πρόσκληση για τη σελίδα 123 - clocks on piano

Τσιμπάω μια πρό(σ)κληση από τον προσφιλή μοι μάγερα να συμμετάσχω στο δικτυακό μπλογκοπαίχνιδο του πρόσφατου συρμού.
Οι κανόνες της εν λόγω σουρεάλ γραφής απαιτούν να απλώσεις το χέρι σου και να τσιμπήσεις το κοντινότερο προς εσέ βιβλίο.
Εν συνεχεία, (λέει) το ανοίγεις στη σελ. 123 [που προφανώς θα 'χει πιο καλό φενγκ-σουι] και εντοπίζεις την πέμπτη πρόταση [μάλλον περίοδο θέλει να πει ο ποιητής, υποψιάζομαι].
(Αν είναι δε μικρό, παίρνεις το επόμενο βιβλίο που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες-όχι το ΝΙΤΡο δεν πιάνει..)
Κατόπιν, αντιγράφεις έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο [ματα-ξανα-υποθέτω] και το κάνεις forward>πάσα στους επόμενους πέντε (5) φουκαράδες/αργόσχολους που δεν έχουν να κάνουν κάτι καλύτερο να σκοτώσουν την ώρα του...

Πάμε λοιπόν,
από τη ενδελεχή μελέτη της Βάσως Ψιμούλη, Σούλι και Σουλιώτες, (Εστία 2005) που χάζευα τελευταία για να βρώ κάτι-ένεκα οι μέρες και βρίσκεται στη διπλανή ντάνα...
"Και οι δύο ομάδες θα διεκδικήσουν και θα διαδραματίσουν έντονο πολιτικό-στρατιωτικό ρόλο στην περιοχή, μέχρι την εμφάνιση και επικράτηση του Καρόλου Τόκκου.
Κάτω από την ηγεσία του τελευταίου, οι αλβανικές ποιμενικές ομάδες θα ενταχτούν στο στρατιωτικό και πολιτικό σύστημα της χώρας.
Ήδη, όμως, από τα μέσα του 14ου αιώνα -εποχή στην οποία τοποθετούμε την έναρξη της διείσδυσης των αλβανικών ποιμενικών ομάδων στην Ήπειρο και Βαγενιτία-, ο ελληνόφωνος βυζαντινός πληθυσμός της υπαίθρου πρέπει δημογραφικά να είχε υποχωρήσει".

Μερσώντας δια την τιμή τον φίλο Αθήναιο, πετάω το μπαλάκι στους: στη Δυσδαιμόνα από το checkpoint, στην Alien Lover, στη M. που φτιάχνει τα γ@μ@τ@ linguini-κι ας μην έχει tabasco, στη Μαργαριταρένια και -ειδική συμμετοχή!- στο Θείο Ισίδωρο.
[ανάθεμα δλδ κι αν κανένας τους ασχοληθεί-αλλά λέμε..]
ΥΓ. Ας έχεις όμως υπόψη ΕΣΥ που το διαβάζεις, πως άμα ΔΕΝ ανταποκριθείς στην πρόταση τούτη, μεγάλο κακό μπορεί να σε βρεί..!
-Eνας (πρώην) γ.γ που 'μοιαζε με Μεξικάνο το αμέλησε και μετά πήδηξε από ένα μπαλκόνι, ένας άλλος-πρωθυπουργός αυτός δεν το έπραξε και τρέχει και δε φτάνει, ένας άλλος προχτές στην Κύπρο έχασε τις εκλογές, κλπ.
Αντίθετα, για να δείτε τι κάνουνε αυτοί που με συνέπεια το διακίνησαν,
ένας μαύρος στο Αμέρικα σαρώνει ως τυφώνας τις -εκεί- πολιτείες, ένας κοντός αγενής Γάλλος παντρεύτηκε μια κούκλα-πρώην μοντέλα, ένας δικός μας απλός δημοσιογράφος βρέθηκε με 5-6 μύρρια ευρώπουλα στα χέρια, ένας άλλος -cool αυτός- που κρύβεται πίσω από τις λέξεις έγινε αρχηγός ενός κόμματος που πάει με τα 1000, κλπ, κλπ
[για να ξέρετε δλδ τι θα κάνετε..]





Η ινστρουμένταλ μορφή του αγαπημένου clocks on piano..

Lights go out and I can't be saved
Tides that I tried to swim against
Have brought me down upon my knees
Oh, I beg, I'm begging please
Come out, all things unsaid
Shoot an apple off my head
And a trouble that can't be named
The tiger's waiting to be tamed

You are
You are

Confusion never stops
Closing walls and ticking clocks
Gonna come back and take you home
I could not stop what you now know
Come out upon my seas
Curse missed opportunities
Am I a part of the cure
Or am I part of the disease?

