the party is over, mate..

Περάσανε κιόλας πάνω δυο χρόνια που πρωτοάρχισα τη διαδικασία του blogging-αργότερα έμαθα πως η ελληνική απόδοση είναι 'ιστολογείν'.
Δεν μπορούσα προφανώς να φανταστώ που θα μ' οδηγούσε..
Σε τούτα δω τα δυό χρόνια συνέβησαν πολλά.

πέλαγο να ζήσω δεν θα βρω,
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο..

Το ξεκίνησα ένα παγωμένο βράδυ του Φλεβάρη 06 έχοντας μόλις γυρίσει από Καραϊβική και στο καπάκι Ρουμανία.
Λίγο μετά προέκυψε η Αγγλία και αναμονή της μεγάλης μετακόμισης.
Μετά ήρθαν τα πλευρικά ρεύματα, κατέληξα για λίγο να βρω τον εαυτό μου σ' ένα κυκλαδονήσι.
Ύστερα, ύστερα ... μπήκα σ' άλλο λούκι.
Με πήρε το ρεύμα και με πέταξε ίσαμε δω.

κάθε βράδυ,
βγαίνω να πνιγώ,
πότε άστρα,
πότε άκρη της αβύσσου

Στο διάστημα αυτό, ειδικά στα τέλη της πρώτης ηρωικής εποχής της μπλογκεριάς γίνανε φοβερά σκηνικά: ανακάλυψα [δλδ με ανακαλύψανε...] παλιοί φίλοι στις σκοτεινές λεωφόρους του διαδικτύου, αντιπαρατέθηκα με σοβαρούς, συνομίλησα με αξιολογότατους, πλακώθηκα με καραγκιοζοplayers. ;-)
Δοκίμασα να γράψω σε ενίοτε διαφορετικό μήκος κύματος, με κυρίαρχο το προσωπικό στίγμα.
Μπουχτισμένος από αντικειμενικές βεβαιότητες, την υποκειμενικότητα μου θέλησα να διακινήσω κατά τα κέφια μου.
[Όπως έλεγε και ο λατινοαμερικανός πάπας του ρεαλιστικού μυθιστορήματος, 'για μένα, για τους φίλους, μου και για να ξορκίσω το χρόνο που περνάει'..]
Και άλλαξα φάσεις-αποτύπωσα τις ματαιώσεις μου, χάραξα τις πίκρες μου, σφράγισα τις αυταρέσκειες πρόσκαιρης χαράς.
Σάρκασα, νοστάλγησα, κραύγασα, ξεκατίνιασα, αγάπησα, πόνεσα.

πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι

Γνώρισα καινούριους ανθρώπους-πρόσωπα που θεωρώ πια φίλους μου καλούς.
Που είναι δίπλα μου-και με ρωτάνε τι κάνω στη ζωή μου.
Συναντήθηκα με απίθανες φάτσες και χαρακτήρες.
Συνδεθηκα ποικιλοτρόπως με διάφορους άλλους.
Επένδυσα και ακολούθησα φαντασιακά-σε μια σειρά περιπτώσεων την πορεία της επαφής.
Ρίσκαρα αλλά και τραβήχτηκα.
Έζησα δλδ. Όχι χωρίς απρόοπτα και κινδύνους..

κάτι κυνηγώ,
σαν τον ναυαγό,

Μπλέχτηκα κάποτε σε σουρεάλ σκηνικά, από αυτά που έχουνε πια περάσει στην [προσωπική] μικρο-ιστορία..
Πολλών ανθρώπων άστεα και νόων έγνω, τεσπα.
Αλλά, έφτασε η ώρα.
Η στιγμή που πλειστάκις είχα φανταστεί-με αμηχανία.
Είπα.. να βάλω μια τελεία.

ΔΕΝ έχω ειλικρινά αποφασίσει τι θα κάνω-αν θα επιστρέψω ή θα σκάσω κάποτε μύτη σε κανα εξωτικό νησάκι του δικτυακού ωκεανού, αλλά,
ξέρω προς ώρας, ότι θέλω να χαθώ..

τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να τα σβήσω

Ωστόσο, εδώ μέσα, άφησα αναρτημένο ένα ζωντανό κομμάτι του ανώνυμου (sic) εαυτού μου, να πάλλεται στη βούληση του άγνωστου αναγνώστη.
Ένα υβριδικό ημερολόγιο, ένα digital κιτάπι με ίχνη παλλόμενα μιας αναστοχαστικής (;) αυτο-αφήγησης.

