Ετεροχρονισμένο ρέκβιεμ

Του θέρους -τυπικώς- λήγοντος, μετρώ τα πίσω.
Ζόρικη τούτη η εποχή.
Με ένταση πληθωρίστηκε, με φλόγες κλείνει (;)..
Την προηγούμενη εβδομάδα ήμουνα κι εγώ εκεί.
Στη μάζωξη που όπως ειδαμε εκ των υστέρων οι δίαυλοι από το τηλε-κούτι κάλυψαν ως όφειλαν-ως non-event.

Ξεκίνησα με ένα καφέ στο Joker. Είδα τον παλιό κολλητό. Τυχαία ασφαλώς. Μόνο συμπτωματικά εξάλλου, μπορεί κανείς να δει πια τους φίλους του σε τούτη την πόλη.
Ανηφόρισα την Καραγιώργη-Σερβίας και ψιλοκάθισα έξω από τη Μεγάλη Βρετάννια-[τη Mπρετάνια, που λέγανε κάποτε και οι γκάγκαροι]. Είχα ένα μαύρο αθλητικό τ-σερτ στη μπαγκαζιέρα, αλλά λόγω κουστουμιού έμεινα να περιφέρομαι σαν την ανοιχτόχρωμη μύγα μέσα στο 'μαύρο γάλα'..
Πρόσωπα ποικίλα, και ψίθυροι. Βουή αναβράζουσα από το ανθρωπομελίσσι.
Προσωπικά, τον περίμενα αυτόν τον κόσμο.
Το πίστευα πως θα κατέβαινε-Γιατί ήμασταν όντως πολλοί. Ένιωσα ένα χέρι στην πλάτη-η Ν. με το φίλο της.
Μετά ο Μιχάλης, λίγο αργότερα ο Γιώργος-φίλοι καλοί και συνάδελφοι απ' τα παλιά.
Ο κόσμος, σε μια πρωτόγνωρη συμπεριφορά-λίγο μούδιασμα και πολύ-πολύ οργή με μια εσάνς πίκρας.
Μουρμούριζαν και ήταν σε μνημόσυνο-μα πάλι χωρίς να ΄ναι κι έτσι..
Μετριόμασταν εκείνο το απόγευμα.
Εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, ποδηλάτες, αριστεριστές, κεντροδεξιοί του καναπέ, αστοί, εργατόφατσες, νέοι-μα και μεγαλύτεροι, ανταποκρινόμενοι σε ένα άτυπο-μη θεσμικό κάλεσμα.
Στον τόπο που έχει μάθει να πάλλεται μόνο για κομματικές εκδηλώσεις-άντε και για να ξεφαντώσουν τα παιδιά του χατζηαβάτη μετά από την υπεράνθρωπη νίκη που κατήγαγαν οι ήρωες του Ολύμπου χ/ψ/z αθλητές μας, ένας σεβαστός διψήφιος αριθμός πολιτών μαζώχτηκε σε μια πλατεία για να σιωπήσουν.
Να ενώσουν το θρήνο-μα κυρίως την οργή τους για όσα λαμβάνουν χώρα. Στη χώρα τους.
Από τις 7και μέχρι αργάμιση που 'μεινα, πέρασε αρκετός λαός. Πηγαδάκια στηνόντουσαν, χαμηλόφωνα πάντα. Εβλεπες και τα μάτια τους δλδ.
Ακουγα ιστορίες καθώς διέσχιζα αργά την ανθρωπομάζα για σπίτια αγαπημένα που καήκανε, για πράσινους λόφους με πυκνή βλάστηση που αφανιστήκανε, για λιόδεντρα γηραλέα που μείνανε να καπνίζουνε.
Και τώρα, όλοι μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, συζητάμε ex posteriori για/στα αποκαϊδια.
Στρατηγικές αντιμετώπισης και διαχείρισης της κομματικής κρίσης, ένθεν κι ένθεν μας περιβάλλουν. Τα αυτάκια μας χαιδεύουν επίσης άπαντες-ημών του κυρίαρχου εκλογικού σώματος. Των ενεργών πολιτών που εξαντλώντας τη ρητορική μας στις ευθύνες ΤΟΥΣ, λησμονούμε τα 'δικά μας'..


ΥΓ. (χθεσινοβραδυνό) Ο Πάνος σε ένα κινέζικο της συφοράς που τρώγαμε στο Ψυχικό, μου λεγε τα δικά του για το θέμα αυτό: πως είναι δλδ μια ανάστροφη μορφή ενός λαϊφσταϋλ με τις 'επιβολές' και τους μηδενισμούς του.
Δε συμφωνώ-αλλά μάλλον παρήλθε η εποχή της απολυτότητας μου ως προς τη σημασιολόγηση.
Όπως, είμαι βαθειά προετοιμασμένος να ακούσω απόψε το βράδυ στο debate:
κι ο γάϊδαρος πετάει, η οικονομία ακμάζει, η επανίδρυση του κράτους ολοκληρώνεται, η αριστερά [όχι του καβάλου μου-η άλλη..] θα δώσει τη 'λύση', ο τέως βόδι-builder που μιλάει στην 'ψυχή του κόσμου', η τσόντα που μας καλεί να συστρατευτούμε μαζί του, "κι εσύ λάμπεις-Μπάμπη μου"..!
Μόραλ κονκλουζιόν: Μάθανε πως γαμ)&$%-πλακώσανε κι οι γύφτοι..