You are
You are
You are
You are

And nothing else compares
Oh, nothing else compares
And nothing else compares

You are
You are

Home
Home
Where I wanted to go

αποσπερίτης..

H μέρα φεύγει, ποιος την κλέβει;/ Ήξερα μα ξέχασα.
Σκούρα τα πράγματα, στρατηγέ μου.
Υπάρχουν στιγμές που με τη βία θυμάσαι τ' όνομα σου. Αυτός ο Eisenhower, ο Αλτσχαϊμερ ή κάποιος τέτοιος, τέσπα φταίει.
Ποιός κλέβει τη μέρα; Ποιός πήρε το τυρί μου;
Δεν θέλεις να ξέρεις-δεν θέλεις καν να 'σαι εκεί.
Αρκείσαι να καταγγέλεις εμφατικά τους άλλους.
Βέβαια, ποιοί είμαστε εμείς και ποιοί άραγε οι άλλοι σ' αυτό το περίεργο παιγνίδι του χαμού..
Σαθρά ως ανύπαρκτα τα εξωτερικά σημεία αναφοράς. Οι παραδοσιακές σταθερές.
Οι πυξίδες με τη βοήθεια των οποίων οι άνθρωποι αναγνώριζαν τα σημάδια του χώρου και τις απειλές του περιβάλλοντος καιρού.
Καθημερινά ανακαλύπτεις συνάφειες που σε προβληματίζουν.
Κι ακόμη χειρότερο, αποκλίσεις από αυτά που θεωρούσες δεδομένα-και φοβάσαι να δεις κατάματα. Πως άλλαξαν.
Το μέσα -ίσως- μένει-κι αν το θυμάσαι πια δλδ..
Αλλά χρειάζεται ν' απλώσεις το χέρι σου..

Όσοι δουλέψαν κι όσοι παιδέψαν/ τα λερωμένα πέταξαν.
Πάλι έγινε χάρβαλο η ετερόκλητη παρέα πριν μας βρει το αποψινό ξημέρωμα.
Το sms μιλούσε για καθολική συγκεντρωση με agenda πολιτικά προφανή. Δεκαεπτά χρόνια δεν μπορέσαμε ως κράτος και ως πολίτες ως να βρούμε ένα σημείο διεπαφής-θα βρούμε τώρα.. ΜΑ τι λες τώρα-αφού "είναι στραβός ο γιαλός".
Και δεν αναρωτιούνται οι κάφροι τι στράβωσε στο δρόμο.
Opinion makers, σου λέει μετά με impact αυταπόδεικτο στο μπουρδέλο που ζούμε. Dumb and dumber κατάσταση, λέμε.
Ο ένας ξέρει, λέει, από μέσα: μίλησε με τη Ντόρα, συναντήθηκε με το Γιώργο και είναι φίλος του Διαμαντή του πρέσβη που έχει αναλάβει την διαπραγμάτευση-άρα τι να του πεις (κι) εσύ. Ο άλλος ήταν στο Πολυτεχνείο, οπότε τι να του πούμε και μεις οι άκαπνοι. Ο τρίτος, ως δημοσιογράφος αποκλείεται να μη σου σπάσει τα @ρχίδ!@ στο παπατζηλίκι. Ο τέταρτος, ως εκ της θέσης του, θα σε πάει συνδικαλιστικά. Ο πέμπτος είναι ο πιο πετυχημένος concpiracy theorist έχω ακούσει εδώ και χρόνια-είναι τόσο θεός που πιστεύω πως μας δουλεύει όλους ψιλό γαζί. Ο έκτος έχει κάνει την παραδοξολογία επιχείρηση με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Ο έβδομος είναι κολλητός του Μπένυ-κι αυτό τα λέει όλα στο πόσα κιλά μ@κ@κας είναι. Ο όγδοος...
Στη χώρα του ότι να 'ναι, η ώρα είναι πάντα τώρα.
Δεν υπήρξε ποτέ χθες-και το αύριο είναι ραμμένο στα μέτρα σας.
Δε γαμιέστε και εσείς κι ο γρύλλος σας. [period].
Τα φώτα ανάβουν/
να προλάβουν/ της νύχτας το μετέωρο.
Ώρες-ώρες τη νιώθεις την αγωνία. Την κόβεις με το μαχαίρι σαν περνάει από δίπλα σου. Ένα μετέωρο-όλα. Και η λάμπα τρεμοπαίζει. Θα προλάβεις..;
Δεν προλαβαίνεις, όμως. Ποτέ δεν προλαβαίνεις. Νομίζω.
Μπορεί να κάνω και λάθος.
Αλλά δεν κάνω. Όχι τώρα. Όχι σ' αυτό..