Γλίστρησα λοιπόν φορτωμένος κι έσπασα.
Τις ρωγμές, ωστόσο, τις κράτησα συνειδητά ανοιχτές.
Εισόδους για τολμητίες παρεισφρύοντες.
Αισθάνομαι πως έτσι σταθμίστηκα από οικείους και 'αγνώστους'.
Το 'νιωσα αυτό-δημιούργησα απογοητεύσεις, αναπροσδιορισμούς και προσδοκίες.
Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω.. ;-)

Νιώθω πως αυτό ήτανε.
Εδώ και κάτι μέρες.
Εκανε τον κύκλο του το πράγμα.
Φτάσαμε στο Adios.

Τhe party is over, m8!
- στα πανηγύρια και στις γυναίκες πρέπει πάντα να φεύγεις πριν κατέβει ο διακόπτης της μουσικής.
Αν πάλι δεν προλάβεις θα μείνεις με τα απόνερα.
Και βάρδα να μην υποφέρεις από ναυτία.. ;-)

Ηasta la vista baby-κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι.
Αν με ψάξεις, κάπου θα με βρεις..


..το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι..












αυτή η νύχτα μένει
[στη συγκλονιστική εκτέλεση της Δήμητρας Παπίου-πήγα να τ' ακούσω απόψε-πριν ξημερώσει από την Καίτη Ντάλη-αλλά ξέρεις..]

Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα

H Kαρυοφυλλιά ήταν εξαιρετική χθες.
Αν, εξακολουθώ να τη θεωρώ υπερτιμημένη, παραμένει μια κορυφαία ερμηνεύτρια.
Βγήκαμε όλοι μαζί μετά με Σωτήρη και Κατερίνα για κάτι πρόχειρο.
Συνολικά, το στήσιμο και η σκηνοθεσία του φίλου μου, once more μου έδειξαν τι σημαίνει χαμηλοί τόνοι και ευαισθησία.
Μένω κολλημένος στη φράση που προφέρει, καθώς το όνειρο κλιμακώνεται, η Καρυοφυλλιά-Έμιλυ: "η ενασχόληση με την ποίηση, είναι κι αυτός ένας τρόπος θανάτου.."..
Φλασάρω με impact στην απέναντι πολυθρόνα.
Της χαμογελώ αχνά λέγοντας κάτι ασήμαντο. Με κοιτά.
Ανταποκρίνεται με εκείνο το ιδιαίτερο μειδίαμα που δεν σου επιτρέπει να αντιληφθείς αν εκφράζεται ή συνεχίζει να παίζει την προηγούμενη ηρωίδα. Παρεμβάλλεται κάτι άσχετο.
Ζεστή χειραψία λήξης.

Εspresso με το Σωτήρη στη Μαβίλλη.
Lungo.
Απογευματάκι με σπασμένες αχτίδες.
Έχουμε βγει από τον ζεν όροφο με τους γκρίζους γραφειοκράτες. Ο δικός μου έκανε casting σε όλα τα γκομενάκια του Μαγαζιού. Τους έπαιρνε μέτρα κανονικά..
Έκοψε, λέει, φλέβες με το character του κλητήρα μας.
"Ρε μαλάκα", νεύω σε κάποια φάση, "εμένα πως με κόβεις;"
"Α, καλά.." κάνει στο φτερό. "Φτυστός ο Τόνυ Σοπράνο αγόρι μου!"
Και γαμηθήκαμε κι οι δυό στο γέλιο..

Μπαίνω σπίτι. Τα φώτα σβήνουν. Ξετρυπώνω κεριά, κεράκια, κηροπήγια, καντήλια αρωματικά και ποικίλα κεροειδή.
Αράζω καναπέ.
Έξω, βουή
Όταν πέφτει το ρεύμα, θυμάσαι ν' ακούς.
Να αναγνωρίζεις δλδ όλα αυτά που οι λάμψεις από το πι-σι-, την τι-βί, το σι-ντι κάλυπταν.
Logico ? >(που λέει κι ο αμίγος μου ο Σέρτζιο στη Βενεζουέλα).
Ξεκινάω με κέφι να διαβάζω το requiem του αιρετικού Νίκου Νικολαϊδη.
Μια στεκιά στο Μάτι του Μοντεζούμα.

