the party is over, mate..

Περάσανε κιόλας πάνω δυο χρόνια που πρωτοάρχισα τη διαδικασία του blogging-αργότερα έμαθα πως η ελληνική απόδοση είναι 'ιστολογείν'.
Δεν μπορούσα προφανώς να φανταστώ που θα μ' οδηγούσε..
Σε τούτα δω τα δυό χρόνια συνέβησαν πολλά.

πέλαγο να ζήσω δεν θα βρω,
σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο..

Το ξεκίνησα ένα παγωμένο βράδυ του Φλεβάρη 06 έχοντας μόλις γυρίσει από Καραϊβική και στο καπάκι Ρουμανία.
Λίγο μετά προέκυψε η Αγγλία και αναμονή της μεγάλης μετακόμισης.
Μετά ήρθαν τα πλευρικά ρεύματα, κατέληξα για λίγο να βρω τον εαυτό μου σ' ένα κυκλαδονήσι.
Ύστερα, ύστερα ... μπήκα σ' άλλο λούκι.
Με πήρε το ρεύμα και με πέταξε ίσαμε δω.

κάθε βράδυ,
βγαίνω να πνιγώ,
πότε άστρα,
πότε άκρη της αβύσσου

Στο διάστημα αυτό, ειδικά στα τέλη της πρώτης ηρωικής εποχής της μπλογκεριάς γίνανε φοβερά σκηνικά: ανακάλυψα [δλδ με ανακαλύψανε...] παλιοί φίλοι στις σκοτεινές λεωφόρους του διαδικτύου, αντιπαρατέθηκα με σοβαρούς, συνομίλησα με αξιολογότατους, πλακώθηκα με καραγκιοζοplayers. ;-)
Δοκίμασα να γράψω σε ενίοτε διαφορετικό μήκος κύματος, με κυρίαρχο το προσωπικό στίγμα.
Μπουχτισμένος από αντικειμενικές βεβαιότητες, την υποκειμενικότητα μου θέλησα να διακινήσω κατά τα κέφια μου.
[Όπως έλεγε και ο λατινοαμερικανός πάπας του ρεαλιστικού μυθιστορήματος, 'για μένα, για τους φίλους, μου και για να ξορκίσω το χρόνο που περνάει'..]
Και άλλαξα φάσεις-αποτύπωσα τις ματαιώσεις μου, χάραξα τις πίκρες μου, σφράγισα τις αυταρέσκειες πρόσκαιρης χαράς.
Σάρκασα, νοστάλγησα, κραύγασα, ξεκατίνιασα, αγάπησα, πόνεσα.

πέφταν τ'άστρα μες στην λασπουργιά
μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι

Γνώρισα καινούριους ανθρώπους-πρόσωπα που θεωρώ πια φίλους μου καλούς.
Που είναι δίπλα μου-και με ρωτάνε τι κάνω στη ζωή μου.
Συναντήθηκα με απίθανες φάτσες και χαρακτήρες.
Συνδεθηκα ποικιλοτρόπως με διάφορους άλλους.
Επένδυσα και ακολούθησα φαντασιακά-σε μια σειρά περιπτώσεων την πορεία της επαφής.
Ρίσκαρα αλλά και τραβήχτηκα.
Έζησα δλδ. Όχι χωρίς απρόοπτα και κινδύνους..

κάτι κυνηγώ,
σαν τον ναυαγό,

Μπλέχτηκα κάποτε σε σουρεάλ σκηνικά, από αυτά που έχουνε πια περάσει στην [προσωπική] μικρο-ιστορία..
Πολλών ανθρώπων άστεα και νόων έγνω, τεσπα.
Αλλά, έφτασε η ώρα.
Η στιγμή που πλειστάκις είχα φανταστεί-με αμηχανία.
Είπα.. να βάλω μια τελεία.

ΔΕΝ έχω ειλικρινά αποφασίσει τι θα κάνω-αν θα επιστρέψω ή θα σκάσω κάποτε μύτη σε κανα εξωτικό νησάκι του δικτυακού ωκεανού, αλλά,
ξέρω προς ώρας, ότι θέλω να χαθώ..

τα χρόνια μου σεντόνια μου,
τσιγάρα να τα σβήσω

Ωστόσο, εδώ μέσα, άφησα αναρτημένο ένα ζωντανό κομμάτι του ανώνυμου (sic) εαυτού μου, να πάλλεται στη βούληση του άγνωστου αναγνώστη.
Ένα υβριδικό ημερολόγιο, ένα digital κιτάπι με ίχνη παλλόμενα μιας αναστοχαστικής (;) αυτο-αφήγησης.

Γλίστρησα λοιπόν φορτωμένος κι έσπασα.
Τις ρωγμές, ωστόσο, τις κράτησα συνειδητά ανοιχτές.
Εισόδους για τολμητίες παρεισφρύοντες.
Αισθάνομαι πως έτσι σταθμίστηκα από οικείους και 'αγνώστους'.
Το 'νιωσα αυτό-δημιούργησα απογοητεύσεις, αναπροσδιορισμούς και προσδοκίες.
Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω.. ;-)

Νιώθω πως αυτό ήτανε.
Εδώ και κάτι μέρες.
Εκανε τον κύκλο του το πράγμα.
Φτάσαμε στο Adios.

Τhe party is over, m8!
- στα πανηγύρια και στις γυναίκες πρέπει πάντα να φεύγεις πριν κατέβει ο διακόπτης της μουσικής.
Αν πάλι δεν προλάβεις θα μείνεις με τα απόνερα.
Και βάρδα να μην υποφέρεις από ναυτία.. ;-)

Ηasta la vista baby-κι αν είμαι ροκ μη με φοβάσαι.
Αν με ψάξεις, κάπου θα με βρεις..


..το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι..












αυτή η νύχτα μένει
[στη συγκλονιστική εκτέλεση της Δήμητρας Παπίου-πήγα να τ' ακούσω απόψε-πριν ξημερώσει από την Καίτη Ντάλη-αλλά ξέρεις..]