Tα βήματά μας, άθελά μας,/
είναι δώρα ακριβά/
γι' αυτούς που μένουν και περιμένουν/
το σούρουπο μιαν αγκαλιά.
Μεγάλη κουβέντα, Θανάση.
Θα (σ)το ΄λεγα κι από κοντά δηλαδή.
ΟΤΑΝ ερχόμασταν..
Για Κυριακή λέγαμε-μα δεν έκατσε.
Κάτσανε άλλα.
Αλλάξανε σχήμα οι αμμόλοφοι και μέγεθος οι θίνες..
Κι από άμμο, γεμίσανε με πάγο.
Περίεργο πράγμα ο πάγος.
Απέξω συνώνυμος της οδύνης του κρύου-απο μέσα, ωστόσο, προστατεύεσαι. Κέλυφος επιβίωσης το λευκό βελούδο που ντύνεσαι.
Όχημα λησμονιάς.

Mες στο σκοτάδι, θα 'ρθουν πάλι/
μακρινές μαρμαρυγές/
να ψιθυρίσουν, να μας θυμίσουν/
τρεις απανωτές φορές.
Θα 'ρθουνε, λες;
Το σκοτάδι, μου 'λεγε μια φίλη, είναι για να το φοβάσαι.
Σαν είσαι παιδί. Τρέχεις να προστατευτείς από το βάρος του.
Κουκουλώνεσαι λοιπόν και κοκκαλώνεις. Και περιμένεις να φύγει.
Εγώ πάλι, γιατί πιστεύω ότι είναι το φως που φοβάσαι ..;
Το φως που δίνει τέλος στα άμορφα δημιουργήματα.
Αυτό που λούζει τα βάρη που ξορκίζεις. Τα τρίτα βάρη που σε φορτώνουν και δεν τολμάς ν' αντικρύσεις.
Αν προκύπτει και ν' απαρνηθείς.

Μολαταύτα, έχω προσέξει πως τα πας καλά με τα πηγάδια.
Σε σαγηνεύει το σκότος τους.
Καθώς κατεβαίνεις.
Και ανασκάπτεις.
Εξάλλου, τις πιο τολμηρές και θεαματικές απόπειρες, μου φαίνεται, στο σκοτάδι τις θέλεις.
Βαφτισμένη η αλήθεια σου σ΄αυτό που κανείς δε βλέπει.
Η έτσι νομίζεις.. ;-)

Kι εσύ αποσπερίτη μου/
του δειλινού ταιριάζεις./ Άδολα είναι τα μάτια σου/ και μην τα κατεβάζεις. (...)

ήτανε μια φορά..

Ορατότης μηδέν, που λέει κι ο Σεφερλής.
Literally αλλά και μεταφορικώς.

Το βράδυ οι δρόμοι της πόλης γλιστρούν.
Το πρωί πάλι ολισθαίνουν εκείνοι που μας συνδέουν με τους γείτονες.
Τα όνομα μας>"που είναι η ψυχή μας", το διχοτομούμενο Κόσσοβο, η μετεκλογική Κύπρος βγήκαν απ' το συρτάρι και κρίνονται στα τραπέζια.
Ακούω ένα μ@κ@κ@ στο γυαλί πίσω μου να λέει μόλις τώρα "η θέση μας είναι πολύ απλή"-γιατί τώρα οι υπόλοιποι δεν την καταλαβαίνουμε, έλα ντε..
Η πλάκα είναι που τώρα που συζητιέται επιτέλους το πράγμα, δεν είναι κανείς εδώ για να το παρακολουθήσει.
Έχουνε παγιδευτεί στο χιονιά, κουλουριαστεί στα παπλώματα, συνωστιστεί στα καφέ, εγκλωβιστεί στα σουπερ-μάρκετ.
Έχεις την εντύπωση, πως ότι και να γίνει πια δεν μας αγγίζει.
Στον τέτοιο μας σαμπάνια και γύρω-γύρω μέλισσες..

