρω μου, η -δυσφημισμένη στη συνείδηση των αντιστασιακών της γερμανικής Κατοχής- φιγούρα του Τσολιά, ενσάρκωσε τη Ψυχή του αλαλάζοντος Έθνους.
Και τροφοδότησε παραδειγματικά το ακόρεστο λαϊκό φαντασιακό: «είναι βαρειά, βαρειά, η πού-τσα του τσο-λιά!». Σε ποιούς αραγε απευθυνοταν;

Το έθνος που ‘χωρίζει’...

Μετά απο κανα μήνα τα αισθηματα εξελιχθησαν επι το ευγενέστερο: η θαυμάσια στυλιστικά όσο και κανονιστική ιδεολογικά για το εθνικό αφήγημα τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του σημαντικού Δ. Παπαιωάννου, σηματοδότησε μια μείζονα συζήτηση για το περιεχόμενο της εθνικής ταυτότητας.
Τη συζήτηση που δεν έγινε...
Τα έργα περατώθηκαν in time, οι Αγώνες εκτυλίχτηκαν υποδειγματικά-αλλά .. λίγοι συνειδητοποίησαν ότι η Χώρα δεν κέρδισε..
Αναλωσε χρόνο πολύ και χρήμα αδιανόητο για να ομφαλοσκοπεί και να αγωνιά [δεν μιλάω για τους εργολάβους που μπουκώνανε-για τ’ άλλα τα θύματα μιλώ..]. Και δεν πρόκαμε να στοχαστεί για το ‘παρεκει’!
«Η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, ... και δεν ξέρει που πατάει και που πηγαίνει..».
Προγραμματικός σχεδιασμός εκμετάλλευσης δεν είχε εκπονηθεί, οι δαπάνες ήσαν τερατώδεις, το κύκλωμα των κατασκευαστών έβγαλαν τα υπερκέρδη του αιώνα, το μόνο που μας έμεινε θλιβερη κληρονομιά ήσαν τα πολυδιαφημισμένα συστήματα ασφαλείας των Αγώνων.
Οι κάμερες και το C41 να ελέγχει τις συμπεριφορές των οδηγών-για το καλό μας, βρε..

«Είπε η πόρνη η Ιστορία πως ξοφλήσαμε...»

Η υπόθεση της ‘Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη’ έπεισε και τους πιο δύσπιστους ότι τα απομεινάρια του μεταπολιτευτικού κύκλου της χώρας έφευγαν οριστικά από το προσκήνιο της επικαιρότητας. Ο ανατριχιαστικός όμως αυτός θίασος [που είχα συγκυριακά την ευκαιρία στη διάρκεια της πρώτης δίκης να δω από _πολύ_ κοντά..] δεν αποτελούσε όπως πίστευαν μερικοί, ένα θλιβερό φολκλόρ.
Στο κάτω-κάτω, επιβίωσε και δια ενός είδους λαϊκής ανοχής στις ρωγμές ενός συχνά κάλπικου συστήματος με δικαιϊκά ελλείμματα και οξείες ανισότητες, της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ο άνθρωπος που χρεώθηκε πολιτικά την ευθύνη δράσης της οργάνωσης, βασίστηκε στη συγκλονιστική [κατά την άποψη μου] απολογία του προς το δικαστήριο στην έννοια, τις διαδρομές, τα βάρη και τις κηλίδες της νεοελληνικής ιστορίας.
Παρανάγνωση ή εναλλακτική προσέγγιση, ντυμένη με περισσό λαϊκισμό ή history from below, η αιχμηρή άποψη του Δ. Κουφοντίνα φάνταζε πιο πολύ με μανιφέστο για την ελληνική ιστορία παρα απολογία κατηγορουμένου. Ακόμη και ως η έτερη πτυχή του κυριαρχου εθνικού αφηγήματος, η προσφυγή στην Ιστορία δικαιολογημένη ως ένα βαθμό βαραινει στη ζωή μας.

Η ιστορία ως επιχείρημα.

Για τους πολλούς ωστόσο, επαφή με την Ιστορία όλα αυτά τα χρόνια σήμαινε η χολυγουντιανή Τροία, η ταινία του Μπαζ Λούρμαν για τον Μεγα Αλέξανδρο, η νοσταλγική Πολίτικη Κουζίνα, τα ευπώλητα του Άδωνιδος Γεωργιάδου και του αλλουνού [που αρνούμαι και να προφερω τ’ όνομα του γιατί τον έχει αναλάβει εργολαβικά ο fellow-blogger funnel..].
Μια ‘παραλληλη ιστορία’ σε σχέση με την επίσημη των ιστορικών που τόσο λίγο διαβαζονται αν κρινουμε από τα τιραζ των βιβλίων τους. Κι όμως, τοσο καλά εδραιωμένη στις ψυχές, τις συνειδήσεις και κυρίως! στο θυμικό των συνελλήνων.
Βιντεοπαιχνιδια για τις μικρότερες ηλικίες, η Ζίνα και ο Ηρακλής στην ΤιΒι, ιστορικές σειρές σε dvd, η άνθηση ενός ειδους ιστορικού μυθιστορήματος με λίγες ‘καλές’ και πολλές ‘κακές’ [ΙΜΗΟ] στιγμές : το ‘παρελθόν’ πουλάει..!
Το καιριο ζήτημα αφορά την ύπαρξη [ή μή..] ενός μινιμουμ διανοητικού ορίζοντα για την ιστορία, τις εικόνες της, την προσέγγιση της από πλευράς ενός μεγαλύτερου κοινού.
Η συζήτηση π.χ. για τον ελληνικό Εμφύλιο στη δεκαετία του ’40, που έχει διχάσει την κοινότητα των ιστορικών, δεν θα μπορουσε να έχει ευρύτερο κοινωνικό ακροατήριο συναντίληψης επί των επιχειρηματων που εκφερονται απο τις δυο πλευρές, σε μια χώρα της οποίας πολλοί από τους φιλίστορες πολίτες μεταφράζουν τις ασαφείς πραγματολογικές πληροφορίες που διατηρούν με ολίγες οικογενειακοτοπικές μνήμες και καμπόσο πολιτικό χρωματισμό ως εδραία και συντεταγμένη ιστορική γνώση. Άντε να βρεις άκρη και να ξηγήσεις στο συνομιλητή σου πως του λειπουν συχνοτατα και οι στοιχειωδεις προσλαμβάνουσες.

Το παρελθόν ως customized προσωπική φαντασίωση...

Eκεί, γύρω στα 2002 θαρρώ, έλαβε χώρα η επόμενη φάση της ανομολόγητης σύρραξης που διέρχομαι τον τελευταίοκαιρό. Μια υποθεση-πρελούδιο που τη λησμονήσαμε κιόλας-πέρασε στο ντούκου!
Αφορμή, τι άλλο;
Ένα εγχειρίδιο σχολικής ιστορίας..

