(My) weekly review..

H βδομάδα άρχισε με κυριακάτικη βροχή.
Ανοιγω το φύλο της μπαλκονόπορτας μυρίζω τη δροσιά. Κοιτάζω εξεταστικά τις υδροροές-έχω τα τελευταία χρόνια άγχος μη βουλώσουνε..
Αργοτερότερα στο μεγαλοδικηγόρο φίλο στην Αγία. Μας είχε τάξει από την προηγούμενη φαγκριά, τσιπούρες και λαβράκια. Το ρέμπελο απομεσήμερο της μαλ@&%ς..
Ζευγάρια στη γλύκα απέναντι μου. Κοιτάω τον Αντώνη με την άκρη του ματιού μου. Γνέφει..
Με 'πιασε το στομάχι μου από το μέλωμα-κόλλησα. Πάω για ύπνο στον καναπέ στο playground.
Ξυπνώ δύσθυμος. Το κεφάλι βαρύ, κρατιέται με δυσκολία στους ώμους.
Κατευθύνομαι οίκοθι.
Προσωπική στιγμή. Παύσις. Ξαναφεύγω.
Στο Verde ηρεμία. Περίεργη για τα -πολύβουα- δεδομένα του. Χαμογελάμε αμήχανα με την απέναντι μου.

Πνίγομαι. Θέλω να γράψω. Κομπιάζω. Χάνω τη σκέψη.
Attention Deficit Disorder.
Μάλλον γιατί δεν είμαι στ' αλήθεια εδώ που θα 'θελα.

Προχτές στη Στοά στο περιθώριο της σύναξης της πιτσιρικαρίας έπιασα κουβέντα με το Μπάμπη. Στη γωνιά του αμίλητος, όπως πάντα, με το Γιώργο το Σκούρτη.
Οχι, όχι-με το Γιώργο ξεκίνησα πρώτος το λακριντί. Του 'πα για κεινο το βιβλίο του με θέμα τα μπαρ και τους μπαρόβιους που 'χα κολλήσει στην εφηβεία μου.
"Θα γράψεις κανα πρόσθετο-συμπληρωματικό να πού".. τον ρώτησα.
"Τα 'χω γράψει", μου 'κανε. "Σε άλλα-απο δω κι από κει". Και έφυγε να πάει να ρίξει καμιά στεκιά με το Γιωργάκη.
Ο Μπάμπης ήτανε πιο κουλ. Κοιταζόμασταν για καμπόσο μετρώντας αμφότεροι.
"Πόσο με κάνεις;", κουνήθηκε. Εριξα μια στα τυφλά.
"Του '38 είμαστε ρε συ κι οι δύο-γνωριζόμαστε με το Γιώργο από το '67, τότε που έγραψα το πρώτο μου βιβλίο".
"Σαράντα χρόνια φούρναρης, σαν να λέμε", και σκάσαμε από κοινού το χαμόγελο.
"Και ξέρεις, ..ζω ουσιαστικά, έχοντας γράψει [..]-δεν θυμάμαι πόσα βιβλία και θεατρικά είπε- από ένα τραγούδι. Θα το ξέρεις. Το τραγουδάει η Αλεξίου.."
Μόρφασα-μόρφασε κι αυτός.
Γύρισα στην παρέα από την οποία είχα πρόσκαιρα-μα βαθειά ψυχικά αποκολληθεί σιωπηλός.
Πέρασε σε καμιά ώρα πριν εγκαταλείψει το χώρο-και μου 'πε για αυτό που κατά τη γνώμη του θα 'πρεπε να επικεντρώσω αν αποφασίσω ποτέ να γράψω σοβαρότερα.
Μπορεί και να ΄χει δίκιο.
Ο μαρινάτος σολωμός που ντερλίκωσα μεταμεσονυκτίως ήταν έκτακτος.
Καβάλησα τη μηχανή με κέφι και έφυγα πλαγιαστός ψιθυρ'ίζοντας.
"Και συ Ελένη, κι η κάθε Ελένη, της επαρχίας της Ελλάδας κοιμωμένη, η ζωή σου να το ξέρεις.. είναι επικηρυγμένη.."