Ιvy για βραδυνό με τους κολλητούς.
Εργένικη μάζωξη με όχι τόσο προβλέψιμες θεματικές και 'μεγάλες' αποφάσεις μεταξύ φίλων που επισφραγίζονται με τον παραδοσιακό ανδρικό τρόπο όσων ανδρώθηκαν στα '80s.
'Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα'
Πριν το φινάλε, ο dj βάζει ένα από τα (πολύ) αγαπημένα μου




Ι know all there is to know about the crying game
I ve had my share of the crying game

First there are kisses, then there are sighs
And then before you know where you are
Youre sayin goodbye

One day soon I m gonna tell the moon about the crying game
And if he knows maybe he ll explain

Why there are heartaches, why there are tears
And what to do to stop feeling blue
When love disappears

I know all there is to know about the crying game
I ve had my share of the crying game

First there are kisses, then there are sighs
And then before you know where you are
You re sayin goodbye

Dont want no more of the crying game
Dont want no more of the crying game
Dont want no more of the crying game
Dont want no more of the crying game

that's the living..

Are you aching for the blade?
That's OK, we're insured
Είμαστε ρε πούστη..;

Are you aching for the grave?
That's OK, we're insured
insured, indeed..

We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living
κοιτώ τον ανοιχτόχρωμο τοίχο. εστιάζω τη ματιά μου και νιώθω πως τον τρυπάω.
ντρρρ, πετάγεται άσπρη σκόνη.
από πίσω βγαίνουνε φιγούρες γνώριμες. οικείες. ακούγονται γέλια.
το ηχόχρωμα είναι γνωστό.
η ευγενία, η δήμητρα ακούγονται.
ο φώτης ξεπροβάλλει: "έλα μπαμπά". υψώνω το χέρι-μου γνέφει.
'στο 'χα πει', μου κάνει με το δάχτυλο.
υψωμένο.
γυρνώ την πλάτη.
ξαφνικά κάνει κρύο.


Daniel's saving Grace
She's out in deep water
Hope he's a good swimmer
Daniel plays his ace
Deep inside his temple
He knows how to serve her
. . .
[ακούγεται υπόκωφος μα συνάμα εκκωφαντικός ο ήχος της σιωπής]
στα βαθειά νερά δεν υπάρχουν παφλασμοί-μόνο σιωπές που διακόπτονται από τον ήχο του σουέλ..


We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living
We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living
Αγαπημένο τραγούδι-καιρό τώρα.
Τ' ακούω και ξεσηκώνομαι.
Βαλβίδα, νεύρα τεντωμένα, αναμονή για την εκπυρσοκρότηση της εκκίνησης.
Στιγμές κρίσης.
Εκτίναξη, λάκτισμα, άλμα προς τα εμπρός.


Daniel drinks his weight
Drinks like Richard Burton
Dance like John Travolta
Now
Daniel's saving Grace
He was all but drowning
Now they live like dolphins
Σήμερα τσαγκαρο-παράσκευο. Α hell of an action.
Στο Hell's Kitchen το prosecco με τη Β. ήταν μια όασις.
Στο Chez Lucien αργότερα το βράδυ αμέλησα να πάρω το σωστό πιάτο.
Ακόμη περισσότερο, αμέλησα να ασχοληθώ με την παρέα που ο καλός θεός των bistrot έστειλε στο τραπέζι της γαλλικής κοινοκτημοσύνης.
Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου.
Shame on me.