Και κανείς-κανενός.
Ο 'διεμβολιστής' Τσίπρας έχει γίνει πρώτη μούρη στο Καβούρι.
Για τον ίδιο λόγο που ο πάλαι ποτέ 'τρέντης' Γιωργάκης κάνει παρέα μόνο με κλαίουσες ρέγκες.
Γιατί είμαστε ως λαός, γνήσια τέκνα τουυ ΧΑΑ: αγοράζουμε στην προσδοκία και πουλάμε στην είδηση.
Τσιμπάμε στη μαλακία του εκάστου Παπάρα και πριν αλέκτωρ λαλήσαι once, έχουμε ρίξει την κλωτσά.
Όσο παράλογα επενδύουμε σε ανύπαρκτους μεσσίες τον καιρό του χιονιά, τόσο εύκολα πυρπολούμε ξερά μαζί με τα χλωρά.
Κυρίως μάλιστα αυτά..
Εχω αρχίσει να πιστεύω ότι η επόμενη ελπίδα του Έθνους πρέπει να αναζητηθεί στους προσκόπους ή άντε σε κανα κατηχητικό.
"Ο καιρός γαρ εγγύς".

Αδράνεια απίστευτη.
Η επαναφορά του Α(υ)νάν, η νέα γκατζετιά στο facebook που μου 'δειχνε η Ρόζα στο γραφείο, οι προτάσεις της Φάνης για το ασφαλιστικό, το αλάτι της πολιτικής προστασίας που βρέθηκε λίγο ενάντια στον παγετό..
Κόβω μόνο εγώ φλέβες ή υπάρχει οργανωμένο σχέδιο να μας εξοντώσουν από βαριεστημάρα..;

Πιο πριν είχα πάρει το Μήτσο τηλ να πάμε να φάμε στο αγαπημένο μας ιταλικό πίσω από την πλατεία-πάλι με γκόμενα ήτανε-τι θα κάνω μ' αυτό το παιδί..
Μου 'στειλε μήνυμα ο Μίλτος για Guzel αύριο-πάρτυ τάϊμ, ο μόνος θεός της πόλης.
Τουλάχιστον να πιούμε με καμιά δικαιολογία..

Χθες βράδυ διάβασα τυχαία πως ο παιδικός μου κολλητός έγινε πρόσφατα EMI-awarded στο Χόλυγουντ για τις ινστρουμένταλ μουσικές δημιουργίες του.
Θυμήθηκα τα χρόνια, early 80's-τότε που μυήθηκα σε epic melodies, χαρντ ροκ και τα σχετικά από τον wo0ow rocker Jimmy. Στο διαμέρισμα του τιγκαρισμένο στο βινύλιο, στις rok μυθολογίες, στην αμερικάνικη κάντρυ και στα vibes από τις ηλεκτρικές..
Το πίστευα από τότε αυτό το παιδί πως θα 'κανε τα όνειρα του. Όπως λέει κι ο φιλόσοφος Notis "η ζωή ευνοεί τους πολύ τολμηρούς, τους τρελλούς και τις αξίες".
Του 'στειλα κι ένα μαιηλ επαφής μετά από σχεδόν 1/4 του αιώνα..
Μαμά γερνάω.

Το σούρουπο βουλιάζουν οι επιθυμίες μας-λένε οι ψυχολόγοι.
Στο γέρμα της ημέρας.
Κι εγώ απόψε θέλω να τραγουδήσω.
Nα βγάλω το μέσα μου.
Λέω να πιέσω τα ρεμάλια να στησουμε το γνωστό νταβαντούρι στη Λεύκα.
Στο μεταξύ, άδω μεγαλόφωνα-και λίγο παράφωνα στα πατήματα του μεγάλου κρητικού.

χαλαρουϊτα στα λευκά

Σαββάτο βράδυ.
Χιονίζει.
Μπορεί να το στρώσει. Μπορεί και όχι.
Νιώθω ήδη τρόμο έχοντας τους εμποράκους του τρόμου στο background να κραυγάζουνε για τον απειλητικό αυτό κλοιό που μας κυκλώνει.
Έκανα τον καμπόη με τη βοήθεια του γείτονα για να μαζέψω τα λεμόνια από τα δέντρα του κήπου πριν πλακώσει ο παγετός.
Πρόλαβα και πήγα AB πριν κλιμακωθεί η θεομηνία και σκάσουν μύτη τα παγόβουνα, ανέσυρα και τις αλυσίδες.
Χαλαρώνω με μικροδουλειές στο σπίτι, όλα αυτά τα χαζά που πάντα λησμονώ και μονίμως με βασανίζουν.
Μετακομίζω από καναπέ σε κρεβάτι περιμένοντας να χιονίσει μήπως δω την άσπρη μέρα αγκαλιά με ένα 14άρι craigellachie..
Στο μεταξύ σκέφτομαι να πάω στο πάρτυ της Τίνας στο Γκάζι.
Mentally, κατεβάζω ρολά.
'Εδώ' >(σε mp3) ή εκεί ή κάπου τέλος πάντων .. η σκέψη μου.

