Αξύριστα πηγούνια

Εχω ξυπνήσει στραβωμένος-όπως εξάλλου και όλη αυτή τη βδομάδα..
Κοιτώ τη σταθερά αξύριστη φάτσα μου στον καθρέφτη του μπάνιου.
Κάτι ξασπρισμένες τρίχες στο πηγούνι, που σαν να πληθύνανε φέτος, ορθώνονται στραβιές.
Στα γενέθλια του Αλέξη τις προάλλες,η Σ. με τη Λ. μου κάνανε την παρατήρηση-δε σήκωσα βλέφαρο.

Φορτώνω καθημερινά-με κάτι λίγες εξάρσεις ανάτασης.
Βαριέμαι και να αισθανθώ. Not enough space any more.
Νομίζω πως πεισματικά κοιτώ, πιότερο απ' όσο μιλώ.
Ακτινογραφώ τη διπλανή μου, τη σκανάρω προσεκτικά με μάτι αεικίνητο, μα χωρίς πολλά-πολλά. Έχω μάθει (;) πια να ταξινομώ.

Το μυαλό μου σκόρπιο σε γυναικείες φιγούρες: για διαφορετικούς σε κάθε περίπτωση λόγους-και με αλλότρια αισθήματα, σκέφτομαι την Άννα, τη Φ., τη μάνα μου.
Ή μάλλον-αυτή την τελευταία, δεν τη σκέφτομαι. Θωρώ το ολόγραμμα.
Τα vibes της απουσίας είναι ασφαλώς ισχυρότερα από κάθε άλλη εικόνα.
Τόσο έντονα, που απλά έχουν σωματοποιηθεί. Έχουν πάψει πια να ανήκουν στη σφαίρα του αισθητού.

Με απασχολεί η ταχύτητα τελευταία.
Πιο πολύ απ΄ότι παλιά. Παραδόξως, όμως, δε τη νιώθω..ούτε και στη μηχανή. απλά πάω. πολλά χιλιόμετρα. απο δω κι από κει. σκέφτομαι -για πρώτη φορά- και τετράτροχα. μπορεί και να ζορίστηκα ηλικιακώς. Ένας φίλος μου 'λεγε χτες πως ένιωσε όταν ο γιατρός άρχισε να του λέει "κοιτάξτε, για μεσήλικας, καλά μου φαίνεστε..".
Μαμά γερνάω.

Στα προεγκαίνια της Μπιενάλε ήταν ωραία.
Τρόμαξα λίγο-δεδομένου ότι το gothic δεν είναι ακριβώς το στυλ μου, αλλά ένιωσα πως κάτι μπορεί και να γίνεται τελικά σ' αυτή την πόλη.
Μετά από 10 μέρες που πήγα με την παρέα των φίλων, χάρηκα την ξενάγηση της εκ των 'συντελεστών'. Είχαμε και γόνιμη κουβέντα.
Νομίζω πως, αν η τέχνη "είναι η συνάντηση του ανθρώπου με την εποχή του" [που (μας) έλεγε κάποτε κι ο Χ. Χρήστου], τι λογικότερο να υπάρχει από τη θεματολογία, τα εκφραστικά μέσα και την ατμόσφαιρα που αναδύει αυτή η έκθεση..

Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία-πως η ιστορία γίνεται σιωπή .. Το τραγούδαγα μάλιστα στην καραόκε-night που σκαρώσαμε το Σάββατο στο σπίτι του 'πιανίστα'. Ευτυχώς είχε ψιλολασκάρει η μικροφωνική γιατί δεν θα τη πάλευαν οι περίοικοι ούτε μέχρι τη Μεσογείων με τη γαιδουρο-φωνάρα μου στα ψιλά..

Το σπίτι μου είναι πάλι βομβαρδισμένη Βαγδάτη. ΄Λέω να την κάνω από το γραφείο να πάω να το στρώσω λίγο. Εχω και ραντεβού με ένα διαπλεκόμενο σε κανα τέταρτο, δίπλα ακριβώς στο σπίτι μου. Κουτί. Μάλλον πρέπει να συνεχίσω με γυμναστήριο μετά-αν θυμούνται ακόμη τη φάτσα μου, κι έχω χάσει και την κάρτα.

Μήπως να ξυριστώ αύριο..;