(συνεχίζεται)

Μάχες για το παρελθον στα '90s-κράτος, κοινωνία και η σχολική ιστορία..

Εχω ξεκινησει μια σειρά κειμένων με αφορμή τη σύγκρουση για την ιστορία-εδώ και αρκετό καιρό. Ξεκινωντας το πρωτο από αυτά που εγραψα-σε μια φάση όπως θεωρούσα όξυνσης μεταχριστουγεννιάτικη, πίστευα πως σε συντομο χρονικό διάστημα το πράγμα θα εκτονωνόταν. Αναμφίβολα διαψεύστηκα.
Εδώ πέρα ζούμε κατι πρωτοφανές!
Η σύγκρουση κλιμακώνεται και εξακτινώνεται.
Αποκτά χαρακτηριστικά πρωτεϊκά και αλλάζει διαρκώς επίπεδα και πίστες.
Το εύρος της διαστολής της είναι τέτοιο που οι απόπειρες συνολικής καταγραφής της αγγίζουν το αδύνατο.
Στο εσωτερικό της αντανακλώνται οι περισσότερες από τις παθογένειες που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία και το δημόσιο βίο της.
Βλακεία, ιδιοτέλεια, ένταση, στρέβλωση, αμάθεια, άρνηση, εμμονή, παρερμηνεία, ανικανότητα, στράτευση, πόλωση, παράνοια, παρανόηση, αυτοκαταστροφικότητα, χυδαιότητα, σκοπιμότητα, συγχέονται σε αυτό το παράδοξο μείγμα που πυροδότησε η ένταξη ενός σχολικού βιβλίου της τελευταίας τάξης του δημοτικού στο σχολικό πρόγραμμα.
Η αρθρογραφία των ημερών μας έπνιξε: 'επαϊοντες' και φιλίστορες, κήνσορες και υπερασπιστές, ενεργούς πολίτες και ευαισθητοποιημένους επιστήμονες.
Μπουκώσαμε.
Στα πρωινάδικα, στα ενημερωτικά, στις εκπομπές 'ερευνας', στην τι-βι, στο ράδιο, στον mainstream τύπο, σε λαθρόβια έντυπα.
Στους καφενέδες, στα μπαρ, στις ταβέρνες, στα ταξί, σε γιορτές, σε οικογενειακά τραπεζια, σε κοινωνικές συνάξεις, αυτό το πράμα μονοπώλησε με αύξουσα διάθεση την κουβέντα..
Στο φανάρι Ακαδημιας-Βουκουρεστίου ήμουνα χθες το μεσημέρι [ερχόμενος από το λογιστή μου όπου είχα ακούσει πάλι γιαυτό..] και με μπλοκάρει πάνω στη μηχανή φίλος-γνωστός και μάχιμος πολιτικός πρωτης γραμμής: "να σου πω ρε, έλα να τα πούμε για το βιβλίο που έχω σοβαρές ενστάσεις..". Έλεος..!
Παραμορφωτικό κάτοπτρο της υπερβολής που διατρέχει όλο και πιότερο τουτη τη χώρα!

Το βιβλίο καθαυτό λειτούργησε όπως ο ξενιστής στη βιολογία, και με λειτουργίες παραπλήσιες αυτές του καθρέφτη στην ψυχανάλυση.
Κατέδειξε με δραματικό τρόπο το έλλειμμα μιας κουλτούρας διαλόγου, τις υφέρπουσες εντάσεις στο εσωτερικό του κοινωνικού ιστού, αναδιέταξε γνωστές σκοπιμότητες στην πολιτική και στην κοινωνία, ώθησε σε συμπλεύσεις και ανασυσπειρώσεις.
Θεωρώ, όλους μας.
Του υπογράφοντος συμπεριλαμβανομένου.
Τα 'χω πει και αλλού στο Δίκτυο πρόσφατα: υπάρχει η κομβική στιγμή που η ροή σε εξαναγκάζει με τις όποιες ενστάσεις να αποφασίσεις με ποιόν θα πας και ποιον θα αφήσεις..
"Δυό καρπούζια σε μια μασχάλη δε χωράνε", έλεγε ο συχωρεμένος ο πατέρας μου.

Και πάμε πίσω να ξαναπιάσουμε το (παλιότερο) νήμα του αδυσώπητου πολέμου που ειχα βαλθεί να ξετυλίγω ως και κανα μηνα και βάλε πριν...

Η δεκαετία του '90 βρήκε την ελληνική κοινωνία σε ένα σημείο που εσωτερικοί και εξωτερικοί συντελεστές είχαν σε οριακό χρονικό διάστημα μεταβληθεί αποφασιστικά: λήξη του Ψυχρού Πολέμου, εσωτερική πολιτική σύγκλιση σε συμβολικό επίπεδο [εστω και ρητορικά] των βασικών ταυτοτήτων που δίχαζαν για πάνω από μισό αιώνα τη χώρα.
Η Αριστερά είχε συμμετάσχει σε ένα επίπεδο κορυφής που ποτέ πριν δεν είχε διανοηθεί-ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Ειχε να δει μέλη της σε οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα από το 1944...
Στην πλατεία Κλαυθμώνος στήσαμε άγαλμα εθνικής συμφιλίωσης. Στον κυβερνητικό λόγο της εποχής του Μητσοτάκη, για πρώτη φορά κυβερνώσα δεξιά αναφέρθηκε σε Εμφύλιο.
Δυο μολις χρόνια πριν, το καπνισμένο '89, είχαμε προλάβει να κάψουμε και τους φακέλους στις υψικαμίνους της Χαλυβουργικής, εξασφαλίζοντας όχι την εθνική μνήμη για την οποία τόοσο κόπτονται κάποιοι-αλλά την εθνική λήθη.
Για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, ε...

Το πως μπορέσαμε ως κοινωνία και ως κράτος να φτάσουμε στην κρίση του Μακεδονικού, το οποίο κατά τη γνώμη μου, αναδιαμόρφωσε ως terminus post quem όλη την περίοδο, είναι ένα ζήτημα για το οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να το δουλέψει προσεκτικά και πολυεπίπεδα. Όλοι μας ενδεχομένως έχουμε κάποια [μικρή ή μεγάλη] αίσθηση, αλλά τα κυρίαρχα ερμηνευτικά κλειδιά εκτιμώ πως δεν έχουν επαρκώς παρουσιαστεί.
Και η Ιστορία; -δύναται κάποιος να ρωτήσει. ΤΙ σχέση έχει η Ιστορία, με ΟΛΑ αυτά;
ΙΜΗΟ, τεράστια και αδιάρρηκτη.
Η ιστορία, για πρωτη φορά από όσο δυναμαι να ξέρω και να θυμάμαι, ξαναμπαίνει δυναμικά ως πεδίο και ως επιχείρημα στη δημόσια σφαίρα.
Η θεωρία περί τον εθνικισμό δέχεται ένα τεράστιο πλούτο ερεθισμάτων και εμπειριών σε αυτή τη φάση με άξονα την ελληνική περίπτωση.
Η συζητηση για την ταυτότητα κατακλυζει το δημόσιο λόγο. Οι άνθρωποι γύρω μας δεν ήταν πια περηφανοι για το αν ήταν Δεξιοί, Αριστεροί, Βάζελοι, Γαύροι, ανθρωπιστές, συντηρητικοί, κομμουνιστές, δημοκράτες, ειρηνιστές, νησιώτες, ορεσίβιοι, ροκάδες ή τρέντυδες κλπ, ΑΛΛΑ επειδή ήσαν Ελληνες.