Το ΕΡΓΟ

Στις αρχές της προηγούμενης χρονιάς, κορυφαίο κυβερνητικό στέλεχος κάλεσε στο γραφείο του νεαρό επιστήμονα με μια μικρή θητεία στην Αγορά και κάποιες ακαδημαϊκές περγαμηνές και του απεύθυνε αιφνιδιαστική πρόταση συνεργασίας.
Αν και η ανταπόκριση υπήρξε άμεση, η κολλεγιά άργησε κάπως.
Το κόστος της γραφειοκρατίας από τη μια και οι υποχρεώσεις του υπουργικού θώκου από την άλλη, ανέστειλαν πρόσκαιρα την προαναφερόμενη υπηρεσιακή σχέση.
Τελικώς, τα εμπόδια ξεπεράστηκαν και ο επιστήμονας προσγειώθηκε λάθρα ως αλεξιπτωτιστής στην κορυφή της πυραμίδας της δημόσιας διοίκησης. Αφού πέρασε κανα δυο βδομάδες κωλοβαρώντας απαρατήρητος και σουλατσάροντας στα πέριξ, ο νέος τη τάξει σύμβουλος χώθηκε απροειδοποίητα στα -πολύ- βαθειά.
Κάτι που στάθηκε τυχερός, λίγο που χειρίστηκε με οξυδέρκεια και τσαμπουκά κανα-δυο ζητήματα, η εξέλιξη του έλαβε απρόβλεπτες για κείνον τροχιές.
Κλήθηκε να παίρνει θέση για όσα ήξερε και δεν ήξερε.
Μήνες μετά την πρόσληψη του, ο ειδικός επιστήμων -ο θεός να τον κάνει..- αντελήφθη, μάλλον τυχαία, πως μια γραμμή, μια σχεδόν συμπτωματική συμπερίληψη ΜΙΑΣ ΓΡΑΜΜΗΣ στο βιογραφικό του, έπαιξε καίριο ρόλο στην επιλογή του.
Και πήρε πράγμα πολύ επ' ώμου-σαν ένα νέο μεταπτυχιακό του φάνηκε ένα πράγμα.
Στη συνέχεια, επιστράτευσε κυρίως την -όποια- επινοητικότητα του, παρά τις καθαυτές γνώσεις του για να επιζήσει.
Έμαθε επίσης συντομότατα, πως στο ελληνικό δημόσιο περπατάς σαν τον κάβουρα ή τον αξιωματικό στο σκάκι-η ευθεία σου είναι 'άγνωστος λέξις'.
Anyway, μ' αυτά και με τούτα το πόστο διαγράφηκε κρίσιμο με δυσανάλογα ευρείες επιτελικές αρμοδιότητες και συνακολούθως χαοτικές ευθύνες..

Ενα πρωί, ο πολιτικός (και υπηρεσιακός) του προϊστάμενος, του ζήτησε να εποπτεύσει για λογαριασμό του ένα κολοσσιαίου εκτοπίσματος δημόσιο ΕΡΓΟ για την πορεία του industry.
Το ΕΡΓΟ, αρχικού προϋπολογισμού κάποιων εκατομμυρίων ευρώ υλοποιείται με την συνεποπτεία ενός από τους ποικιλώνυμους νεοστημένους παπατζο-φορείς, οι οποίοι πληθωρίζουν χαρακτηριστικά το κόστος της γραφειοκρατίας σε τούτη τη χώρα-αντί να το μειώνουν σύμφωνα με τις εξαγγελίες τους.
[Οι δαπάνες βαρύνουν κατά μείζονα λόγο τους κουτόφραγκους της Ε.Ε. με μια σημαντική ασφαλώς συμμετοχή του Ελληνα φορολογούμενου μέσω των προγραμμάτων δημοσίων επενδύσεων].
Αδιαμφισβήτητα, το ΕΡΓΟ, όπως και κάθε αντίστοιχο του μεγάλης εμβέλειας είχε προϊστορία.
Πέρασε από οβιδιακές μεταμορφώσεις αφότου πρωτοσυζητήθηκε σε προ-προηγούμενη κυβέρνηση.
Τροποποιήθηκε πολλάκις.
Μεταλλάχτηκε.
Ξαναστήθηκε.
Κοντολογής, μαγειρεύτηκε.
Και επαναπροκηρύχτηκε-με απίστευτες αλχημείες.