Την επομένη είχα να σκεφτώ πολλά. Έκανα -αναμενόμενα- λίγα.. Έτρεχα, μίλησα, προσπάθησα.
Το μόνο καλό ήταν εκείνο το massagάκι στο γυμναστήριο. Νους υγιής.. κλπ

Την τελευταία μέρα πριν εγκαταλείψω την πόλη, παρέδωσα το πνεύμα.
Είχα και το Ρένο να στέλνει μηνύματα για να βρεθούμε στο Rosebud με ελαφρώς δραματικό και ολίγον επικό τόνο, του τύπου "οι εξελίξεις τρέχουν και πρέπει να είμαστε καβαλάρηδες". Να είμαστε ρε αγόρι, να είμαστε-eξαρτάται, ωστόσο, και τι/που καβαλάμε κάθε φορά ..
[Mη μπερδεύεσαι. Άντε με το καλό 26 του Φλεβ να αρριβάρουμε στη Μέκκα του industry. Σκέφτομαι μειδιώντας, 90 210, glitter σκόνη στα πέριξ, trendy resto και άλλες τέτοιες μικροαστικές παπαριές.. .]
Τα επαγγελματικά rantevouz ξεκινήσανε από νωρίς. Αψήφισα το ψιλόβροχο και πήρα μηχανή. Δικαιώθηκα-κρίνοντας από τη στρατιά των ακινητοποιημένων στους μεγάλους άξονες. Η πρώτη γιάφκα στήθηκε στη λεωφόρο της ακολασίας.
Μείναμε στην αίθουσα συνεδριάσεων της εταιρείας ώρες δύσκολες για να καταλάβουν κάποιοι πως έχει η κατάσταση. H παρτίδα για να σωθεί θέλει χειρουργικές και κεραυνοβόλες κινήσεις. Το διακύβευμα είναι για εκάτερες πλευρές εκτεταμένο και βαρύτιμο.
Απέκτησα δια σκληρής διεκδίκησης τυπικά το γενικό πρόσταγμα, αυτό όμως δεν λέει τίποτα.
The game is still young.
Λήγει τέλη του 08 το πανηγύρι, τα όβολα είναι πολλά και αυτό που φαίνεται στο τραπέζι τώρα είναι μόνο 'η κορυφή του παγόβουνου'.
Ίντριγκες, μηχανορραφίες, κρυφές διαβουλεύσεις, μυστικές συναντήσεις, ξέρουμε όλοι ότι διεξάγονται. Πίσω μας και γύρω μας. Παιχνίδια στήνονται επί χάρτου και τα κινητά έχουν ανάψει. Εμείς-οι άλλοι.. Tίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Twin Peaks.
Νέες συνάξεις, συνεννοήσεις, επιχειρηματολογία για να εξηγήσουμε τα αυτονόητα στους ασπάλακες -[στη γλώσσα του Βύρωνα Π.]. Και όλα αυτά γιατί; Παιχνίδια για μεγάλα αγοράκια ή άσκηση εξουσίας..; Ώρες-ώρες δεν είμαι σίγουρος.
Μπούχτισα..
Πίνω ένα εσπρεσάκι αργά το απόγευμα μόνος-έχω λησμονήσει ως και τα πλάνα εργασίας στη βοηθό μου που με αναζητά. Κλείνω τηλέφωνα. Κατεβάζω ρολά.
Συλλογιέμαι.
["Πρέπει να 'σαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα" που λεγε κάποτε και στα κόμικς ο αγαπημένος πειράτής Μαυρογένης..]
Δεν έχω φτιάξει βαλίτσα, δεν θυμάμαι καν τι ώρα φεύγω και ίσα που σκέφτηκα να παραγγείλω ταξί για ξημέρωμα. Η ώρα 23.00 κι ο Μήτσος να στέλνει mms με φωτος από παρτy πολλαπλών δεσμών. Περιεργάζομαι τα παραληφθέντα τεκμήρια. Ο άλλος δίπλα στη γκόμενα έφερνε στο Μανώλη αλλά δεν είμαι και σίγουρος.. Από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα!
Οι Micro τραγουδάνε 'ένα ταξίδι στ' αστέρια' κι εγώ αποχαυνώνομαι με το ανοιχτό 'εγχρωμο κουτί. Η τρελή ψυχωσική μ' έχει τσακίσει στα τηλέφωνα-ψάχνω απεγνωσμένα στις υπηρεσίες της vodafone να μπλοκάρω τον αριθμό. Μου λένε πως δεν μπορώ. Ωραία κοινωνία.
Ο θρίαμβος του privacy.

Κοιμάμαι κι ονειρεύομαι.
Ξέρω πως το πιο δυνατό αίσθημα είναι το ξυπνητήρι που θα χτυπήσει άγρια μεσα στο σκοτάδι..
Αλλά αυτή τη φορά δεν με πειράζει.
Γιατί φεύγω.