Μέρος του κόσμου, ειδικότερα στα βόρεια της επικράτειας που βίωσαν με ξεχωριστή ένταση τα αποπροσανατολιστικά φαινόμενα αυτά, αντέδρασαν βίαια και δυστυχώς -συχνότατα- σπασμωδικά.
Σε χρονο d>t στήθηκε ένα πανηγυρι διακηρύξεων και γενικευμένων εκρηξεων-άλλοτε με καποια βοήθεια και άλλοτε πιο 'αυθόρμητα'. Να ένας τομέας στον οποίο οι ταγοί αυτού του Τόπου δεν τα πήγαν κι άσχημα!
"Η Μακεδονία είναι ελληνική-να πα να γ@μηθ*&^ αλήτες Σκοπιανοί".
Όσοι τυχόν προσπαθούσαν να εξηγησουν στους χαλεπούς εκείνους καιρούς πως ΟΛΟΙ είμαστε Ελληνες σ' αυτή τη χώρα,
[Καταρχάς, και τυπικά-ως πολίτες.
Κατα δευτερον, κατοικωντας στην πιο ομοιογενή πληθυσμιακά χώρα της Ευρωπης, με βάση όλα τα διαθεσιμα στατιστικά στοχεία.]
λοιδωρηθηκαν ανελέητα, χλευάστηκαν, στοχοποιήθηκαν, αντιμετωπισαν κοινωνικούς και επαγγελματικούς αποκλεισμούς.
Στο τιλτ της παράνοιας, οι Βουκεφαλες έδιναν τον τόνο, η συγκίνηση είχε υποκαταστήσει τη λογική, το χωρις έρεισμα συναίσθημα τις βασικές αρχές [ΚΑΙ τις νομικές συμβάσεις που είχε κυρώσει η Ελλάδα] του Διεθνούς Δικαίου.
Τα νερά ήσαν θολά και πολλοί και διάφοροι αλιευσαν στο βούρκο.
Πατενταρισμένοι φασίστες βαφτιστηκαν στην 'εθνική κολυμβηθρα του Σιλωάμ', πρώην καταδικασμένοι από την ελληνική δικαιοσύνη για ποινικά αδικήματα πρωταγωνιστούσαν σε μεταμεσονύκτιες εκπομπές-που έκτοτε μας συντροφεύουν-για να το πω λιανά, οι 'Πλεύρηδες' και τα αυγά του φιδιού μπήκαν για τα καλά στη ζωή μας. Θεωρηθηκε δημοκρατικό κεκτημένο των ως τότε αποσυνάγωγων η συμμετοχή τους στη δημόσιο σφαίρα..
Εγκατασταθηκαν βαθμιαία στο δημοσιο βιο με την καθοριστική συνδρομή και των media-και εξελιχτηκαν με την παροδο του χρόνου σε θεμιτοτατους συνομιλητές μας.
["προβοκάρει;"-"δωσε κοντινό!" φωναζαν οι μάστορες στην αδηφάγο κάμερα..]

Προνομιακό πεδίο για όλα αυτά, η Ιστορία.
Μια 'κυρία' που τραβηχτηκε από την ανυποληψία στην οποία είχε περιπέσει επί μακρόν σε 'τεχνοκρατικούς' καιρούς σε μια κοινωνία που απαιτούσε θεραπαινίδα και έψαχνε για ερείσματα σε καιρούς συνολικότερης ιδεολογικής ανασφάλειας..
Πρόσχημα επίκλησης της, η ελλιπής γνωση του "λαμπρου παρελθοντος" εκ μέρους των ελληνοπαίδων.
Αλλά, οι εθνικιστές πολιτικοί, οι σπεκουλαδόροι κομματικοί, οι βορειοελλαδίτες τοπικοί παράγοντες και οι ευαισθητοι Απόδημοι δεν ήσαν οι μόνοι που την άρπαξαν από τα κέρατα..
Για άλλους πιθανότατα ευφυέστερους η Ιστορία εξελιχτηκε σε όχημα επαγγελματικής καριέρας!
Με ένα βομβαρδισμο εκδόσεων από περιθωριακούς εκδοτικούς οίκους μιας ευρυτατης γκάμας που ξεκινουσαν από τα (πλαστά, φυσικά) Πρωτοκολλα των Σοφων της Σιών την Καταγωγή των Ελλήνων το Ελληνικό Αλφάβητο και αναδεικνυαν την εβραιο-μασονική συνομωσία, το αναλλοιωτο κλέος της Ελληνικής Φυλής.
Φροντιζοντας ασφαλώς να υποδαυλισουν τα γνωστα σε όλους μας ευγενη προς τους ΆΛΛΟΥΣ [λαούς, γειτονες, ετεροδοξους, κλπ] συναισθηματα, (τα οποία δεν συντρεχει λογος να επαναλάβω), ένα μεγαλο μέρος του αναγνωστικου κοινού γνώρισε [δυστυχώς] πολύ πιο αποτελεσματικά την ψευδο-'Ιστορία' που διακινουσε ο περιφερομενος αυτός εσμός από την "Ιστορία των ιστορικών"...
Η 'επιστημονικότητα' βεβαιως των διαφημιζομενων πονημάτων, αποτέλεσε βασικό εργαλείο αξιοπιστίας για όλους αυτούς τους μαύρους κάπηλους.
"Για να μάθουν, επιτελους, τα παιδιά σας ΙΣΤΟΡΙΑ!", κραυγαζαν νυχθημερόν από τους καταπατημενους διαυλους της τηλοψίας-[για να μην ξεχνιομαστε, πλάι, ε...]
Γενιά ολοκληρη διαπαιδαγωγηθηκε έτσι. Και άλλοι, παλιότεροι-ειδικά στην επαρχία ή χωρις προσβαση σε βιβλιοπωλεία 'εμβάθυναν' σε όσα "κάποιοι μας κρυβουν"..
Γραφικοί ή φαιδροί (για κάποιους απο εμας), οι ανθρωποι αυτοί με συνεπεια, μεθοδικότητα και εξασφαλιζοντας πληθωρα από ιδία ωφέλη, διαμόρφωσαν φρόνημα. Απίθανα περιοδικά με τις πλεον ασύστολες και εξωφρενικές βλακείες, ξεκινησαν να πουλούν μαζικά. Από τον Δαυλό ως το Ιχώρ, εκδότες, 'δημοσιογράφοι', 'ερευνητές', 'ιστορικοί', τσαρλατάνοι, πυροβολημένοι, άτομα χρήζοντα δημόσιας βοηθείας, κάθε λογής διαταραγμένοι, στησανε μια ζηλευτη καριερα.
Ενα απίθανο τσίρκο με μια δυσαναλογα μεγαλη παρουσία στα περιπτερα και στα περιθωριακά κανάλια της μπαντας να λένε _κυριολεκτικά_ ΟΤΙ τους κ@βλ(*#...
ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΝΑ ΜΗ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ...!
Κανένας, και αναφερομαι στους κοινωνικούς επιστημονες ειδικά και στους διαφορους διανοουμένους και σοβαρούς ΄ταγούς' να μη βγαίνει να αρθρώσει ένα λόγο κόντρα στον _ανορθολογισμό_ που μας έπνιγε, μας έπνιξε ...