Στρυφνό από τη φύση του το αντικείμενο, άκρως εξειδικευμένο το σχεδιαζόμενο παράγωγο, προϋπέθετε γνωστική επάρκεια από τους εκτελούντες, ευρύτατη συνδυαστική πεδίων προσέγγιση, παραδειγματική ευελιξία, καινοτομική διαχείριση.
Αυτοί που τελικώς το χτύπησαν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, οριακά ψηλάφιζαν την αλφαβήτα του και, σαφέστατα, ούτε που διανοούνταν το διαμέτρημα του.
Για να το κάνω δίφραγκα, σε ένα έργο με 'διαστημικής τεχνολογίας' know-how , οι τάλαινες προσπαθούσαν να το φαμπρικάρουν με γνώσεις υπομηχανικού.
Επιτροπές Ελέγχου και Ομάδες Έργου στελεχωμένες από απίθανους ανευθυνο-υπεύθυνους, ασύστολα άσχετους υπηρεσιακούς παράγοντες, γραφικά λαμόγια, κινητικά παπαγαλάκια, γκρίζους διεκπεραιωτές και σκοτεινούς καθηγητάδες συνεπικουρούσαν ΤΟ μπάχαλο.
Δλδ, την ογκώδη άγνοια της Αναδόχου Κοινοπραξίας που 'χε τσιμπήσει τα μπικικίνια της σύμβασης και αδυνατούσε επί της ουσίας να κάνει delivery.

Η κατάσταση ήταν κρίσιμη και το κυβερνητικό μέλος με τη μύτη του ζαγαριού και την ευαισθησία του ρινόκερου -πιθανώς- να 'χε πάρει πρέφα πως κάτι δεν πήγαινε καλά.
Εριξε λοιπόν, εν είδει commando, τον άσχετο απ' όλα αυτά much promising scholar στο πεδίο, βεντούζα στον πολυ-επίπεδο μηχανισμό για να τριπλοτσεκάρει την αίσια έκβαση του ΕΡΓΟΥ.
Η αλήθεια είναι, πως δεν του αφιέρωνε ποτέ χρόνο για να τον ακούσει -είτε γιατί δούλευε, είτε γιατί βαριότανε να μπλέξει με τον κόπρο του Αυγείου.
For good-(or bad), o σύμβουλος τη βρήκε την άκρη.
Λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του συναντήθηκε με τον παλιό Δάσκαλο του και εισέπραξε στοιχειοθετημένες απαντήσεις στις αφελείς (;) απορίες του.
Δακρυσμένος ο σεβάσμιος ακαδημαϊκός δάσκαλος, άκουγε με πόνο ψυχής και οργή συνάμα το μαθητή του να του διηγείται για το ΕΡΓΟ που ο ίδιος, πρωτοπόρος με 30 συναπτά χρόνια στην πλάτη επί του αντικειμένου, δεν μπόρεσε -κυριολεκτικά- ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ να αναλάβει. . .
Αμήχανος ο μαθητής, με κερδισμένη τη γνώση του Δασκάλου στα σαββατιάτικα φροντιστήρια που ο τελευταίος συστηματικως του 'κανε, ξεφτίλιζε στην κυριολεξία στο πλαίσιο των απειράριθμων scheduled meetings τους ανίδεους καραγκιόζηδες που υποδύονταν κακότεχνα τους εκτελεστές του ΕΡΓΟΥ.
Με δανεική αλλά στέρεα γνώση τους άλλαζε τον αδόξαστο όταν άνοιγε τα κιτάπια του!
Γρήγορα (θα) κέρδισε το φόβο τους και -στα παρασκήνια- τη μήνι τους.
Ο καιρός περνούσε, οι μελέτες εφαρμογής σωρεύονταν-πάκοι φλύαρα χαρτιά, αδύναμα να συνθέσουν ποτέ κάτι- μα ο σύμβουλος μαύριζε.

Το απόγευμα που πληροφορήθηκε δε πως εμπειρογνώμονας της αμερικάνικης κυβέρνησης για το εκεί αντίστοιχο ΕΡΓΟ, διετέλεσε ο Mr Χ-Nobel 80φεύγα, τα 'παιξε. Κατέβασε ρολά.
"Που πάω ρε μαλάκα..;", σκέφτηκε αναγνωρίζοντας στον εαυτό του την πρόδηλη αδυναμία του μισότυφλου που περιμένει από θεόστραβους να βρούνε ψύλλο στ' άχυρα..
Ακόμα και το παπατζηλίκι έχει τα όρια του!
Δοκίμασε να ελιχθεί.
Αναζήτησε συμμαχίες.
Μετήλθε κινήτρων διαφόρων για να διασπάσει το μπλοκ της 'ομερτά'.
Και έμαθε...
Την αλήθεια.