We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living
We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living
Χάνομαι στο διαμαντένιο ουρανό-βλέπω τη λάμψη, μα δεν ακούω τον ήχο.
Μόνο μυρίζω. Φυσάω τη μύτη μου. Μπούκωσα από τις αναδύουσες οσμές.
Μυρίζει ξεχωριστά μα λίγο βαριά.. σαν τη στάλα στον περιφερειακό του Καρέα όταν πλαγιάζεις με 140 και βλέπεις -πολύ κοντά εσύ- τη δροσιά στην άκρη του κράσπεδου.
Και πέφτεις, πέφτεις, πέφτεις-μέχρι που τη βλέπεις να αλλάζει σχήμα και να γίνεται μάτι πε-λώ-ριο .. που σε κοιτάει αυτό.
Είναι η δεύτερη έντονη μυρωδιά που ανακαλείς. Στη μνήμη της ψυχής σου.
Βάζεις και τις δυό κατά μέρος, και πνίγεσαι σε ένα καλό speyside.
Εσύ, με ρώτησες χθες για το πως συμβιβάζομαι με αυτό; μαθαίνοντας να ζεις με την αβεβαιότητα-ζόρικο πράγμα φλωράκο μου, εσύ που δεν κατέχεις.
Αλλά, υπαρχουν πράγματα ma8ey.
Bάρητα, ενοχές και χρέγια που δε μετριούνται στην παλάντζα.
[Κάτι σαν την 'παράφρονα μεταβλητή' που ελεγε -για άλλο θέμα- χθες βράδυ ο Σταύρος στα παρτάλια.]
Θα δούμε ρε φίλε, θα δούμε, είδαμε δλδ.
Και ασφαλώς, 'δώκαμε, δώκαμε'!

We're getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living
Oh, getting away with it all messed up
Getting away with it all messed up
That's the living
προφανώς ο κόσμος κυλάει γύρω μας-για κάποιους και μετά τα 8.
18, 28, 38.
Κάποτε πίστευα πως το 8 είναι ο τυχερός μου αριθμός.
δεν αγόρασα ποτέ λαχείο στο λήγοντα, μήτε έριξα ποτέ μπιλιά στο 8 μαύρο >[όλο στα κόκκινα έπαιζα γιαυτό πήρα τα (*&^% μου], αλλά για κάποιο λόγο το πίστευα.
και κάποτε θυμάμαι να μετράω και τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο. μη λησμονήσω ν΄ακουμπήσω το 8.
περιοδικότητα δεκαετίας στη ζωή..? το καρμικό 8.
Το σήμα του άπειρου, της γυναικείας γονιμότητας για κάποιους πολιτισμούς, το στίγμα της απώλειας (;) ενίοτε για μένα.
hard 2 say..


Getting away with it
We're getting away with it
That's the living
That's the living..

ο γορίλλας .. και άλλες -καθαροδευτεριάτικες- ιστορίες...

Ζωή, μασκαράτα.
Ηρθε κι η καθαρά δευτέρα και οι μάσκες ακόμη εκεί..!
Μούφα νομοσχέδια, fake αντιδράσεις, συλλαλητήρια μεταμφιεσμένων Ζορρό για τη Μακεδο(Νίτσα) ΜΑΣ, ο Τσιπράκος μοτοσυκλετιστής, ο Γιωργάκης-ριζοσπάστης 'keeps walking', ο Γκαργκάνας ευαισθητούλης, ο Ολυμπιακός κερδίζει, λέει, τις εντυπώσεις στο Stamford Bridge κι ο Καραγκιόζης φούρναρης..

Ζωή σα γραμματόσημο-σε κολλάνε και σε στέλνουνε καλιά σου, όπου γουστάρουνε
Ζωή σαν ηρεμιστικό-καταπραϋνει τα άλγη, ώστε να πάμε όλοι από ασύγγνωστο άνοια.
Πέσαμε σε κακή συναστρία, μην ειν' ανάδρομος ο Ερμής..;
Δεν ξέρω.
Frankly, my dear..
[Μόλις επέστρεψα από εκδρομή και δεν είμαι για πολλά ;-)]

Στον πεζόδρομο της Κοραή.
Παρκάρω λίγο πιο πέρα από το Green.
Στο παγκάκι, πλάγια ματιά στο ζευγάρι που κοιτιέται.
Παράταιρη εικόνα-μα τρυφερή.
Εκείνος, εμφανώς μετανάστης κοντά στα 50 (;), φτωχικά ντυμένος, κουρασμένα ζυγωματικά-εκείνη γηγενής, λίγο μικρότερη, σαν από μακρινή επαρχία, άβαφο πρόσωπο σαν κυρία του κατηχητικού από τα 50's.
Κοιταζόντουσαν στα μάτια.
Η στάση του σώματος, κάθονταν σε γωνία και σε κάποια απόσταση, μαρτυρούσε ανοικειότητα μεταξύ τους.
Εκείνη τη στιγμή μάλλον θα γνωρίστηκαν.
Αλλά υπήρχε μια φλόγα..

"Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη", γράφανε κάποτε στους τοίχους.
προς το παρόν μόνο το δίκιο της Φάνης, βλέπω στα πέριξ.
αύριο-μεθαύριο της καραπουτ@ν@ρ@ς στο κέντρο.
προσωπικά, δεν δίνω δεκαράκι παλαιϊκό για όλα τούτα-έχω βεβαιωθεί πως δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω σύνταξη ούτε του αγίου π0^Τ$0Υ ανήμερα.
one way or another, θα 'χω τινάξει τα πάπαλα νωρίτερα.
δεν θα ζήσω για να δω το τέλος του πάρτυ.
κυνικό, ε..;
μπορεί-αλλά η -περίφημη- "αλληλλεγγύη των γενεών", το κοινωνικό συμβόλαιο στο οποίο δομήθηκε το νεοτερικό κράτος πρόνοιας τα 'χει κακαρώσει.
και όχι μόνον χάρις στην ευθύνη του 'ληστρικού' κράτους και της 'νεοφιλελεύθερης λαίλαπας'...
ποιός στ' αλήθεια πιστεύει πως η βάρκα με τα -όποια- μπαλώματα αντέχει ..;
μπορούμε να ολοφύρομαστε όσο θέλουμε-αλλά να μη δουλευόμαστε κιόλας._
Ποιός θα μας σώσει..;
Από μεσσίες χόρτασα-μήπως κανας γορίλλας να 'ναι η λύσις για τους "συναθροισμένους στην αγορά".. ;




νομίζω πως η διασκευή αυτή του Χρήστου Θηβαίου από το ομώνυμο γαλλικό τραγουδάκι, λέει πολλά




Όλα τα λεφτά, ωστόσο, η πρώτη εκτέλεση:
Georges Brassens - Le Gorille (Bobino, 1972)
last but not least, προσοχή στη λαγάνα, μη σας κάτσει βαριά, ε..

time is my everything, λέει ο Ian

Κωλοβδομάδα. Dull with shadows.
Δυνατές εικόνες-πόνος σε μια αδύναμη πόλη.
Μαυρούλες downtown έχουν πλημμυρίσει τις γωνίες πουλώντας πίπες.
Θα μου πεις, βέβαια, κι οι άλλοι τί διαφορετικό κάνουν..; Βασικά, πουλάνε ακριβότερα..
Δήθεν μοδάτοι τσαρκάρουν στα κολωνάκια, κάτι τέως φρίκουλα με τινές απροσδιορίστου γυρνάνε στα αναβαθμισμένα εξάρχεια. Οι αποδέλοιποι μπλογκάρουνε.
Είτε δεν έχουνε τίποτα καλύτερο να κάνουνε-είτε, στο θράσιο μετερίζι της 'αντίστασης' συ-λαλούνε ενάντια στην εξουσία, στη φίμωση και στον καψαμπελισμό.
Γιατί άμα καεί τ' αμπέλι-που 'ναι και χλωρό, μετά την έβαψες..

Απόκριες, λέει.
Αντιστροφή δλδ της κανονικότητας των πραγμάτων.
Ανατροπή της καθημερινότητας.
Και όμως, φέτος δεν είδα ούτε έναν ντυμένο άνθρωπο να κυκλοφορεί..
Θα φταίει η όρασις μου.

Εριξα μια ματιά στα ρολόγια που βρίσκονται στο άναρχο τούτο σπίτι.
Είδα ενδείξεις για τέσσερις διαφορετικές ώρες: το πιθανότερο είναι να μεταβαίνω σε έτερες time-zones κινούμενος στους τέσσερις τείχους και στις επτά διαστάσεις κατά βούληση. .

Βούληση. Δύσκολη λέξη.
Συσχετίζει το εγώ με το χρόνο. Θέλω να κατουρήσω. Θέλω να παίξω μπάσκετ. Θέλω να γίνω καλός μαθητής.
Θέλω να πετύχω στη ζωή μου. Θέλω όσα μου αναλογούν, σκέφτεται, όχι χωρίς μελαγχολία.
Θέλε.

Θέλοντας και μη, πειθαναγκαζόμαστε.
Ο χρόνος, λέει, είναι αμείλικτος. Με απασχολεί πολύ τελευταία αυτό-μπας και ξέρω κάτι πιο πονόψυχο..;
Θέτουμε ως αξίες αυτά που έμπρακτα ξορκίζουμε, φοβόμαστε αυτά που μας έλκουν, καταναλώνουμε το φόβο μας γιατί αδυνατούμε να αισθανθούμε οτιδήποτε διαφορετικό.
Μας μπερδεύει.