Συντηρητικοί λοιπόν διανοουμενοι, συχνα σοβαροτατοι άνθρωποι, ακραιοι εθνικιστές, πρωην εξτρεμιστές αριστεροί και φυσικά ανησυχο πόπολο, δικαίως αγωνιών κοσμάκης, η Μελίνα, ο πρόεδρος της Δημοκρατιας και ο πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών αντεδρασαν απέναντι στην επιβουλή των ΦΥΡΟΜιανών στην ιστορική κληρονομιά μας.
Αντε τώρα, απεναντι σε όλους αυτούς, να αντιτάξεις πως ο ναϊφ ακόμη και προκλητικός εθνικισμός των γειτόνων είναι εγγενής σε κάθε εθνικιστικό discourse. Να εξηγήσεις πως προφανώς εκείνοι δεν ειναι απόγονοι κανενός Μεγαλου Αλεξάνδρου-αλλά να επίσης να εξηγησεις νηφάλια [και με _συγκεκριμένα_ επιχειρηματα] πως για ένα ποσοστό πάνω από το μισό της σημερινής ελληνικότατης Μακεδονίας-οι προγονοι του που δεν μεγαλωσαν εκει, δεν ήξεραν κατα που πέφτει ένα αιώνα πριν...
[να μη ξανα-ματα-επαναλαμβάνω τα αυτονόητα που μας έδειξε παραστατικά ο Μαρκ Μαζάουερ στη Θεσσαλονίκη του..]
Να τους δειξεις, ότι ΑΛΛΟΥ είναι το πρόβλημα.
Πως η Μακεδονία ΜΑΣ ΔΕΝ κινδυνεύει.
Δεν στοιχειοθετείται απειλή-μόνο λεονταρισμοί χωρίς ουσία από τους πάνω.
Μια και μόνο συντονισμένη κρατική και ιδιωτική ομοβροντία ενεργειών, θα αρκούσε στην ΤΟΤΕ μακράν πλουσιοτερη και ισχυροτερη χώρα των Βαλκανίων για να να αποσοβηθεί καθε 'απειλή'.
[από αυτές που υφιστανται σε ΑΛΛΑ μέτωπα της εξωτερικής μας πολιτικής..]
Το γνωστό εντυπο που κυκλοφορησε σε εκατομυρια αντιτυπα προς σχολική χρήση μιλαγεγια 4000 χρόνια ελληνικής ιστορίας που σύντομα έφτασαν τη συνδρομή των τηλε-μπόρων να γίνουν και 20 και 40 ακόμα και 100.000 χρόνια γηγενούς συνέχειας από πλευράς της παναρχαιας αυτης 'ελληνικής' φυλής. Ηταν τότε που πήγανε άνθρωποι φυλακή επειδή διακινησαν φυλλάδιο πως ο ΜεγαΑλεξανδρος ήτανε "σφαγέας των λαών" και διαπρεπείς πανεπιστημιακοί δασκαλοι νεοτερης ιστορίας χλευαστηκαν βαρβαρα στα δικαστηρια από την έδρα όταν τολμησαν να αντιταχτούν στην πλημμυρίδα της καθεστωτικής σχεδόν υστερίας που επέβαλε επί ποινή βαρεία την απόλυτη ομοφωνία...
Νομισαμε μερικοί πως τα χειροτερα είχαν περάσει-απλά απατωμασταν...!

Συλλαλητήρια-για πρωτη φορά λάβαρα στους δρόμους..., εγκλωβισμός της διπλωματίας μας, κατάρρευση της κυβέρνησης Μητσοτάκη το '93 από το εθνικιστικό λόμπυ, ανάλωση του διαπραγματευτικού κύρους της χώρας σε ιστορίες χωρις αντικρισμα.
Σχεδόν μια δεκαετία χαμένη.

Δεν ξέρω αν το όνομα μας είμαστε εμείς, όμως ξέρω ότι ο εξ ανατολών γείτονας έκανε πάρτυ.
Τα Ίμια μας προσγείωσαν λίγο-αν και στη λάθος (φυσικά!) κατευθυνση...
Ματα-ξανα-ανακαλυψαμε το υπαρκτό ζητημα. Και ξοδευτηκαμε να αλληλο-βριζόμαστε για τη χαμένη περηφάνεια και την 'εθνική ταπείνωση'...
[προ εβδομάδος, ο πατέρας φίλου, ανώτατος επιτελικός καριέρας, μου πέταξε το μπαλάκι με τρόπο απροσδόκητο: "τι θα έκανες δλδ ΕΣΥ ρε μεγάλε..;", μου είπε ακουγοντας την κριτική μου για τοςυ συναδελφους του. "Θα έδινες δλδ το πράσινο φως για το πρωτο χτυπημα..;].
Νέος κύκλος εκεί ενδοσκόπησης και γκρίνιας. Οι 'προδότες πολιτικοί', ο 'λίγος' Σημίτης που "ευχαριστησε τους Αμερικανούς", η ανάγκη να γίνουμε ισχυροί [" ισχύς του πρωτου χτυπηματος", που λεγε και ο μακαριτης ο Κονδυλης στη Θεωρια του Πολέμου].