Στο νέο πολιτικό τοπίο μετά το Σεπτέμβριο, έδωσε τη μάχη απροκάλυπτα και σθεναρά.
Εφαγε μαχαιριές πισώπλατες και το μούτρο του βρώμισε από τη λάσπη που δέχτηκε δια καταιγισμού.
Παρέμεινε, πάντως, για καιρό στο παιχνίδι και κατάγγειλε δηκτικά την οργανωμένη αλητεία.
Ωστόσο, δεδομένου πως η βλακεία και η μαφία είναι αήττητες, το παιχνίδι δεν άνοιξε.
Ο σύμβουλος-ομοιάζοντας με ήρωα του Θερβάντες, ενώ τα 'κανε λαμπόγυαλο στις συναντήσεις με μια οξύτητα που έσπαγε την καταθλιπτική συναίνεση-(αλλά και την αδιαφορία μερικών) ήξερε πια πως βάραγε γροθιά στο μαχαίρι..
Συνέχισε να συμμετέχει, να σαρκάζει τις αντιδράσεις του ακροατηρίου του στις ανατροπές που τους επεφύλασσε και να απολαμβάνει την αμφίβολη φήμη του 'επικίνδυνου' από τους διασπαθιστές του δημόσιου χρήματος και τους υπαλλήλους τους στο payroll.
Αλλά ήξερε μέσα του πως είχε χάσει..

Πριν λίγες μέρες, ο μοναδικός συνεργάτης που συμμεριζόταν κάποιες από τις έγνοιες του για το θλιβερό ritual της διαδραματιζόμενης δημόσιας απάτης, του τηλ εκτάκτως.
Τον ενημέρωσε, όχι χωρίς κάποια ειρωνεία, πως με άνωθεν εντολή κοινοποιούνταν και στους δυό τους "αλλαγή σχολικού περιβάλλοντος".
Ο επιστήμων-σύμβουλος υποδέχτηκε την είδηση στοχαστικά.
Άνοιξε κι ένα μπουκάλι κρασί.
Έτσι λοιπόν έλαβε τέλος η σεμνή αυτή τελετή._

ΥΓ. 1. Πάσα ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δέον να θεωρηθεί απολύτως πλασματική.






2. Για σένα που θέλεις να μάθεις-μα δεν το ξέρεις καν! που αφυδατώνονται οι ψυχές, πως αρθρώνονται τα ανθρώπινα αιτούμενα και πότε λησμονούμε να αναπνέουμε.
[Ο αμμόλοφος και οι περιβάλλουσες θίνες του σε τροχιές εντροπίας κινούνται]

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

[αγαπημένη] Κική Δημουλά, Ποιήματα,( Ίκαρος 1998)

Slipping away.. ή όσο παίρνει μια κατάβαση απ΄την κορυφή

Tο ραντεβού κλείστηκε την παραμονή με συνοπτικές διαδικασίες.
Ξημερώνοντας σήκωθηκα λίγο πριν το ξυπνητήρι. Λίγο ράθυμα αλλά σταθερά.
Καθαρός ουρανός, φως πολύ και ένας γρήγορος καφές στο Σείριο να 'ρθουμε στα ίσα μας.
Πρέπει να 'μασταν από τους τελευταίους χθεσινούς εραστές του βουνού-αλλά πάλι ήταν ΟΚ.
Ο Βill που τυχαία αντάμωσα στα ταμεία μου θύμισε τις αλητείες μας στο ίδιο αυτό βουνό την περασμένη-[και βάλε] δεκαετία.. Fu*&^ck

Το χιόνι μάλλον λίγο-αλλά η ορατότητα εντυπωσιακή.
Στην κορυφή του λιφτ, άνοιξα το i-pod μου με τραγούδια επιλεγμένα ειδικά για τη στιγμή και γλίστρησα στην πλαγιά.
Απαλά στην αρχή, γλυκά μα και λίγο σφιγμένα.
Η πίστα γνώριμη, οι κούρμπες της οικείες αλλά οι αντοχές άλλες πια.
Ανοιχτή στροφή, κλειστό κόψιμο, σπάσιμο μέσης, το σώμα άρχισε να ανταποκρίνεται. Βαθμιαία.
Πιτσιρικάδες με το μπαμπά, θλιμμένες μαθήτριες που ήρθαν να κλάψουν στο βουνό το Χριστόδουλα-αν κρίνω από τις συζητήσεις στα καρεκλάκια του λιφτ, πορωμένοι snowboardάδες, εισοδηματίες που βαρέθηκαν την Κουρσεβέλ, ένα ετερόκλητο αισθητικά ανθρώπινο σμάρι τιτιβίζον με επίκεντρο το σαλέ και σήμα κατατεθέν τη ζεστή σοκολάτα στο χέρι.