Μπέρδεμα στα πάρτυ, πάρτυ στις λαϊκές.
Λαός που βρήκε λίγη φλεβαριάτικη ζέστη και ξαμολύθηκε στα καφέ και στα ποικιλώνυμα αποκριάτικα events. Και ποιός τον πιάνει.. Η Β. μου 'πε για το πάρτυ στο Interni, η Ε. λέει για Warehouse. Tiς ευχαριστώ-αλλά δεν θα προσέλθω.
Βαρέθηκα όψιμα απόψε.
Θα πάω για τσαι με πινάκλ.


And child, don't you fear anything
For all of the wicked men,
shall have to stand in line
I know you're gonna see it in the fullness of time

πρόσκληση για τη σελίδα 123 - clocks on piano

Τσιμπάω μια πρό(σ)κληση από τον προσφιλή μοι μάγερα να συμμετάσχω στο δικτυακό μπλογκοπαίχνιδο του πρόσφατου συρμού.
Οι κανόνες της εν λόγω σουρεάλ γραφής απαιτούν να απλώσεις το χέρι σου και να τσιμπήσεις το κοντινότερο προς εσέ βιβλίο.
Εν συνεχεία, (λέει) το ανοίγεις στη σελ. 123 [που προφανώς θα 'χει πιο καλό φενγκ-σουι] και εντοπίζεις την πέμπτη πρόταση [μάλλον περίοδο θέλει να πει ο ποιητής, υποψιάζομαι].
(Αν είναι δε μικρό, παίρνεις το επόμενο βιβλίο που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες-όχι το ΝΙΤΡο δεν πιάνει..)
Κατόπιν, αντιγράφεις έκτη, έβδομη και όγδοη περίοδο [ματα-ξανα-υποθέτω] και το κάνεις forward>πάσα στους επόμενους πέντε (5) φουκαράδες/αργόσχολους που δεν έχουν να κάνουν κάτι καλύτερο να σκοτώσουν την ώρα του...

Πάμε λοιπόν,
από τη ενδελεχή μελέτη της Βάσως Ψιμούλη, Σούλι και Σουλιώτες, (Εστία 2005) που χάζευα τελευταία για να βρώ κάτι-ένεκα οι μέρες και βρίσκεται στη διπλανή ντάνα...
"Και οι δύο ομάδες θα διεκδικήσουν και θα διαδραματίσουν έντονο πολιτικό-στρατιωτικό ρόλο στην περιοχή, μέχρι την εμφάνιση και επικράτηση του Καρόλου Τόκκου.
Κάτω από την ηγεσία του τελευταίου, οι αλβανικές ποιμενικές ομάδες θα ενταχτούν στο στρατιωτικό και πολιτικό σύστημα της χώρας.
Ήδη, όμως, από τα μέσα του 14ου αιώνα -εποχή στην οποία τοποθετούμε την έναρξη της διείσδυσης των αλβανικών ποιμενικών ομάδων στην Ήπειρο και Βαγενιτία-, ο ελληνόφωνος βυζαντινός πληθυσμός της υπαίθρου πρέπει δημογραφικά να είχε υποχωρήσει".

Μερσώντας δια την τιμή τον φίλο Αθήναιο, πετάω το μπαλάκι στους: στη Δυσδαιμόνα από το checkpoint, στην Alien Lover, στη M. που φτιάχνει τα γ@μ@τ@ linguini-κι ας μην έχει tabasco, στη Μαργαριταρένια και -ειδική συμμετοχή!- στο Θείο Ισίδωρο.
[ανάθεμα δλδ κι αν κανένας τους ασχοληθεί-αλλά λέμε..]
ΥΓ. Ας έχεις όμως υπόψη ΕΣΥ που το διαβάζεις, πως άμα ΔΕΝ ανταποκριθείς στην πρόταση τούτη, μεγάλο κακό μπορεί να σε βρεί..!
-Eνας (πρώην) γ.γ που 'μοιαζε με Μεξικάνο το αμέλησε και μετά πήδηξε από ένα μπαλκόνι, ένας άλλος-πρωθυπουργός αυτός δεν το έπραξε και τρέχει και δε φτάνει, ένας άλλος προχτές στην Κύπρο έχασε τις εκλογές, κλπ.
Αντίθετα, για να δείτε τι κάνουνε αυτοί που με συνέπεια το διακίνησαν,
ένας μαύρος στο Αμέρικα σαρώνει ως τυφώνας τις -εκεί- πολιτείες, ένας κοντός αγενής Γάλλος παντρεύτηκε μια κούκλα-πρώην μοντέλα, ένας δικός μας απλός δημοσιογράφος βρέθηκε με 5-6 μύρρια ευρώπουλα στα χέρια, ένας άλλος -cool αυτός- που κρύβεται πίσω από τις λέξεις έγινε αρχηγός ενός κόμματος που πάει με τα 1000, κλπ, κλπ
[για να ξέρετε δλδ τι θα κάνετε..]