Το παγιωμένο φαιοκόκκινο τόξο, το Δικτυο 21, οι διεθνοσχεσίτες πανεπιστημιακοί του Παντείου, μαζί με το Γιανναρά που από το '89-αν δεν με απατά η μνήμη μου, φωναζε για το 'Finis Greciae', η Λιάνα Κανέλλη, μια συγκεκριμένη μερίδα πρώην ριζοσπαστικών στελεχών της εξω-κοινοβουλευτικής Αριστεράς που το ΄ριξε όψιμα στη θρησκεία, στην πατρίδα, κάνανε τη νέα κολλεγιά.
Και σε κεινη τη φάση, για την ακριβεια μετα το ΄94 που ξεκιναει απο πλευράς της ελληνικής βουλής η αναγνωριση της ποντιακής σφαγής από τους Νεότουρκους ως γενοκτονίας, μπαινει παράλληλα ένας νεος σοβαρότατος παικτης στο πολιτικό παιχνιδι: οι προσφυγικές οργανωσεις.
Η διεκδικηση μεταφερεται πια στη Μάχη της Μνήμης.
Μια λέξη που ως τοτε χρησιμοποούνταν πληθωρικά ως προς τις μνήμες της Αριστεράς τα δυσκολα γιαυτή χρόνια.
Μια εθνοπολιτισμική ομάδα ['οχι ενιαία] αλλά με συναρθρωσεις εισηγειται με έμφαση και απαιτεί την θεσμική κατοχυρωση της νεας λέξης.
Της συλλογικής 'Μνήμης'. Ενός όρου από το νεοτερικό λεξιλογιο των ανθρωπιστικών επιστημών.
Όχι όμως της Μνήμης των θυμάτων, της ζωής στις πέραν του Αιγαίου πολυαριθμες κοινότητες, των αναμνησεων και των ξεχωριστων στοιχειων της πολιτισμικής τους ταυτοτητας από την παλιά 'πατρίδα', του γενεθλιου πολιτισμικά τόπου τους.
Δυστυχώς για όλους μας, όχι.
Αλλά μονοπωλιακά στην αναγνωριση του αποτρόπαιου ΟΝΤΩΣ συλλογικού εγκλήματος σε βαρος των προγόνων τους [=μας] με τον σημαντικό καταπως φάνηκε για τα σχέδια τους (;) χαρακτηρισμό της 'γενοκτονίας'.
Με παντιέρα λοιπόν τη 'γενοκτονία' ξεκινησαν να διδονται οι μαχες της διατηρησης της ελληνικότητας και της Μνήμης προκειμενου να συσπειρωσουν ευρυτερα ακροατηρια, ενώ με άξονα την άρνηση σε οτιδηποτε φερνει πιο κοντά τους βαλκανικούς λαούς [και ειδικά βεβαια την Τουρκία..] διδονται οι λυσσαλέοι αγώνες της οπισθοφυλακής .

Η Ιστορία-παρα την πολιτική κυριαρχία της 'εκσυγχρονιστικής' κυβερνησης μετά το '96 έμεινε γενικώς στο ράφι. Σιγουρα αυτο συνεβη γιατί η πολιτική επικρατηση Σημίτη δεν ταυτιζοταν με την κοινωνική ηγεμονία-αντιθέτως μάλιστα. Και ισχυρη βούληση για ιδεολογικούς αποφενακισμούς , π.χ. στο σχολείο, δεν υπήρξε..
Οι αλλαγές τις περισσότερες φορές ήσαν λίγες-όταν τυχον γινονταν και ποτέ σχεδόν δεν προκάλεσαν. Ίσως γιατί σπανιως ήσαν μειζονος σημασιας σε σχέση με τη στερεοτυπη αντιληψη για το περιεχομενο των σχολικών βιβλίων της ιστορίας.
Ενα διαθεματικό βιβλίο που είχα την τυχη να γνωριζω καλά, το οποίο μπαίνει στη δευτεροβαθμια εκπαιδευση για τους μαθητές της Β' Λυκείου κάπου στο '96-'97 δίνει το νέο στιγμα.
Φερει, υποτιθεται, καποιες μεταβολές.
Φαινεται πως το σχολικό προγραμμα περιλαμβανει λοιπόν [και σωστά!] την ιστορία πληθυσμών έξω από το νεοελληνικό κράτος σε ανωτερες βαθμιδες της εκαιδευσης. Για την πραγματευση των σχετικών θεμάτων και τις κατευθυνσεις που εμμέσως πριμοδοτεί το ως ανω βιβλίο, προτιμώ να μη μιλήσω. Οντας συμπίλημα από επιμέρους άνισα άρθρα επιστημόνων με διαφορετικό ύφος, εμβελεια, σοβαρότητα και στοχεύσεις, το ΜΟΝΟ που δεν πετυχαινει με κανενα τρόπο είναι να ανταποκριθεί στα παιδαγωγικά ζητούμενα ενός σχολικού βιβλίου...
Τι να λέμε τώρα.. (-;
Αλλά και ποιός διαμαρτυρηθηκε ποτέ γιαυτό; Ποιός νοιάστηκε ΠΟΤΕ αν τα σχολικά εγχειριδια ιστορίας που απευθυνονται σε μαθητές ανταποκρινονται σε συγκεκριμένα κριτηρια;
Αν τα παπαγαλίζουνε;
Αν τα βαριούνται, αν τα μισούνε;
Αρκεί να είναι στη σωστή εθνικοφρονηματιστική κατευθυνση και ας γινονται προσαναμμα το καλοκαιρι [ή και νωριτερα..] απο τους μαθητές που ΠΟΤΕ δεν αγαπησαν τα στείρα, τα άχαρα, τα ανιαρά αναγνωσματα που χρονια πολλά-εξαπανακαθεν τους σερβιρε το Υπουργείο ΕΘΝΙΚΗΣ παιδείας και ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ, να μη ξεχνιόμαστε, ε...