The threshold is breaking, tonight
Είπα να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου στο τριθέσιο-πίστα κλειστή λόγω ανωμαλίας στο στρώσιμο και με πετρούλες να ξεφυτρώνουν παντού..
Το σλάλομ του τρόμου.
Γλίτωσα οριακά το σαβούρδισμα και ακόμα έχω στ' αυτιά μου τον ήχο του πάγου που έσχιζε κόντρα στην κλίση κάθετα το πέδιλο.
Και μετά είπα να ανταμώσω κι εγώ το θεό.

Open to everything happy and sad
Στην πιο ψηλή κορυφή, πήγα στην πιο απομονωμένη γωνιά, έπιασα θέση στον σμιλεμένο πάγο και άρχισα να παρατηρώ τα σύννεφα που σχεδόν τ' άγγιζα.
Καθώς περνούσαν.
Σε απίστευτα σχήματα.
Βυθίστηκα στις μουσικές μου, κατέβασα ρολά και αποστασιοποιήθηκα από τα χρώματα και τους ήχους.
Και σκεφτόμουνα.
Πολλά.
Seeing the good when it's all going bad
Και αίφνης καθάριζε ο νους και έτρεχα με το ασημί σύννεφο να πιάσω την επόμενη έγνοια μου.
Από χιονόμπαλα γινόμουν 'αμμόλοφος' μικρό μου και πάλι μεταμορφωνόμουνα σε κομμάτι πάγο.
Μα φλόγιζα.
Και μετά πάγωσε η ανάσα μου και είπα να σηκωθώ-μαζί ένιωσα το κάψιμο του Απόλλωνα στο μέτωπο δοκιμάζοντας να μορφάσω.
Η στάμπα του ήλιου στον rookie του βουνού.
Η θέα μέχρι τη θάλασσα κι η αίσθηση του ορεινού όγκου από κάτω ήταν φανταστική. Εικόνα ονειρική και άπιαστη.
Με μια ανείπωτη γεύση πληρότητας και με παιδιάστικο ενθουσιασμό ξεκίνησα το ταξίδι από την κορυφή. Πατώντας δυνατά έδωσα ώθηση και εκτοξεύτηκα.
All the way down.

Seeing the sun when I can't really see
Πηδώντας βουναλάκια, επιταχύνοντας για να σκαρφαλώσω σε κάθετες κλίσεις, χορεύοντας με τα μπατόν.
Eager to go through.
Δοκιμάζοντας να ακολουθήσω υπάρχουσες-τις πιο ακραίες τροχιές. Ίσως και ένα κλικ έξω από την πεπατημένη.
[αλλά μήπως αυτό δεν έκανα πάντα..;]
Και τραγουδώντας.
Παράφωνη φιγούρα ντυμένη στα ροδιά διαγράφοντας έκκεντρες πορείες στο λευκό.
Στο κενό.
Οπως θέλεις πάρτο.

Hoping the sun will at least look at me
Χαρούμενες μελωδίες με αμφίσημους στίχους.
Ιδρωμένα ολιγόλεπτα breaks ίσα για να προσαρμόσω την play-list μου.
Μάτια διάφανα, ρουθούνια ανοιχτά.
Νομίζω πως αυτές είναι οι στιγμές που θέλω να θυμάμαι τον εαυτό μου.
Έξω από το σώμα μου.
Και έτσι θα 'θελα να σβήσω...

All that I needed I never could say
Hold on to people they're slipping away
Hold on to this while it's slipping away . . .


Τη θεωρώ μια από τις ωραιότερες μελωδίες του Moby. Αν και δεν έχω απάντηση στο γιατί..





All that we needed, was right
The threshold is breaking, tonight

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me

Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people they're slipping away
Hold on to this while it's slipping away

All that we needed, tonight
Are people who love us, and life
I know how it feels to need
Oh when we leave here, you'll see

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me

Focus on everything better today
All that I needed I never could say
Hold on to people they're slipping away
Hold on to this while it's slipping away

So long
So long

Open to everything happy and sad
Seeing the good when it's all going bad
Seeing the sun when I can't really see
Hoping the sun will at least look at me

Focus on everything better today
All that I needed I never could say

Hold on to people they're slipping away
Hold on to people they're slipping away
Hold on to people they're slipping away
Hold on to people they're slipping away
. . .


ΥΓ. Μια φίλη που της έγραψα σήμερα πως ανεβήκαμε με το Μήτσο στο βουνό, μου απάντησε πως "προσπαθούμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας".
Είχε, ασφαλώς, δίκιο-αυτό ακριβώς κάνουμε.
Όπως όλοι δηλαδή..