Η ινστρουμένταλ μορφή του αγαπημένου clocks on piano..

Lights go out and I can't be saved
Tides that I tried to swim against
Have brought me down upon my knees
Oh, I beg, I'm begging please
Come out, all things unsaid
Shoot an apple off my head
And a trouble that can't be named
The tiger's waiting to be tamed

You are
You are

Confusion never stops
Closing walls and ticking clocks
Gonna come back and take you home
I could not stop what you now know
Come out upon my seas
Curse missed opportunities
Am I a part of the cure
Or am I part of the disease?

You are
You are
You are
You are

And nothing else compares
Oh, nothing else compares
And nothing else compares

You are
You are

Home
Home
Where I wanted to go

αποσπερίτης..

H μέρα φεύγει, ποιος την κλέβει;/ Ήξερα μα ξέχασα.
Σκούρα τα πράγματα, στρατηγέ μου.
Υπάρχουν στιγμές που με τη βία θυμάσαι τ' όνομα σου. Αυτός ο Eisenhower, ο Αλτσχαϊμερ ή κάποιος τέτοιος, τέσπα φταίει.
Ποιός κλέβει τη μέρα; Ποιός πήρε το τυρί μου;
Δεν θέλεις να ξέρεις-δεν θέλεις καν να 'σαι εκεί.
Αρκείσαι να καταγγέλεις εμφατικά τους άλλους.
Βέβαια, ποιοί είμαστε εμείς και ποιοί άραγε οι άλλοι σ' αυτό το περίεργο παιγνίδι του χαμού..
Σαθρά ως ανύπαρκτα τα εξωτερικά σημεία αναφοράς. Οι παραδοσιακές σταθερές.
Οι πυξίδες με τη βοήθεια των οποίων οι άνθρωποι αναγνώριζαν τα σημάδια του χώρου και τις απειλές του περιβάλλοντος καιρού.
Καθημερινά ανακαλύπτεις συνάφειες που σε προβληματίζουν.
Κι ακόμη χειρότερο, αποκλίσεις από αυτά που θεωρούσες δεδομένα-και φοβάσαι να δεις κατάματα. Πως άλλαξαν.
Το μέσα -ίσως- μένει-κι αν το θυμάσαι πια δλδ..
Αλλά χρειάζεται ν' απλώσεις το χέρι σου..