Και μιας και ο λογος για το ΥΠΕΠΘ, να μη λησμονουμε πως από το '98 στο θρονο της Εκκλησίας της Ελλάδος καθεται ο κ. Χριστοδουλος Παρασκευαϊδης, ο 'Αρχιεπισκοπος Κεραυνός' όπως βαφτιστηκε συντομα από τους παθιασμένους συνοδοιπόρους του προοδευτικού Στόχου και τους αλλοτριους πιστούς του.
Εκτοτε, ο χωρος της δημοσιας εκπαιδευσης και της Ιστορίας συγκεκριμένα έχει βρει ένα ακόμη 'κακό' δαίμονα με διαρκείς παρεμβάσεις που οδηγησανε τη χώρα και τους εκαιδευτικούς θεσμούς της πολλά χρονια πίσω... τουλάχιστον ΩΣ την εποχή που ο 'επιμελής' Μακαριοτατος ΑΠΕ διάβαζε-σε αντιθεση με μερικούς άλλους ανεπροκόπους..
Ως και τις αρχές του νεου μιλενιουμ, έτσι σερνοταν η κατασταση.
Εξαλλου, η χωρα είχε αλλες προτεραιότητες να προβαλλει στο δημοσιο βιο: η είσοδος της χώρας στην ΟΝΕ, η αποθεωτική κούρσα του ΧΑΑ, η συζητηση για τη νεα 'μεγαλη ιδεα' των Ολυμπιακών αγώνων, η μαζική συμμετοχή εναντια στον βομβαρδισμό της Σερβίας.
Μόνο ο απόηχος της σκοτεινής υπόθεσης Οτσαλάν έμεινε εκεινο τον καιρό να τροφοδοτεί τα πάσης λογής παρακρατικά Δικτυα (αν πεις 22, καιγεσαι..), τους προβοκάτορες, τους πολιτικοποιημένους ιεραρχες-που έγιναν μοδούλα, και μπηχτές που πυκνωναν για τη ανιστορητη νεολαία, και την αναγκη επιστροφής "ολοταχώς" στις πατροπαραδοτες αξίες.
Η συγκρουση για τις ταυτοτητες στην οποία η κυβερνηση Σημίτη εξαντλησε την όποια μεταρρυθμιστική της πνοη ενάντια στην εκκλησιαστική Ιεραρχία που κινητοποίησε τον πανισχυρο μηχανισμο της με σταθερά ΕΚΤΟΤΕ κοσμικά και μόνον αιτήματα.
Μακριά από τον "άθεο Διαφωτισμό" και κραδαινοντας το ιδιο το ιστορικό λάβαρο της Αγιας Λαυρας, παλαιοθεν ιδιοκτησια του-εξάλλου, ο Χ'δουλος έδωσε το στιγμα της νέας εποχής: όχι στους γενιτσαρους, στους πρακτορες της Νέας Τάξης και στους 'αναθεωρητές'-μαχη μεχρις εσχάτων.
Με τον Παπουλάκο λοιπόν ως ίνδαλμα έναντι του Κοραή και τη σχολική εκπαιδευση να (ξανα)νιωθει βαριά την ανάσα της Εκκλησίας, το μαθημα της ιστορίας ήταν ΑΠΛΩΣ θέμα χρόνου και συγκυρίας για να βρεθεί στο επίκεντρο της δημοσιας ανησυχίας..
Η επόμενη φάση στο ντερμπυ με τις ισορροπίες καθε φορά να αλλάζουν μεσα στον ιστορικό χρόνο δόθηκε στις αρχές του επόμενου αιώνα..

(συνεχίζεται)

Λιγες κουβεντες για τις διαδηλώσεις, τη βία και "το δάσος πίσω από το ορθωμένο δάχτυλο"...

Δύσκολος μήνας ο τελευταίος, θολές οι μέρες που περάσανε-και λίγο ματωμένες, μ' ερωτηματικά ξεκινάει η αρχόμενη βδομάδα.
Κλειστό και το μαγαζί εν μέσω χειμώνι-το 'χαμε ρίξει στην παλαβή εδώ.
Πέρυσι Sudamerica-εφέτος τα μπαλκάνια ['αυτά που δεν είναι παίξε-γέλασε'], με κρυφοζορίζουνε.
Θα μείνει -συνεπώς- για λίγο παρένθετη τούτη η συζήτηση που άνοιξε για την Ιστορία-προέχει η ζωή.
Ο δάσκαλος Πιερ Βινταλ Νακέ στην πνευματική διαθήκη του, τα 'χει πει τόσο ωραία:
Ιστορία δεν σημαίνει ηρωοποίηση, ούτε ιεροποίηση, ακόμη κι αν λαμβάνει υπόψη της αυτά τα φαινόμενα. Πρώτα απ' όλα, Ιστορία σημαίνει ιστορία των ανθρώπων. Υπό αυτή την έννοια, κάθε απομυθοποιητική έρευνα είναι Ιστορία, κατάργηση δηλαδή των αντίθετων και αντιφατικών μύθων.

Σιγοτραγουδώ, και συνάμα σκέφτομαι: "η ζωή που περνάει και χάνεται", που 'λεγε και το παλιό τραγουδάκι. Η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται, μια φορά και μ' αφήνεις μόνο μου, μια φορά και είμ' ο πόνος σου. Μάτια μου.

Τούτη η πόλη σου 'δινε την αίσθηση πως καθωσπρεπικά στημένη-έτρεχε γύρω-γύρω το μαγγανοπήγαδο τη μέρα και έβρισκε τον εαυτό της παθιασμένο τη νύχτα.
Φέτος έχω ακριβώς την αντίθετη αίσθηση.
Τη βλέπω -ψιλοδακρυσμένος από τη συγκίνηση ή και τα δακρυγόνα- να ζωντανεύει τη μέρα και να αποσύρεται κατόπιν.
Στα ενδότερα για να γλείψει τις πληγές της-σαν το σκύλο ένα πράγμα..
Ακούω το πλήθος της να αγκομαχάει στα πεζοδρόμια, και στα νοσοκομεία.
Συνθήματα, οιμωγές, και ο πνιχτός ήχος από τα ρόπαλα που ανεβοκατεβαίνουν στα ανθρωπινα σώματα να διακόπτεται περιστασιακά από τον ήχο φλεγόμενων μπουκαλιών που σπάνε στα πεζοδρόμια..
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στο δρόμο αποφασισμένοι για όλα.
Οι ανίσχυντοι ΑΛΗΤΕΣ να μας μιλάνε για τη διασάλευση της τάξης.
Και πάνω απ' όλα: για "τη βεβήλωση του Αγνώστου Στρατιώτη"! Οι αυτιάδες Φαρισαίοι που λυσσάνε για την Πατρίδα και το Έθνος που κηλιδώθηκε η ανεπίληπτος τιμή του! Τα καθάρματα που βρωμίζουν τον τόπο που στέκονται και μολύνουν τον αέρα γύρω μας. Τους δείχνεις με ένταση το πελώριο δάσος κι αυτοί πεισματικά κοιτάνε το δάχτυλο..
Που αν ήταν δυνατό να σηκωθεί από το Μνήμα ο Άγνωστος προσωπικά να τους πλακώσει στο κυνήγι με το μαντζαφλάρι ανελέητα τους κάπηλους!
^%^$#@%^&* το φελέκι μου...
[Εγχρωμη ΤιΒΙ-ασπρόμαυρη ζωή... ]


Κάτι φίλοι πιτσιρικάδες-εξαιρετικά παιδιά ως προς τα ρέστα, μου 'ξηγήσανε προχτές το μεσημέρι στο γνωστό καφέ της Φιλοθέης πως 'δεν ακούω καλά'.
Οι φωνές που φτάνουν στ' αυτιά μου, λέει, είναι απ' αυτούς που δεν μπορούνε να πάνε στη δουλειά τους [στην αρχική πληκτρολόγηση έγραψα 'δουλεία'-δεν πρέπει και να κάνει διαφορά..].
Να πάνε στα γραφεία τους, στις επιχειρήσεις τους, στα μαγαζιά τους, απερίσπαστοι τεσπα! Τι δημοκρατία έχουμε πια.
Ξεσπάθωσαν τα παιδιά... "ΤΙ δημοκρατία είναι αυτοί που όταν θέλουνε κλείνουνε τους δρόμους;"
Φόρτωσα θυελλωδώς στο αγαπημένο καφέ, εξαπέλυσα μποφόρια στα 'ανυποψίαστα'-μετά το 'ριξα στην προσφιλή μοι ειρωνεία.
Από μικρά στα βάσανα των 'νοικοκυραίων' και τα δόλια εικοσιπεντάχρονα των μεγαλοαστών, τι να κάνουν..?
Ακούνε τις τρεις 'μεγαλοκοπέλες' στο megaλο δελτίο της ελληνικής Τι-Βι, (δλδ την Ολγα, την Ελλη και το Γιάννη), ζαπάρουνε και στα λοιπά 'πιράνχας των 8', και βεβαιώνονται κι αυτά πως "δεν πάει άλλο"..
Καταλύεται η έννομος τάξη-τι κάνει το Κράτος;
Οι μολοτωφιστές του κοινοβουλίου (του Ποιού;), και οι κουκουλοφόροι του δημόσιου βίου [με την agenda που αυτοί ορίζουν!] τα έχουνε ποτίσει με τον δέοντα καθωσπρεπισμό. Προσθέτοντας τους στη μεγάλη μάζα των νοικοκυραίωνε.. Και παραγεμίζοντας τον εγκεφαλικό φλοιό τους με σκατά. Κατά τρόπο ανεπίστρεπτο.

Δεν ειμαι-δεν δύναμαι να είμαι αισιοδοξος.
Όσο προσεγγίζω ποικιλοτρόπως μα απτά τις εσωτερικές στοιβάδες στους πυρήνες της έκκεντρης εξουσίας, τόσο τρελλαίνομαι. Από το μέγεθος της χυδαίας συναλλαγής να ξεπερνιέται μόνο από τον όγκο της αδιαφορίας και της ιδιωτείας αυτών που την υφίστανται.
Τελούμε σε ομηρεία-είναι παραπάνω από σαφές- η καθημερινότητα των δελτίων διαμορφώνεται με βάση τις ιεραρχήσεις των επιχειρηματιών-ιδιοκτητών. Φίλος δημοσιογράφος μας εξηγούσε πρόσφατα πως η τρομολαγνεία που καλλιεργήθηκε με την 'έξαρση της εγκληματικότητας' στο λεκανοπεδιο το προηγούμενο διάστημα, συνέπιπτε με την υπογραφή μεγαλων συμβάσεων των Δήμων με εταιρείες security (sic).
-"Είμαστε όμηροι ανεξελεγκτων εξωθεσμικών κέντρων", επαναλάμβανε προχτές στο δείπνο μας, κορυφαίος πολιτικός παράγων της χώρας που έπεσε προσωπικά θύμα διατεταγμένης υπηρεσίας αυτών που μοιράζουν την τράπουλα.

Στο μπακράουντ παίζει μελωδικότατα Δίεση "δως μου μια νέα αρχή-μες στην καμμένη γή" και μ' αγγίζει.
Χαλαρώνω.
Σκέφτομαι.
Γράφω σήμερα για όλα αυτά που με μαύρισαν την περασμένη εβδομαδα γιατί δεν το μπόραγα πρωτύτερα.
Ήθελα και να κατακαθίσει λίγο. Μα το συναίσθημα μου δε μειώνεται.
Δεν μπορείς να κλείνεις για πάντα τα μάτια..
Να το ξεκαθαρίσω:
Δεν συμφωνώ με όσα ζητάει ο εξεγερμένος κόσμος.
Διαφωνω επί της ουσιας με τα περισσότερα απ' αυτά που φωνάζουνε. Θεωρώ πως λειτουργούν μαξιμαλιστικά και σε λάθος κατεύθυνση.
Δλδ αναποτελεσματικά.
Αυτή όμως είναι η γνώμη μου.
Αναγνωρίζω ωστόσο πως είναι εξεγερμένοι.
Ούτε παρανοϊκοί-ούτε πρεζάκηδες.
Όχι συμμορίες από κατακάθια..
Και αντιλαμβάνομαι πως τα παιδιά δεν έχουν την πολιτική κουλτούρα, την ευρύτερη συγκρότηση, να εκλογικεύσουν αυτά που τα πονάνε.
Ενα πράγμα όμως ξέρουν: πως ο κόσμος που διαμορφώνεται γύρω τους, ΔΕΝ τα περιλαμβάνει.
ΔΕΝ έχει περιθώριο για δαύτα. Μήτε ουρανό.

Ειναι γεγονός πως είναι η ΠΡΩΤΗ γενιά μεταπολεμικά τουλάχιστον που μεγαλώνει με την τεκμηριωμενη βεβαιότητα πως θα ζήσει (πολύ) χειρότερα από ότι οι πατεράδες τους..
The age of [relative] affluence is [permanently] over, για πλατεία στρώματα ΚΑι της ελληνικής κοινωνίας.
[Για να παραφράσω τον John Kenneth Galbraith..]

Ενας έμπειρος φίλος που ξέρει από αυτά μου είπε πως ένα είναι το καθοριστικό δείγμα.
Οι απόπειρες να στηθούν -εστω και υποτυπώδη- οδοφράγματα.
Δηλώνει τη βούληση του κόσμου να πολεμήσει.
"Όταν βλέπεις με τόσο αίμα το πλήθος να μη σπάει", μου είπε, "όταν το ραντίζουνε"-πόσο μάλλον να το λιανίζουνε μεθοδικά [όπως χτυπάνε στο χωριό μου τις κλάρες με τις ελιές-σκέφτομαι...], "ΝΑ ΦΟΒΑΣΑΙ", κατέληξε.

Εχεις μια κοινωνία που βρισκεται στα προθυρα εμφυλίου, μια νεολαία που κατεβαίνει μαχητικά στους δρόμους, συστηματική βία που φέρνει (τι έκπληξη!) αντι-βία, μια χωρις προηγούμενο βεντετα αγριότητας διαδηλωτών με τους μπάτσους, και πάνω απ' όλα μια νέα γενιά αξιομαχου δυναμικού κρουσης (1000-1500 τους υπολογιζουνε στα κανάλια) διατεθειμένου να ρισκάρει τα πάντα στην χωρίς όρια σύγκρουση [ίσως γιατί δεν έχει και πολλά να απωλέσει..] και ο μαλάκας επαρχιακός ενωμοτάρχης της Ανδρίτσαινας-αρχηγός των πραιτόρων χθες ψέλλιζε κάτι για "αντάρτικο πόλεων"..
ΔΕ βαστάς άλλο!
Ξεκινήσανε μια διμοιρία και έχουνε γίνει ταξιαρχία-ίσως και μεραρχία, οι ενεργά εμπλεκόμενοι σε φαινόμενα βίας, και οι πολιτικές ελίτ δεν έχουνε παρει πρέφα μία!
Κατεβαίνουνε οι κουκουλοφόροι από τις κλούβες και δε συγκινείται κανένας.
Βγάζουνε ανακοινώσεις οι γιατροί στον Ερυθρό για δολοφονικά χτυπήματα και ουδείς χάνει τη βολή του..
Το 'γραψε ο άλλος την Παρασκευή στο άρθρο του: όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες..
Και έχεις την κυβερνητική σπέκουλα να κλιμακώνεται την αμηχανία της μείζονος αντιπολίτευσης να θριαμβεύει [Γιώργο τους έκανες τη μούρη κρέας, ε..!], την Αριστερά να πλειοδοτεί σε λαϊκισμό και να μη συμβάλλει σε ξεπέρασμα της κρίσης.
Και ο κόσμος στα πεζοδρόμια να είναι εκτός ελέγχου. Μεταφυσική είναι η απάντηση στο "πως και δεν έχουμε θρηνήσει ακόμη απώλειες ζωών" δεδομένης της σφοδρότητας της σύγκρουσης που μαίνεται. Χάρις σε κάποιο θαύμα..