Όσοι δουλέψαν κι όσοι παιδέψαν/ τα λερωμένα πέταξαν.
Πάλι έγινε χάρβαλο η ετερόκλητη παρέα πριν μας βρει το αποψινό ξημέρωμα.
Το sms μιλούσε για καθολική συγκεντρωση με agenda πολιτικά προφανή. Δεκαεπτά χρόνια δεν μπορέσαμε ως κράτος και ως πολίτες ως να βρούμε ένα σημείο διεπαφής-θα βρούμε τώρα.. ΜΑ τι λες τώρα-αφού "είναι στραβός ο γιαλός".
Και δεν αναρωτιούνται οι κάφροι τι στράβωσε στο δρόμο.
Opinion makers, σου λέει μετά με impact αυταπόδεικτο στο μπουρδέλο που ζούμε. Dumb and dumber κατάσταση, λέμε.
Ο ένας ξέρει, λέει, από μέσα: μίλησε με τη Ντόρα, συναντήθηκε με το Γιώργο και είναι φίλος του Διαμαντή του πρέσβη που έχει αναλάβει την διαπραγμάτευση-άρα τι να του πεις (κι) εσύ. Ο άλλος ήταν στο Πολυτεχνείο, οπότε τι να του πούμε και μεις οι άκαπνοι. Ο τρίτος, ως δημοσιογράφος αποκλείεται να μη σου σπάσει τα @ρχίδ!@ στο παπατζηλίκι. Ο τέταρτος, ως εκ της θέσης του, θα σε πάει συνδικαλιστικά. Ο πέμπτος είναι ο πιο πετυχημένος concpiracy theorist έχω ακούσει εδώ και χρόνια-είναι τόσο θεός που πιστεύω πως μας δουλεύει όλους ψιλό γαζί. Ο έκτος έχει κάνει την παραδοξολογία επιχείρηση με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Ο έβδομος είναι κολλητός του Μπένυ-κι αυτό τα λέει όλα στο πόσα κιλά μ@κ@κας είναι. Ο όγδοος...
Στη χώρα του ότι να 'ναι, η ώρα είναι πάντα τώρα.
Δεν υπήρξε ποτέ χθες-και το αύριο είναι ραμμένο στα μέτρα σας.
Δε γαμιέστε και εσείς κι ο γρύλλος σας. [period].
Τα φώτα ανάβουν/
να προλάβουν/ της νύχτας το μετέωρο.
Ώρες-ώρες τη νιώθεις την αγωνία. Την κόβεις με το μαχαίρι σαν περνάει από δίπλα σου. Ένα μετέωρο-όλα. Και η λάμπα τρεμοπαίζει. Θα προλάβεις..;
Δεν προλαβαίνεις, όμως. Ποτέ δεν προλαβαίνεις. Νομίζω.
Μπορεί να κάνω και λάθος.
Αλλά δεν κάνω. Όχι τώρα. Όχι σ' αυτό..

Tα βήματά μας, άθελά μας,/
είναι δώρα ακριβά/
γι' αυτούς που μένουν και περιμένουν/
το σούρουπο μιαν αγκαλιά.
Μεγάλη κουβέντα, Θανάση.
Θα (σ)το ΄λεγα κι από κοντά δηλαδή.
ΟΤΑΝ ερχόμασταν..
Για Κυριακή λέγαμε-μα δεν έκατσε.
Κάτσανε άλλα.
Αλλάξανε σχήμα οι αμμόλοφοι και μέγεθος οι θίνες..
Κι από άμμο, γεμίσανε με πάγο.
Περίεργο πράγμα ο πάγος.
Απέξω συνώνυμος της οδύνης του κρύου-απο μέσα, ωστόσο, προστατεύεσαι. Κέλυφος επιβίωσης το λευκό βελούδο που ντύνεσαι.
Όχημα λησμονιάς.

Mες στο σκοτάδι, θα 'ρθουν πάλι/
μακρινές μαρμαρυγές/
να ψιθυρίσουν, να μας θυμίσουν/
τρεις απανωτές φορές.
Θα 'ρθουνε, λες;
Το σκοτάδι, μου 'λεγε μια φίλη, είναι για να το φοβάσαι.
Σαν είσαι παιδί. Τρέχεις να προστατευτείς από το βάρος του.
Κουκουλώνεσαι λοιπόν και κοκκαλώνεις. Και περιμένεις να φύγει.
Εγώ πάλι, γιατί πιστεύω ότι είναι το φως που φοβάσαι ..;
Το φως που δίνει τέλος στα άμορφα δημιουργήματα.
Αυτό που λούζει τα βάρη που ξορκίζεις. Τα τρίτα βάρη που σε φορτώνουν και δεν τολμάς ν' αντικρύσεις.
Αν προκύπτει και ν' απαρνηθείς.

Μολαταύτα, έχω προσέξει πως τα πας καλά με τα πηγάδια.
Σε σαγηνεύει το σκότος τους.
Καθώς κατεβαίνεις.
Και ανασκάπτεις.
Εξάλλου, τις πιο τολμηρές και θεαματικές απόπειρες, μου φαίνεται, στο σκοτάδι τις θέλεις.
Βαφτισμένη η αλήθεια σου σ΄αυτό που κανείς δε βλέπει.
Η έτσι νομίζεις.. ;-)

Kι εσύ αποσπερίτη μου/
του δειλινού ταιριάζεις./ Άδολα είναι τα μάτια σου/ και μην τα κατεβάζεις. (...)