Σφυρίζω ανήσυχος το τραγουδάκι του μικρού γαβριά στους Αθλίους του Βίκτωρος Ουγκώ. Είναι κάτι που με 'μαθε από τα μικράτα μου τι σήμαινε κοινωνική ριζοσπαστικοποίηση! Όταν η κοινωνική πόλωση κορυφώνεται, πλανώμενες ψυχές του πουθενά εντάσσονται σε παρατάξεις και στρατόπεδα.
Τότε που το ηρωικό χαμίνι αψηφώντας το Χάρο που καραδοκούσε να το αρπάξει, συνέλεγε πυρομαχικά στη νεκρή ζωνη μπροστά από την Αστυνομία και τους Επαναστάτες για τροφοδοτήσει τους εξεγερμένους..
"Τι χαρά σ' αυτό το μέρος, μάλλον φταίει ο Βολταίρος-κι αν δεν ξανασηκωθώ θα 'ναι λάθος ο Ρουσσώ...".
Τι συνειρμούς δε φέρνει στο μυαλό μου αυτός ο στίχος!
Τι γλυκο-πικρη ειρωνεία για το κόστος του ανθρωπισμού και της χειραφέτησης.
Liberte, egalite, fraternite, δίδασκα κάποτε και με κοιτούσαν ενήλικα παιδιά με απορία για όσα κάποτε συνέβαιναν. Στη χώρα του αθέου διαφωτισμού.
Που, κοίτα σύμπτωση, πριν κανα χρόνο μας ξαναβάρεσε τις καμπάνες..

Ένας κολλητός φίλος μου όρθιος ούρλιαζε εκτός εαυτού σε έναν άλλο προχτές στην πολιτική κόντρα μεταξύ φίλων-ώρες μετά τα μεσάνυχτα:
"δεν είμαστε όλοι το ίδιο ρε Νίκο! ΔΕΝ μπορεί-δε γίνεται να είμαστε όλοι το ίδιο!
Κάποιοι είναι με τους μαυραγορίτες, τους χωροφύλακες, τους εργολάβους, τους λαδέμπορες, τους στρατοδίκες του Εμφυλίου και με τους ομοίους τους!
Το κα-τα-λα-βαί-νεις αυ-τό ρε μα-λά-κα ;
Και αυτούς τους ξέρουμε-τους βλέπουμε καθημερινά!
Εμείς ρε μαλάκα είμαστε με τους άλλους.. Είναι θέμα Ντι-Εν-Εϊ!".
Δεν είμαι σίγουρος πια ποιός είναι με εμάς και ποιός με τους άλλους. Και πάντως μακριά από μένα η επίκληση στην ιδεολογική (έστω) γονιδιακή βιολογία.
Αλλά ο μάγκας είχε ενα σοβαρό δίκιο..
Το σκέφτηκα όταν πάσχιζα να επικοινωνήσω με τα καλοπροαίρετα εκείνα παιδιά που η ζωή τους ορίζεται με συγκεκριμένους οικονομομετρικούς τρόπους και ταξικές συνιστώσες..
Θυμήθηκα το μακαρίτη τον πατέρα μου να μου κάνει δώρο στα 9 μου χρόνια το προαναφερθέν βιβλίο του Ουγκώ σε πεντατομη δερματόδετη έκδοση Σαλίβερου [μτφ Ι. Σκυλίτση, ημερ. έκδοσης ~ 1895], το φυλάω με συγκίνηση ακόμη στη βιβλιοθήκη μου εις άπταιστον -βεβαίως- καθαρεύουσαν.
Και με υποχρέωσε ο γέρος μου να μάθω απέξω-τότες, το "προοίμιον του συγγραφέως"
Ενόσω υφισταται ως εκ των νόμων και των ηθών κατακρισις κοινωνική, πλάττουσα εν πλήρει πολιτισμώ κολάσεις τεχνητάς, και συμφύρουσα τον προορισμόν του ανθρώπου με την μοίραν αυτού, την θνητήν.
(...)
Ενόσω τάξεις τινές υπόκεινται εις κοινωνικήν ασφυξίαν.
Εν άλλοις λόγοις και υπο ευρυτέραν έποψιν, ενόσω υπάρχει επί της γης πενία και αμάθεια, βιβλία όπως το παρόν ίσως δεν είναι ανωφελή. . .
Μπορεί να μη συμφωνώ σε μεθόδους, σκοπούς και αποτελέσματα.
Μπορεί να αντιλαμβάνομαι πλήρως πως οι πράξεις τυφλής βίας τροφοδοτούν με νερό το μύλο της αντίδρασης-που θα λέγαμε κάποτε. Παίζουν το παιχνίδι της τηλεοπτικής δημαγωγίας που αποκαλούμε σύγχρονο κοινοβουλευτισμό-τη νοθεία της λαϊκής βούλησης. Αποξενώνουν συχνά κοινωνικά στρώματα που θα όφειλαν-θέλουν να τους συμπαρασταθούν. Ακόμη και από τον καναπέ.
Με τη σιωπηλή συναίνεση τους-στη χώρα με το ασύλληπτο έλλειμμα κοινωνικής δικαιοσύνης!
Αλήθεια είναι όλα αυτά.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι μπορώ να σφαλίζω τα μάτια μου απέναντι σε όσα αποτρόπαια συμβαίνουν ...
Στην αποσάθρωση της κοινωνικής συνοχής. Στα μαθήματα που δίνει αυτή η χώρα στα παιδιά της. Και στα ορατά ίχνη τους.
Και ναι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι ρε φίλε!
Ότι και να γίνει κάποιοι μάθαμε στη ζωή μας να 'μαστε με τους Ινδιάνους
._
[ΤΟ καταλαβαίνεις...;;]